บทที่ 44 ความลับ

     

ในสมรภูมิรบ ที่มีความเชื่อประหนึ่งความตายเท่านั้นถึงจะยุติ คนรอดคือคนที่แข็งแกร่งที่สุด โครทิส เวเดโน่ จึงไม่คิดจะยอมแพ้ 

การก้าวหาความเสี่ยง ทั้งที่รู้ห้าสิบห้าสิบกว่าจะชนะ ไม่ได้มาซึ่งความสำเร็จ ก็ยังไม่คิดจะผันตัวออกมา ราวกับว่าร่างกายตัวเองคงกะพันหนังไม่ระแคะระคายยังไงยังงั้น

สองมือโอบอุ้มความกล้าไว้จนมั่น ตระหนักสิ่งสำคัญให้เป็นที่สุดของกำลังใจคือไศลา นั่นทำให้เขาไม่ยอมหยุดที่จะเดินต่อ ยังเดินเกมต่อแม้ทางข้างหน้าจะไร้แสงปลายอุโมงค์ หรือลิบหรี่เต็มทีในความคิดมาเฟียร้ายอย่างเขา คนขึ้นชื่อว่าเป็นหัวโจ็ก กว่าจะได้ฉายาคำว่าผู้นำมาอย่างยากลำบาก ...จึงมีแต่คำว่าลองดูเท่านั้น!

ใช่! เขาวางแผนฆ่านายตัวเองไว้ก่อนหน้านี้แล้ว 

ลำกล้องปืนถูกดวงตาคมกริบใช้เป็นช่องทางผ่านระหว่างการเล็งจากตึกระฟ้าไปยังชั้นที่แปดสิบของอีกตึก ผู้มีหญิงสาวร่างบางปราดเปรียวยืนเชิ่ดคอทรนงอยู่ นิ้วชี้ขวาประทับแผ่วเบาเตรียมตัว ราวกับรอสัญญาณบางอย่าง บวกกับโอกาส

คิดว่าคงสำเร็จไปครึ่ง หากวันนี้เหล่าอัลฟาพ้องพวก สามารถจี้จุดให้หล่อนมีโทสะมายืนตรงนั้นได้ ตำแหน่งที่นานครั้งจะมายืนได้สักครั้ง ทว่าเป็นจุดตายจุดเดียวที่ไม่ต้องพึ่งม่านตาให้เหนื่อย ยามเกร็งจนตึงราวกับขึงลวด 

" มาสิสาวน้อย.." 

เพียงเพราะหล่อนต้องการจะเข้ารหัส ดักสัญญาณจีพีเอสของเวเดนเพื่อรังแกไศลา แค่นั้นสามารถตัดสติที่มีขาดสะบั้นได้ 

ใช่! ถือว่าพวกเขาเก่ง 

เวเดนหมอบ ตัวราบแนบซีเมนท์เปื้อนละอองฝุ่น พร้อมข้อศอกแข็งแรงราวกับเหล็กตันค้ำยันไว้ มีเพียงศีรษะเท่านั้นที่ผงกขึ้นมา 

เขาแน่นิ่งอยู่อย่างนั้นนานหลายนาที จนกระทั่งได้เวลาเหนี่ยวไก ในจังหวะหล่อนหันมา และห่างจากคนอื่นๆพอสมควร

แต่แล้ว...กลับต้องชะงัก เพราะคาดไม่ถึงจะปะทะกับคนนี้ 

" อะไรวะ " 

เมื่ออยู่ดีๆ เคลื่อนตัวมาสนทนากับหล่อน

ชายหนุ่มลดลำก้องออกจากหน้า คิ้วขมวดฉงน นึกไม่ถึง 

เกิดอะไรขึ้นกับภาพตรงหน้า ซึ่งผ่านแว่นขยายจากอุปกรณ์อันตรายที่กำลังจะกระชากวิญญาณคนๆนั้น ทว่าตอนนี้กลับต้องหยุดชะงักไว้ เพราะใครคนนึงซึ่งจ้ำอ้าวเข้าไปขวางอย่างไม่รู้สาเหตุ

ร่างสูงนั้นไม่ใช่ใครที่ไหน...

