ดวงใจที่แตกสลาย

มือหนาเย็นเฉียบ โอบกอดไปที่ร่างอรชรที่ไร้สติ แม้คนข้างหลังจะห้ามปรามไอ้สิงห์ ให้วางร่างของ ระย้าแก้วลง แต่มันกลับดื้อดึงไม่ยอมปล่อยและเดินตรงกับเรือนอย่างรวดเร็ว

ไอ้สิงห์ก้าวขึ้นเรือนของพ่อหมอไทยด้วยความช่ำชองแล้วตรงเข้าห้องของระย้าแก้วทำให้ทุกคนรู้สึกประหลาดใจว่าเหตุใดมันจึงรู้ว่าห้องไหนเป็นของนาง

"ขอบน้ำใจพ่อสิงห์ ที่อุตส่าห์อุ้มลูกสาวข้า มาส่งถึงที่เรือน หากแต่มิมีอันใดน่าเป็นห่วงแล้ว พ่อกลับเรือนของพ่อเถิด" พ่อหมอไทยเอ่ยปากไล่ไอ้สิงห์ทันที

"แต่ว่า...!!!" ไอ้สิงห์จะเอ่ยปาก ขออยู่รอดูอาการของระย้าแก้ว แต่กลับมิมีโอกาส

"ถือว่าข้าขอพ่อสิงห์สักครั้งเถิด พ่อกลับเรือนของพ่อไปก่อนหนา ให้ข้าได้รักษาลูกสาวข้าด้วยเถิด" พ่อหมอไทยส่ายหัวไปมาอย่างผิดหวัง

ไอ้สิงห์จำใจต้องลุกขึ้น เดินออกจากเรือน พร้อมกับความรู้สึกผิดพรั่งพรู ในหัวใจของมันตีกันวุ่นไปหมด ไอ้สิงห์เดินลงมายืนอยู่ตรงหน้าเรือนอย่างสงบนิ่งพาลคิดทบทวนเรื่องราวมากมายของตนเอง พร้อมกับปลายตาหันกลับไปมองชายคาห้องของระย้าแก้ว

"กลับเรือนเถิดพี่สิงห์ ประเดี๋ยวเอาไว้แม่ระย้าแก้วดีขึ้น พี่ค่อยมาเยี่ยมนางก็ได้หนา"ไอ้ดำบอกผู้เป็นนาย

ไอ้สิงห์ไม่พูดไม่จาใบหน้าเรียบเฉยจนผู้คนอ่านใจมันไม่ออก

เรื่องราวในวันนี้แพร่สะพัดไปเร็ว ราวกับสายลมพัด ชาวบ้านที่ตลาดต่างพากันพูดไปต่างๆนานา ว่าบุษบาที่แสนงาม ได้พลีชีวิตเพื่อแสดงความรักต่อชายที่ช่วยชีวิต

"นางระย้าแก้วนี่มันช่างมารยาสาไถเสียจริง มิรู้ไปเอาความตอแหล มาจากที่ใด มันพยายามจักจับพี่สิงห์ไปเป็นผัวให้ได้กระนั้นหรือ..!!"ข่าวนี้ก็ได้มาถึงหูนางจันทร์แรมที่อยู่ที่เรือน

"พ่อว่าไอ้สิงห์มันคงไม่เอาเอ็งทำเมียแล้วหาก ระย้าแก้วนางทำได้ถึงเพียงนั้น ผู้ชายอกสามศอกอย่างไอ้สิงห์ เยี่ยงไรก็ต้องมีหวั่นไหวเชื่อพ่อเถิด" บิดาของนางจันทร์แรมเอ่ยเสริมกับบุตรสาวของตน

"ไม่ได้ข้ามิยอมดอก..!! ข้ารักของข้ามาเป็นแรมปีอยู่ดี ๆ จะปล่อยให้หลุดมือไปได้เยี่ยงไรเล่า"นางจันทร์แรมตวาดเกล้าลั่นเรือน นางชุ่มบ่าวคนสนิทคนล่าสุดถึงกับเสียวสันหลังวาบ

"เอ็งก็เพลา ๆ ลงหน่อยเถิดหนา เรื่องของเอ็งก็หนักหนามิเว้นแต่ละวัน จนข้าปวดหัวตามเช็ดตามล้างให้เอ็งไม่ไหวแล้ว"

