มอบชีวิตแด่รัก

"พี่สิงห์..พี่สิงห์..!! อยู่ที่ใด พี่เกิดเรื่องใหญ่แล้ว..!!"เสียงไอ้ดำวิ่งหน้าตั้ง มาตั้งแต่ไก่โห่ฟ้ายังมิสางดี

"มึงแหกปากทำกระไรแต่เช้าฮึ..ไอ้ดำ คนในเรือนของข้ามิกันตกใจหมดรึ..ถ้าหากมันมิสำคัญเยี่ยงที่มึงกล่าวกูจะสั่งเฆี่ยนมึงให้หลังลายไอ้ห่านี่..!!!

"พี่สิงห์ไปกับข้าเถอะ อย่ามัวชักช้า"ไอ้ดำที่วิ่งขึ้นเรือนไปอย่างรีบร้อนลนลาน พอไปถึงตรงชานเรือนที่ ไอ้สิงห์อยู่มันรีบจูงมือไอ้สิงห์ลงเรือนทันที

"เอ็งจะพาข้าไปที่ใด ให้ข้าได้ใส่ผ้าผ่อนให้มันเรียบร้อยเสียก่อนเถอะ"

"จ้ะพี่งั้นพี่รีบไปเลย ก่อนที่ทุกอย่างมันจะสายเกินแก้ พี่เชื่อข้าสักครั้งเถอะ"

ไอ้สิงห์ที่ใส่เสื้อเรียบร้อย มันก็รีบเดินลงเรือนไปพร้อมกับไอ้ดำ ทั้งที่มันยังไม่รู้เลย ว่าเกิดเรื่องอันใดขึ้นเหตุใดจึงใหญ่โต ขนาดที่ไอ้ดำมาที่เรือนแต่เช้ามืด

"พี่พูดอันใดกับคุณหนูระย้าแก้ว เอาไว้เมื่อวานนี้หรือไม่..ขอรับ? ตอนนี้มันกลายเป็นเรื่องใหญ่เสียแล้วหนา"ไอ้ดำที่เดินไปด้วยพูดไปด้วย

"เมื่อวานข้าพูดอันใดกับนาง..?เกิดอันใดขึ้นมึงเล่ามาให้ละเอียดทีเถิด"ไอ้สิิงห์เริ่มมีท่าทีร้อนรน

"ตอนที่ข้าออกไปลาดตระเวน รอบหมู่บ้าน ข้าก็เจอระย้าแก้วตรงน้ำตก แลผู้คนที่เรือนของนางมาออกันเต็มหมด ที่เรือนของระย้าแก้วตอนนี้ว้าวุ่นไปหมด

"เหตุเพราะนางมิยอมกลับเข้าเรือนตั้งแต่เมื่อวานตอนเย็น จนถึงบัดนี้นางก็ยังนิยอมกลับเข้าเรือนนางยังคงนั่งอยู่ที่เถาวัลย์น้ำตกที่ที่นางชอบนั่ง"

"ผู้คนมากมายพากันไปมุงดูนาง ข้าที่เห็นสภาพของนาง น่าเวทนายิ่งนัก นางเปียกปอนไปทั้งตัวแลสภาพบอบช้ำไปทั้งร่างกาย แถมยังหัวแตกและมีเลือดออกเต็มใบหน้างามของนาง แม้แต่บิดามารดาของนางมาขอให้นางกลับเรือน นางก็ยังมิยอมกลับ ยังคงยืนยันคำเดิมว่าจะรอพี่ไปรับนาง" ไอ้ดำเล่าเรื่องทุกอย่างที่มันได้พบเจอ

ไอ้สิงห์ที่ได้ฟังเรื่องราวทั้งหมด มันรู้สึกเหมือนถูกไฟช็อต ทุกความรู้สึกผิดของมันแล่นพล่านไปทั่วร่างกายหัวใจรู้สึกเจ็บแปลบ หูของมันอื้ออึงจนแทบไม่ได้ยินเสียงของไอ้ดำ

"มึงพูดอีกที..!!พูดอีกทีซิ!? มึงโกหกกูใช่หรือไม่..!" ไอ้สิงห์ขบกรามแน่นพยายามสะกดกลั้นอารมณ์ แต่แววตาของมัน กลับเปิดเผยความรู้สึกผิดออกมาอย่างชัดเจน

