บทที่ 15 น้ำป่า

จ้าวไป๋ลู่อารมณ์เสียแล้ว นางจึงเดินมาทิ้งตัวนั่งที่สะพานไม้แห่งหนึ่ง ก่อนจะมองดูที่ใต้สะพาน ยามนี้น้ำแห้งเหือดจนเห็นได้ชัด ภัยแล้งช่างรุนแรงถึงเพียงนี้เชียวหรือ

"น้องสาว เหตุใดจึงมานั่งคนเดียวเล่า"

"พี่เซียวถง"

จ้าวไป๋ลู่เงยหน้าไปมองเซียวถงที่กำลังเดินมาหานาง ก่อนจะทิ้งตัวนั่งลงข้างกายนาง พร้อมกับยื่นสาลี่มาให้นางผลหนึ่ง จ้าวไป๋ลู่รับมันมาก่อนจะกัดกินอย่างเอร็ดอร่อย ความหวานและฉ่ำน้ำจากผลสาลี่ทำให้นางรู้สึกสดชื่นเป็นอย่างยิ่ง

"เขาดีต่อเจ้าหรือไม่?"

"เอ๋?"

"สามีเจ้าน่ะ เขาดีต่อเจ้าหรือไม่?"

เซียวถงเอ่ยถามจ้าวไป๋ลู่ด้วยความห่วงใย ตั้งแต่นางแต่งเข้าจวนโหว เขาก็พยายามทำใจมาตลอด ถึงขนาดเกือบจะออกบวช แต่เพราะท่านพ่อท่านแม่ห้ามปรามเอาไว้เขาจึงไม่ได้ทำเช่นนั้น

"ดีเจ้าค่ะ"

"จริงหรือ แต่ข้าได้ยินมาว่าเขามีคนรักอยู่ก่อนแล้ว"

คำพูดนี้ของเซียวถงทำให้รอยยิ้มบนใบหน้าของจ้าวไป๋ลู่เลือนรางลงไปเล็กน้อย นางไม่ได้เอ่ยเรื่องข้อตกลงระหว่างหลี่รั่วหานให้เซียวถงฟังเพราะคิดว่าไม่จำเป็นเท่าใดนัก

"ข้าแต่งเป็นภรรยาของเขาแล้ว อีกอย่างแม่สามีก็รักและเอ็นดูข้าไม่น้อย ขอบคุณพี่ชายที่เป็นห่วง"

"ไป๋ไป๋ หากย