บทที่3 เฮอหวังซี

หลังจากที่นางบอกความลับกับครอบครัว ก็รู้สึกเบาสมองขึ้นเยอะ นางเป็นคนไม่ชอบมีความลับกับครอบครัว ตอนภพที่แล้วมีอะไร หยางชินก็มักจะบอกเล่าให้คุณตาคุณยายฟังอยู่เสมอ แต่กับผู้เป็นพ่อเกือบจะไม่เคยได้พูดคุยดีๆ กันเลย.

"แล้วไอ้สิ่งนี้มันคืออะไรหรือลูก ใช้ทำอะไรได้?" ชูเม่ยถือแพมเพิสแล้วมองอย่างสงสัย?

"เป็นผ้าอ้อมเจ้าค่ะ ท่านแม่ สิ่งนี้จะช่วยให้น้องไม่ตื่นบ่อย" ว่าแต่มันใส่ยังไงล่ะ นางไม่เคยใช้สะด้วย แต่ก็ผ่านไปได้เพราะหยางชินเคยเห็นพนักงานใส่ให้ตุ๊กตาตัวโชว์พร้อมเสื้อผ้าเด็กอ่อน และที่นอนเอาออกมาให้ครบ และนึกขึ้นได้เลยหยิบแบบของผู้ใหญ่ออกมาด้วย เพื่อใส่ให้บิดาด้วยมารดาได้ไม่เหนื่อยมาก.

"พวกท่านไม่ต้องห่วงนะเจ้าค่ะ ต่อไปนี้พวกเราจะไม่ลำบากแบบเก่าแล้ว" นางพูดให้กำลังใจบุพการี ทั้งๆ ที่ตัวเองก็ยังไม่รู้ว่าจะต้องทำอย่างไรต่อไป.

"พี่ใหญ่ ข้าหิว" ไป๋หมิงร้องบอกพี่สาว เพราะนี้ก็มืดแล้ว แต่จากอมยิ้มที่พี่สาวให้ ก็ไม่ได้กินอะไรอีกเลย.

"งั้นเดี๋ยวพี่หาของกินให้ ท่านพ่อท่านแม่พักผ่อนนะเจ้าค่ะ เดี๋ยวข้าดูแลน้อง ๆ เอง" พูดจบก็พาน้อง ๆ เดินออกจากห้อง.

หญิงสาวหยิบขนมปักและนมให้น้องสาวทั้งสอง ตอนนี้มันมืดแล้ว นางไม่รู้จะให้น้อง ๆ กินอะไรเลย จึงเอาขนมปังใส้มันหวานให้กินไปก่อน พรุ่งนี้เช้าค่อยว่ากัน.

"เหมี่ยว" เจ้าแมวน้อยร้องอ้อนเหมือนจะขอกินด้วย นางเลยหยิบอาหารเปียกแมวให้มันกินแล้วเก็บซองเอาไปทิ้งในมิติได้อย่างไม่ผิดสังเกต.

หลินหลานเห็นแมวก็สงสัย เพราะที่บ้านไม่มี และนางก็ไม่เคยเห็นเจ้าแมวตัวนี้ด้วย.

เจ้าแมวนี้มาจากไหนเจ้าค่ะ พี่ใหญ่?"

"เลาเลี้ยงมั้ย?ไป๋หมิงถาม มือก็ลูบตัวเจ้าแมวน้อย

"ได้สิ มันเป็นแมวของเราแล้ว"

"เสี่ยวมาว!" ไป๋หมิงบอกอย่างภูมิใจที่ตั้งชื่อแมวเอง

หยางชินกับหลินหลานมองน้องสาวคนเล็กด้วยความขำขัน "จ้ะ..เสี่ยวมาวก็เสี่ยวมาว"

