สิงห์บ้า(หึงเปล่านะ)

 

ไอ้สิงห์ก้าวเดินไปตามทาง พร้อมกับหันไปเห็นร่างอรชรที่กำลังนั่งร้อยมาลัย รับลมอยู่กลางศาลาน้ำ เหล่าฝูงปลาแหวกไหว้ ดอกลั่นทมตามสะพรั่งทั้งสวน

 

 หัวใจของมันรู้สึกสั่นไหว มันมิรู้จักสู้หน้าระย้าแก้วเช่นไรเพราะบัดนี้นางได้เปลี่ยนไปสิ้นตั้งแต่วันที่มันได้เห็นแววตาคู่นั้นที่ว่างเปล่า

 

"ระย้าแก้วเจ้าเป็นเช่นไรบ้าง"เสียงแผ่วเบาราวกับสายลมจากปากของไอ้สิงห์

 

ระย้าแก้วที่ได้ยินเสียงคุ้นหู จึงหันกลับไปมองเจ้าของเสียง ในขณะที่สองมือยังคงร้อยมาลัยดอกลั่นทม นางปรายตามองไอสิงห์ด้วยสายตาที่เรียบเฉยไม่มีความรู้สึกหลงเหลืออยู่ในดวงตาผู้สวย

 

"ลมอันใดหอบพี่มาที่นี่เล่า เหตุใดวันนี้พี่จึงมาเรือนของข้าได้..พี่มาผิดเรือนหรือไม่..? ข้าจะต้องขออภัย ที่ไม่สามารถต้อนรับพี่ได้ในเพลานี้ พี่กลับไปเสียเถิด" ในรอบหลายวันนี่เป็นประโยคยาวๆ ประโยคแรกที่ระยะแก้วได้พูด

 ระย้าแก้วปรายตามองไอ้สิงห์เพียงแวบเดียวแล้วหันกลับไปร้อยมาลัยดอกลั่นทมต่อ ปากก็พูดแต่มิหันไปมองหน้าไอ้สิงห์เลย

 

"เอ็งไม่ต้องไล่ข้าดอก ข้าแค่อยากจะมาดูว่าเอ็งตายหรือยัง เพราะเห็นข่าวว่าจับไข้เสียหลาย"วันไอ้สิงห์ยังคงหยิ่งทรนง แลปากดีดั่งเคย

 

"แค่นี้ใช่หรือไม่ ที่พี่อยากจะรู้"ระย้าแก้วยังคงนั่งร้อยมาลัย ดวงตาคู่สวยหันกลับไปมองแล้วสงบนิ่ง

 

"เจ้าอย่ามาทำอวดดีกับข้านักนะ ระย้าแก้ว ข้าอุตส่าห์มาดูเจ้าถึงที่นี่"ไอ้สิ่งยังคงคิดว่าจะพูดอย่างไรก็ได้กับระย้าแก้วดังเช่นเคย

 

"ข้ามิได้ดื้อถือดีดอกหนาพี่สิงห์ ข้าแค่เหนื่อยเกินกว่าจะเถียงอันใดกับพี่ แลข้าก็มิได้ร้องขอให้พี่มาดูใจข้าหนากลับไปเสียเถิด"

 

ไอ้สิงห์จ้องมองใบหน้าสวย ที่บัดนี้เย็นชาจนหัวใจมันเย็นวาบตามไปด้วย นางมิหันกลับมามองไอ้สิงห์เลยแม้แต่น้อย แลยังคงนั่งร้อยมาลัยชมดอกไม้โดยไม่สนใจไอ้สิงห์ 

 

ไอ้สิงห์ที่เห็นท่าทีอวดดีท่าทางที่เปลี่ยนไปของระย้าแก้ว ทำให้มันโมโหจนเลือดขึ้นหน้าอยากจะเอาชนะเด็กดื้อคนนี้ มันเดินเข้าไปใกล้ระย้าแก้วเอาใบหน้าหล่อเหลาไปชิดข้างแก้มของระย้าแก้ว

 

"เอ็งจักทำเยี่ยงนี้ทำไมเล่า บัดนี้ข้าก็มาอยู่ตรงหน้าเอ็งแล้ว เอ็งอยากได้ข้าเป็นผัวนักมิใช่รือ"ไอ้สิงห์ก็ยังคงใช้คำพูดทำร้ายจิตใจของระย้าแก้วอยู่เช่นเดิมทั้งที่อยากจะคุยกับระย้าแก้วดีๆ

 

