LOGINShare
ไม่รักแต่แอบตามส่ง
Last Updated:
2025-05-13 21:51:15ไอ้สิงห์ที่เห็นทีท่าไม่ดี ดูทรงไอ้หน้าละอ่อนนี่ก็น่าจะมีฝีไม้ลายมือไม่เบาจึงได้กล้ายื่นดาบจ่อที่คอไอ้ดำอย่างไม่มีทีท่าจะเกรงกลัว
"ปล่อยคนของข้าได้แล้ว"ไอ้สิงห์เดินออกมาจากหลังพุ่มไม้พร้อมกับส่งเสียงเรียบ "พี่สิงห์มาทำกระไรที่นี่จ๊ะ"ระย้าแก้วเอ่ยถาม "เรื่องของถ้าไม่ใช่เรื่องของเอ็งมิต้องยุ่ง"ไอ้สิงห์พูดด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ "เหตุใดเอ็งจึงพูดจาได้ห้วน ดั่งมะนาวไร้น้ำกับระย้าแก้วเช่นนี้เล่า"พระพายรู้สึกไม่ชอบใจกับน้ำเสียงและท่าทีของผู้ชายตรงหน้านี้เหลือเกิน "เรื่องของข้า ข้าจะพูดเยี่ยงไรมันไปหนักกบาลส่วนไหนของเอ็งเล่า"ไอ้สิงห์ใช้คำพูดและท่าทียียวนกวนประสาทพระพราย "เอ็งจงใจหาเรื่องข้าหรือไร ถ้าเป็นเช่นนั้นข้าก็พร้อมจะมีเรื่องหนา"พระพรายยกดาบออกจากคอไอ้ดำเป็นจ่อไปที่หน้าของไอ้สิงห์แทน "พี่พระพรายจ๊ะ เราเพิ่งไปวัดมาอย่ามีเรื่องกันเลยนะถือว่าน้องขอ"ระย้าแก้วรีบเอ่ยคำวิงวอนและจับไปที่แขนแกร่งของพระพรายเพื่อให้อารมณ์เย็นลง "ก็ได้พี่เห็นแก่น้อง พี่จักไม่มีเรื่องงั้นเราไปกันเถิดเสียเวลากันมานานแล้ว"พระพรายและระย้าแก้วหันหลังเดินจากไปสิงห์ไปโดยไม่ใยดี "ถึงกับกล้าไปจับมือถือแขน กับชายอื่นต่อหน้าข้าเลยหรือระย้าแก้ว แล้วที่เอ็งเที่ยวบอกว่ารักข้าอย่างนั้นอย่างนี้ก็คงเป็นเพียงลมปากสินะ นี่แหละนะสตรี"ไอ้สิงห์ที่สบถเบาๆ ส่วนไอ้ดำก็นั่งหน้าเสียอยู่ที่พื้นเพราะอยู่ดี ๆ ก็เกือบจะถูกฟันคอเสียได้ "ไอ้ดำเอ็งไปสืบมาสิว่าไอ้หน้าอ่อนที่ไปกับ ระย้าแก้วมันมีหัวนอนปลายตีนมาจากที่ใดกัน แล้วมาทำอะไรที่หมู่บ้านของเรากูต้องรู้เรื่องก่อนย่ำค่ำ"ไอ้สิงห์ที่สั่งด้วยน้ำเสียงเข้มพร้อมใบหน้าที่ไม่พอใจ "ได้จ้ะพี่สิงห์ ข้าจักรีบไปสืบข่าวมาให้พี่ก่อนย่ำค่ำให้จงได้"พูดจบไอ้ดำก็รีบมุ่งหน้าไปหาแหล่งข่าวนั่นคือคณิกาแลโรงเหล้าเป็นแหล่งข่าวชั้นดี "แม่นวลจันทร์ พอดีฉันอยากจะถามแม่นวลสักนิดนึงวันนี้ข้าเห็นมีชายหนุ่มแปลกหน้า มาที่วัดหน้าตาดูดีใช้ได้เชียวไม่พอจะรู้ไหมว่ามันมาจากที่ใด" "ของอย่างนี้มันต้องใช้อัดงางปากหรือไม่"นางนวลนางคณิกาที่มีอายุเยอะที่สุด มิได้รับแขกเพียงแต่จัดส่ง