หลังจากอิ่มท้องแล้ว 3 พี่น้องก็ชวนกันเข้านอน

ปกติ 3 พี่น้องก็นอนด้วยกันในห้องเล็กอยู่แล้ว ส่วนมารดาจะนอนเฝ้าบิดาที่ป่วย แต่มีบ้างที่นางต้องไปช่วยยกตัวบิดายามเช็ดตัวหรือเปื้อนของเสีย มารดายกตัวไม่ไหว ต้องให้นางไปช่วยอีกแรง

ตอนเช้าหญิงสาวตื่นก็เดินไปดูมารดากับบิดาก่อน แล้วช่วยมารดาเปลี่ยนผ้าอ้อมให้บิดาและน้องชาย ก่อนจะออกไปในครัวดูว่าจะทำอะไรได้บ้าง

ในครัวไม่มีอะไรเลย มองหาข้าวสารก็มีแต่ข้าวหักเพียงหยิบมือ มิน่า เมื่อวานข้าวต้มนางถึงมีแต่ น้ำ หญิงสาวเลยหยิบถุงข้าวสารขนาด 30 จิน (15 กิโลกรัม) ออกมาวางไว้เพื่อเตรียมหุง

นางจุดเตาด้วยไฟแช็กจึงจุดได้ง่าย แต่ปัญหาคือหุงข้าวนี้สิ นางไม่เคยหุงข้าว แต่เหมือนในความทรงจำของร่างเดิมจะหุงเป็น แต่เอาไว้ก่อน ต้มบะหมี่แล้วกันง่ายดี ใส่ผักกับเนื้อสัตว์ในมิติได้เพิ่มสารอาหาร

หลินหลานเดินงัวเงียออกมาดูพี่สาวทำอาหารในครัว

"พี่ใหญ่ทำอะไรเจ้าค่ะ หอมมาก"

"พี่กำลังต้มบะหมี่นะ เดี๋ยวก็ได้กินแล้ว ไป๋หมิงยังไม่ตื่นหรือ"

"ยังไม่ตื่นเจ้าค่ะ เมื่อคืนนอนกันดึก เลยอาจตื่นสายหน่อย"

พอทำบะหมี่เสร็จก็ตักใส่ถ้วยเตรียมยกไปให้บิดามารดาในห้อง

"แม่ว่าจะออกไปช่วยทำครัว แต่ก็ติดให้นมน้องชายเจ้าละ"

"ข้ากำลังต้มน้ำไว้ให้ท่านพ่อและน้องเช็ดตัวเจ้าค่ะ"

"เช้านี้พ่อรู้สึกดีขึ้นมาก เหมือนจะขยับตัวได้บ้าง" หมิงฟงตอบบุตรสาว จากตอนแรกเขาขยับตัวไม่ได้ แต่เช้านี้เหมือนเขาจะขยับแขนขาได้บ้าง

"ดีเลยเจ้าค่ะ เดี๋ยวกินบะหมี่แล้วดื่มน้ำอีกนะเจ้าค่ะ"

"แต่น้องยังไม่มีชื่อเลยเจ้าคะ" หลินหลานที่เดินเข้ามาด้วยก็เอ่ยถามมารดา

"พ่อคิดไว้แล้ว ให้ชื่อว่าเฮอหวังซี น้องคลอดมาพร้อมเรื่องดี ๆ ของครอบครัวเรา พ่อหวังว่ามันจะดีขึ้น ๆ ไปอีก เดี๋ยวเจ้าไปแจ้งกับผู้ใหญ่บ้านเรื่องน้องเจ้าด้วยนะ"

"ได้เจ้าค่ะ"

กว่าหญิงสาวจะจัดการภายในบ้านเสร็จก็เล่นเอาหอบ เพราะในภพที่แล้วเรื่องงานบ้านอะไรพวกนี้มีคนทำให้หมด แต่ด้วยร่างเดิมเป็นคนทำงานบ้านเก่ง นางเลยไม่ค่อยลำบากเท่าไร แต่เหนื่อยมาก