"งั้นพ่อก็ช่วยข้าสิ จะได้เลิกปวดหัวกับข้าเสียที ข้าเองก็เบื่อบ้านหลังนี้เต็มทนแล้ว"

"เอ็งจักให้ข้าช่วยกะไร ไหนเอ็งว่ามาซิ"

"พ่อช่วยไปคุยกับพ่อแลแม่ของพี่สิงห์ได้หรือไม่จ๊ะเรื่องให้มาสู่ขอข้าเสียที ข้าจักได้เป็นฝั่งเป็นฝา มิต้องให้พ่อเป็นห่วงเช่นนี้อีก" นางจันทร์แรมจะใช้ผู้ใหญ่ไปบีบไปสิงห์เพื่อให้มาสู่ขอตน

"มึงจะบ้ากระมังจันทร์แรม มีที่ไหนกันฝ่ายสตรีไปเป็นฝ่ายพูดเรื่องการสู่ขอบุรุษถึงเรือนเช่นนั้น.!"

*หากพ่อมิเอ่ยปาก แล้วเมื่อใดเล่าพี่สิงห์จักมาขอข้าเป็นงานเป็นการเสียที"

ผู้เป็นพ่อถึงกับปวดหัวกุมขมับ แต่หากคิดไปคิดมาหากนางจันทร์แรมได้ออกเรือน กับบุรุษเยี่ยงไอ้สิงห์ก็เป็นการสมเกียรติ สมศักดิ์ศรีอยู่มิใช่น้อย เพราะต่างคนก็ต่างเป็นลูกของหัวหน้าหมู่บ้าน แต่ไอ้สิงห์เป็นคนที่มั่งคั่งและมีฐานะที่สุด ถือว่ามั่งคั่งมิแพ้ชายใดเลย

ระย้าแก้วที่พักรักษาตัวอยู่ถึง 7-8 วัน กว่าจะฟื้นคืนสติพ่อหมอไทยรู้ว่าอาการของลูกสาวตนเองนั้นเรียกว่าอาการหัวใจสลาย มิกินมินอนไม่ดื่มจนกว่านางจะคิดได้เองว่าควรรักตัวเองเยี่ยงไร

"เป็นเยี่ยงไรบ้างเล่าลูก"แม่ศรีนวลมารดาของ. ระย้าแก้วที่ดูแลมิได้ห่างกายนางเลยนับจากวันที่เกิดเรื่อง

"คุณแม่เจ้าขา มิต้องเป็นห่วงลูกดอกหนา ลูกอยากจะออกไปรับลม ที่สวนลั่นทมเสียหน่อย" ระย้าแก้วที่วันนี้หน้าตาดูสดใส

รอยแผลและความบอบช้ำตามร่างกายเริ่มจางหายแต่บาดแผลที่เกิดในหัวใจของนางนั้นมิอาจลืมเลือน

"ให้อีแตงลงไปเป็นเพื่อนหนาลูก แล้วอย่าตากแดดตากลมนักนะเดี๋ยวจักได้ไข้กลับมาอีก"

"เจ้าค่ะคุณแม่"

7-8 วันที่ผ่านมา ไอ้สิงห์อยากจะมาเยี่ยมไข้ ระย้าแก้วแต่เพราะทิฐิ ที่อยู่ภายในหัวใจของไอ้สิงห์ ยังคงมิอาจยกออกจากใจได้ มันยังคงเย่อหยิ่งทรนงว่าเรื่องทั้งหมด เพราะว่านางเป็นคนเลือกเอง" แต่ในหัวใจของมันกับว้าวุ่นตีกันไปหมด

"ไอ้ฟัก.!ไอ้ดำ.!วันนี้มึงมาซ้อมดาบกับกู"ไอ้สิงห์ที่เอาแต่เฟ้นซ้อมดาบกับลูกน้องทั้งวี่ทั้งวัน

"พี่สิงห์..! ข้ากับไอ้ฟักโดนพี่ซ้อมจนน่วม ตั้งแต่เช้าจนนี่ก็คล้อยบ่าย ข้ากับไอ้ฟักยังมิได้พักเลยหนาพี่" ไอ้ดำรีบเอ่ยแย้งทันที

