๕ แม้ว่าจะไร้วาสนาก็จะฝืนโชคชะตา

ยามไฮ่ (21.00 – 23.00 น.)

จางเหวินเจอเซี่ยเว่ยหลงอีกครั้ง เขาก็สังเกตได้ทันทีว่าอีกฝ่ายคงต้องมีเรื่องอะไรบางอย่างเกิดขึ้นแน่ ไม่เช่นนั้นเจ้าคนผู้นั้นจะเอาแต่นั่งดื่มสุราจอกแล้วจอกอย่างเงียบงันโดยไม่ปริปากเอ่ยอันใดออกมาได้อย่างไรตลอดหลายชั่วยามที่ผ่านมา!

“เหอะ!” เขาแค่นเสียงออกมา สายตาจ้องมองอีกฝ่ายนิ่งๆ ก่อนเอ่ยเสียงเรียบ “ดอกเหมยร่วงหล่นปลิวไปกับสายลม...ต่อให้ยื่นมือออกคว้าก็เกินกว่าจะรั้งไว้ได้อีกแล้ว”

!!!

ปัง!

เสียงจอกสุรากระแทกลงบนโต๊ะอย่างแรงจนดังสะท้อนไปทั่วทั้งห้องบ่งบอกอารมณ์ขุ่นมัวของเซี่ยเว่ยหลงได้ชัดเจน มุมปากหนาเหยียดยิ้มเยาะเล็กน้อย

เซี่ยเว่ยหลงพลางเอ่ยออกมาเสียงเรียบราวกับมิได้ต้องการคำตอบอันใด “ย่อมเคยรักงั้นหรือ…ตั้งแต่เมื่อใดกันที่ใจของนางเริ่มเปลี่ยนไปเป็นอื่น”

หมายความว่าอย่างไรกัน…!?

จางเหวินได้ยินแล้วพลันขมวดคิ้วมุ่นอย่างงุนงงทันที

เขาไม่รู้ว่าเซี่นเว่ยหลงกำลังกล่าวถึงสิ่งใดอยู่หรือแท้จริงแล้วเพียงแค่เมามายจนสติเลอะเลือนไปแล้วอย่างงั้นหรือ…?

จางเหวินหรี่สายตาสังเกตอีกฝ่ายอยู่ครู่หนึ่งก่อนพูดออกมา  “หึ! อวดดี...คำพูดร้ายกาจแต่การกระทำลับหลังกลับน่าสมเพช”

เขาหรือน่าสมเพช!?

เซี่ยเว่ยหลงเงยหน้าขึ้นอย่างเชื่องช้า ดวงตาคมกริบเริ่มแดงก่ำจากฤทธิ์สุรากระทบกับแสงตะเกียงสลัวพลันปรากฏความปวดใจออกอย่างปิดไม่มิด เขาหัวเราะในลำคออย่างแผ่วเบาก่อนจะกล่าวเสียงเรียบ

 “สมเพชหรือ…” เซี่ยเว่ยหลงเลิกคิ้วเชิงเอ่ยถาม

“นางต่างหากที่น่าสมเพชทำตัวเรียกร้องความสนใจจากข้ามิต่างจากสุนัขรอคอยเจ้าของ”

“บัดซบเถอะเซี่ยเว่ยหลง!” ไม่ทันจะสิ้นสุดคำพูด จางเหวินได้ยินแล้วสบถออกมาด้วยความโมโหทันที “เมาจนสภาพย่ำแย่ยิ่งกว่าสุนัขขี้เรื้อนแล้วยังริอาจกล้าไปพูดจาดูแคลนผู้อื่นอีก!”

ปากดีไม่เลิก! เกรงว่าเจ้าคนผู้นี้ หากไม่เห็นโลงศพไม่หลั่งน้ำตาจริงๆ

จางเหวินพลางกัดฟันกรอดถลึงตามองเซี่ยเว่ยหลงอย่างโกรธเคืองปนด้วยความโกรธ หากจะต้องแตกหักก็ช่างเถอะ…เขาไม่เห็นด้วยกับคนผู้นี้จริงๆ

เซี่ยเว่ยหลงชะงัก ดวงตาคมกริบแปรเปลี่ยนเป็นความโกรธฉายออกมาทันทีไป เขาดึงกระชากคอเสื้อของจางเหวินขึ้นทันควัน น้ำเสียงทุ้มของเขาขุ่นเคืองไม่พอใจอย่างชัดเจน

“เจ้ากล้าหาข้าว่าเป็นสุนัขขี้เรื้อนงั้นหรือจางเหวิน!”