พอเสร็จจากงานบ้านก็เอาไป๋หมิงแบกใส่หลังแล้วนำผ้ามาผูกอีกชั้นกันน้องหล่น

มาถึงบ้านหัวหน้าหมู่บ้านก็เห็นแม่เฒ่าเฟิ่งกำลังนั่งแกะเมล็ดข้าวโพด

"ท่านยายเฟิ่งเจ้าคะ"

"อ้าว!.หยางชินเองหรือ มา มา เข้ามาก่อน"

"ท่านลุงผู้ใหญ่บ้านอยู่ไหมเจ้าคะ ข้าจะมาทำเรื่องแจ้งเกิดให้น้องชายเจ้าคะ"

"แม่เจ้าคลอดแล้วเหรอ ท้องนี้ได้ลูกชายสมใจแม่เฒ่าเฮอสะทีนะ แล้วพ่อเจ้าเป็นเช่นไรบ้าง?ตอนที่ผู้เฒ่าตระกูลเฮอให้บ้านสามเฮอแยกบ้าน ผู้คนก็ได้แต่เห็นใจ

"เจ้าค่ะ คลอดเมื่อวานนี้ ส่วนท่านพ่อก็อาการค่อยๆ ดีขึ้นเจ้าค่ะ"

"งั้นรอสักครู่เดี๋ยวอาเฉียนก็ออกมา"

หยางชินเลยค่อยๆ นั่งลงเพราะมีน้องสาวผูกอยู่ที่หลัง เพื่อรอผู้ใหญ่บ้านมารับเรื่อง

"อ้าว...หยางชินเองหรือ? ข้าก็ว่าท่านแม่คุยกับใคร" ผู้ใหญ่บ้านเดินออกมาเพราะได้ยินเสียงมารดาคุย

"ผู้ใหญ่บ้าน ข้าจะมาแจ้งว่ามารดาได้คลอดน้องชายแล้วเมื่อคืนเจ้าค่ะ เลยจะมาทำเรื่องแจ้งเกิด ซื่อเฮอหวังซีเจ้าคะ"

"ได้สิ?.เดี๋ยวข้าจะจัดการไปทำเรื่องให้อีกสองสามวัน เจ้าค่อยมาเอาป้ายประจำตัวให้น้องก็แล้วกันนะ"

"ขอบคุณมากเจ้าค่ะ งั้นข้ากลับก่อนนะเจ้าค่ะ ข้ามานานเป็นห่วงท่านพ่อท่านแม่"

คารวะท่านแม่เฒ่ากับผู้ใหญ่บ้านแล้วก็เดินทางกลับ ระหว่างทางก็ผ่านบ้านเฮอ ก็เห็นผู้เฒ่าทั้งสองนั่งทำงานอยู่ที่ลานหน้าบ้าน หยางชินไม่คิดจะสนใจเลยเดินผ่านไปโดยที่ไม่เอ่ยทักทาย

"นั้นมันนังหยางชินไม่ใช่เหรอ ไปไหนกัน" สะใภ้ใหญ่ที่เดินกลับมาบ้านเพื่อเตรียมทำมื้อกลางวันเห็นหยางชินเลยพูดออกมา

"ตัวขาดทุนจะไปไหน อย่าไปสนใจเลย ไม่มาเกาะเราเป็นใช้ได้" พ่อเฒ่าเฮอพูดอย่างรำคาญ

ส่วนหยางชินก็เดินกลับมาถึงบ้าน เปิดประตูหน้าบ้านแล้วปิดลงกลอนก่อนจะเดินเข้าไปดูบิดามารดา

"ท่านแม่ ท่านลุกมาทำไมเจ้าค่ะ" เดินเข้ามาเห็นมารดากำลังจะเตรียมเอาผ้าไปซักที่แม่น้ำ

"แม่จะเอาผ้าไปซักนะ เรื่องแจ้งเกิดน้องเรียบร้อยมั้ยลูก"