"มึงอยากพัก หรือมึงอยากตาย..ไอ้ดำ..!?" ไอ้สิงห์พูดเสียงเรียกพร้อมชี้ดาบไปที่มัน

"ไม่อยากทั้งสองอย่างจ้ะ"สุดท้ายไอ้ดำกับไอ้ฟักก็จำยอมที่จะไปซ้อมดาบเป็นเพื่อนลูกพี่ของมัน

เสียงฝีดาบฟันกระทบกันลั่นลานฝึกฝน ไอ้สิงห์ที่เหงื่อท่วมกาย ส่วนไอ้ดำกับไอ้ฟักนอนหงายแผ่หลา มันถึงกับหมดแรง แม้กระทั่งยกดาบขึ้น

"พี่....พอก่อน ถ้าสองคนมิไหวแล้ว" ไอ้ดำนอนหอบแฮกๆ

"บ๊ะ..!! พวกมึงนี่ยังหนุ่มยังแน่นมิได้เรื่องสักตัว"พูดจบไอ้สิงห์ก็เก็บดาบแล้วเดินจากไป

แต่ไม่รู้ด้วยเหตุอันใดทางที่มันเดินมานั้นกลับเป็นทางไปน้ำตกหลังหมู่บ้านแล เดินทะลุไปที่เรือนของ พ่อหมอไทยโดยมิรู้ตัว ด้วยเพียงจิตใจที่ล่องลอยของมัน จนกระทั่งมันเดินมาหยุดตรงด้านหลังเรือนที่ ระย้าแก้วปลูกดอกลั่นทมเอาไว้

ไอ้สิงห์สองจิตสองใจอยากจะเดินเข้าไปอีกครั้งแม้ว่ามันจะเจอระย้าแก้วหรือไม่ก็ตาม มันอยากจะสัมผัสดอกลั่นทมที่ใคร ๆ ก็มองว่าเป็นดอกไม้ที่ไม่ควรปลูก เหตุใดระย้าแก้วจึงรักมันนัก

พอมันเตรียมจะก้าวเข้าไปกลับได้ยินเสียงอีแตงบ่าวคนสนิทเดินกลับออกมาพร้อมกับบ่าวอีกคนหนึ่งที่ยกน้ำและอาหารไปให้กับคุณหนูระย้าแก้วทูนหัวของมัน

"อีแตงวันนี้คุณหนูดูดีขึ้นหนา ใบหน้าดูมีเลือดฝาดแต่ข้ารู้สึกคุณหนูเปลี่ยนไปอย่างไรก็ไม่รู้" บ่าวอีกคนนึงเอ่ยขึ้น

"คุณหนูเปลี่ยนไปจริง ๆ นั่นแหละแววตาของคุณหนูดูเย็นชา เยือกเย็นแลดูไร้ความรู้สึก คุณหนูแทบจะไม่ยิ้มเหมือนเช่นวันเก่าก่อนเลยหนา"

"มึงว่าคุณหนูระย้าแก้วโดนผีเข้าหรือไม่" บ่าวอีกคนถึงกับคิดไปไกลเกี่ยวกับผีสางเทวดา

"มึงจะบ้าหรือไร มึงไปเอาความคิดพิเรนเยี่ยงนี้มาจากที่ใดกันเล่า ผีเผลอที่ไหนจะมาเข้าคุณหนูมึงก็เห็นว่าคุณหนูได้ไข้อยู่หลายเพลาหนา"อีแตงตีต้นแขนบ่าวอีกคนเบา ๆ พร้อมทำหน้าดุ

"ไปเถิดคุณหนูมิให้ผู้ใดเข้าไปรบกวน มึงก็อย่าให้ผู้ใดเข้ามาใกล้สวนลั่นทม ปล่อยให้คุณหนูได้นั่งร้อยมาลัยสงบจิตใจของนางเสียเถิด" อีแตงสั่งบ่าวรับใช้อีกคนหนึ่งเพื่อให้ไปกระจายข่าว

ไอ้สิงห์ที่กำลังจะก้าวเข้าไปสวนลั่นจึงหลบเร้นซ่อนกายข้างๆต้นไม้บริเวณรอบข้างตรงนั้น เพื่อมิให้อีแตงบ่าวคนสนิทของระย้าแก้วได้เห็นมันพอบ่าวทั้งสองจากไปไอ้สิงห์จึงค่อยๆเดินเข้าไปในสวน