หงุดหงิดใจ

"พี่พระพาย ข้าขอบน้ำใจยิ่งนัก ที่ช่วยพูดแทนข้าเสียหมดเลย"ระย้าแก้ว ขอบคุณพระพายที่ช่วยเหลือตนให้พ้นจากความอึดอัดที่ได้รับ

แต่ยังไม่ทันจะพ้นเขตวัด ก็มีเรื่องให้ปวดหัวตามมาอีกเมื่อไอ้สิงห์ได้เดินตามพระพายและระย้าแก้วออกมาจากวัด

"ระย้าแก้วนั่นเอ็งจะไปที่ใด"ไอ้สิงห์เดินตามออกมาพร้อมกับไอ้ดำ

"ฉันไหว้จากพี่สิงห์ พอดีฉันจะไปสวนดอกลั่นทมนะจ๊ะ"ระย้าแก้วเอ่ยขึ้น

"ที่ใดกันสวนดอกลั่นทม ข้าไม่เห็นเคยได้ยินในหมู่บ้านเรามีด้วยรึ"ไอ้สิงห์ไม่เคยได้ยินเรื่องสวนดอกลั่นทมเพราะไม่มีผู้ใดนิยมปลูกด้วยชื่ออันเป็นอัปมงคล

"มีสิจ๊ะ ข้าปลูกมันไว้ถัดจากบ้านไม่ไกลมันอยู่ในพื้นที่ ส่วนตัวบ้านของข้า มิใครเคยย่างกรายเข้าไป"ระย้าแก้วรีบอธิบาย

ไอ้สิงห์เตรียมเอ่ยปาก จะพาระย้าแก้วไปส่งแต่ก็ถูกนางจันทร์แรม ที่เดินจ้ำอ้าวมาแต่ไกล มาถึงก็จับมือถือแขนแสดงความเป็นเจ้าข้าวเจ้าของไอ้สิงห์ทันที

"พี่สิงห์ช่วยไปส่งข้าที่บ้านหน่อยได้ไหมจ๊ะ"นางจันทร์แรมที่จับมือถือแขนในสิงห์ อย่างไม่อายถึงแม้จะพ้นเขตวัดมาแล้วไม่ไกลนัก

"เออ..ข้าว่าข้ามีธุระต่อนะ"ไอ้สิงห์รีบปฏิเสธนางในดวงใจมันก็ไม่รู้ทำไมเช่นกัน

"ไอ้ดำเรื่องที่เราคุยกับหลวงพ่อไว้จะต้องกลับไปคุยต่อหรือไม่"ไอ้สิงห์รีบส่งสัญญาณขอความช่วยเหลือจากไอ้ดำทันที

ไอ้ดำที่รู้ว่าลูกพี่ตัวเองนั้นต้องการความช่วยเหลือจึงรีบตอบกลับทันควัน

"จ้ะพี่คุย กับหลวงพ่อเสร็จแล้ว ก็น่าจะต้องไปดูรั้วไม้รอบหมู่บ้าน ของเราว่ามีตรงไหนจักต้องซ่อมแซมบ้าง"

ระย้าแก้วที่ยืนฟังคนทั้งสองพูดคุยกันอย่างสนิทสนมหัวใจของเธอนั้นเจ็บแปล๊บ เธอก็ต้องอดทนในเมื่อเธอนั้นรักไอ้สิงห์ เพียงข้างเดียว

เธอปณิธานแล้วว่าเธอจะลองสักตั้งเจ็บปวดให้ถึงที่สุดจนกว่าหัวใจเธอจะด้านชาเมื่อถึงสุดทางเธอคงจะรู้เองว่าเมื่อไหร่ที่ควรพอ

"อ้าว..!!แม่ระย้าแก้วยังไม่กลับอีกรึ?"นางจันทร์แรมรีบถามไถ่ราวกับเอ่ยไล่เสียมากกว่า

ระย้าแก้วนั้นไม่ตอบเพียงแค่หันไปมองหน้าพระพายเพราะเธออยากจะพาเขาไปดูสวนลั่นทมที่เขาได้ช่วยเธอปลูกและเธอหวงแหนมันเป็นที่สุด

"พี่พระพาย ข้าว่าเราไปจากตรงนี้กันเสียทีเถิด ที่ข้าเอ่ยปากชวนพี่ไปดูสวนลั่นทมพี่ยังอยากไปหรือไม่"

ระยาแก้วเอ๋ยถามพระพายพร้อมกับส่งรอยยิ้มหวานไปให้โดยที่ไม่รู้เลยว่าไอ้สิงห์ได้มองทุกการกระทำและรู้สึกหงุดหงิดเพียงใด

"ปากก็บอกว่าชอบกูรักกูแต่พอมีผู้ชายหน้าตาดีก็ระลิกละลี้ ๆเชียวนะ ระย้าแก้ว"ไปสิงห์สบถเบาๆ

"พี่ต้องไปแน่นอนอยู่แล้วนานโขแล้วที่พี่ไม่ได้เห็นสวนที่เราช่วยกันปลูก"พระพายรีบเอ่ยตอบ

ไอ้สิงห์แกล้งรีบเดินนำหน้าทั้งที่ได้ยินทุกถ้อยคำทุกวาจาที่ทั้งสองได้เอ่ยพูดคุยกันอยู่ด้านหลังตนมันเร่งจ้ำอ้าวจนไอ้ดำแทบจะเดินตามไม่ทัน

"พี่สิงห์..!! พี่จะรีบไปที่ใดกันเล่า เดินไวเยี่ยงม้าขนาดนี้ข้าจะตามพี่ทันกระนั้นรึ"ไอ้ดำตะโกนไล่หลังผู้เป็นลูกพี่

