ตอนที่ 1-2

หลิวหลันเฟยรู้สึกตัวตื่นขึ้นมาพร้อมกับอาการปวดหัวอย่างรุนแรง เสียงครางเบา ๆ หลุดออกจากปากของเธอ ขณะที่ลืมตาขึ้นช้า ๆ แต่ภาพตรงหน้ากลับทำให้เธอต้องเบิกตากว้างด้วยความตกใจ

พื้นแข็งกระด้างที่เธอนอนอยู่ไม่ใช่เตียงนุ่ม ๆ ในห้องพักของเธอ หากแต่เป็นกองฟางแห้ง ๆ ที่เต็มไปด้วยกลิ่นเหม็นอับราวกับไม่ได้ถูกเปลี่ยนมานานหลายปี อากาศรอบตัวของเธอเย็นชื้นจนร่างกายของเธอสั่นสะท้านด้วยความหนาวเย็น เสื้อผ้าที่เธอสวมก็ไม่ใช่ชุดทำงานที่เธอใส่ในวันที่เกิดอุบัติเหตุแต่เป็นชุดผ้าหยาบหนาสีหม่นที่ดูคล้ายเสื้อผ้าของชาวบ้านในยุคโบราณ

"ที่นี่... ที่ไหน?" หลันเฟยพึมพำกับตัวเอง เสียงของเธอแหบพร่าและอ่อนล้า ลำคอของเธอแห้งผากราวกับคนที่ไม่ได้กินน้ำมานาน

เธอพยายามยันตัวลุกขึ้น แต่ความรู้สึกหนักที่ข้อเท้าทำให้เธอต้องก้มลงมอง และนั่นทำให้เธอพบว่าข้อเท้าของเธอถูกล่ามด้วยโซ่เหล็กหนา!

"นี่มันเรื่องบ้าอะไรเนี่ย!" หลันเฟยอุทานออกมาเสียงดัง ความตกใจทำให้หัวใจเต้นแรงจนแทบหลุดออกจากอก เธอดึงขาพยายามแกะโซ่ออก แต่สิ่งที่ได้รับมีเพียงความเจ็บปวดเท่านั้น

ทันใดนั้น คลื่นความทรงจำที่ไม่ใช่ของเธอเองก็พลันซัดเข้ามาในสมองของเธออย่างรุนแรง

“ซูหยวนเหม่ย…”

ชื่อนี้ดังก้องอยู่ในหัวของหลันเฟยตลอดเวลา เธอรู้สึกเหมือนตัวเองถูกดูดเข้าไปในความทรงจำของใครบางคน หญิงสาวในชุดงดงามที่ครั้งหนึ่งเคยใช้ชีวิตอย่างสง่างามในฐานะธิดาคนรองของตระกูลขุนนางใหญ่ แต่ภาพที่ปรากฏกลับเต็มไปด้วยความวุ่นวายและความสูญเสีย

ตระกูลซู ซึ่งเคยเป็นหนึ่งในตระกูลขุนนางที่มีเกียรติในราชสำนัก ถูกใส่ร้ายจากขุนนางฝ่ายตรงข้ามว่าเป็นกบฏ ซูหยวนเหม่ยถูกจับตัวไปพร้อมกับสมาชิกในครอบครัวในคืนหนึ่งที่จวนของพวกเขาถูกล้อมด้วยทหาร คำตะโกนก่นด่าของผู้คน เสียงร้องไห้ของหญิงชรา และแววตาโกรธแค้นของพี่ชายที่ต่อสู้จนล้มลง ถูกฝังลึกอยู่ในความทรงจำ

“ข้าบริสุทธิ์! ครอบครัวของข้าไม่ได้ทำอะไรผิด!” เสียงของซูหยวนเหม่ยกรีดร้องออกมาขณะถูกลากตัวไปรับโทษในคุก

และนั่นคือสิ่งสุดท้ายที่หลันเฟยจำได้ก่อนที่ภาพในหัวจะดับวูบ

ดวงตาของหลิวหลันเฟยเบิกกว้างเมื่อเธอได้สติกลับคืนมา เธอนั่งอยู่บนกองฟางในห้องขังชื้น ๆ รอบตัวเต็มไปด้วยกลิ่นเหม็นของสนิมและความอับชื้น ข้อเท้าของเธอถูกล่ามด้วยโซ่เหล็กหนา

“นี่มัน…อะไรกัน” เธอพึมพำ เสียงแผ่วราวกับกำลังพูดกับตัวเอง ความทรงจำที่ไหลทะลักเข้ามาในหัวทำให้เธอสับสนจนหัวใจเต้นแรง