จางเหวินหาได้เกรงกลัวอันใด มุมปากหนาเหยียดยิ้มเยาะ ก่อนจะสวนกลับโดยไม่หลบสายตา “แล้วมิใช่รึ…!?”

เขาพูดอันใดผิดกัน จางเหวินเอียงใบหน้าเล็กน้อยท่าทางคล้ายกำลังยั่วยุอารมณ์อีกฝ่าย “นายท่านเซี่ยทอดทิ้งภรรยา ทำราวกับว่านางไร้ค่าไม่มีสิ่งใดสำคัญแล้วเหตุใดยามนี้กลับนั่งร่ำสุราโอดครวญคล้ายกับเป็นผู้เคราะห์ร้ายเสียเอง…เห็นแล้วน่าสมเพชนัก!”

!!!

เดิมทีเซี่นเว่ยหลงหาได้มีความอดทนมากนัก มิหนำซ้ำยามนี้ยังดื่มสุราไปหลายไหจนนับไม่ถ้วน…แม้ไม่ได้เมามายจนขี้เรื้อนแต่ก็ไร้สติขาดความคิดยับยั้งอยู่

หมัดของเซี่ยเว่ยหลงยกขึ้นกลางอากาศก่อนจะหยุดชะงัก…และอยู่ห่างจากใบหน้าของอีกฝ่ายเพียงแค่ครึ่งส่วน

เซี่นเว่ยหลงกัดฟันกรอด นิ้วมือสั่นระริกด้วยอารมณ์ที่ปะทุขึ้นคับอกก่อนที่ จู่ๆ จะหัวเราะเยาะออกมาอย่างเย็นชา สายตาคมกริบดูลุ่มลึกคล้ายกับน้ำในทะเลสาบ “เวลาเปลี่ยนไปเป็นเมื่อวาน…ความรักที่นางมีต่อข้าก็จางหายไปเช่นกันงั้นหรือ”

พอวันเวลาเปลี่ยนไป…นางก็เปลี่ยนไปอย่างงั้นหรือ!?

เหตุใดคนผู้นี้จึงมิรู้เลยว่าตนทำสิ่งใดผิด…?

จางเหวินปรายตามองฝ่ามือหนาที่กำแน่นอยู่ตรงหน้าห่างกันเพียงแค่คืบเท่านั้นทว่าหาได้รู้สึกเกรงกลัวแม้แต่น้อย เขาแค่นเสียงหัวเราะออกมาเบาๆ “หึ! ไม่ว่าอย่างไร…เป็นภรรยาย่อมต้องการได้รับความรักจากสามีมิใช่ความเฉยชาเย็นยะเยือกอย่างไร้หัวใจ เช่นนี้ เกรงว่านายท่านเซี่ยคงไม่รู้กระมังว่าไม่มีผู้ใดทนได้ตลอด”

แล้วอย่างไรกัน…!?

ไม่ว่าเซี่ยเว่ยหลงฟังอย่างไรก็ไม่กระจ่างแจ้ง หัวคิ้วของเขาพลันขมวดคิ้วมุ่น “เช่นนั้น…เหตุใดที่ผ่านมานางถึงทนมาได้ตลอดโดยไม่ร้องขอสิ่งใด”

เพ่ย! ทึ่มทื่อโง่งมยิ่งนัก!

จางเหวินสบถด่าในใจพลางส่ายหัวไปมาอย่างเอือมระอา “บัดซบเถอะเซี่ยเว่ย! เจ้าโง่งมถึงเพียงนี้ตั้งแต่เมื่อใดกัน”

 

 

ณ จวนสกุลเซี่ย

อีกไม่กี่ชั่วยามก็จะถึงเช้าวันใหม่แต่ทว่าไป๋เสี่ยวหรันยังคงลืมตาอยู่ท่ามกลางความเงียบสงัด ไม่ว่านางจะพยายามข่มตาหลับ หรือพลิกกายไปมาครั้งแล้วครั้งเล่า…สุดท้ายก็จำต้องลุกขึ้นนั่งอย่างจำใจไร้ทางเลือก

ความคิดและจิตใจของนางปั่นป่วนราวคลื่นน้ำในทะเลสาบเสมือนว่ายิ่งพยายามทำให้สงบกลับยิ่งวุ่นวายกว่าเดิม

ไป๋เสี่ยวหรันถอนหายใจหนักอึ้งราวมีหินพันชั่งถ่วงเอาไว้ ไม่อาจคลายหรือวางได้แม้เพียงเสี้ยวลมหายใจ นัยน์ตาเมล็ดซิ่งทอดมองจันทราที่ค่อยๆ เลือนรางหายลับไปในม่านเมฆอย่างเหม่อลอย

แท้จริงแล้ว...เซี่ยเว่ยหลงต้องการสิ่งใดจากนางกันแน่?