"เรียบร้อยเจ้าค่ะ ม๊ะ..เดี๋ยวข้าจัดการให้เอง ท่านไปดูท่านพ่อกับหวังซีเถอะเจ้าค่ะ" นางรับผ้ามาแล้วเดินหายเข้าไปในบ้าน

หญิงสาวมีเครื่องปั่นกับเครื่องอบแห้ง กลัวอะไรกับการซักผ้า เธอหายเข้าไปในมิติโดยที่ลืมไปว่ามีน้องสาวเกาะอยู่ที่หลัง จนน้องสาวถามขึ้นมา ถึงนึกออก

"ที่ไหน?" ไป๋หมิงที่เกาะอยู่หลังพี่สาว อยู่ๆ ก็เปลี่ยนที่ แถมสถานที่ไม่คุ้นด้วย

"ห้องลับของพี่เอง หมิงเอ๋อชอบมั้ย?"

"จ้อบเจ้ากะ" ระหว่างรอผ้าปั่น นางก็หานมให้น้องดื่ม แล้วไม่ลืมเอาไปฝากหลินหลาน วัยกำลังโต ต้องดื่มนมเยอะๆ

ออกมาจากมิติก็เห็นเสี่ยวมาวนอนหงายท้องอยู่หน้าบ้านกับหลินหลาน เลยยื่นนมให้น้องสาวแล้วแกะผ้าที่ผูกน้องสาวคนเล็กออกให้น้องนั่งที่แคร่หน้าบ้าน

หญิงสาวมองรอบๆ บ้านก็ให้รู้สึกท้อใจ นางต้องมาปลูกไร่ไถนาจริงๆ เหรอ? นางไม่เคยทำ ถึงจะมีความทรงจำจากร่างเดิมที่ทำให้การใช้ชีวิตง่ายขึ้น แต่มันก็ยังลำบากอยู่ดี นางจำได้ว่าที่บ้านลำบากมาก ขนาดหนางชินคนเก่าไม่สบาย ยังไม่มีเงินเรียกหมอมารักษา แล้วนางจะช่วยเหลือครอบครัวนี้ยังไงดี? หรือจะลองเดินขึ้นเขาไปเผื่อจะเจอพวกสมุนไพรอย่างในนิยาย แต่สมุนไพรนางก็รู้จักอยู่ไม่กี่ชนิดเอง คิดไปก็ถอนหายใจไป แต่ให้อยู่เฉยๆ ก็ไม่ได้ด้วยสิ ถึงในมิตินางจะมีข้าวของมากมาย แต่ชีวิตมันต้องมีเงินไว้เผื่อยามฉุกเฉิน เดี๋ยวต้องลองขึ้นเขาไปดูรอบๆ

"แม่หุงข้าวเสร็จแล้ว พาน้องมากินข้าวก่อนลูก"

"แต่กับข้าวเราไม่มีนะเจ้าคะ" จะให้นางกินแบบเมื่อวานไม่เอาแล้วนะ มันไม่อยู่ท้อง

"แม่เห็นมีผักกับเนื้อสัตว์อยู่ในครัว เลยเอามาผัดให้นะ" หญิงสาวถึงนึกออกว่าเมื่อเช้าตอนทำบะหมี่ เอาผักกับเนื้อสัตว์ ออกมาแล้ววางทิ้งไว้ด้วยความเคยชิน เพราะปกติเวลาทำอะไร แค่วางไว้ เดี๋ยวพนักงานก็มาเก็บให้

หยางชินเลยเข้าไปในครัวแล้วหยิบของใช้ในครัวเอาออกมาใส่ตู้เสบียง พร้อมเครื่องปรุงต่างๆ

"ข้าเอาของออกมาให้ท่านแม่ใช้ได้ตามสบายแล้วนะเจ้าค่ะ ส่วนเรื่องหาเงิน เดี๋ยวข้าหาวิธีก่อน แฮะแฮะ" นางเคยทำอะไรที่ไหน เรื่องนี้เป็นปัญหาหนักมาก ต้องปรับตัวอย่างแรง

