ตอนที่4 แดดดี๊....ที่แปลว่าพ่อ

ชายหนุ่มร่างสูงใหญ่ มีใบหน้าที่หล่อเหลาแต่เย็นชา ดุดัน ใส่เสื้อเชิ้ตสีดำ กางเกงสีดำ รองเท้าสีดำ ทำให้บรรยากาศรอบตัวดูมืดมน แถมยังมีชายฉกรรจ์ในชุดดำเกือบสิบห้าคนยืนอยู่ทางด้านหลัง เขามองมาทางแสงเหนือ แสงเหนือจึงบีบมือฉันแรงขึ้น อ้อ ผู้ชายคนนี้คือหัวหน้าโจรเรียกค่าไถ่สินะ 

"ไอ้โจรชั่ว คิดจะจับเด็กไปเรียกค่าไถ่เหรอ ทุเรศสิ้นดี!!" ฉันพูดด้วยน้ำเสียงดุดันพร้อมชี้นิ้วใส่เขา 

"มานี่" เขาพูดขึ้นด้วยใบหน้าที่นิ่งๆกับแสงเหนือก่อนที่จะเบนสายตามามองฉันด้วยใบหน้าที่แสนจะเย็นชา แล้วพยักหน้าให้ลูกน้อง จากนั้นลูกน้องจึงทำท่าวิ่งมาจับแสงเหนือ 

"ไอ้เลว ไอ้ชั่ว ไอ้สวะ ที่มีมีกล้องวงจรปิดนะ ฉันเรียกตำรวจแน่ถ้าพวกแกเอาเด็กคนนี้ไป" 

"หุบปาก" 

"อย่านะ กรี๊ดดดดดดดดด ช่วยด้วย ช่วยด้วย มีโจรจับเด็กเรียกค่าไถ่ อะ....อุ๊บส์" ฉันร้องแหกปากโวยวายก่อนที่จะโดนฝ่ามือหนาปิดปาก แล้วพูดว่า       

"หุบปากซะ ก่อนที่ผมจะหมดความอดทน" 

หึ เรื่องอะไรจะต้องเชื่อโจร ฉันดิ้นออกจากฝ่ามือหนา แล้ววิ่งไปหาแสงเหนือที่โดนชายชุดดำจับไปทันที 

"พลั่ก" ฉันผลักชายชุดดำที่จับแสงเหนือเอาไว้ ก่อนจะหันมาด่าไอ้หัวหน้าโจรด้วยความโกรธว่า"ไอ้ชั่ว ฉันจะแจ้งตำรวจจับพวกแกให้หมด นั่น แกเห็นกล้องวงจรปิดไหม มันคือหลักฐานที่จะทำให้พวกแกเข้าคุก!!!" 

" ปัง" ทันใดนั้นเอง เสียงปืนก็ดังขึ้นพร้อมกับกล้องวงจรปิดตัวที่ฉันชี้มีสภาพเละเทะจากลูกกระสุนปืน

"ถ้ายังไม่หุบปาก รอบหน้าไม่ใช่แค่กล้องจรปิดแน่" เขาพูดพร้อมสบสายตาฉันนิ่งๆ ฉันกลืนน้ำลายลงคอ ใช่ เราโดนขู่แน่ๆ มันไม่กล้าทำอะไรหรอก อย่าไปกลัว ฉันสร้างความมั่นใจให้ตัวเองแล้วพูดกับเขาว่า

"หึ คิดว่าคนอย่างฉันจะกลัวเหรอ รู้ไหมว่าฉันเป็นใคร" ฉันพูดด้วยน้ำเสียงเย้ยหยันพร้อมเหยียดยิ้มที่มุมปากและทำสีหน้าดูถูกเขา 

".............." 

