เข้าวัดทำบุญ

เสียงไก่ขันร้องทักเป็นการบอกเวลาว่าเช้าแสงอาทิตย์สาดส่องสีทองอร่ามวันนี้ระย้าแก้วตั้งใจจะไปทำบุญใส่บาตรที่วัดนางจึงเตรียมอาหารคาวหวานเพื่อไปทำบุญในวันพระ โดยมีสาวใช้คู่ใจอย่างนางแตงที่อายุมากกว่าระย้าแก้ว

"วันนี้ทูนหัวของบ่าว สวยมากนะเจ้าคะ"อีแตงเอ่ยชมระย้าแก้วพร้อมกับแต่งองค์ทรงเครื่องให้กับเธอ

"ข้าสวยจริงหรือพี่แตง หากข้าสวยดั่งที่พี่เอ่ยชมข้าคงสามารถเป็นนางในหัวใจของพี่สิงห์ได้ไปตั้งนานแล้ว"ระย้าแก้วหายใจเข้าออกก็เป็นไอ้สิงห์ไปเสียหมด

"ไม่พูดเช่นนั้นนะเจ้าคะ คุณของบ่าว เพียงแต่พ่อสิงห์ลูกหัวหน้าหมู่บ้าน มีตาหามีแววไม่ ที่มองข้ามความรักและความหวังดีของคุณหนูของบ่าวไป"แตงที่เห็นความรักข้างเดียวของระย้าแก้ว

"ขอบน้ำใจหนาพี่แตงที่ปลอบใจข้าเสมอ เราไปวัดกันเถอะเดี๋ยวพระจะเลยฉัน"ระย้าแก้วเธอมีดีทุกด้านยกเว้นความรักที่รู้สึกอรันทดเพียงเพราะรักเขาข้างเดียว

วันนี้วันพระใหญ่ประจำหมู่บ้านมีทั้งชาวบ้านภายในหมู่บ้านและชาวบ้านต่างหมู่บ้านก็ต่างพากันมาทำบุญถวายอาหารแด่พระสงฆ์รวมถึงไอ้สิงห์นางจันทร์แรมและระย้าแก้ว

"ทูนหัวของบ่าว หากไม่สบายใจก็กลับเรือนเสียเถิด"นางแตงบ่าวคู่กายของระย้าแก้วพี่สงสารผู้เป็นนายอย่างจับใจ

"ข้ามาวัด ข้าไม่ได้คิดเป็นอื่นหรอกพี่ไม่ต้องเป็นห่วงฉันดอกหนา"ถึงปากระย้าแก้วจะบอกว่าไม่เป็นอะไรแต่ภายในใจแตกสลายยับเยิน

"จันทร์แรมให้ พี่ช่วยประเคนอาหารให้กับหลวงพ่อเถิดหนา"ไอ้สิงห์รีบเข้าไปนั่งเคียงคู่จันทร์แรมเพื่อประเคนภัตตาหาร

"ก็ได้จ้ะ"นางจันทร์แรมแกล้งทำเป็นเขินอาย

ส่วนระย้าแก้วก็เฝ้ามอง คนทั้งสองประเคนอาหารด้วยความน้อยเนื้อต่ำใจ ว่าเหตุใดไอ้สิงห์จึงไม่เคยแลนางเลย นางก็ไม่ได้สวยน้อยไปกว่านางจันทร์แรมเสียเมื่อไหร่

"อ้าว..อันนี้ใช่ระย้าแก้วลูกพ่อหมอยาหรือไม่"เสียงผู้ชายคนหนึ่งดังขึ้นมาทางด้านหลัง

"ใช่จ้ะ.ข้าลูกพ่อหมอไทย"ระย้าแก้วเอ่ย

"เอ็งจำข้าได้หรือไม่"ชายตรงหน้ารูปร่างสูงใหญ่อายุอานามก็คงพอๆกับไอ้สิงห์

ระย้าแก้วทำสีหน้างงงวยอยู่เล็กน้อยหากแต่ยังคงเพ่งพินิจแต่ก็ยังจำคนตรงหน้ามิได้

"ข้าจำไม่ได้จริงๆจ้ะ""ระย้าแก้วเอ่ยตอบ

"ฮ่า ฮ่า หากเองจำข้ามิได้ ก็คงมิแปลกเพราะตอนนั้น ข้าจากที่นี่ไปก็นานโข"ชายตรงหน้าส่งเสียงขบขันต่อหน้าระย้าแก้ว

"ผู้ใดเป็นคนปลูกสวนลั่นทมให้เอ็ง สวนลั่นทมที่เอ็งรักหนักหนา"ชายตรงหน้าพูดขึ้น

"อย่าบอกนะว่าพี่คือ...!!!"ภาพความจำในวันเก่าหวนคืนกลับเข้ามาในความคิดของระย้าแก้วทันที

"ข้าคือพี่พายของเจ้า ระย้าแก้ว"พระพาย หรือเรียกขานสั้นๆว่าพาย คือเด็กชายที่เคยอาศัยอยู่ถัดไปจากบ้านพ่อหมอไทย และคอยอยู่ข้างๆระย้าแก้วเสมอ

ตอนที่จากไประย้าแก้วอายุ 15 ขวบพอดี ส่วน พระพายอายุ 27 ปี ในตอนนั้นมีเหตุให้ต้องไปจากหมู่บ้านนี้เพราะญาติที่ป่วยหนักจึงทำให้ต้องไปทั้งครอบครัว