"ทุกอย่างที่ข้าพูดนั้น ข้าเห็นกับตา ได้ยินกับหู ข้าไม่กล้าเอาเรื่องพวกนี้ มาพูดเล่นกับพี่ดอกหนา " ไอ้ดำหันมาตอบกลับด้วยสีหน้าและแววตาเคร่งขรึม

ไอ้สิงห์กึ่งวิ่งกึ่งเดิน ใจของมันนั้นไม่อยู่กับเนื้อกับตัวมันไม่รู้ว่าจะเผชิญหน้ากับระย้าแก้วเช่นไรหากมันไปถึง

อีแตงนั่งประคองผู้เป็นนายมิห่างกาย สภาพของคนทั้งคู่ที่ชาวบ้านต่างพากันมามุงดู อย่างเวทนา

แม่ศรีนวลและพ่อหมอไทยก็รู้สึกสงสารลูกสาวอย่างจับใจแต่เพราะความรักที่มุ่งมั่น ของระย้าแก้วที่มีต่อ ไอ้สิงห์พ่อหมอไทยมองลูกสาวแล้วก็รู้สึกทุกขเวทนายิ่งนัก

"ลูกของพ่อหากครั้งนี้จะเป็นครั้งสุดท้าย ที่พ่อจะยอมให้เอ็งได้กระทำตามใจเยี่ยงนี้ พ่อจะให้เวลาเองเพียงครึ่งชั่วยามเท่านั้นหนา" บิดาอย่างพ่อหมอไทยถึงกับกลัดกลุ้ม

"แค่ครึ่งชั่วยามเท่านั้น ครั้งนี้จักเป็นครั้งสุดท้ายที่ลูกจัดทำเรื่องโง่เง่าเช่นนี้เจ้าค่ะคุณพ่อ"น้ำเสียงแหบแห้งที่ตอบกลับผู้เป็นบิดา

"โถ่..!!ระย้าแก้วลูกแม่ เหตุใดเจ้าจึงต้องรักคนเยี่ยงนั้นด้วยเล่า หากเขามิเห็นความรักของลูก ลูกก็จะต้องเห็นความรักของตนเอง หากลูกยังรักมิลืมหูลืมตาเยี่ยงนี้ ความรักเช่นนี้จะทำลายชีวิตของลูกเองหนา" แม่ศรีนวลที่น้ำตาอาบแก้มมิต่างจากลูกสาว

"โถ่...! คุณหนูระย้าแก้วของอีแตง'

ผ่านไปเพียงไม่นานไอ้สิงห์และไอ้ดำก็ใกล้จะถึงธารน้ำตก มันมองเห็นผู้คนมากมายมุงดูระย้าแก้ว ภาพที่มันเห็นดวงตาที่เหม่อ ลอยน้ำตาเอ่อคลอ สองมือสั่นระริก เลือดที่ไหลอาบใบหน้า แต่หันกลับมาฝืนยิ้มทันทีที่เห็นหน้าของมัน

"พี่สิงห์ พี่มาแล้ว พี่เห็นหรือไม่ว่าข้าทำตามสัญญาแล้วหนา พี่คงจะเลิกเกลียดข้าเสียที" ระย้าแก้วพยายามฝืนยิ้ม แต่รอยยิ้มกับสั่นไหวจนเผยความเจ็บปวดออกมา

"เจ้าเสียสติไปแล้วอย่างนั้นหรือ..!!เหตุใดเจ้าจึงทำเยี่ยงนี้ แล้วผู้คนมากมายจากมองข้าอย่างไรเล่า"

"มิเป็นไรดอก มิมีใครว่าพี่ไม่ดี ทุกอย่างข้าทำเองทั้งหมด ข้ามันโง่เองที่หวังว่าสักวันหนึ่ง พี่จักเห็นคุณค่าและความรักที่ข้านั้นมีให้กับพี่" ระย้าแก้วหันกลับมามองไอ้สิงห์ด้วยสายตาเรียบเฉย ไม่มีความรู้สึกหลงใดเหลือในดวงตาคู่สวยอีกต่อไป

ไอ้สิงห์ถึงกับนิ่งตะลึงงันที่เห็นท่าทางและแววตาที่เปลี่ยนไปโดยสิ้นเชิง

"ลุงขอบน้ำใจพ่อสิงห์ ที่ยังมีกระใจมาดูน้อง ตามคำพูดที่ได้ให้ไว้ หากแต่ครั้งนี้จะเป็นครั้งสุดท้าย ที่ลุงจักตามใจระย้าแก้ว นางอาจจะทำกระไรที่ทำให้พ่อสิงห์หงุดหงิดรำคาญใจ ลุงเองต้องขอโทษแทนลูกสาวของลุงเช่นกัน"