บรรดาสาว ๆ ให้กับชายหนุ่มที่มาหาความสำราญเท่านั้น "แหมแม่..!! แม่จะเอากี่ไพรก็ว่ามา"ไอ้ดำที่อยากจะได้ข่าวจึงต้องยอมเสียอัดเสียเบี้ย "ข้าขอสัก 5 ไพรได้หรือไม่เล่า"นางนวลคณิกาที่มีข่าวกรองวงในที่แน่นอนได้เอ่ยปากขอ "ตามนั้นแหละจ๊ะแม่ งั้นแม่ก็ช่วยบอกทางให้ฉันทีว่ามันเป็นผู้ใดมาจากไหน"ไอ้ดำรีบยื่นเบี้ยให้กับนางนวลทันที "ขอบน้ำใจพ่อนะจ๊ะ" นางนวลจึงได้บอกพี่มาที่ไปของพระพรายที่เมื่อคืนนี้ได้มาร่ำสุราเค้านารีที่หอคณิกาของนายตนจึงพอจะจำใบหน้าที่คุ้นเคยได้ "เรื่องทั้งหมดมันก็ประมาณนั้นแหละ"นางนวลจึงเล่ารายละเอียดไปจนหมดเปลือก "ที่แท้มันก็เป็นคนบ้านเราเพียงแต่ไปดูแลญาติต่างหมู่บ้านหลายปีจึงไม่ได้กลับมาแค่นั้นรึ"ไอ้ดำเอ่ยปากถามเพื่อความแน่ใจทันที "ใช่ชื่อพ่อพระพรายเป็นลูกเศรษฐีต่างหมู่บ้านก็ว่าได้เพราะพ่อแม่มีเบี้ยมีอัด ตระกูลมีทรัพย์สมบัติมากโขกินใช้ทั้งชาติก็ไม่หมด ยังมีที่ดินพระราชทานบางส่วนด้วยเท่าที่เขาเล่าต่อกันมา"นางนวลรีบพูดในส่วนที่ไอ้ดำสงสัย "มีถึงสมบัติพระราชทานแปลว่าไม่ธรรมดา" "ก็เห็นเขาว่ารุ่นโปรรุ่นย่าได้ทำคนงานความดีเอาไว้กับแผ่นดิน จนบัดนี้ลูกหลานก็ไม่ได้รับใช้เป็นแค่ชาวบ้านธรรมดา แต่เงินทองก็ยังคงเหลือกินเหลือใช้ไปทั้งชาติ" "ฉันขอบน้ำใจแม่มากนะจ๊ะ งั้นฉันลาล่ะ"ไอ้ดำที่ได้ข่าวเรียบร้อยก็รีบลงกลับไปหาผู้เป็นนายอย่างไอ้สิงห์ที่เฝ้ารอข่าวกรองจากไอ้ดำ ไอ้สิงห์รู้สึกว่าแทนที่วันนี้จะมีความสุข ที่ได้ทำบุญใส่บาตรกับนางจันทร์แรม คนที่ตนหมายตาแต่ก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันเหตุใด จึงรู้สึกหงุดหงิดที่เห็นว่ามีคนเข้าใกล้ระย้าแก้ว "พี่สิงห์ พี่สิงห์ ข้ากลับมาแล้ว"เสียงไอ้ดำตะโกนมาแต่ไกลวิ่งหอบแฮ'กๆหน้าตั้งกลับมา "อ้าว..!!ได้ความว่าอย่างไรบ้างเราเองรีบๆบอกข้ามาเร็วๆ"ไอ้สิงห์ที่ใจร้อนยิ่งกว่าเปลวไฟนะตอนนี้ "พี่สิงห์ใจเย็น ๆ ก่อนสิจ๊ะ ขอฉันกินน้ำกินกินท่าสักนิดเถอะ ฉันก็วิ่งมาจนสุดฝีเท้า เพื่อพี่เลยหนา"ไอ้ดำที่เหนื่อยจนหืดขึ้นคอ "เออ ๆ มึงรีบๆ พักแล้วรีบๆ เล่ามาให้กูฟังเสียทีเถอะเสียเวลากูนั่งคอยมึงเป็นวันๆ" ไอ้ดำพอพักกินน้ำกินท่าหายเหนื่อย ก็ได้เริ่มเล่าเรื่องราวต่าง ๆ ที่ได้ฟังมาจากนางคณิกา