‘ข้าถามว่าเจ้ารักข้าหรือไม่’

เหตุใดเขาถึงเอ่ยถามเช่นนั้นกัน…ถ้อยคำนี้ยังคงดังวนเวียนซ้ำๆ อยู่ในความคิดของนางราวกับกำลังตอกซ้ำแล้วซ้ำเล่าอยู่ในใจอย่างไม่รู้จบ

ทั้งที่ตลอดมาเขาไม่เคยแม้แต่เหลียวแลสนใจความรู้สึกของนางเลยแม้เพียงน้อย

แท้จริงแล้วบุรุษผู้นั้นกำลังคิดสิ่งใดอยู่กันแน่!?

ไป๋เสี่ยวหรันถอนหายใจออกมาเฮือกหนึ่ง ช่างเถอะ…ยามนี้จะมีสิ่งใดสำคัญไปกว่าอาหยวนอีกเล่า

!!!

จู่ ๆ ท่ามกลางความเงียบสงบกลางดึก ไป๋เสี่ยวหรันได้ยินเสียงฝีเท้าหนักแน่นกลับดังใกล้เข้ามาเรื่อยๆ โดยไม่ทันตั้งตัวและด้วยสัญชาตญาณ นางรีบถอยกรูดไปข้างหลังก่อนจะคว้าแจกันใบใหญ่ใกล้มือมาถือแน่น

ดึกดื่นป่านนี้ ผู้ใดกัน...? โจรงั้นหรือ!

ดวงตาของนางจับจ้องไปยังบานประตูที่ปิดสนิทก่อนที่จะถูกผลักเปิดออกอย่างแรงในชั่วพริบตา…

เซี่ยเว่ยหลง!

แสงจันทราสลัวที่ลอดผ่านเข้ามาเผยให้เห็นเงาร่างสูงใหญ่คุ้นตาและเพียงชั่วอึดใจนั้น ไป๋เสี่ยวหรันพลันเบือนใบหน้าหนีทันที กลิ่นสุรารุนแรงโชยมาแตะจมูกจนต้องขมวดคิ้วมุ่น

บุรุษผู้นี้เมามายอย่างงั้นหรือ…!?

เซี่ยเว่ยหลงชะงักฝีเท้าไปเล็กน้อย ดวงตาคมกริบเพ่งมองสตรีตรงหน้าอย่างละเอียด ความคิดบางอย่างผุดขึ้นมาในหัวทันที

เหตุใดยังไม่นอนหรือนางคิดจะหนีอย่างงั้นรึ!

เขาแค่นเสียงเย้ยหยัน มุมปากหนายกยิ้มเหยียดเย็นชา “ดึกดื่นถึงเพียงนี้…ไฉนฮูหยินยังไม่หลับไม่นอนอีกเล่า” น้ำเสียงทุ้มต่ำเอ่ยแผ่วเบาทว่าเจือความเยาะเย้ย

เซี่ยเว่ยหลงก้าวไปข้างหน้าอย่างเชื่องช้า กลิ่นสุรารุนแรงอบอวลไปทั่ว “หรือแท้จริงแล้ว...กำลังวางแผนสิ่งใดอยู่หรือ”

เห็นได้ชัดว่าบุรุษตรงหน้าเมามายไม่น้อยจริงๆ

ไป๋เสี่ยวหรันพลางเดินถอยหลังไปหนึ่งก้าวโดยไม่รู้ตัวด้วยสัญชาตญาณ นางเบือนหน้าหนีพร้อมยกมือขึ้นบีบจมูกแน่นเพราะกลิ่นสุรารุนแรงจนแทบสำลัก “ดูแล้ว...นายท่านเซี่ยคงจะดื่มมามากไม่น้อย หากเช่นนั้นแล้ว มิสู้กลับเรือนไปพักเสียเถิดจะได้ไม่ต้องรบกวนผู้อื่นกลางดึก”