"ฉันเป็นเมียคุณสิบทิศ รู้เอาไว้ซะด้วย แค่ฉันมีรอยขีดข่วนนิดเดียว เขาก็ยกพวกมาถล่มพวกแกแล้ว หึ เป็นไง กลัวใช่ไหมล่ะ โฮะโฮะ" ฉันพูดแล้วเอามือมาป้องปากหัวเราะ 

"เธอเป็นเมียไอ้สิบทิศเหรอ?" เขาถามฉัน ใบหน้าที่เย็นชาในคราแรกเปลี่ยนเป็นเหยียดยิ้มที่มุมปากทันที

"ก็ใช่น่ะสิ" ฉันพูดพร้อมกอดอกมองหน้าเขาด้วยสีหน้าที่เย่อหยิ่งอวดดี มันต้องกลัวแน่ๆ เพราะคุณสิบทิศเขาเป็นมาเฟียที่มีอิทธิพลมาก ฉันได้ข้อมูลมาจากพี่ก้อยที่เม้ามอยกับเพื่อนร่วมงานคนอื่นใกล้ๆฉัน เมื่อได้ยินว่าเขาจะมาตรวจงานที่สาขานี้

"กำลังอยากได้เมียไอ้สิบทิศอยู่พอดีเลย" เขาพูดจบก็ย่างเท้าเข้ามาหาฉัน อ้าวเวร ทำไมเขาไม่กลัว หนีสิคะ จะรออะไรล่ะ  ฉันรีบจูงมือแสงเหนือเพื่อที่จะวิ่งหนีไปด้วยกัน แต่น้องขืนตัวไว้ 

"ไปเร็ว เดี๋ยวมันก็จับเราได้หรอก" 

" เอ่อ....ไม่เป็นไรหรอกครับ" 

"จะไม่เป็นไรได้ไงล่ะ โธ่เว้ย มันมาแล้ว ไอ้ชั่ว ไอ้เศษสวะ ไอ้นรกส่งมาเกิด" ฉันสบถแล้วอุ้มแสงเหนือขึ้นจากนั้นจึงออกวิ่งทันที 

"ปัง" 

" กรี๊ดดดดดดดดดด"

ลูกกระสุนปืนที่ไอ้หัวหน้าโจรนั่นยิง เฉียดเส้นผมของฉันไปนิดเดียว  ฉันที่ออกวิ่งในตอนแรกขาสั่นทรุดลงไปกองที่พื้นทันที 

"ตึก ตึก ตึก" เสียงฝีเท้าของไอ้หัวหน้าโจรย่างก้าวเข้ามาใกล้ฉันเรื่อยๆ ก่อนจะย่อตัวลงมาอยู่ในระดับเดียวกับฉัน แล้วพูดว่า

"ผมเตือนคุณแล้วนะ" 

"อะ....ไอ้คนเลว.....คนอย่างฉันไม่เคยกลัวใคร ฉะ...ฉันไม่กลัวโจร...กระจอกๆอย่างพวกแกหรอก" ฉันพูดพร้อมควบคุมเสียงตัวเองไม่ให้สั่น แล้วชี้หน้าเขา

"อย่างนั้นเหรอ เจอลูกกระสุนกรอกปากหน่อยเป็นไง จะได้เลิกปากดี" เขาพูดแล้วหยิบปืนขึ้นมาแล้วกดปืนเสียงดังกริ๊กให้รู้ว่าไม่ได้พูดเล่น 

"แดดดี๊อย่าแกล้งหม่ามี๊เลยนะครับ ป๋มขอโทษที่หนีมา" แสงเหนือพูดด้วยน้ำเสียงรู้สึกผิดแล้วเดินไปกอดแขนไอ้หัวหน้าโจร เดี๋ยวนะ แสงเหนือเรียกเขาว่าอะไรนะ 

"แสงเหนือเรียกไอ้ชั่วนี่ว่าอะไรนะ" ฉันหันไปถามแสงเหนือทันที 

"แดดดี๊ครับ" 

"ห๊ะ.......แด๊ดดี๊ที่แปลว่าพ่อ....ใช่ไหม?" 