"จ้ะ..เดี๋ยวแม่ไปป้อนข้าวต้มให้ท่านพ่อก่อนนะ"

"เดี๋ยวเจ้าค่ะ" แล้วหยางชินก็หยิบถุงหมูหยองออกมาให้มารดาเอาไปให้บิดากินคู่กับข้าวต้ม

"ข้าวต้มจะรสชาติดีขึ้นเจ้าค่ะ ท่านพ่อได้ทานเยอะขึ้น"

มารดารับมายิ้มๆ แล้วเดินเข้าไปในห้องเพื่อดูแลสามีในขณะบุตรชายหลับ บุตรสาวนำผ้าอ้อมมาให้น้องชายใช้ ทำให้ทารกน้อยนอนหลับได้นานขึ้น นางจึงมีเวลาทำงานอย่างอื่นบ้าง

เดินเข้ามาเตรียมป้อนข้าวต้ม สามีก็เห็น เขาหันตะแคงมามองตนเองพอดี

"ท่านพี่..ท่านขยับตัวได้แล้ว"

"ใช้..น้ำที่ชินเอ๋อเอามาให้ดื่มทำให้ข้ารู้สึกดีขึ้นมาก"

"ดี..ดีมากเจ้าคะ ท่านต้องรีบหายนะเจ้าค่ะ พวกข้ารอท่านมาปกป้องอยู่นะ"พูดให้กำลังใจสามีให้พออารมณ์ดีแล้วก็นั้งลงเพื่อป้อนข้าวสามี

"นั้นอะไรหรือ"

"หมูหยองเจ้าคะ ชินเอ๋อให้เอามาให้ท่านกินกับข้าวต้ม ได้กินข้าวเยอะขึ้น"

"ชินเอ๋อช่างมีบุญยิ่งนักที่เจอท่านเทพช่วยเหลือ ไม่งั้นครอบครัวเราต้องแย่ไปกว่านี้แนๆ"

"จริงเจ้าค่ะ เมื่อวานข้าวสารในบ้านเราไม่มีเหลือเลยแต่วันนี้มีหลายจินเลยเจ้าคะ คงเป็นชินเอ๋อที่เอาออกมาให้ เห็นว่าจะช่วยหาตำลึงเข้าบ้านด้วยเจ้าค่ะ"ชูเม่ยพูดถึงบุตรสาวคนโตด้วยความเอ็นดู

"ข้าจะรีบหายเพื่อขึ้นเขาไปล่าสัตว์"

"เจ้าค่ะ..แต่ตอนนี้กินข้าวต้มก่อน ท่านได้มีแรง" ป้อนข้าวต้มสามีไป ตาก็คอยมองบุตรชายไปด้วย พอป้อนได้ไม่กี่คำ บุตรชายก็ขยับตัวตื่นและร้องหามารดา

"เจ้าไปดูหวังซีก่อนเถอะ ข้ารอได้"

"งั้นท่านรอสักคู่หนึ่งนะ ซีซีคงหิวนม"

หยางชินที่นำผ้าที่ปั่นแห้งแล้วมาเก็บให้มารดาก็เห็นเหตุการณ์เลยนั่งลงป้อนบิดาต่อ

"ผ้าแห้งแล้วเหรอลูก?.ไวจัง"

"ข้ามีวิธีเจ้าค่ะ..อิอิ" ป้อนจนข้าวต้มหมดก็นำน้ำในบ่อเอามาให้บิดาดื่มแทนน้ำเปล่า

"ท่านแม่ก็ดื่มด้วยนะเจ้าค่ะ น้ำนมมีและน้องจะได้แข็งแรงด้วย" พอรู้ว่าบุตรชายจะแข็งแรงขึ้นก็รับมาดื่มอย่างไม่ลังเล