๖ เส้นด้ายแดงขาดสะบั่น

“เซี่ยเว่ยหลง…จริงๆ ข้าเสียดายไม่น้อย” น้ำเสียงหวานเอ่ยแผ่วเบาแฝงความเหนื่อยล้าเอาไว้อย่างชันเจน ไป๋เสี่ยวหรันลอบหายใจเฮือกหนึ่งคล้ายกลับกำลังอดกลั้นอารมณ์ที่ปะทุขึ้นคับแน่นอยู่ในอก

“ไป๋เสี่ยวหรัน…” เซี่ยเว่ยหลงส่ายหน้าไปมาปฏิเสธ เขาไม่ต้องการได้ยินถ้อยคำใดจากนางอีกแล้ว ฝ่ามือหนาคว้ามือของนางมากอบกุมไว้แน่นราวกับหวาดกลัวว่าสตรีตรงหน้าจะเลือนรางและหายจากไปตลอดกาล

ท่าทางของเขาในยามนี้ไม่ต่างจากกำลังวิงวอนรั้งนางเอาไว้ สายตาคมกริบที่เคยแข็งกร้าวกลับอ่อนลงอย่างชัดเจน

หากเป็นในยามปกติไป๋เสี่ยวหรันคงเผลอใจและหลงเชื่อในคำพูดของเขาแน่ แต่ยามนี้...บุรุษตรงหน้าเมามายอยู่มาก ใบหน้าหล่อเหล่าแดงก่ำจากฤทธิ์สุราทั้งยังมีกลิ่นฉุนโชยอยู่รอบกาย

ไป๋เสี่ยวหรันไม่ดึงมือกลับ นางเพียงยืนนิ่งคล้ายกำลังตั้งสติ ภายในใจกลับสั่นไหวอยากเกินจะควบคุม

คำพูดของเซี่ยเว่ยในยามนี้ก็เป็นเพียงแค่ลมปากเท่านั้น…มีหรือหทกเขามีสตรีดีจะกล่าวถ้อยคำเช่นนี้ออกมา!

ใบหน้าคนงามปรากฏรอยยิ้มบางๆ สะท้อนแสงจันทราที่สะท้อนสาดส่องลงมาอย่างเย็นชา นัยน์ตาเมล็ดซิ่งของนางว่างเปล่าไร้ความรู้สึกใดๆ

“ทว่าไม่ใช่ก็คือไม่ใช่…ฝืนดันทุรังไปก็เท่านั้น” ไป๋เสี่ยวหรันกล่าวเสียงแผ่วเบาทว่ากลับชัดทุกถ้อยคำ แท้จริงแล้ว...ไม่ใช่เพราะเส้นด้ายแดงระหว่างเขากับนางขาดสะบั้นลงหากแต่...ไม่เคยมีอยู่ตั้งแต่แรก

“…”

เซี่ยเว่ยหลงนิ่งไปครู่หนึ่ง ฝ่ามือหนาที่กอบกุมนางไว้ค่อยๆ บีบรัดแน่นขึ้นโดยไม่รู้ตัว

หมายความว่าอย่างไรกัน…?

เขาจ้องมองลึกเข้าไปในดวงตาคู่งามอีกครั้งและสิ่งที่เห็นกลับมีเพียงความว่างเปล่า ไร้ซึ่งความผูกพันหรือความเกียจชัง

จู่ๆ เซี่ยเว่ยหลงพลางหัวเราะร่อออกราวกับเป็นเรื่องตลกน่าขัน “หึ! หากไม่มีข้าแล้วจะใช้ชีวิตอยู่ได้อย่างไรกันไป๋เสี่ยวหรัน”

นางยืมเขาหายใจงั้นหรือ…!? ไม่เลย

เขาก็ยังเป็นเขาทั้งเย่อหยิ่งและแข็งกระด้างไม่เคยเปลี่ยนเลยแม้แต่น้อย!

ไป๋เสี่ยวหรันสะบัดมือออกจากพันธะนั้นทันที แววตาสงบนิ่งแต่แน่วแน่อย่างเย็นยะเยือก “ในวันที่ข้าโดดเดี่ยวและสิ้นหวัง…ยามนั้นท่านอยู่ที่ใด...เซี่ยเว่ยหลง?”