" ไอ้ซัน ไอ้ห่..."

ก่อนเขาจะกระชากไมค์จิ๋วตรงกกหูมาจ่อปาก

" อธิบายกูที นั่นมันอะไร! "

สบถคำถามเล็ดลอดไรฟันผ่านไปยังลำโพงจิ๋วของเรกาโดอีกที่

ในขณะคนฟังเองเหมือนจะงงไม่ต่าง เขาเงียบไปอึดใจหนึ่ง ก่อนถอนหายใจ

" ความหมายคือ จะให้กูยิงมันด้วยเลยใช่ไหม เออดี! จะได้ไม่เปลืองลูกกระสุน "

" ไม่เอาน่าพวก เย็นไว้ "

" โอกาสมีเพียงครั้งเดียวนะไอ้ครูซ ถ้าเป็นมึง มานอนหมอบอยู่บนพื้นปูนนานสองนาน แถมร้อนชิบหาย เพื่อรอเวลานี้ มึงจะเย็นไหวไหม "

" ฟัค แล้วจะให้กูทำยังไงวะ ไปกระชากมันมาน่ะหรือ "

" งั้นขอเหตุผล กูจะได้รู้ว่าต้องทำยังไงต่อ จะลุกขึ้นไปดูดบุหรี่ หรือจะหมอบยาวทนเมื่อยอยู่แบบนี้ "

" ไม่รู้เหมือนกันว่ะ "

" ชิท! " 

เวเดนหัวเสียหนัก ถึงขั้นสบถผ่านไมค์จนเพื่อนต้องข่มตาหน่าย พลางลุกพรวดไม่สนใจอะไรอีก เพื่อจะเดินไปดูดบุหรี่ และติดต่อไปยังลูกน้อง โดยปราศจากเครื่องดักฟังของส่วนรวม

คราวนี้คงต้องพึ่งไหวพริบของตัวเอง ไม่ขอวางแผนร่วมกับใครอีก

(ครับนาย)

" ฆ่ามันให้หมด"

(ครับ?)

" ฆ่าทุกคนให้เหลือแค่มึง จากนั้นหนีไป ปล่อยไศลาไว้ข้างทาง "

(!!!)

" อ้อ เอาโทรศัพท์เครื่องนี้ให้เธอด้วย "

(นะ นาย.. นายคิดจะทำอะไรครับนี่)

" ไม่ต้องเสื-ก! ทำตามที่กูบอก! " 

(คะ..ครับ)

ก่อนจะตัดสายทิ้งไป 

ร่างสูงมีความกังวลระดับสูง ผ่านม่านตาคมกริบคู่นั้น กระนั้นได้แต่กลบเกลื่อนมองไกลไปทางอื่น พร้อมจุดประกายไฟบนปลายบุหรี่ มวนคู่ยากประหนึ่งสหายคลายเครียดยามอึดอัดของเขา ก่อนจะอัดควันเข้าไปทีเดียวเกือบหมด แล้วจึงจะดับมันโดยใช้ปลายเท้าขยี้ ทรุดตัวลงไปหมอบกับพื้นตามเดิม คราวนี้ไม่ได้ยิงแค่เป้าเดียวที่เตรียมการไว้แต่แรก ทว่า.. เล็งปลายกระบอกไปยังการ์ดชุดดำที่ยืนเรียงรายกระจายกันอยู่รอบตึกทุกคน

ปุง ปุง

ปืนเก็บเสียงทำลายผู้คนเหล่านั้นล้มลงไปทีละคน ทีละคน ราวกับกิ่งไม้หัก หลังจากปลายกระบอกเคลื่อนไปจ่อ ผ่านการเล็งของดวงตาโหดร้ายนั่น

จนกระทั่ง...มันไปหยุดอยู่ที่หล่อน และ...เขา

เวเดโน่ขมวดคิ้วเป็นปมบ่งบอกถึงความเคร่งเครียดทันที กระนั้นก็ไม่สามารถล้มเลิกการกระทำของเขาได้ 

ปัง!