ไอ้สิงห์ที่ได้ยินว่าผู้ชายคนที่อยู่กับระย้าแก้วนั้นก็ไม่ธรรมดามันยิ่งรู้สึกภาวะพะวงใจอย่างบอกไม่ถูก "พี่สิงห์จ๊ะฉันขอถามหน่อยเถิด ร้อยวันพันปีพี่ไม่อยากจะรู้เรื่องของระย้าแก้วเหตุใดวันนี้พี่จึงสนใจ ไอ้ผู้ชายที่มากับระย้าแก้วหนักหนา"ไอ้ดำพูดถามด้วยความสงสัยที่ล้นอยู่ในอก "กูมิได้สนใจใยดีในตัวระย้าแก้วของมึงดอกหนา กูมีแม่จันทร์แรมอยู่เต็มหัวใจกูอยู่แล้ว กูก็แค่อยากรู้เท่านั้นเองว่ามันเป็นใครมาจากที่ใดอยู่ๆก็โผล่มาทำบุญ แล้วก็ทำท่าทางสนิทสนมกับแม่ระย้าแก้ว ขนาดนั้น"ไอ้สิงห์บอกปัดทันที "ข้ามิเข้าใจพี่เลย เหตุใดพี่จึงไม่เปิดใจให้แม่ระย้าแก้วสักนิด นางรักพี่เสียขนาดนั้น แต่พี่กลับทำร้ายน้ำใจนางทุกวัน แต่นางก็ยังมาหาพี่มิย่อท้อ"ไอ้ดำที่เห็นความพยายามของระย้าแก้วตลอดมารู้สึกสงสารอย่างจับใจ ไอ้สิงห์รู้สึกหน่วง ๆ ที่หัวใจตอนได้ฟังคำที่ไอ้ดำพูดถึงระย้าแก้ว ว่าเขาใจร้ายใจดำกับนางเหลือเกินแต่จะให้เขาทำเช่นไรเล่าในเมื่อเขารู้สึกรำคาญสะอิดสะเอียนที่นางเฝ้าแต่คอยติดตามเขาอยู่เช่นนี้ เขาไม่อยากที่จะเห็นหน้านางระย้าแก้ว "คนมีรักมิชอบมึงจะบังคับได้อย่างไร กูก็พูดปาว ๆว่ากูไม่ได้ชอบระย้าแก้ว"ไอ้สิงห์ตอบกลับไอ้ดำทันควัน "เอาเถิดพี่สิงห์ หากวันใดระย้าแก้วนางทำใจจากพี่ได้วันั้นพี่คงจะคิดได้หรอกข้าหวังเช่นนั้น"
Latest chapter
หลงกลิ่นลีลาวดี เหยียบสุพรรณ
เรือสำเภาแล่นผ่านหลายคุ้งน้ำ จนตัดเข้าแม่น้ำ ท่าจีนและใกล้ถึงตัวเมืองสุพรรณอีกไม่กี่เพลาแล้ว ระย้าแก้วจักได้เหยียบบ้าน ที่ตัวเองจากมานานแสนนานเหลือเกิน นางคิดถึงพ่อและแม่เป็นที่สุด "พี่แตงดูนี่สิ ภูเขาลูกใหญ่โตเชียว น้องคิดถึงคุณพ่อกับคุณแม่ที่สุดเลย"ระย้าแก้วพูดกับอีแตงด้วยรอยยิ้ม "บ่าวก็คิดถึงเรือนที่สุพรรณเป็นที่สุดเจ้าค่ะ" "แหม สองสาวพากันคิดถึงเรือนและมิคิดถึงพี่รือ พี่ก็อยากจักไปเที่ยวเมืองสุพรรณเช่นกันหนา"พิกุลที่เดินเปลี่ยนเสื้อผ้าใส่สไบมาอย่างสวยงาม "โอ้โห...พี่พิกุลแต่งตัวสวยเช่นนี้ น้องจะต้องรีบไปผัดผ้าเปลี่ยนเสียที ประเดี๋ยวจักสวยน้อยกว่าพี่พิกุล" พูดจบระย้าแก้วจึงรีบไปหยิบสไบสีชมพูสวยสดงดงามที่ได้เตรียมเอาไว้ นางจะเปลี่ยนให้สวยที่สุดเพื่อให้บิดากับมารดาได้เห็นความเปลี่ยนแปลงในตัวนาง "พี่แตงเข้ามาช่วยข้าผัดผ้าหน่อยเถิด ข้าติดสไบด้านหลังมิถึง"เสียระย้าแก้วดังมาจากในห้อง "เจ้าข้า บ่าวไปเดี๋ยวนี้แหละเจ้าค่ะคุณหนู" ผ่านไปเพียงครึ่งชั่วยาม สองสาวก็ออกมางามพร