“…” เซี่ยเว่ยหลงพูดไม่ออกมา เมื่อได้ยินถ้อยคำเมื่อครู่ราวกับว่ามีหินก้อนใหญ่กระแทกเข้ากลางอกเต็มๆ พลันทำเอาจุกจนพูดไม่ออกมา

“ไม่เคยเลย...แม้แต่เพียงครั้งเดียว!”

ดวงตาคู่งามของนางเอ่อคลอด้วยหยาดน้ำสีใส น้ำเสียงหวานสั่นเครือเต็มไปด้วยความน้อยใจและเจือด้วยโทสะพร้อมกับความเจ็บปวดตลอดสามปีที่ผ่านมา “แม้แต่ในวันที่ข้ากำลังยืนอยู่ริมหน้าผา...ก็ยังเป็นท่าน! ที่ผลักข้าตกลงไปต่างหาก!”

ความรู้สึกที่สะสมมาตลอดหลายปี...นางไม่อาจเก็บมันไว้ผู้เดียวได้อีกแล้ว

ที่ผ่านมานางอดทนไม่ปริปากเอ่ยหรือร้องขอสิ่งใดเพียงเพราะคิดว่าสักวันเขาย่อมมองเห็นความสำคัญของนางบ้างแต่ทว่า ไม่เลย…บุรุษผู้นี้เห็นแก่ตัวเกินกว่าจะสนใจผู้ใดได้นอกจากตนเอง

“ข้า…”

กลับเป็นเซี่ยเว่ยหลงที่อ้ำอึ้งจะพูดไม่ออก เขาได้แต่จ้องมองสตรีตรงหน้าด้วยแววตาเจ็บปวด เห็นนางเจ็บปวดไปด้วยอารมณ์ที่ท่วมท้นก่อนจะหลั่งน้ำตาออกมาราวกับสายฝนกระหน่ำตกหนัก

หัวใจของเขา...บีบแน่นจนปวดหนึบอยู่ไม่น้อย!?

เมื่อความรักที่ลึกซึ้งเปรียบดั่งดอกเหมยเบ่งบานอย่างงดงาม หากแต่พอรู้ตัวอีกที...กลับร่วงหล่นจากมือเสียแล้ว ไม่อาจไขว่คว้าคืนได้อีก

ไป๋เสี่ยวหรันส่ายหน้าไปมาเบาๆ อย่างเหนื่อยล้า แม้ว่าใบหน้ายังคงประดับรอยยิ้มจางๆ หากกลับว่างเปล่าไร้ซึ่งอารมณ์ “พอเถอะ เซี่ยเว่ยหลง...เรื่องมาถึงขนาดนี้แล้วข้าไม่ได้ต้องการสิ่งใดอีกนอกจากหนังสือหย่า”

นางเหนื่อยเกินจะหวังสิ่งใดอีกต่อไป

เซี่ยเว่ยหลงนิ่งไปชั่วครู่ก่อนเอ่ยเสียงเรียบแต่เย็นชา “พรุ่งนี้ข้าจะลงนามหย่าให้” หากนี่คือสิ่งที่นางต้องการเขาก็ไม่อาจรั้งไว้ได้ ทว่า... “อาหยวนคือบุตรของข้า เป็นสายเลือดของตระกูลเซี่ย ข้าไม่อนุญาตให้เจ้าพาเขาไปเด็ดขาด”

!!!

หมายความว่าอย่างไรกัน!?

“เซี่ยเว่ยหลง!” ไป๋เสี่ยวหรันตวาดลั่น น้ำเสียงสั่นเครือด้วยความโกรธและตกใจ “แท้จริงแล้ว...ท่านต้องการสิ่งใดกันแน่!?”

เซี่ยเว่ยหลงเพียงเอ่ยเสียงเรียบแต่กลับเย็นชาอย่างไร้หัวใจ “หากเจ้าปรารถนาเพียงหนังสือหย่า…ข้าย่อมมอบให้ได้แต่อาหยวนนั้นเขาคือคนของข้าและเป็นสายเลือดของตระกูลเซี่ย หากอยากไปก็ไปเสียเถิด” พอสิ้นสุดคำพูด เซี่ยเว่ยหลงก็หันหลังหมุนกายเดินจากไปไม่แม้แต่หันกลับมามองอีกเลยแม้แต่น้อย

ในเมื่อรั้งนางไว้ไม่ได้…เขาถึงคิดจะใช้วิธีนี้ผูกมัดนางเอาไว้อย่างงั้นหรือเซี่ยเว่ยหลง!?

