LOGINShare
บทที่ 15 เมีย
Last Updated:
2025-05-12 10:40:36
Latest chapter
หลงกลรักวิศวะตัวร้าย ส่งท้ายถึงนักอ่าน
ส่งท้ายนักเขียนถึงนักอ่านสวัสดีค่ะ อิมฮายอนทักทายส่งท้ายนะคะ ขอบคุณนักอ่านที่น่ารักทุกคนที่สนับสนุนและซัพพอร์ตนักเขียนมือใหม่คนนี้ เรื่องนี้เป็นนิยายเรื่องแรกที่ตัดสินใจเขียนและเผยแพร่ออกไปอันที่จริงอิมฮายอนตั้งใจให้จบก่อนสิ้นเดือนกุมภาพันธ์ที่ผ่านมา แต่ด้วยเวลาว่างที่ไม่ค่อยมีเพราะส่วนตัวทำงานประจำจันทร์ถึงเสาร์ มีเวลาว่างแค่หลังเลิกงาน บวกกับล่าสุดที่พึ่งคว้าไข้หวัดใหญ่สายพันธุ์ A ติดตัวมา ทำให้แผนการวางงานเป๋ไปหมด ทั้งที่นิยายควรปิดจบลงไปแล้วแต่กลับต้องหยุดเขียนถึงหนึ่งอาทิตย์ ต้องขอโทษที่ปล่อยให้นักอ่านรอนานถึงขนาดนี้ หลายคนอาจจะเทนิยายเรื่องหลงกลรักวิศวะตัวร้ายไปแล้ว แต่ไรท์เข้าใจดี เป็นเพราะวางแผนงานไว้ไม่ดีเองแต่แรก แต่สุดท้ายตอนนี้นิยายของอิมฮายอนก็ได้ปิดจบลงด้วยดีไรท์ไม่อยากให้เรื่องมันยืดเยื้อมากเกินไป การที่ณดายอมคืนดีง่ายๆ อาจจะขัดใจใครหลายๆ คน แต่เชื่อเถอะค่ะ ว่าในชีวิตจริงมีอีกหลายคนที่ให้อภัยคนรักได้ง่ายๆ แบบนี้ บางคนทำเรื่องไม่ดีมากกว่านี้ยังได้รับการให้อภัยและกลับใจ คีย์เองก็เหมือนกัน เขารักณดาแค่ฟอร์มจัดและมัวแต่มองจุดอื่นจนลืมโฟกัสหัวใจตัวเองเรื่องนี้เนื้อหาบาง
หลงกลรักวิศวะตัวร้าย Special Episode
Special episode“อันนี้คืออะไร” ชิ้นเนื้อสีดำถูกยกคีบขึ้นด้วยมือหนาของคิมหันต์ หน้าหล่อขมวดคิ้วสีหน้าเหยเก“หมูไง แหกตาดูดิ” คีย์เดินมาพูดใส่ ก่อนจะโดนร่างของคิมหันต์กระแทกไหล่ใส่“กูรู้!”“แล้วถามเพื่อ!”“กูแค่สงสัยว่าใครทำ ไหม้ขนาดนี้ใครจะแดกลงวะ!” คิมหันต์ตอบเสียงดัง“กูเอง มัวแต่เอาน้ำไปให้โรสลืมว่าตัวเองย่างหมูไว้” ปวินทร์ตอบสีหน้าเรียบเฉย ยกถาดหมูย่างที่ย่างเสร็จแล้วออกไปต่อหน้าต่อตา“เฮ้ยๆ มึงจะเอาไปไหน” คิมหันต์ยื้อแย่งอย่างไม่ยอม “กูยังไม่ได้แบ่งให้เมียกูเลย”“กูก็จะเอาไปให้เมียกูเหมือนกัน”“มึงเอาไปหมดนี่อะนะ!”“เออ คนท้องอยากกินมึงอย่ามาแย่งว่ะ” วินดึงถาดหมูย่างจนหลุกออกมาจากมือคิมหันต์ เขามองด้วยสายตาละห้อย วินมักจะอ้างเรื่องที่โรสท้องอยู่เพื่อแย่งอาหารไปจากเขาอยู่เสมอคิมหันต์ถอนหายใจอย่างเบื่อหน่าย ทำอะไรไม่ได้เพราะเห็นแก่ผู้หญิงของเขา เธอกำลังตั้งครรภ์ได้สี่เดือนไม่อยากแย่งอาหารหลานตัวเอง เขายกถาดหมูดิบมาตรงหน้าเตรียมก่อไฟย่างหมูใหม่อีกรอบ“ทำเร็วๆ ณดารอกินอยู่” คีย์เกาะไหล่แกร่งของพี่เขย พลางกระโดดเหยงๆ อยู่ด้านหลังเหมือนเด็ก“เอ้า เมียมึงอยากกินมึงไม่มาทำ