"ข้าขอขมาขอรับพ่อหมอไทย ข้าเองมิได้ตั้งใจจักให้เป็นเยี่ยงนี้ ข้าคิดว่านางจะมิทำ"ไอ้สิงห์ก็รู้สึกผิดมิใช่น้อย

"มิเป็นไรดอก พ่อสิงห์มิได้ผิดอันใด ทุกอย่างมันเกิดขึ้นเพราะลูกสาวของข้าเอง"

"อีแตงพยุงคุณหนูของมึงกับเรือนบัดเดี๋ยวนี้..!

สีหน้าและแววตาของระย้าแก้ว นางดูเยือกเย็นจนดูคล้ายกับไรเยื่อใย ความเจ็บปวดที่พาลพบมาเนิ่นนานทำให้นางทรมานจนแทบสิ้นรักในตัวไอ้สิงหฺ์แม้ยังมิขาดแต่คงมิอาจเท่าเดิม

"เดี๋ยวก่อนพ่อท่าน ลูกขอพูดกับพี่สิงห์สักนิดเถิด"เสียงแหบแห้งของระย้าแก้วร้องขอ

บิดาของระย้าแก้วหันกลับไปมองลูกสาวที่บัดนี้สีหน้าและแววตาดูเปลี่ยนไปราวกับคนละคนเขาพยักหน้าเป็นการอนุญาต

"ระย้าแก้ว ข้าเสียใจ"ไอ้สิงห์เดินเข้าไปพร้อมกับเอื้อนเอ่ยคำขอโทษ

ระย้าแก้วเม้มริมฝีปากแน่น พยายามสะกดเสียงสะอื้นมิให้เล็ดลอดออกมา

"น้องขอบน้ำใจพี่หนา ที่ยังทำให้น้องรู้ว่า พี่ยังคงเป็นห่วงความรู้สึกน้องอยู่บ้าง แต่จากวันนี้ไป น้องจักไม่ก้าวล่วงในชีวตของพี่หรือไปรบกวนจิตใจของพี่อีกแล้วหนา พี่อย่าจงเกลียดจงชังน้องเลย.."

"คือ...ข้า...คือว่า..."ไอ้สิงห์ที่มันเองก็รู้สึกจุกจนพูดไม่ออก

"ข้าคงหวังมากเกินไปสินะ" เสียงกระซิบแผ่วเบาที่เต็มไปด้วยความปวดร้าว ระย้าแก้วหันกลับไปมองหน้าของไอ้สิงห์แลฝืนยิ้ม แต่ภายในใจกลับเต็มไปด้วยรอยแผลแห่งความเจ็บปวดที่ฝังลึกในใจ

"เรากับเรือนกันเถิดพี่แตง"สิ้นคำพูดของระย้าแก้วนางถึงกับเป็นลมล้มพับทันที

ระย้าแก้ว..!!! เสียงทุกคนตะโกนลั่น

ไอ้สิงห์ที่อยู่ใกล้ระย้าแก้วที่สุด จึงรีบวิ่งเข้าไปประคองร่างอรชรที่เปียกโชก แลไร้สติของระย้าแก้ว

"หากเป็นเช่นนั้น ข้าก็จะเลิกเกลียดเอ็ง ดั่งที่ข้าได้ลั่นวาจาเอาไว้ เอ็งตื่นขึ้นมาก่อนเถอะ อารย้าแก้ว.,..ข้าขอโทษ ข้าขอโทษ"

พ่อหมอไทยเดินเข้าไปหาไอ้สิงห์พร้อมกับตบไปที่ป่าเบาๆ

"บัดนี้บุญคุณแลความแค้นทั้งหมด พ่อขอให้จบสิ้นแต่เพียงเท่านี้เถิดหนา เดี๋ยวระย้าแก้วพ่อจะพากับเรือนด้วยตัวเอง ขอบใจพ่อสิงห์สำหรับทุกอย่าง"

ไอ้สิงห์กลับไม่ยอมปล่อยร่างอรชรให้ผู้ใดได้สัมผัสมันลุกขึ้นเต็มความสูง พร้อมกับโอบอุ้มระย้าแก้วเอาไว้ในอ้อมแขนแกร่ง มันเดินตรงกับเรือนโดยมิพูดกะไรเลยสักคำเดียว