"แล้วใครใช้ให้มึงเกิดมาขาสั้นวะ กูก็เดินของกูปกติเดี๋ยวกูถีบหงายแม่งเสียดีมั้ง"ไอ้สิงห์ที่รู้สึกหงุดหงิดอย่างบอกไม่ถูก

"โถ่..!!พี่สิงห์พี่ไปวัดมาหาได้ไปกินรังต่อรังแตนที่ไหนกันเล่าเหตุใดจึงได้หงุดหงิดแต่เช้าเช่นนี้"

ไอ้ดำที่เห็นสีหน้าท่าทางของผู้เป็นนายมันก็พอจะเข้าใจได้แต่ในเมื่อพี่สิงห์พูดเองว่ารังเกียจฉันระย้าแก้ว แล้วเหตุใดจึงได้หงุดหงิดเช่นนี้

ไอ้สิงห์ที่แกล้งเดินนำหน้า เพื่อมาดักทางแล้วจะตามหลังระย้าแก้ว มันรู้สึกเป็นห่วงระย้าแก้วอย่างผิดปกติเพราะมันก็จำไม่ได้ว่าผู้ชายคนนั้นคือผู้ใด เหตุใดจึงได้สนิทสนมกับระย้าแก้วเช่นนั้น มันเป็นคนต่างถิ่นที่ดูแปลกหน้าแปลกตาไม่น่าไว้วางใจ

"พี่สิงห์ทำกะไรนี่"ไอ้ดำได้เอ่ยถามด้วยความสงสัยเพราะผู้เป็นลูกพี่ได้ทำตัวลับๆล่อๆ

"เออน่ะ..มึงเงียบๆไว้อย่าส่งเสียงดัง"ไอ้สิงห์สั่งไอ้ดำทันที

เพียงไม่นานก็เห็นคนสามคนเดินผ่านไปโดยมีผู้ชายแปลกหน้าที่เดินเคียงคู่มากับระย้าแก้ว และมีบ่าวคู่กายอย่างนางแตงหิ้วสำรับตะกร้าเดินตามหลัง

"ระย้าแก้วของพี่โตเป็นสาวสวยสะพรั่งจนพี่แทบจะจำไม่ได้เลยหนา"พระพลายเอ่ยชม ระย้าแก้วไม่ขาดปากตั้งแต่เดินออกจากวัดมา

"พี่ก็พูดเกินไป ข้าคงสู้สาวหมู่บ้านพี่มิได้ดอก"ระยาแก้วที่ยิ้มจนตาหยี

"เอ็งรู้หรือไม่..!! ว่าชื่อเสียงของเอ็งนั้นกระฉ่อนไปถึงหมู่บ้านของพี่ มีแต่คนบอกว่าเจ้าเปรียบเหมือนอิเหนาที่สวยงาม บางคนก็ให้ฉายาเจ้าว่าเป็น นางบุษบาแห่งพงไพร"

พระพายพูดออกมาไม่เกินจริงเพราะชื่อเสียงความงามของระย้าแก้วเป็นที่เรื่องลือ มีเพียงไอ้สิ่งเท่านั้นที่ไม่เห็นของดีที่อยู่กับตัวมัน

"มึงได้ยินหรือไม่"ไอ้สิงห์หันไปถามไอ้ดำ

"พี่สิงห์จัดให้ข้าได้ยินกะไร"ไอ้ดำถามผู้เป็นลูกพี่ทันที

"ก็ไอ้หน้าจืดนั่นมันเรียกระย้าแก้วของพี่ มึงมิได้ยินเลยรึ"ไอ้สิ่งที่แอบซุ่มอยู่หลังพุ่มไม้รู้สึกหงุดหงิดจนอยากจะออกไปกระแทกหน้าผู้ชายหน้าจืดคนนี้

"ข้าได้ยินเต็มสองรูหูเลยพี่สิงห์ แต่มันมีอะไรผิดแปลกเล่า"ไอ้ดำที่ทำหน้าฉงน

"มึงนี่มันโง่จริงๆ กูรู้อย่างนี้กูส่งให้มึงไปเลี้ยงวัวเลี้ยงควายอยู่ในไร่ดีกว่าไม่ต้องมาติดตามกูดอก"ไอ้สิงห์ที่อยู่ดีๆก็โกรธเคืองไอ้ดำเสียอย่างนั้น

"เอ้าก็ข้าไม่เข้าใจก็พี่ถามข้าข้าก็ตอบพี่"

ไอ้สิงห์ที่รู้สึกโมโหอยู่เป็นทุนเดิมก็ยิ่งโมโหหนักเข้าไปอีกที่ไอ้ดำไม่ได้เข้าใจในสิ่งที่เขาต้องการจะสื่อสารกับมันจึงได้ยกตีนถีบพรวด

ไอ้ดำที่โดนตีนผู้เป็นนาย ก็กระเด็นออกจากพุ่มไม้มาทันที จนทำให้ระย้าแก้วและพระพายตกใจ จนต้องชักดาบเจาะคอไอ้ดำ

"มึงตามกูมาทำไม เหตุใดมึงจึงสะกดรอยตามกูกับแม่ระย้าแก้วเช่นนี้"พระพายที่ใช้ดาบจ่อคอไอ้ดำอยู่

"พี่พระพายใจเย็นก่อนเถิดหนาอันนี้พี่ดำคนของหัวหน้าหมู่บ้าน"ระย้าแก้วรีบห้ามปราม