หลงกลรักวิศวะตัวร้าย บทที่ 39 จองตัว
บทที่ 39จองตัวณดานั่งอยู่ปลายเตียงมองออกไปทางหน้าต่างด้านนอก เธอยิ้มอย่างดีใจเพราะคีย์บอกว่าจะพาเธอไปอควอเรียมที่พึ่งจะเปิดใหม่ได้ไม่นาน ขึ้นชื่อว่าเป็นอควอเรียมที่มีสัตว์น้ำมากที่สุดในตอนนี้ ณดาจึงดีใจมากเป็นพิเศษ“เสร็จรึยัง” คีย์เดินเข้ามาตามคนตัวเล็ก พอเห็นการแต่งตัวของเธอเขาก็ยิ้มอย่างพึงพอใจ “แต่งตัวสวยจัง”“จริงหรอคะ” ณดาเดินไปส่องกระจกก่อนจะหมุนมองตัวเองรอบๆ ชุดเดรสลายลูกไม้สีขาว สั้นเหนือเข่าขึ้นมาเล็กน้อย ไม่โป๊มากจนเกินไปแอบเซ็กซี่ปนขี้เล่น“จริงสิ แฟนพี่สวยสุดๆ ไปเลย” คีย์บอก เขาเดินเข้าโอบเอวบาง แอบขโมยหอมแก้มคนตัวเล็กไปอีกหนึ่งฟอด “ไปกัน เดี๋ยวสายแล้วจะร้อน”ทั้งสองนั่งรถส่วนตัวไปตามจีพีเอส ด้วยความที่เป็นสถานที่ที่พึ่งเปิดใหม่ คีย์ไม่ชำนาญทางมากพอจึงเลือกที่จะใช้จีพีเอสช่วยในการนำทางอีกที ระหว่างทางเขากอบกุมมือเล็กไว้ตลอด เป็นความเคยชินอีกอย่างที่เขาทำตั้งแต่เริ่มคบกันมาจนถึงตอนนี้ ซึ่งณดาเองก็ไม่ได้ขัด ชอบซะอีกขับออกจากตัวที่พักได้ราวๆ เกือบครึ่งชั่วโมง ข้างทางเริ่มออกจากตัวเมืองเข้าสู่ชนบทเสียอย่างนั้น จากที่เต็มไปด้วยบ้านคนกลายเป็นป่ารกทึบ ขับต่อไปอีกกลายเป
หลงกลรักวิศวะตัวร้าย บทที่ 38 กระชับมิตร
บทที่ 38กระชับมิตร“พี่คีย์ทำอะไรของพี่เนี่ย!” ณดายืนเท้าเอวเอียงคอถามคนรักของตัวเอง ที่มานั่งเล่นก่อกองทรายราวกับเด็กน้อยเธอตื่นขึ้นมาไม่เจอใครในบ้านเลยเดินหาอยู่พักใหญ่ จนตอนนี้เหงื่อเริ่มออกท่วมตัว พึ่งจะเจอคีย์ที่กำลังเล่นกองทรายอย่างสนุกสนาน เวลานี้เป็นช่วงเย็นที่พระอาทิตย์กำลังจะลับขอบฟ้า แสงแดดจึงแทบไม่เหลือ คีย์ถึงมานั่งก่อกองทรายที่ริมหาดอย่างไม่กลัวผิวไหม้เขาเงยหน้าขึ้นส่งยิ้มให้เธอก่อนจะลุกปัดตูดที่มีเศษทรายติดออก มือหนาเอื้อมมากอบกุมมือของเธอเอาไว้ ก่อนจะออกแรงดึงให้คนตัวเล็กเดินเข้ามาใกล้ปราสาททรายของตัวเอง“สวยไหม” เขาถามด้วยสีหน้าภูมิใจ“สวยค่ะ นึกยังไงมาเล่นทรายอยู่คนเดียว”“อยากโชว์ความสามารถ” เขาหัวเราะเบาๆ “ไปเดินเล่นกันไหม” ณดาพยักหน้ารับทั้งสองจูงมือกันเดินเล่นริมชายหาด ช่วงนี้เป็นช่วงปิดภาคเรียนแรก จึงตกลงกันว่าจะมาค้างที่ทะเลสักอาทิตย์ เพราะเทอมหน้าณดาคงได้เตรียมออกฝึกงาน คงจะหาเวลาว่างมาเที่ยวด้วยกันแบบนี้ได้ยากกว่าเดิมลมเย็นๆ พัดกระทบใบหน้า เสียงคลื่นซัดเข้ากับชายฝั่งช่างเป็นเสียงที่สงบ ณดาสูดหายใจเข้าปอดลึกๆ เธอชอบบรรยากาศในช่วงเวลานี้มากที่สุด