ก่อนจากไปพระพายได้ช่วยระย้าแก้วปลูกต้นลั่นทมนับ 10 กว่าต้น ไม่มีใครยอมช่วยระย้าแก้วปลูก เหตุเพราะบอกว่าเป็นดอกไม้มิมงคล คนส่วนใหญ่ให้ความเชื่อว่ามีไว้เพื่อประดับป่าช้าเท่านั้น นอกจากพระพายคนเดียวเท่านั้น

"พี่พระพาย ข้าขอโทษนะจ๊ะ ข้าก็ลืมหน้าพี่ไปเสียแล้ว พี่จากไปนานขอจริงๆนั่นแหละ"ระย้าแก้วฉีกยิ้มกว้างให้กับพระพายชายหนุ่มรูปงามที่ได้ช่วยเธอประเคนอาหาร

สิงห์ที่มีท่าทีมองเหยียดระย้าแก้ว เมื่อวานยังหิ้วขนมมากมายมาฝากเขา แล้วบอกว่ารักเขาชอบเขา แต่วันนี้กลับมานั่งยิ้ม ให้กับผู้ชายคนอื่น แถมยังพาเข้าวัดเข้าวาไม่มียางอายเอาเสียเลย

"พี่สิงห์ว่ากระไรนะจ๊ะ"จันทร์แรมที่เห็นท่าทีประหลาดจากไอ้สิงห์ที่แทบนั่งไม่ติด

"ไม่มีอันใดหรอกแม่จันทร์แรม"ไอ้สิงห์บอกปัดๆไม่รู้เหตุใดจึงรู้สึกหงุดหงิดใจ ที่มองภาพระย้าแก้วอยู่กับชายอื่น

ขณะที่พระขึ้นเทศน์อยู่นั้นไอ้สิงห์อยากจะลุกไปหาระย้าแก้ว แต่ติดตรงที่จันทร์แรมนั่งเกาะเขาเป็นปลิงมิห่างไกล ชาวบ้านรอบนอกรู้จักนิสัยนางจันทร์แรมดีที่มีนิสัยเจ้าชู้ไปเรื่อย ผู้ชายมากหน้าหลายตาเข้าหา

ต่างได้เชยชมนาง ผู้ชายพากันพูดคุยเรื่องของนางไปในทางเสียหาย ยกเว้นไอ้สิงห์คนเดียวที่หลับหูหลับตาเชื่อนางจันทร์แรมว่ายังคงความบริสุทธิ์ผุดผ่อง

"ทูนหัวของบ่าวพระฉันเสร็จเรียบร้อย ฟังเทศน์กันเสร็จแล้ว เราจะกลับเรือนเลยหรือไม่"อีแตงถามผู้เป็นนายอย่างระย้าแก้ว

"ข้าอยากจะไปสวนลั่นทม กับพี่พระพายเสียหน่อยข้าอยากให้พี่ได้ดู ว่าส่วนที่พี่ช่วยค่าปลูกนั้นบัดนี้งดงามเพียงใด"ระย้าแก้วเอ่ยกับบ่าวคู่ใจ

ทางด้านนางจันทร์แรม ที่ดูท่าจะไม่ยอมปล่อยไอ้สิงห์ไปง่าย ๆ ได้ทำทุกวิถีทาง เพื่อที่จะได้ไอ้สิงห์มาเป็นผัวและนางก็รู้อีกว่า ระย้าแก้วนั้นรักและชอบคอ ไอ้สิงห์เป็นอย่างมาก แต่ไอ้สิงห์ไม่เล่นด้วยและเกลียดระย้าแก้วยิ่งกว่าเหลือบไร

"ข้าเห็นเอ็งจ้อง พี่สิงห์ของข้า ตาเป็นมัน "นางจันทร์แรมเดินเข้า ไปทักทายอย่างไม่ค่อยเป็นมิตรสักเท่าไหร่

"ข้าเพิ่งรู้ว่า พี่สิงห์เป็นของพี่เสียแล้ว แต่ก็ไม่รู้ว่าพี่ไปได้เสียกันตอนไหนนะ"ระย้าแก้วเอ่ยสวนทันควันแบบมิเกรงกลัว

"นี่เอ็ง..!! ปากดีนักนะ ต่อให้เองพยายามเท่าไรพี่สิงห์ เขาก็ไม่ใช่ตาแลเองดอก เพราะพี่สิงห์มีข้าอยู่เต็มหัวใจ"นางจันทร์แรมเผยความอิจฉาริษยาออกมาอย่างไม่อยู่

"ข้าก็เพิ่งรู้ว่า ผู้หญิงของไอ้สิงห์ นิสัยสันดานมันเป็นเช่นนี้หรือ หากแต่ยังมีแต่งงาน ก็ตีโพยตีพายว่าเขาเป็นผัวตนเสียแล้ว"เสียงดังแทรกขึ้นมา

"นี่เอ็งเป็นผู้ใด เอ็งกล้ามาพูดกับข้าเยี่ยงนี้"จันทร์แรมโมโหอย่างสุดขีด

"ข้าเป็นผู้ใดก็มิสำคัญ แต่ข้าไม่เคยเอาความ อิจฉาริษยามา พูดร้ายให้กับผู้อื่น แล้วยิ่งในวัดในวาแล้วด้วย บุญที่ทำมาก็คงจะมิได้"พระพายพูดจบก็พาระย้าแก้วออกจากตรงนั้นทันที

ไอ้สิงห์ที่เพิ่งไปพูดคุยสนทนาธรรมกับหลวงพ่อจบเดินออกมาเห็นภาพนั้นพอดี จึงรีบเดินไปขั้นกลางระหว่างพระพาย กับ ระย้าแก้วทันที