“หึ!” เซี่ยเว่ยหลงแค่นเสียง ดวงตาคมกริบจับจ้องสตรีตรงหน้าไม่วางตา เขาก้าวเข้าหาอย่างเชื่องช้าคล้ายกับกำลังไล่ต้อนกระต่ายน้อยให้จนมุม “ฮูหยินของข้าอยู่ที่นี่…เจ้ายังกล้าไล่ข้าไปที่อื่นอีกหรือ”

“…”

นางชะงักไปชั่วขณะ คำพูดนั้นทำให้นางไม่อาจคาดเดาความคิดของบุรุษตรงหน้าได้เลย หากแต่เขาเมามายจนเสียสติเพียงนี้…ต่อให้นางเอ่ยสิ่งใดออกไปก็คงไร้ความหมายอยู่ดี

เสียงหัวเราะแผ่วเบาๆ ดังขึ้นในลำคอของเซี่ยเว่ยหลง แววตาคมลึกคู่นั้นมองนางอย่างไม่อาจหยั่งถึงความคิดของอีกฝ่ายได้

“เจ้าต้องการหย่าข้าถึงเพียงนี้เลยหรือ…ไป๋เสี่ยวหรัน”

ถ้อยคำที่เปล่งออกมาแม้จะเรียบนิ่งไร้อารมณ์ทว่าภายในใจของนางกลับปั่นป่วนราวกับคลื่นน้ำ ไป๋เสี่ยวหรันถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนเอ่ยเบาๆ “เรื่องนี้เอาไว้ค่อยพูดกันในเวลาที่เหมาะสมเถิด”

เวลาที่เหมาะสมอย่างงั้นหรือ…แล้วตอนนี้ไม่เหมาะอย่างไร

“หึ! เหตุใดข้าจะพูดไม่ได้กันหรือเจ้ากลัวว่าข้าจะรู้ความลับบางอย่างที่ไม่ควรรู้งั้นหรือ” เซี่ยเว่ยหลงเลิกคิ้วถาม น้ำเสียงทุ้มต่ำเจือความเย้ยหยันและขุ่นเคือง

ในใจเขาอดไม่ได้ที่จะคิด…หรือแท้จริงแล้วในใจของนางมีบุรุษอื่นอยู่แล้ว!?

“…” ไป๋เสี่ยวหรันเม้มริมฝีปากแน่น ดวงตาคู่งามสั่นไหว พร้อมกับความอึดอัดถาโถมทับเข้ามาจนแทบหายใจไม่ออก

ไม่ว่าเมื่อใด…เขาก็ไม่เคยพูดกับนางด้วยถ้อยคำอ่อนโยนเลยสักครั้ง ไม่เคยเลยแม้เพียงครั้งเดียว

แล้วยิ่งกว่านั้นยามนี้ เขากลับกล่าวคำกล่าวหาเช่นนั้นในขณะที่เมามายจนไร้สติ…

ไป๋เสี่ยวหรันหลุบตาลงต่ำ ก่อนกล่าวเสียงเรียบ

“เช่นนั้น…ท่านก็เชื่อในสิ่งที่อยากเชื่อเถิด ข้าไม่มีสิ่งใดจะพูดทั้งนั้น” น้ำเสียงของไป๋เสี่ยวหรันเยือกเย็นแต่กลับบาดลึกยิ่งกว่าคำตำหนิด่าทอใด

เซี่ยเว่ยหลงนิ่งงันไปชั่วขณะ ดวงตาคมกริบที่เคยแข็งกร้าวกลับสั่นไหวเล็กน้อย เขาเอ่ยออกมาเบาๆ ราวกับเสียงกระซิบจากความรู้สึกลึกๆ ในใจ

“ไป๋เสี่ยวหรัน…อย่าทิ้งข้าได้หรือไม่”

ไม่รู้ว่าเพราะเหตุใดตลอดชีวิตที่ผ่านมา เขามักเป็นฝ่ายถูกทิ้งเสมอ ไม่ว่าจะอยู่ในความสัมพันธ์แบบใดก็ตามทั้งที่เฝ้าถนุถนอมกอบกุมเอาไว้แน่น…

สุดท้ายกลับกลายเป็นเพียงเงาเลือนรางที่คว้าไม่ถึงเท่านั้น