ตัดสินใจยิงอรัลเบล และตามมาด้วยซันดรู...

แต่แล้ว...

" เว้ด อย่า! "

กลับมีเสียงตะโกนของใครคนหนึ่งผ่านไมค์จิ๋วออกมาปะทะแก้วหูเสียก่อน เขาชะงัก แต่เหมือนว่าจะไม่ทัน

ปัง!

วิถีกระสุนพุ่งทะยานเฉี่ยวหัวไหล่ซันดรูเส้นยาแดงผ่าแปด ก่อนแขนเสื้อสีขาวจะเปียกชุ่มไปด้วยเลือด อีกนัดฝังตรงลำคออรัลเบลเต็มๆ ร่างบางทรุดลงกับพื้นต่อหน้าต่อตาลูกน้องนับสิบ ที่พากันงงถึงปริศนาการล้มทั้งยืนนั้น

จนกระทั่งเห็นอาการตาเหลือก มือคู่ป้องบาดแผลที่มีเลือดไหลนองทะลักง่ามมือนาย จึงจะรู้ตัว รนรานเตรียมถลาหวังช่วย แต่ทว่า...

ปัง!  

" อ๊ากกก"

ปัง!  

พวกเขาเจอไม่ต่างกันกับหล่อน มีสิบล้มสิบ ล้มทั้งยืนราวกับโดมิโน่ถูกกระแทก 

ท่ามกลางความตกตะลึงของพรรคพวกเขา แต่ไร้สีหน้าเหล่านั้นให้ต้องเสียฟอร์มเล่น อย่างเรกาโด ครูซัส คือบุคคลที่ใช้ฉายาที่มีอยู่คุ้มค่าที่สุด เขายืนนิ่ง รองลงมาคือ แมททริก และ คูดัสที่เพิ่งจะได้สติวิ่งไปประคองซันดรูหนึ่งในนั้นขึ้นมา

นึกไม่ถึงว่าเวเดโน่จะกล้าลั่นไก 

คูดัสขมวดคิ้วเคร่งเครียด เกรงว่าจะมีการแตกคอเกิดขึ้น หลังนึกถึงอนาคตข้างหน้า

แต่แล้ว...เหมือนผิดคาด

" หึ..." เมื่อคนเจ็บกลับแค่นหัวเราะ " ช่างใจดีอะไรอย่างนี้ คนอย่างเว้ดไม่น่ายิงพลาดนะว่ามั้ย? "

" เลิกกวนประสาทไอ้ซัน เกือบจะตายอยู่แล้วยังจะเล่น "

ในขณะคูดัสไร้อารมณ์ร่วมด้วย ทว่าเขา...

" กูไม่ได้เล่น " 

ก่อนเรกาโดกับแมททริกจะเดินเข้ามาสมทบ ในจังหวะเขาถูกพยุงให้ลุกขึ้นนั่งพอดี

" ถามหน่อย คิดยังไงถึงไปยืนขวางทางลูกตะกั่วแบบนั้น "

พร้อมดวงตาเฉี่ยว หรี่ไปมองอรัลเบลที่นอนมือกุมลำคอหวังห้ามเลือด อ้าปากพะงาบๆ ไม่ตายเสียทีเดียว หล่อนตาเหลือกมองมายังพวกเขาด้วยความแค้นบวกเว้าวอน บ่งบอกถึงความทรมาน จากนั้นจึงจะสลบไป

ซันดรูส่ายหน้า แค่นหัวเราะอีกครั้ง ช้อนขึ้นมองคนถาม นัยย์ตาภายในสุดลึกเผลอเผยความโศกเศร้า ก่อนจะเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงแหบแห้ง

" ถ้าไม่ได้ยินอะไรบางอย่างที่เกี่ยวข้องกับเธอคนนั้น กูจะไม่มีวันทำเพื่อใคร โดยเฉพาะกับไอ้บ้านั่น.."