ตอนที่ 11 ฉันจะหย่าให้แต่มีข้อแม้

ตอนที่ 11 ฉันจะหย่าให้แต่มีข้อแม้

เสี่ยวถงโน้มตัวลงนอนและผลอยหลับไปเพราะฤทธิ์ยา ไม่รู้ว่านานเท่าไหร่เธอรู้สึกตัวอีกทีก็มีสายตาคู่หนึ่งที่นั่งอยู่ปลายเตียงจ้องมองเธออย่างเงียบ ๆ โดยไม่พูดอะไร ทำให้เธอตกใจเล็กน้อยเพราะตอนนี้ดวงอาทิตย์ลาลับขอบฟ้าในห้องเริ่มมืดสลัว

“เห็นสามีตกใจขึ้นขนาดนั้นเลยหรือไง ทั้ง ๆ ที่นอนด้วยกันอยู่ทุกคืน”

“จะมาหาเรื่องอะไรฉันอีก ซินอี๋คงสั่งให้คุณมาต่อว่าฉันสินะ เอาสิจะว่าต่อว่าด่าทอให้ฉันเจ็บช้ำน้ำใจยังไงตอนนี้ฉันก็ไม่รู้สึกหรอก”

“ฉันจะหย่าให้” เขาพูดแทรกขึ้นมากระทันหันทำให้เสี่ยวถงตกตะลึงรีบใช้มือตบเข้าที่หูของตนเองเบา ๆ และถามเขาให้แน่ใจอีกรอบ

“นี่ฉันไม่ได้ฝันใช่มั้ย ? หรือว่าฉันหูฝาด”

“เธอไม่ได้ฝันหรือหูฝาด เรื่องที่เธอขอหย่าฉันจะหย่าให้แต่ว่าต้องรอจนกว่าจะถึงวันครบรอบวันตายของคุณพ่อก่อน ฉันจะพาเธอไปไหว้หลุมศพด้วยกันและบอกในสิ่งที่เธอต้องการไม่ใช่ฉันที่เป็นฝ่ายทิ้งเธอ เรื่องนี้ฉันไม่ได้เป็นคนที่ผิดสัญญากับคุณพ่อ” แม้เสี่ยวถงฟังดูจะรู้สึกว่าเจี่ยหยางเป็นผู้ชายเห็นแก่ตัวแต่เรื่องนั้นเธอไม่ได้ใส่ใจเท่าไหร่นักเพราะสิ่งที่เธอต้องการคือการหย่าต่างหาก เธอกลัวว่าเขาจะผิดคำพูดรีบลุกขึ้นหาปากกากับกระดาษมาเขียนหนังสือสัญญาเอาไว้

“ฉันกลัวว่าคุณจะคืนคำเพราะคนอย่างคุณเชื่อถือไม่ได้ ขอเขียนสัญญาเอาไว้ก่อนแล้วกัน” เขาไม่ตอบกลับเอาแต่นั่งเงียบ ๆ อยู่ปลายเตียงเฝ้ามองหญิงสาวกระตือรือร้นกับการหย่าครั้งนี้ ใจของเขาเริ่มว้าวุ้นและใจหาย ข้างในเจ็บแปลบอย่างบอกไม่ถูก

‘นี่มันความรู้สึกอะไรกัน ไม่มีอะไรหรอกฉันไม่เคยรู้สึกอะไรกับเธอทั้งนั้น เพียงแค่อยู่ด้วยกันมาหลายปีเมื่อเธอจะจากไปก็คงแปลก ๆ เล็กน้อย แต่ไม่ทำแบบนี้ซินอี๋ก็เสียใจฉันไม่อยากให้ซินอี๋เสียใจอีกต่อไป ฉันเลือกถูกแล้วใช่มั้ย?’ เจี่ยหยางคิดในใจไม่นานกระดาษที่ถูกเขียนด้วยลายมือของเสี่ยวถงยื่นมาอยู่ต่อหน้าเขาแล้ว

‘ฉันโม่เสี่ยวถงทำสัญญานี้ขึ้นเพื่อเป็นสัญญาว่าถังเจี่ยหยางจะทำตามสัญญา อีก 3 เดือนข้างหน้าเราสองคนจะหย่ากันโดยไม่มีข้อแม้และฉันโม่เสี่ยวถงจะไม่ขออะไรติดตัวไปสักอย่างนอกจากสินเดิมของตนเอง เมื่อถึงเวลานั้นขอให้ถังเจี่ยหยางทำตามสัญญาที่จะหย่าห้ามมีอะไรติดขัดและผิดคำพูด’ เจี่ยหยางอ่านจบจับปากกาเขียนชื่อทันที พรางลุกขึ้นยืนยื่นกระดาษแผ่นนี้ให้เสี่ยวถง

