ตอนที่ 3

ตอนที่ 3

หลังจากที่เธอเดินลัดเลาะริมป่ามาเรื่อยๆ เมื่อสบโอกาสเธอจึงหยิบเสื้อผ้าของชาวบ้านมาหนึ่งชุด เพื่อที่เธอจะได้เดินทางได้สะดวกขึ้น

เธอเลือกชุดผ้าฝ้ายธรรมดาที่ดูเหมือนกับชาวบ้านทั่วไป พร้อมทั้งผ้าคลุมไหล่ที่ช่วยปกปิดตัวเธอได้มากขึ้น หลังจากนั้น เธอหาที่ซ่อนเปลี่ยนชุดอย่างรวดเร็ว ก่อนจะมัดผมยาวให้เรียบง่ายที่สุดเพื่อไม่ให้ดูโดดเด่น

เมื่อเปลี่ยนโฉมเสร็จ หลิวหลันเฟยรู้สึกโล่งใจขึ้นมาบ้าง แม้ชุดที่เธอสวมจะดูธรรมดา แต่ก็ดีกว่าชุดนักโทษที่สะดุดตาอย่างเห็นได้ชัด

หลิวหลันเฟย หรือในชื่อใหม่ ซูหยวนเหม่ย เดินทางมาถึงที่หมายในเวลาไม่นาน สถานที่แห่งนี้คือกระท่อมหลังเล็ก ๆ ที่ดูเก่าโทรมจนไม่มีใครสนใจ มันตั้งอยู่ในมุมอับของป่าใกล้กับจวนเก่าของตระกูลซู

กระท่อมหลังนี้เคยเป็นที่พักของคนงานในจวน แต่ท่านพ่อได้ให้คนงานไปพักที่อื่นแทนและเปลี่ยนที่นี่เป็นที่เก็บสมบัติแทน เธอยืนมองกระท่อมอยู่ครู่หนึ่ง พลางสอดส่องไปรอบ ๆ เพื่อให้แน่ใจว่าไม่มีใครตามมา แม้สภาพของกระท่อมดูทรุดโทรมจนแทบไม่มีใครคาดคิดว่าภายในจะมีสมบัติใดซ่อนอยู่ แต่เธอก็อดไม่ได้ที่จะระแวง

เธอค่อยๆ เปิดประตูกระท่อมเข้าไปและรีบปิดมันอย่างรวดเร็วก่อนที่จะตรงเข้าไปที่กล่องไม้เก่าๆ กล่องหนึ่งที่ถูกซ่อนอยู่ใต้เตียง เธอรีบก้มลงไปหยิบกล่องไม้ใบเล็กที่ซ่อนอยู่ภายใน ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยความคาดหวังและระแวดระวังในเวลาเดียวกัน

เมื่อเปิดกล่องไม้ออก หลิวหลันเฟยพบว่าด้านในมีสมบัติมากมายซ่อนอยู่ในนั้น เรียกได้ว่าเธอสามารถใช้ชีวิตได้อย่างสุขสบายโดยที่ไม่ต้องทำงานเลยก็ได้

ตระกูลซูไม่ได้เพิ่งยิ่งใหญ่ในเร็วๆ นี้ แต่ตระกูลซูนั้น เป็นตระกูลขุนนางที่สืบทอดอำนาจและความมั่งคั่งมาหลายชั่วอายุคน ด้วยการรับใช้ราชวงศ์อย่างซื่อสัตย์มาเนิ่นนาน ตระกูลนี้จึงกลายเป็นที่พึ่งพาและไว้วางใจของฮ่องเต้ ไม่ว่าจะเป็นการสนับสนุนในยามศึกสงคราม หรือการบริหารจัดการภายในแคว้นก็ดี

ด้วยความจงรักภักดีของตระกูลซู ฮ่องเต้คนก่อนจึงได้พระราชทานที่ดินอันอุดมสมบูรณ์หลายพันไร่กระจายอยู่ในหลายพื้นที่ ที่ดินเหล่านี้กลายเป็นแหล่งรายได้หลักของตระกูล ไม่ว่าจะเป็นการเกษตรกรรมที่ให้ผลผลิตจำนวนมหาศาล หรือการค้าในเมืองที่เติบโตอย่างรวดเร็ว