หลงกลรักวิศวะตัวร้าย บทที่ 37 วัดใจ
บทที่ 37วัดใจ“คิดดีแล้วหรอณดา” คิมหันต์ถามเสียงเข้ม ใบหน้าหล่อบึ้งตึงอย่างไม่พอใจสุดขีดเมื่อน้องสาวของเขาพาคนที่ตัวเองยกพวกไปรุมกระทืบถึงมหาวิทยาลัยมาที่บ้าน เมื่อคืนณดาหายไปบอกจะไปค้างห้องเพื่อน ตัวเขาเองก็ไม่ได้นึกเอะใจอะไรเพราะคิดไว้ว่าณดาคงไม่กลับไปหาผู้ชายที่เคยทำร้ายตัวเองจนเจ็บไปทั้งร่างกายและหัวใจแบบนั้นไหงตอนนี้มาเดินเข้ามาด้วยสีหน้าละห้อยเสียได้ คงต้องบอกว่ามีแค่ณดาที่แสดงสีหน้ากังวลใจ เพราะผู้ชายตัวสูงข้างกายเอาแต่ทำหน้าท้าทายเขาอยู่ตลอดเวลา สภาพนี้จะมาขอให้ยกโทษให้แล้วคบกับน้องสาวเขาง่ายๆ หรอไม่มีทาง“ณดาทบทวนความรู้สึกของตัวเองดีแล้วค่ะ” คนตัวเล็กที่นั่งบนโซฟาฝั่งตรงข้ามเอ่ยตอบ “จริงอยู่ที่พี่คีย์เคยใจร้ายกับณดาไว้สารพัด เพียงแค่คำขอโทษไม่กี่คำคงทดแทนไม่ได้ แต่ตลอดเวลาที่ไม่ได้เจอหน้า ไม่ได้พูดคุยกัน ณดากลับเอาแต่คิดถึงช่วงเวลาที่ได้อยู่ด้วยกัน จนเผลอลืมสิ่งไม่ดีพวกนั้นไป”“แล้วมันรู้สึกผิดอย่างที่พูดหรอ” คิมหันต์ปลายตามองคีย์ที่นั่งเงียบไม่ยอมปริปากพูดอะไร “คนอย่างมึงเนี่ยหรอจะเปลี่ยนนิสัยเพื่อน้องกู”“…”“บอกว่าหมาคลอดลูกเป็นควายยังน่าเชื่อกว่าอีก” ณดาลอบก
หลงกลรักวิศวะตัวร้าย บทที่ 36 คิดถึง
บทที่ 36คิดถึง[Nada’s Part]“เฮ้อ” ฉันนั่งถอนหายใจเป็นรอบที่ร้อยของวัน ทั้งที่วันนี้เพื่อนๆ ในคณะพากันมากินเลี้ยงฉลองปิดภาคเรียนที่หนึ่งแท้ๆมันควรจะสนุกกว่านี้สิตั้งแต่วันนั้นที่ออกจากโรงพยาบาล ฉันไม่เจอหน้าพี่คีย์อีกเลย ถามใครก็ไม่ได้คำตอบ แต่ไม่ได้ถามพี่คิมหันต์หรือคุณลุงโดยตรงเพราะรู้อยู่แล้วว่าเขาทั้งสองคงไม่ตอบคำถาม และน่าจะโดนดุกลับมาแทนทั้งที่วันนั้นเขาเป็นคนพาฉันไปโรงพยาบาลแท้ๆ แต่พอตื่นมากลับไม่เจอหน้าเขา อันที่จริงก็ไม่ได้อยากเจอขนาดนั้นหรอก แค่ต่อมสำนึกมันทำงานอยากจะขอบคุณที่อุตส่าห์พาไปหาหมอได้ทันท่วงที อาการแพ้ขั้นรุนแรงจนเกือบตายแบบนี้ในชีวิตเป็นมาแล้วสี่ครั้ง