"หากพี่จะมาทำร้ายหัวใจข้าอีกครา ข้าว่าพี่กลับไปเถิดหนา" ระย้าแก้หันหน้าหนีไอ้สิงห์พร้อมกับยังคงนั่งร้อยมาลัยดอกลั่นทมอย่างสงบนิ่งเฉกเช่นไอ้สิงห์เป็นธาตุอากาศ

 

"เอ็งมันดื้อนักระย้าแก้ว อย่าให้ข้าจักต้องเหลืออดกับเอ็งนะ" ไอ้สิงห์จับข้อมือของระย้าแก้วให้หยุดจากการร้อยมาลัยแล้วหันกลับมาสนใจตนเอง

 

"พี่ทำกระไรของพี่ นี่มันเรือนของพ่อกับแม่ข้าหนาช่วยไว้หน้าพ่อแม่ข้าด้วยเถิด กลับไปเสียอย่าให้ข้าจักต้องเอ่ยปากไล่พี่อีกคราเลย"ระย้าแก้วเหลืออด

 

ไอ้สิงห์กัดฟันแน่นจนกรามเส้นขึ้นข้างขมับเต้นตุบๆ อย่างควบคุมไม่ได้ มันโกรธแทบเลือดขึ้นหน้าเพราะเห็นความดื้อดึงของระย้าแก้วที่มันไม่เคยเจอ

 

อุ๊บ ฮืม...!! ไอ้สิงห์ก้มลงไปประกบจูบที่ริมฝีปากบางด้วยความโมโหที่นางดื้อดึงแลหยิ่งยโสใส่ตนเองไอ้สิงห์รับไม่ได้มันต้องการเอาชนะระย้าแก้ว

 

 เพียะ เพียะ..!! เสียงตบหน้าฉาดใหญ่ลงบนใบหน้าหล่อเหลาของไอ้สิงห์

 

ระย้าแก้วสะบัดมือออกจากการจับกุมของไอ้สิงห์และกับโมโหกับสิ่งที่ไอ้สิงห์ได้ทำ ราวกับตนเป็นของไร้ค่า"อย่ามาทำแบบนี้กับข้าอีก..!!พี่ไม่มีสิทธิ์แต่ต้องตัวข้าหนา"

 

"หากข้ามิมีสิทธิ์ ผู้ใดเล่าถึงมีสิทธิ์ ได้จับต้องเอ็ง..!!!"ไอ้สิงตวาดเกล้า เพราะรู้สึกเหมือนกำลังโดนหยามหน้า ความโกรธแล่นผ่านเลือดภายในกายเหมือนดั่งเปลวไฟพร้อมจากปะทุทุกเมื่อ

 

"ผู้ใดก็ได้ที่เขาจะมาเป็นผัวของข้า หากแต่บุรุษผู้นั้น บัดนี้มันมิใช่พี่อีกต่อไป แล้วพี่ก็กลับไปซะ อย่าให้ข้าต้องรู้สึกรังเกียจพี่เยี่ยงกับไส้เดือนกิ้งกือเลยหนา"

คำพูดที่ระย้าแก้วพูดออกมาช่างคุ้นหูเสียเหลือเกินเพราะมันเป็นคำพูดที่ไอ้สิงห์เคยพูดกับนางเมื่อหลายปีที่ผ่านมา

 

ไอ้สิงห์ที่กำลังสติหลุด เมื่อเพียงแค่คิดว่าจะมีชายอื่นมาครอบครองความรักของระย้าแก้วที่มีต่อมันที่เคยเป็นของมัน มันมิอาจยอมให้ความรักของระย้าแก้วตกไปเป็นของชายอื่น แม้ความรักนี้ไอ้สิงห์จักไม่ต้องการแต่ก็จะต้องเป็นเพียงเขาเท่านั้น ที่ได้เชยชมความรักของระย้าแก้ว

 

"ปล่อยข้าเดี๋ยวนี้นะพี่..!! หากพี่ยังทำเยี่ยงนี้กับข้าอีก ข้าจะร้องเรียกบ่าวในเรือน แลพ่อกับแม่ถ้ามาช่วย"เดี๋ยวนี้ระย้าแก้วเริ่มขู่ไอ้สิงห์

 

ไอ้สิงห์ยกยิ้มมุมปากเพราะมันต้อนระย้าแก้วให้ลุกขึ้นถอยหลังจนหลังติดเสา มิอาจหลบเลี่ยงร่างกายกำยำของมันได้อีก

 

"เยี่ยงอะไรเล่า แม่คนเก่ง อยากจะตะโกนเรียกผู้ใดมาช่วยก็เอาสิ คนทั้งเรือนของเอ็งจักได้เห็น ข้าได้จูบเอ็ง"ไอ้สิงห์พูดเยี่ยงคนมีชัยพร้อมยกยิ้มเจ้าเลห์