หลงกลิ่นลีลาวดี ล่องสำเภากลับสุพรรณบุรี
"ข้าไหว้จ้ะพี่สิงห์ ข้าชื่อชบาอายุ 18 ปีแล้ว บ้านอยู่ทางคุ้งน้ำเหนือ แม่ของพี่ไปทาบทามข้ามาเพื่อดูตัวกับพี่ หากเราตกลงปลงใจกันได้ก็จะได้หาฤกษ์ยามเพื่อแต่งงานกันเจ้าค่ะ"ชบาเด็กสาวบ้านที่เลยคุ้งน้ำเหนือไปเป็นเด็กที่หน้าตาจิ้มลิ้มน่ารัก "เจ้ากลับไปเสียเถิด ข้ามิต้องการการงานแต่งงานใดๆ ทั้งสิ้น ข้าต้องขอโทษเอ็งด้วย ที่ทำให้เอ็งเสียเวลา"ไอ้สิงห์บัดนี้กลายเป็นคนสุขุมลุ่มลึก แม้คำพูดคำจาจะน้อยคำ แต่มันก็ยังคงพูดบ้าง แต่ดูเหมือนแม่สาวชบาจะแก่นแก้วไม่น้อยเดินชม้อยชม้ายชายตา ให้ท่าไอ้สิงห์เต็มที่ไอ้สิงห์ที่ขึ้นชื่อเรื่องรูปงามสาว ๆ สตรีนางใดก็หมายปองแถมยังมีฐานะที่ร่ำรวยมิแพ้ชายใด ไม่ว่าการตีรำฟันดาบไอ้สิงห์ก็ไม่เคยแพ้ผู้ใดแถมยังเป็นลูกหัวหน้าหมู่บ้านมีหรือ ว่านางชบาจะปล่อยไอ้สิงห์ไปง่าย ๆ "แต่ว่าข้าอยากเป็นเมียของพี่หนา ข้าถูกใจพี่มิใช่น้อย ส่วนแม่ของเราทั้งสอง ก็ต่างคนต่างก็ถูกใจเราทั้งคู่ เหตุใดพี่จึงมิมองข้าเล่า ข้าจักทำให้พี่มีความสุข" เด็กชบาที่ดูแก่นแก้ว และแก่แดดเกินวัยเสียเหลือเกินยิ่งทำให้ไอ้สิงห์รู้สึกรังเกียจขึ
หลงกลิ่นลีลาวดี เตรียมกลับสุพรรณบุรี
เช้าวันถัดมาเป็นวันที่ระย้าแก้ว มาหาแม่พิกุลที่เรือนเพื่อเตรียมตัวช่วยแม่พิกุล ในการออกเดินทางไปเที่ยวเมืองสุพรรณ กับตนเองและพระพราย"พี่พิกุลเจ้าขา ดูชุดที่น้องเตรียมให้พี่พิกุลสิเจ้าคะน้องเลือกเองกับมือเลยหนา สไบสีชมพูห่มกับผ้าสีน้ำตาลรากไม้ สวยงามยิ่งนักเจ้าค่ะ" ระย้าแก้วบอกกับแม่พิกุลพี่สาวสุดที่รักของตน"แม่ระย้าแก้วเป็นคนช่างเลือก พิถีพิถันเสียจริงหนาสวยสมกับที่แม่เลือกให้กับพี่""คุณที่เจ้าขา น้องเตรียมชุดสำหรับปลอมเป็นชายเอาไว้ให้เราได้ใส่เดินทาง ตอนไปสุพรรณบุรีด้วยเจ้าคะเดี๋ยวไปถึงสุพรรณ น้องจะพาคุณพี่ไปเดินชมตลาดให้ทั่วเลยเจ้าคะ""แต่น้องมิรู้ว่า ที่ตลาดจักมีอันใดเปลี่ยนไปมากเพียงใด เพราะน้องเองก็จากบ้านมาก็สี่ปีกว่าแล้ว"ระย้าแก้วพูดเป็นต่อยหอย แม่พิกุลถึงเอ็นดูระย้าแก้วเป็นนักหนา"อีแตงแล้วมึงเล่า เลือกชุดอันใดสีอันใดที่จะใส่เดินทาง"แม่พิกุลหันไปถามบ่าวคนสนิทของน้องสาวสุดที่รัก"บ่าวใส่สีอันใดก็ได้เจ้าค่ะ แล้วแต่คุณหนูระย้าแก้วจักเลือกให้บ่าวเลยเจ้าค่ะ""แหมมึงเนี่ย ตามใจนายเสียเหลือเกินหนา พี่ล่ะ