นอกเหนือจากความมั่งคั่งแล้ว ชื่อเสียงของตระกูลซูยังนับว่าดีมากอีกด้วย พวกเขาได้รับการยกย่องว่าเป็นขุนนางผู้มีคุณธรรม มักบริจาคช่วยเหลือชาวบ้านยากจนอยู่เสมอ ไม่ว่าจะเป็นการสร้างสะพาน ซ่อมถนน หรือบริจาคอาหารในช่วงภัยแล้ง สิ่งเหล่านี้ทำให้ตระกูลซูกลายเป็นที่เคารพนับถือของชาวบ้านทั่วไป

แต่ท่ามกลางความรักและความนับถือจากผู้คน กลับมีผู้ที่มองตระกูลซูด้วยสายตาริษยา ความมั่งคั่งและอิทธิพลที่ยิ่งใหญ่เกินไปของพวกเขากลายเป็นเป้าหมายของผู้ที่ต้องการช่วงชิงอำนาจ ยิ่งตระกูลซูเป็นที่เคารพมากเท่าไร ก็ยิ่งสร้างศัตรูในราชสำนักมากขึ้นเท่านั้น

การเป็นที่โปรดปรานของฮ่องเต้ แม้จะดูเหมือนเป็นเกราะป้องกันที่แข็งแกร่ง แต่ในขณะเดียวกัน มันก็เป็นจุดอ่อนที่ทำให้ตระกูลซูถูกโจมตีจากขุนนางฝ่ายตรงข้ามโดยง่าย ความดีและความสำเร็จของพวกเขากลับกลายเป็นดาบสองคม ที่นำพาความหายนะมาสู่ครอบครัวในที่สุด ซึ่งท่านพ่อของเธอได้คาดการณ์เรื่องนี้ไว้ล่วงหน้าแล้ว จึงได้แอบซ่อนสมบัติไว้ ณ ที่แห่งนี้

“ท่านพ่อช่างรอบคอบเสียจริง” เธอพึมพำกับตัวเองเบาๆ แม้ทุกอย่างจะดูยากลำบาก แต่นี่ก็เป็นสิ่งที่ช่วยให้เธอพอมีความหวังบ้าง

ขณะที่เธอจัดการเก็บถุงเงินไว้ในกระเป๋าเล็ก ๆ ที่พกติดตัว สายตาของเธอก็สะดุดเข้ากับม้วนกระดาษเล็ก ๆ ที่วางซ้อนอยู่ใต้ถุงเงิน เธอหยิบมันขึ้นมา และเมื่อคลี่ออก เธอพบว่าเป็นจดหมายที่เขียนด้วยลายมือที่คุ้นเคย

“ถึงหยวนเหม่ย น้องรักของพี่”

หลิวหลันเฟยเบิกตากว้างด้วยความตกใจ น้ำเสียงของพี่ชายดังขึ้นในหัวทันที นี่คือลายมือของ ซูหานซิง พี่ชายของเธอที่หายตัวไป

“ถ้าเจ้าได้อ่านจดหมายฉบับนี้ แสดงว่าเจ้าปลอดภัยแล้ว ข้าดีใจเหลือเกินที่เจ้ายังรอดมาได้”

“ข้าเองก็สามารถหลบหนีมาได้ด้วยความช่วยเหลือของสหายบางคน แต่ข้าไม่อาจกลับไปหาน้องได้ในตอนนี้ เพราะข้ากำลังถูกตามล่าอย่างหนัก”

“ข้าทิ้งข้อความนี้ไว้ให้เจ้า หากเจ้ามีโอกาส ให้มาพบข้าที่หมู่บ้านชิงหลิน ข้าจะรอเจ้าอยู่ที่นั่น”

“จำไว้ว่า อย่าไว้ใจใครง่าย ๆ แม้จะเป็นคนที่ดูเหมือนจะหวังดีกับเจ้าก็ตาม เจ้าจะปลอดภัยได้ก็ต่อเมื่ออยู่ในที่ที่ไม่มีใครรู้จักตัวตนของเจ้า”