 

"พูดออกมาได้เยี่ยงไรหน้าตาเฉย พี่มิรู้สึกผิดกับแม่จันทร์แรมบ้างหรือ อะไรดลใจใหัข้าชอบพี่ เหตุใดข้าจึงหลงรักผู้ชายเยี่ยงพี่ได้"ระย้าแก้วด่าทอไอ้สิงห์อย่างไม่ไว้หน้า

 

สัญชาตญาณบางอย่างในกายของไอ้สิงห์ถูกปลุกเร้าอยากจะเอาชนะ มันแสยะยิ้มมุมปากก่อนจะหลุดหัวเราะออกมาเสียงต่ำ

 

"เมื่อก่อนผู้ใดเล่า วิ่งเข้าหาข้าระริกระรี้ อยากจะได้ข้าเป็นผัวจนตัวสั่น เหตุใดวันนี้จึงทำท่าทีรังเกียจข้าเยี่ยงนี้เล่า..! หากแต่เจ้าควรจักดีใจที่ข้าอุตส่าห์มาดูเจ้าจนถึงเรือนนะ"

 

ไอ้สิงห์ก้มไปกระซิบข้างใบหูของระย้าแก้วมันกลับได้กลิ่นหอมอ่อนๆ ที่มันไม่เคยได้สังเกตใบหน้าดวงเนียน ผมดำสลวยปากเล็ก จมูกหน่อยชวนหน้าหลงไหล

 

มันพินิจพิเคราะห์ระย้าแก้ว สวยดังเช่นที่ผู้คนกล่าวขานว่างามเยี่ยงนางบุษบาจริงๆ ไอ้สิงห์ใช้มือหนาหยาบกร้านสัมผัสแผ่วเบาไปที่เส้นผมสลวยชวนให้รู้สึกเคลิบเคลิ้ม

 

"ข้าบอกให้พี่ออกไปอย่างไรเล่า...!!ไปซะ"ระย้าแก้วรวบรวมกำลังเล็ก ๆ ที่มีผลักไปที่อกแกร่งของไอ้สิงห์แต่ก็หาได้ระคายเคืองผู้ชายอกสามศอกเยี่ยงมันไม่

 

"จากวันนี้ไปเอ็งกับข้า มาลองดูกันว่าผู้ใดจะแน่กว่ากัน หากเจ้าคิดว่าเอ็งจักหนีข้าไปได้ก็หนีไป" 

ไอ้สิงห์ใช้มือหนาลูบไล้ไปบนใบหน้างาม มือเรียวทั้งสองข้างถูกล็อคตรึงโดยมือของไอ้สิงห์ และทำบางอย่างบ้าคลั่งด้วยการก้มลงไปหอมแก้มซ้ายขวาของระย้าแก้ว

 

ฟอด ฟอด! 

 

ระย้าแก้วถึงกับตกใจตาโต กับความบ้าบิ่นมุทะลุของไอ้สิงห์ หากแต่ย้อนไปเป็นเมื่อก่อนไอ้สิงห์ทำเช่นนี้นางคงรู้สึกดีจนตัวลอยเบาหวิวแต่บัดนี้กลับรู้สึกขยะแขยงในการกระทำที่บ้าบอของไอ้สิงห์

 

เพียะ! ระย้าแก้วสะบัดมือเรียวพร้อมกับฟาดไปที่ใบหน้าหล่อเหลาของไอ้สิงห์อีกที 

 

"พี่อย่ามาทำเยี่ยงนี้กับข้านะ พี่มิได้เป็นกระไรกับข้า บัดนี้ร่างกายของข้า หัวใจของข้ามันกลับมาอยู่ที่ข้ามิใช่อยู่ที่พี่ แลข้าจะเก็บไว้ให้ผู้ชายที่จะมาเป็นผัวของข้าในอนาคตเท่านั้น..!! ระย้าแก้วทั้งตบตีและด่าทอไอสิงห์

 

"ก็ลองดูว่าผู้ใดมันจะกล้าพรากเอ็งไปจากข้า..หากใครมันกล้า ข้าจักให้มันไปเฝ้ายมบาล.!!"

 

ไอ้สิงห์ที่อยากจะเอาชนะระย้าแก้ว แม้ปากจะบอกมิรักมิใคร่ที่จะอยากได้ระย้าแก้วเป็นเมีย แต่เวลานี้กับมิต้องการให้ชายใดได้เชยชมดอกไม้ดอกนี้