“เรื่องนี้เป็นเรื่องระหว่างเราห้ามบอกคนอื่นก่อนที่จะหย่า เมื่อถึงวันนั้นฉันจะเป็นฝ่ายบอกคุณแม่เอง”

“ไม่ยากและไม่ต้องห่วงเพราะเรื่องนี้ไม่มีใครดีใจเท่าฉันอีกแล้ว แต่ว่าแม่ถังรู้เรื่องนี้ก็คงดีใจไม่น้อยเพราะไม่ชอบขี้หน้าฉันอยู่แล้ว เอาเถอะ ๆ ฉันจะทนอีกเพียงแค่ 3 เดือนเท่านั้นเอง ฉันไม่รู้หรอกนะว่าสิ่งไหนที่ทำให้คุณเปลี่ยนใจ แต่ห้ามคืนคำเด็ดขาด ฮึ ฮึ อารมณ์ดีขึ้นมาแล้วสิ ลงไปหาชิงเหมยกับลี่ไป๋ดีกว่า” เสี่ยวถงเก็บกระดาษใส่กล่องไม้ในตู้เสื้อผ้าเดินออกมาจากห้องพร้อมรอยยิ้มสดใสอย่างที่ไม่เคยเห็นมาก่อน เจี่ยหยางมองตามหลังหัวใจสั่นวูบ พรางเอ่ยออกมาอย่างแผ่วเบา

“การหย่ากับฉันเธอดีใจขนาดนั้นเลยหรือ ? ไม่เห็นแววตาความเจ็บปวดหรือเศร้าสักนิด อะไรกันหากเป็นเมื่อก่อนคงร้องไห้จนตาบวมหรือว่าเธอไม่ได้รู้สึกอะไรกับฉันอย่างที่เธอบอก แต่ก็ช่างสิเพราะฉันเองก็ไม่ได้รู้สึกอะไรทั้งนั้น ดีเหมือนกันต่อจากนี้ฉันจะได้อยู่กับซินอี๋อย่างไม่รู้สึกต่อคุณพ่อ” เจี่ยหยางพูดจบถอดเสื้อออกโยนใส่ตะกร้าคว้าเอาผ้าไปอาบน้ำในห้องน้ำทว่าในใจของเขากลับครุ่นคิดแต่เรื่องของเสี่ยวถง

หลายวันต่อมาแผลของเสี่ยวถงดีขึ้นมากแล้วลี่ไป๋คอยช่วยเหลืออยู่ข้าง ๆ ตลอด แถมซินอี๋ก็ไม่มาตั้งแต่วันที่เกิดเรื่องทำให้เสี่ยวถงอยู่อย่างสบายใจเพราะคิดว่าฝ่ายนั้นคงรู้เรื่องที่เจี่ยหยางยอมหย่าแล้ว คงไม่ต้องพบหน้าปะทะกันอีก

“พี่เสี่ยวถงวันนี้พี่จะไปงานเลี้ยงกับพวกเรามั้ย? คุณแม่ต้องจับฉันแต่งตัวแน่ ๆ เลย”

“งานเลี้ยง งานเลี้ยงอะไรกันหรือ” เสี่ยวถงขมวดคิ้วเข้าหากันอย่างสงสัยตั้งแต่ทะลุมิติมาที่นี่เธอไม่เคยออกงานสังคมเลยด้วยซ้ำ แถมโรงงานทอผ้าของบ้านถังก็ไม่เข้าไปเหยียบ

“งานเลี้ยงฉลองคุณพ่อของพี่ซินอี๋นะสิ ฉันละไม่อยากจะไปเลยด้วยซ้ำแต่คุณแม่นะสิคะยั้นคะยอไม่เลิกจะพาฉันออกงานสังคมจะได้เจอผู้ชายดี ๆ ฉันนะไม่อยากแต่งกับผู้ชายที่ฉันไม่ได้รักหรอกนะ ฉันไม่อยากเจอสามีเหมือนพี่เสี่ยวถง ฉันนะเฝ้าฝันอยากเจอผู้ชายแสนดีปกป้องดูแลเอาใส่ใจฉัน”

“พี่ชายของเธอก็เป็นแบบนั้นนะแต่เขาไม่ได้ปฏิบัติเช่นนั้นกับฉันเท่านั้นเอง ฉันไม่ไปไหนทั้งนั้นขอนอนอยู่ที่บ้านสบาย ๆ ดีกว่า” เสี่ยวถงไม่อยากจะไปไหนเพราะอีกไม่นานเธอจะหย่ากับเจี่ยหยางงานสังคมไม่ต้องพูดถึง

ทว่าทั้งสองกำลังนั่งคุยกันอยู่เสียงของลี่ไป๋ได้ดังขึ้นพร้อมเดินเข้ามาหาทั้งสองที่ห้องนั่งเล่นด้วยความตื่นเต้น