ไป๋เสี่ยวหรันกำมือแน่นด้วยความโกรธ

 

“เซี่ยเว่ยหลงยอมหย่าให้เจ้าแล้วจริงหรือเสี่ยวหรัน!” น้ำเสียงหวานของเมิ่งซือซือดังขึ้นด้วยความตกใจ

ไป๋เสี่ยวหรันได้สติกลับมา นางปรายตามองสหายตรงหน้า ก่อนจะระบายยิ้มจางๆ แล้วเอ่ยเสียงแผ่วเบา “อืม…เขารับปากว่ายินยอมลงนามในหนังสือหย่าให้ข้าแล้ว”

เมิ่งซือซือได้ยินแล้วเบิกตากว้าง ยิ้มออกมาด้วยความโล่งใจ แต่ไม่นานนัก ใบหน้างดงามก็พลันหม่นลง

“แล้วมันจะมีประโยชน์อันใด...ในเมื่ออาหยวนยังเป็นคนของตระกูลเซี่ย!” ไป์เสี่ยวหรันกล่าวออกมาอีกครั้ง ใบหน้าคนงามเจื่อนลงไปทันทีเจ็ดส่วน

บุรุษผู้นั้นเจ้าเล่ห์ไม่น้อย!

ใบหน้าของเมิ่งซือซือพลันขมวดมุ่นด้วยความงุนงงไม่เข้าใจ “หมายความว่าอย่างไรกัน”

นางเอ่ยถามอย่างไม่เข้าใจก่อนจะเหลือบมองหลานชายที่กำลังเล่นสนุกอยู่กับสาวใช้อย่างร่าเริง แล้วจึงหันกลับมามองสหายอีกครั้ง

“หากหย่าแล้วข้าไม่สามารถนำสิ่งใดไปได้แม้แต่อาหยวน”

!!!

เมิ่งซือซือได้ยินแล้วยิ่งขมวดคิ้วมุ่นยุ่งเหยิงกว่าเดิม...บุรุษเยี่ยงเซี่ยเว่ยหลงยังกล้ากล่าวเช่นนั้นออกมาได้อย่างไร ในเมื่อแม้แต่จะมองบุตรตัวเองยังแทบไม่เคยทำ

ช่างทึ่มทื่อนัก!

ได้อย่างไรกัน!?

“ขากถุ้ย! คิดว่ามารดาจะกล้าทอดทิ้งบุตรได้อย่างไรกัน!”  เมิ่งซือซือสบถออกมาด้วยความโมโหทันที ยามนี้ภายในใจนางเต็มไปด้วยโทสะที่ปะทุขึ้นคับอก

เมิ่งหานเฟิ่งปรายตามองน้องสาวเพียงแวบหนึ่งก่อนจะถอนหายใจยาวพลางเอ่ยเสียงเรียบ “ใจเย็นก่อนเถอะซือซือ…”

เหตุใดน้องสาวผู้นี้จึงใจร้อนนัก!?

“เหอะ! เมิ่งหานเฟิ่ง…ท่านยังจะให้ข้าใจเย็นได้อยู่อีกรึ?”

เมิ่งซือซือยกมือขึ้นกอดอก ใบหน้าเชิดขึ้นอย่างไม่พอใจ “เห็นหรือไม่ว่าสิ่งที่ข้าพูดก่อนหน้านี้ล้วนเป็นความจริงทั้งสิ้น…ไม่ได้เกินเลยแม้แต่น้อย!”

เมิ่งซือซือจ้องสบตาพี่ชายไม่ลดละ นัยน์ตาเมล็ดซิ่งเต็มไปด้วยความแน่วแน่ “ไป๋เสี่ยวหรันคือสหายข้า! ที่ผ่านมานางไม่เคยได้รับความยุติธรรมเลยสักครั้ง…และไม่ว่าอย่างไรท่านต้องช่วยนางให้ถึงที่สุด!” น้ำเสียงหวานเอ่ยอย่างดื้อรั้นไม่ยอมลดละแม้แต่น้อย

เมิ่งหานเฟิ่งได้ยินดังนั้นก็เพียงส่ายหน้าอย่างเอือมระอา ช่วงสองสามปีที่ผ่านมา เขาได้ยินเมิ่งซือซือกล่าวถึงสหายผู้นี้อยู่บ่อยครั้งและจนกระทั่งวันนี้…เป็นครั้งแรกที่ได้พบไป๋เสี่ยวหรันเสียที

แน่นอนว่า…เพียงแรกเห็น เขาก็ตกตะลึงในความงดงามของนางอยู่ครู่หนึ่ง

ผู้ใดเลยจะคิดเล่าว่าสตรีที่งดงามถึงเพียงนี้กลับไม่อาจมัดใจสามีตนได้…!?