สำหรับรอบที่พี่คีย์เจอนี่น่าจะกลางๆ ไม่แรงหรือน้อยเกินไปเป็นความผิดของฉันเองด้วย รู้ทั้งรู้ว่าตัวเองแพ้อาหารแต่ไม่ตรวจให้ดีก่อนจะกิน ห่วงกินจนได้เรื่อง“ณดาครับ ชนแก้วกันหน่อยไหม” พี่แซม พี่รหัสของอลันเดินเข้ามาคุยกับฉันเป็นรอบที่สิบแล้วมั้ง เขาดูเหมือนจะสนใจตัวฉันพอสมควร เพราะรอบก่อนก็พึ่งจะขอช่องทางโซเชี่ยลไป รอบนี้วนกลับมาชนแก้วอีกแล้ว“ไม่ดีกว่าค่ะ ณดาอิ่มแล้ว” ฉันยิ้มตอบตามมารยาทไป เบื่อเต็มทีแล
หลงกลรักวิศวะตัวร้าย บทที่ 35 ยอมรับ
บทที่ 35ยอมรับ“อื้อหือ น้องสาวพี่แต่งตัวแบบนี้แล้วสวยสุดๆ ไปเลย” คำชมจากปากคิมหันต์ทำเอาคนตัวเล็กที่สวมใส่ชุดราตรีถึงกับเขินหน้าแดง“พี่คิมก็พูดเกินไป แต่แบบนี้ณดาจะเดินถนัดหรอคะ” เธอก้มมองชายกระโปรงที่ยาวลากพื้นกับรองเท้าส้นสูงที่สูงปรี้ดในแบบที่เธอไม่เคยใส่มาก่อน“ไปกับพี่ไม่เป็นไรหรอก” รอยยิ้มใจดีถูกมอบให้กับคนตัวเล็กกว่า “พี่จะดูแลณดาอย่างดีเลย”เธอยิ้มหวานให้เขา ก่อนจะเดินไปยังเก้าอี้หน้ากระจกที่มีทีมช่างแต่งหน้าทำผมรออยู่ก่อนแล้ว วันนี้เธอต้องไปงานประมูลการกุศลกับพิภพและคิมหันต์ ในฐานะลูกบุญธรรมและน้องสาวคนเดียวของประธานบริษัทนาฬิกาที่กำลังมาแรงสุดๆ ในตอนนี้ เพราะฉะนั้นภาพลักษณ์ของณดาจึงจำเป็นต้องออกมาดูดี พิภพจึงจองช่างไว้ให้โดยเฉพาะ“ฮัดชิ้ววว~” เพราะเครื่องปรับอากาศภายในห้องอุณหภูมิค่อนข้างต่ำบวกกับคนตัวเล็กที่ใส่เพียงชุดเกาะอกไม่มีเสื้อคลุมทำให้หนาวสั่นจนเผลอจามออกมาในที่สุด“ไหวไหม เอายารึเปล่าเดี๋ยวพี่ไปเอามาให้”“ไม่เป็นไรค่ะ แค่แอร์มันเย็นนิดหน่อย ไม่ต้องห่วงนะคะ”เธอบอกพี่ชายไปแบบนั้นเพราะไม่อยากให้เขาเป็นห่วงมากจนเกินไป ผ่านไปเกือบสองชั่วโมงณดาก็แต่งหน้าท
หลงกลรักวิศวะตัวร้าย บทที่ 34 ไม่รู้จัก
บทที่ 34ไม่รู้จัก[Key’s Past]บรรยากาศในอู่ซ่อมรถของพี่ชายคงจะเป็นสิ่งเยียวยาจิตใจให้ผมได้ดีในเวลานี้ เสียงเครื่องยนต์ที่ดังกระหึ่มก้องไปทั่วไม่สามารถพาผมออกมาสนใจโลกภายนอกได้เลยสักนิด จิตใจห่อเหี่ยวไม่มีเรี่ยวแรงขยับร่างกาย ราวกับว่าผมกำลังจะกลายเป็นอัมพาตเสียอย่างนั้นไม่อยากทำอะไรเลยสักอย่าง อยากนอนอยู่นิ่งๆ โดยที่ไม่ต้องคิดอะไร ใช่ครับ ตอนนี้ผมไม่ได้ไปเรียนมาหนึ่งอาทิตย์เต็ม ปล่อยตัวนอนกกโซฟาตัวโปรดของพี่ชายจนมันแทบจะกลายเป็นโซฟาเน่าไปแล้ว ผมกลัว กลัวใจตัวเองจะอดไม่ไหว