“คุณเสี่ยวถงมีแขกมาขอพบค่ะ”

“ใครกันมาขอพบพี่เสี่ยวถง ตั้งแต่พี่มาอยู่ที่นี่ไม่เคยมีใครมาหาเลย”

“นั่นสิ เขาเป็นใครได้บอกหรือไม่”

“เขาบอกว่าเป็นเพื่อนของคุณเสี่ยงถงค่ะ” พอได้ยินเสี่ยวถงก็ยิ้มกว้างออกมาพรางลุกขึ้นพรวดออกไปต้อนรับ

“เจี้ยนจื่อสินะ ลี่ไป๋ช่วยนำน้ำชาพร้อมของว่างไปต้อนรับแขกของฉันที่ศาลารับลมด้วย ฉันจะพาเขาไปรอที่นั่น” ชิงเหมยคิ้วหย่นหากันเมื่อเห็นท่าทีเปลี่ยนไปของพี่เสี่ยงถงอยากรู้จริง ๆ ว่าคนที่มาเยือนเป็นใครกันแน่ เมื่อเสี่ยวถงเดินออกไปต้อนรับชิงเหมยรีบดึงแขนของลี่ไป๋มาเอ่ยถามทันที

“ลี่ไป๋ใครกันที่มาหาพี่เสี่ยวถงเป็นผู้หญิงหรือผู้ชายทำไมพี่เสี่ยวถงถึงดีใจขนาดนั้น"

“เป็นผู้ชายค่ะ แถมยังดูดีมาก ๆ อีกด้วยใบหน้าหาดูยากหากเทียบกับคุณชายเจี่ยหยางยังนับว่าห่างไกลกับเพื่อนของคุณเสี่ยวถง”

“เธอจะบอกว่าเพื่อนของพี่สะใภ้หล่อและหน้าตาดีกว่าพี่ชายฉันใช่มั้ย? ว๊าว ฉันต้องออกไปดูหน่อยแล้ว ดีเหมือนกันพี่เจี่ยหยางมาเห็นจะได้รู้สึกหึงหวงบ้างไม่ใช่เอาแต่สนใจคนอื่นที่ไม่ใช่ภรรยาของตัวเองแต่ถ้าพี่เสี่ยวถงชอบเพื่อนคนนี้และเขาก็ชอบพี่เสี่ยวถงจริง ๆ เรื่องนั้นก็นับว่าเป็นเรื่องที่ดีที่พี่เสี่ยวถงจะพบรักแท้ หย่า ๆ กับพี่ชายฉันไปเลย”

“หย่า! พูดเรื่องอะไรกัน” จู่ ๆ เสียงเข้มขรึมได้ดังขึ้นระหว่างบทสนทนาของชิงเหมยกับลี่ไป๋ ลี่ไป๋เห็นสีหน้าท่าทางของเจ้านายรีบเดินก้มหน้าเข้าไปเอาของตามที่เสี่ยวถงสั่งทันที ปล่อยให้ชิงเหมยรับมือกับเจี่ยหยางเพียงลำพัง

“ใช่ค่ะหย่า ฉันพูดเรื่องพี่กับพี่สะใภ้ ในเมื่อพี่ไม่รักพี่สะใภ้ไม่สนใจวัน ๆ เอาแต่ต่อว่าเหยียดหยาม หย่ากันไปให้พี่สะใภ้ไปพบเจอคนดี ๆ จะดีกว่ากักขังไว้ในบ้านถังนี่เสียอีก ตอนนี้ได้ยินว่ามีเพื่อนชายมาหาแถมยังหล่อมากกว่าพี่อีกด้วย ฉันชอบจริง ๆ รอยยิ้มของพี่สะใภ้ช่างทำให้โลกน่าอยู่และสดใสต่างจากอยู่กับพี่อึกครึมเหมือนฤดูฝนตลอดเวลา” ชิงเหมยพูดจบรีบเดินออกไปข้างนอกเพื่อแอบดูใบหน้าของเจี้ยนจื่อเพื่อนของเสี่ยวถง

“กล้ามาหากันถึงบ้านเลยหรือไง อีกไม่นานจะหย่าแล้วแท้ ๆ อดทนรอไม่ได้เลยสินะ” เจี่ยหยางกำมือแน่นด้วยความโมโหที่ถูกเจี้ยนจื่อหยามกันถึงที่บ้าน เขากับเสี่ยวถงยังไม่ได้หย่ากันแท้ ๆ กล้าทำเรื่องประเจิดประเจ้อ เรื่องนี้เขาไม่มีทางยอมเด็ดขาดตราบใดที่เสี่ยวถงยังขึ้นชื่อว่าเป็นภรรยาเขาอยู่