“ข้าเป็นเพียงขุนนางผู้หนึ่งในราชสำนักเท่านั้น...หาได้มีอำนาจล้นฟ้าเช่นฮ่องเต้” เมิ่งหานเฟิ่งเอ่ยด้วยน้ำเสียงเรียบ

เขาเกรงว่าเมิ่งซือซือคงล้ำเส้นเกินไปแล้ว นี่เป็นเรื่องในจวนสกุลเซี่ย…จะไปก้าวก่ายได้อย่างไรกัน!?

“แม้ท่านไม่มีอำนาจเยี่ยงฮ่องเต้ ข้ารู้…ว่าท่านสามารถช่วยสหายของข้าได้แน!” เมิ่งซือซือยืนกราน ดวงตาคู่งามฉายแววแน่วแน่ไม่ลดละ

ไป๋เสี่ยวหรันเห็นท่าทางของสหายแล้วพลันหลุดหัวเราะเบาๆ อย่างอดไม่ได้ รอยยิ้มจางๆ ปรากฏบนใบหน้าคนงามก่อนจะพูดออกมา “พอเถอะ ซือซือ…” นางเอ่ยเสียงหวาน “ความหวังดีของเจ้า…ข้ารับไว้ในใจเท่านี้ก็เพียงพอ”

นางไม่ได้ต้องการให้ใครต้องลำบากอีกต่อไปแล้ว…

“รบกวนอันใดกันเล่า เสี่ยวหรัน!” เมิ่งซือซือสวนกลับทันที ดวงตาคู่งามฉายแววเอาแต่ใจอย่างแน่วแน่ “เจ้าเป็นสหายรักของข้า! และเด็กชายผู้นั้นก็เป็นหลานของข้าเช่นกัน!”

!!!

เสียงโวยวายที่ศาลาริมสระบัวดังสนั่นลั่นไปทั่วทั้งจวนจนเหล่าสาวใช้บริเวณนั้นต่างแอบย่องมาดูอย่างสนอกสนใจ เกรงว่าคงจะเกิดเรื่องราวใหญ่โตเข้าเสียแล้ว

ชู่ว์…

“เบาเสียงของเจ้าลงหน่อยได้หรือไม่ซือซือ!”

เมิ่งหานเฟิ่งถอนหายใจอย่างหมดปัญญา สายตาคมกริบไปจ้องน้องสาวพลางส่ายหน้าเอือมระอาอย่างปิดไม่มิดจากนั้นจึงหันกลับมามองสตรีอีกคนแทน “เอาเถิด…เช่นนั้นฮูหยินมีสิ่งใดให้ข้าช่วยเหลือหรือไม่…” น้ำเสียงของเขาเรียบนิ่ง หากแต่แฝงไว้ด้วยความจริงจัง

อย่างไรเสีย…เมิ่งซือซือก็คือน้องสาวของเขา เมิ่งหานเฟิ่งย่อมรู้ดีว่านางมีนิสัยเป็นเช่นไร เกรงว่าหากเขาไม่ยอมรับปาก นางก็คงไม่มีทางหยุดโวยวายเป็นแน่

เมิ่งหานเฟิ่งสบตากับไป๋เสี่ยวหรันและเพียงชั่วอึดใจนั้น…เขาพลันตกตะลึงกับความงดงามของนางอีกครั้ง

“ข้าไม่รับกวน…” ไป๋เสี่ยวหรันปฏิเสธอย่างเกรงใจ

“ฮูหยินของข้ามีเรื่องลำบากใจอันใดกันถึงขั้นต้องรบกวนยื่นมือขอความช่วยเหลือจากคุณชายผู้นี้อย่างงั้นหรือ…”

!!!

น้ำเสียงทุ้มคุ้นหูเช่นนี้…!?

เซี่นเว่ยหลง!