ต้องถ่อหน้าไปให้ณดาเจอทั้งที่เธอบอกไว้ว่าอย่าเจอกันอีก เป็นเรื่องที่ทรมานสุดๆ สำหรับผมในตอนนี้ อยากเจอหน้าเธอแทบแย่วิน พี่ชายผมมันก็คอยเดินมาดูอาการผมเป็นพักๆ อย่างกับว่าผมกำลังป่วยขั้นวิกฤตจนต้องคอยดูอาการอยู่ตลอดเวลาเสียอย่างนั้น ทุกคนเล่นใหญ่กันเกินไป โดยเฉพาะไอ้เพื่อนสนิทสองคนของผม ที่พวกมันหอบหิ้วกระเช้าผลไม้มาเยี่ยมทั้งยังปลอกเปลือกป้อนผมอีกนี่มันเหมือนแช่งกันเลยนะว่าไหมส่วนแขนข้างที่ใส่เฝือกก็ถูกถอดออกให้เป็นอิสระแล้ว มือที่แตกยับจากการปะทะกับพื้นปูนแข็งๆ ทั้งสองข้างก็เริ่มหายดี รอยช้ำเขียวเริ่มลด
หลงกลรักวิศวะตัวร้าย บทที่ 33 ความพยายาม ครั้งที่ 3
ที่ 33ความพยายาม (ครั้งที่3)“จริงหรอ” ณดาเอ่ยถามตาโตด้วยความตกใจ หลังจากฟังกุ้บกิ้บเล่าเรื่องวันนั้นให้ฟังวันที่คีย์โดนพี่ชายของเธอกระทืบ ถึงจะรู้อยู่แล้วว่าวันนั้นคิมหันต์มีเรื่องกับคีย์มา แต่เธอไม่ได้รับรู้ว่าทั้งคู่ทะเลาะกันถึงขั้นไหน พอเพื่อนเล่าให้ฟังว่าคีย์โดนลูกน้องของพี่ชายรุมด้วย ทำให้เธอตกใจมากกว่าเดิม คิดว่ามีปากเสียงกันแบบตัวต่อตัวเสียอีก“เห็นมีคนบอกอีกนะว่า พี่คีย์ของแกใส่เฝือกที่แขนด้วย!”ณดาเงียบลง ตั้งแต่วันนั้นไม่มีใครพูดถึงคีย์อีก ทั้งเขาและเธอขาดการติดต่อไป ระหว่างที่หยุดเรียนก็ไม่เห็นคิมหันต์พูดถึงเขาเลยสักนิด เธอไม่รู้เลยว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้นกับเขาถึงขนาดต้องใส่เฝือกเข้าที่แขนคนตัวเล็กนั่งชั่งใจอยู่ เธออยากไปเจอหน้าเขา อันที่จริงแค่อยากรู้ว่าคีย์ไม่ได้เป็นอะไรมากอย่างที่เพื่อนเล่าให้ฟังจริงไหม แต่พอมานั่งนึกดูแล้วเธอไม่จำเป็นต้องเป็นห่วงอะไรเขาเลยสักนิด เพราะเขาเองก็ไม่ได้สนใจในตัวเธอ ทั้งก่อนหน้าที่ไม่ได้มาเรียนก็ไม่มีการติดต่อ จนตอนนี้เธอมาเรียนแล้วแต่ก็ไม่เห็นว่าอีกคนอยากจะมาพบเจอเลยเขาคงเขี่ยเธอทิ้งแล้วลืมไปว่าเขาได้กระต่ายไปสมใจอยาก สำหรับคีย์ใ
You may also like
ท่านอ๋องไร้หัวใจ
จันทร์ส่องแสง13.1K viewsวิศวะร้อนรัก(20+)
Re-match I รีแมทช์12.1K viewsเกิดใหม่ทั้งที ขอหนีจากผู้ชายเฮงซวยคนนี้เถอะ
อี้เสี่ยวเหวิน22.8K viewsพราวกลิ่นบุปผาตัณหารัก
พะเนินเทินทึก75.0K viewsกล้วยไม้ล้อมตะวัน
นลพรรณ140 viewsเมียบำเรอจอมมาร
baiboau-เนื้อนวล26 viewsแดนอารยะ
รวิวร, จุฑารัตน์151 viewsจริตหมอนวดทำรัก 2
CokeAuttaphon76 views