“ซูหยวนเหม่ย ฉัน…กลายเป็นเธออย่างนั้นเหรอ”

หลิวหลันเฟยขมวดคิ้วพยายามตั้งสติ แม้จะยังไม่เข้าใจสิ่งที่เกิดขึ้นทั้งหมด แต่เธอรู้ได้อย่างชัดเจนว่าตอนนี้เธอไม่ได้อยู่ในโลกของตัวเองอีกต่อไป และร่างนี้… ชื่อนี้… คือชื่อของเธอในโลกใหม่นี้

ความทรงจำที่หลั่งไหลเข้ามาบอกเธอว่าตระกูลซูถูกใส่ร้ายว่ามีส่วนเกี่ยวข้องกับแผนการกบฏ หลักฐานทุกอย่างถูกสร้างขึ้นมาเพื่อใส่ร้ายตระกูลซูโดยเฉพาะ หลันเฟยรู้สึกได้ถึงความเจ็บปวดและความโกรธแค้นที่ตกค้างอยู่ในจิตใจของซูหยวนเหม่ย ซึ่งดูเหมือนจะเป็นเจ้าของร่างนี้

ก่อนที่เธอจะได้ใช้ความคิดอะไรมากกว่านี้ก็มีเสียงของเหล่าทหารดังขึ้นด้านนอกคุกของเธอ

"ไอ้พวกกบฏเฮงซวย! มาเอาข้าวซะ นี่เป็นมื้อสุดท้ายของพวกแกก่อนที่พวกแกจะตาย รีบกินข้าวไปซะ” อาหารจำนวนหนึ่งถูกโยนเข้ามาภายในห้องขัง คำพูดนั้นทำให้หลันเฟยสะดุ้ง เธอรีบลุกขึ้นพยายามยืน แต่ด้วยโซ่ล่ามขาทำให้การเคลื่อนไหวเป็นไปอย่างทุลักทุเล เธอพยายามควบคุมสติ และมองออกไปนอกกรงขัง เห็นเพียงเงาร่างของชายที่ดูเหมือนทหารในชุดเกราะแบบจีนโบราณกำลังเดินผ่านไป

หลันเฟยมองไปรอบ ๆ คุกอย่างเร่งรีบ พยายามหาสิ่งที่สามารถช่วยเธอได้ แต่ห้องขังกลับดูว่างเปล่า มีเพียงกองฟางและโซ่เหล็กเท่านั้น

เธอหันไปทางประตูกรงเหล็ก "ต้องมีทางออกสิ... คิดสิหลันเฟย คิดสิ!"

เธอสูดลมหายใจลึก พยายามเรียกสติกลับคืน เธอเคยอ่านนิยายและดูหนังมามากมายเกี่ยวกับการหนีออกจากคุก ถึงตอนนี้มันจะดูเกินจริงไปหน่อย แต่ถ้าเธอไม่หนีออกไปตอนนี้เธออาจจะตายเลยก็ได้

เสียงฝีเท้าของทหารที่เดินวนไปมาเริ่มใกล้เข้ามาอีกครั้ง หลิวหลันเฟยรีบแกล้งล้มตัวลงไปบนกองฟาง ปล่อยตัวให้นิ่งสนิทราวกับคนหมดสติ ในมือของเธอมีก้อนหินอยู่หนึ่งก้อน

"อย่าบอกนะว่าตายแล้ว" เสียงทหารคนหนึ่งพูดขึ้นขณะเปิดประตูกรงเหล็กเข้ามาดูหลันเฟยที่นอนสลบอยู่

เมื่อชายคนนั้นโน้มตัวลงมาใกล้เพื่อสำรวจเธอ หลันเฟยลืมตาขึ้นทันที ใช้หินในมือฟาดเข้าไปที่ศีรษะของเขาอย่างแรง

"อ๊าก!" เสียงร้องดังลั่น ก่อนที่เขาจะล้มลงกับพื้นในทันที

"ขอโทษนะ!" หลันเฟยพูดเร็ว ๆ ก่อนจะรีบคว้ากุญแจจากเขามาไขโซ่ที่ข้อเท้าของตัวเอง โดยพลางมองไปทางประตูอย่างระแวงเพราะเธอเกรงว่าจะมีผู้คุมเดินเข้ามาอีก

เมื่อเธอเป็นอิสระจากโซ่ที่ข้อเท้าเธอก็รีบหนีออกจากห้องขังในทันที แม้เธอจะไม่รู้ว่าข้างนอกจะมีอะไรรอเธออยู่ก็ตาม…

———————————————-

มาต่อให้แล้วค่า