"ใช่ครับ แดดดี๊คือพ่อของป๋มเอง" 

ฉันหันไปมองหน้าเขาทันที ทั้งโกรธทั้งอายปนกันไป ฉันมองหน้าเขาแล้วพูดว่า "ทำไมคุณไม่พูดคะ ว่าเป็นพ่อของแสงเหนือ" 

"ทำไมต้องพูด?" เขาพูดจบก็ลุกขึ้นขึ้นยืนและจูงมือแสงเหนือเดินออกไปทันที เดี๋ยวสิ จะไปง่ายๆแบบนี้เหรอ เมื่อกี้เขายิงฉันนะ 

"เดี๋ยวสิ!!!" ฉันตะคอกใส่เขา แต่เขายังคงเดินจูงมือแสงเหนือแบบไม่สนใจใยดีฉันเลย ฉันจึงวิ่งไปกระชากแขนเขา แล้วพูดว่า "จะไปไหนคะ ที่คุณยิงฉันเมื่อกี้ล่ะ คุณจะชดใช้ฉันยังไง คุณจะรับผิดชอบฉันยังไง" 

เขามองฉันด้วยใบหน้าที่ดุดันจนฉันเริ่มหวั่นๆ แล้วพูดว่า "รู้ไหม ไม่มีใครกล้ามาตะโกนใส่ผมแบบนี้หรอกนะ" 

"เหอะ ทำไม ฉันต้องรู้สึกภูมิใจหรือไงที่กล้าตะโกนใส่คุณ" 

"เพราะคนที่ตะโกนใส่ผม....พวกมันตายหมดแล้ว"

เฮือก ฉันสะดุ้งนิดหน่อย พยายามข่มความกลัวและยังคงไม่ยอมแพ้ จึงพูดว่า "เหอะ บางคนก็ได้แค่ขู่เท่านั้นแหละ" 

"ลองไหมล่ะ จะได้รู้ว่าแค่ขู่หรือเปล่า?" เขาพูดพลางก้าวเท้าเข้ามาใกล้ฉัน ฉันจึงก้าวเท้าถอยหลังออกไปเรื่อยๆเช่นกัน ก่อนจะรวบรวมความกล้าดันหน้าอกเขาให้หยุด เขาจึงเลิกคิ้วมองฉัน 

"หม่ามี๊ครับ" แสงเหนือเรียกฉัน ส่งผลให้ฉันกับเขามองแสงเหนือ แล้วฉันจึงนั่งย่อตัวอยู่ในระดับเดียวกันกับแสงเหนือ 

"ว่าไงครับ" 

"ผมชอบหม่ามี๊ หม่ามี๊แต่งงานกับแดดดี๊สิครับ ป๋มอยากอยู่กับหม่ามี๊ทุกวันเลย" 

"ห๊าาาาาาาาาาาาาาา"ฉันทำสีหน้าตกใจแล้วเหลือบมองเขา

"ไม่ได้หรอกจ้ะแสงเหนือ พี่มีแฟนแล้วน่ะ" ฉันตอบแสงเหนือ เมื่อแสงเหนือได้ยินคำตอบ จึงเดินคอตกกลับไปที่รถ 

เขาจึงมองหน้าฉันด้วยใบหน้านิ่งๆจนฉันเดาไม่ออกว่าเขาคิดอะไรอยู่ ฉันจึงจ้องเขากลับด้วยสีหน้าท้าทาย หึ ฉันไม่ยอมแพ้หรอก อย่าไปกลัว ฉันปลุกใจตัวเองให้ฮึดสู้ 

"น่าสนใจดีนี่" เขาพูดจบก็เดินจากไป ทิ้งให้ฉันกับชายชุดดำซึ่งเป็นลูกน้องของเขายืนงง

"ไอ้บ้า ยิงคนอื่นแล้วคิดจะหนีเหรอ" ฉันตะโกนด่าไล่หลังไป ไอ้บ้า บ้าที่สุดเลย ฉันเดินกระฟัดกระเฟียดออกไปด้วยความโมโหทันที

"ทำไมนายถึงปล่อยให้ผู้หญิงคนนี้มีชีวิตอยู่วะ "

"เออ นั่นดิ ด่าขนาดนี้ ถ้าเป็นคนอื่นคงไม่รอด"

"ความคิดนายพวกมึงเดาออกกันเหรอไง ไปๆ กลับกันได้แล้ว" แล้วชายชุดดำก็พากันขึ้นรถและขับรถออกไป