“จงระวังตัว และจงเข้มแข็ง ข้าจะรอเจ้า หานซิง”

เมื่ออ่านจบ หลิวหลันเฟยกำจดหมายไว้แน่น น้ำตาที่เธอพยายามกลั้นไว้ตลอดทางเริ่มเอ่อคลอในดวงตา เธอไม่รู้ว่าควรดีใจที่พี่ชายของเธอยังมีชีวิตอยู่ หรือควรเสียใจกับสถานการณ์ที่ครอบครัวของพวกเธอต้องเผชิญในตอนนี้ดี แต่ถึงอย่างนั้นเธอต้องอดทน เธอจะมามัวร้องเสียใจแบบนี้ไม่ได้

“หมู่บ้านชิงหลิน…” เธอพึมพำออกมาเบาๆ ชื่อนี้เธอจำได้ว่าเป็นหมู่บ้านเล็ก ๆ ที่อยู่ห่างจากเมืองนี้ไม่ไกลมากนัก

หากแต่ในเวลานี้ การเดินทางไปที่นั่นทันทีอาจไม่ใช่ทางเลือกที่ปลอดภัย ท้องฟ้ายามค่ำคืนยังคงมืดสนิท และเธอเหนื่อยล้าจากการหนีออกจากคุก การพักผ่อนก่อนจะเดินทางต่อในวันรุ่งขึ้นน่าจะเป็นสิ่งที่ดีที่สุด

หลังจากนั้นหลิวหลันเฟยได้เดินออกจากกระท่อมด้วยความระมัดระวัง ก่อนที่เธอจะเดินมุ่งหน้าเข้าสู่ตัวเมืองในทันที เมื่อเดินเข้าเขตตลาดแล้ว เธอใช้เงินส่วนหนึ่งจากถุงสมบัติที่ได้มา เช่าห้องพักในโรงเตี๊ยมเล็ก ๆ ที่อยู่ในมุมเงียบสงบของเมือง

“ขอห้องพักสักคืน” เธอกล่าวกับเจ้าของโรงเตี๊ยมชายวัยกลางคนที่ดูเหมือนจะไม่ได้สนใจเธอมากนัก

“สองอีแปะ” ชายคนนั้นตอบสั้น ๆ ก่อนที่หลิวหลันเฟยจ่ายเงินอย่างรวดเร็ว และรับกุญแจห้องเล็ก ๆ ที่อยู่ด้านหลังโรงเตี๊ยมแล้วเดินจากไปทันที

ห้องพักของเธอเป็นห้องเล็ก ๆ ที่มีเพียงเตียงไม้เรียบ ๆ และโต๊ะเล็ก ๆ ตัวหนึ่งเท่านั้น มันไม่ได้สะดวกสบายมากนัก แต่สำหรับเธอในตอนนี้ เรื่องพวกนี้ไม่ได้สำคัญเลย เธอควรจะใช้เงินอย่างประหยัดและในยามจำเป็นเท่านั้น

หลิวหลันเฟยวางจดหมายของพี่ชายลงบนโต๊ะ และนั่งลงทบทวนสิ่งที่เกิดขึ้นทั้งหมดในช่วงวันที่ผ่านมา จู่ๆ เธอก็หลุดมาในโลกจีนโบราณและต้องหนีหัวซุกหัวซุนแบบนี้ แม้เธอจะอยากรู้ว่าสิ่งใดที่ทำให้เธอมาที่แห่งนี้แต่เธอรู้ว่ามันมีสิ่งอื่นที่สำคัญกว่านั้นรอเธออยู่ เพราะหากร่างซูหยวนเหม่ยตายนั่นก็หมายความว่า เธอที่เป็นผู้มาอาศัยก็ต้องตายเช่นเดียวกัน ดังนั้น หลังจากนี้เธอจะใช้ชีวิตในนามซูหยวนเหม่ยให้ดี

เมื่อคิดได้ดังนั้น เธอจึงวางแผนการในหัวเกี่ยวกับสิ่งที่ต้องทำในวันรุ่งขึ้น ก่อนจะเผลอหลับไปด้วยความเหนื่อยอ่อนในท้ายที่สุด