หลงกลิ่นลีลาวดี ความสวยเป็นเหตุ
ระย้าแก้วที่มีแผนจะต้องกลับไปเยี่ยมพ่อและแม่ที่เมืองสุพรรณ จึงได้พูดคุยกับพระพรายและพิกุลรอบนี้พระพรายจะเดินทางมากับระย้าแก้วและแม่พิกุลจะตามมาเที่ยวที่เมืองสุพรรณด้วย "พี่พระพรายเจ้าขา อีกสัก 2-3 เพลาหากพี่ภูผาดีขึ้น น้องจักต้องออกเดินทาง กลับสุพรรณเสียทีหนาเจ้าคะ น้องก็จากบ้านมาหลายปี ป่านนี้มิรู้พ่อและแม่ลืมหน้าลูกสาวเช่นข้าแล้วหรือยังระยาแก้วทำพูดทีเล่นทีจริงกับพระพราย "ผู้ใดจักกล้าลืมหน้าแม่บุษบาแห่ง เมืองสุพรรณได้เล่า บัดนี้โตเป็นสาวเต็มตัวสวยสะพรั่งยิ่งกว่าอัปสราเสียอีก" "หากน้องสวยถึงเพียงนั้น ป่านนี้น้องคงมีคู่หมายแล้วแหละเจ้าค่ะ ไม่อยู่ไร้คู่อยู่เป็นเพื่อนพี่แตงเหมือนทุกวันนี้ดอก"ระย้าแก้วถึงกับหัวเราะคิกคัก "เจ้าแน่ใจรือ พี่เห็นตัวเจ้านั้นหัวกระไดมิแห้งเลยหนา ผู้ไข้แต่ละคนมาบางคนก็มิได้ไข้ แต่กลับมาจีบเจ้ามากกว่า พี่เห็นขนมจีบเต็มโรงหมอเลย" "แหม ไปแอบดูน้องทำงานมาหรือเจ้าคะ รืออยากจักมาตรวจผู้ไข้เป็นเพื่อนน้องดีล่ะเจ้าคะ" "เอาเถอะพี่ไม่เถียงเจ้าแล้ว เถียงไปพี่ก็ไม่เคยชนะเจ้าดอกแม่ระย้าแก้ว "แล้วนี่น้องจะออกเดินทางเมื่อใด พี่จักได้ไปเป็นเพื่อนน้อง แลแม่พิกุลก็จะเดินทาง
หลงกลิ่นลีลาวดี ระยาแก้วจอมซน
"แม่ระย้าแก้ว เจ้าเอาผู้ใดมาที่เรือนหนา น้องจักเอาผู้ไข้ทุกคน มาอยู่ที่เรือนมิได้"พระพรายหันไปเอ็ดน้องสาวคนสวย ที่ไม่ว่าผู้ไข้จะเป็นผู้ใดนางก็มักจะหิ้วเอากลับมาที่เรือนอยู่เป็นประจำ"โถ่..คุณพี่เจ้าขา พ่อภูผานั้นไม่มีที่ไปไร้ญาติขาดมิตรจักให้น้องทำเยี่ยงไรเล่าเจ้าคะ"ระย้าแก้วไปกอดแขนกอดขาผู้เป็นพี่ชายสุดที่รัก"เจ้ามิต้องมาทำหน้า ทำตาออดอ้อนออเซาะพี่ดอกคอยดูเถิด หากกลับเมืองสุพรรณ พี่จักไปฟ้องคุณลุงคุณป้า ว่าเจ้าเอาแต่ทำงานทำการเป็นว่าเล่น แลยังพาผู้ไข้มากหน้าหลายตา เข้ามาเต็มเรือนไปเสียหมด" พระพรายหันไปทำท่าทางขู่น้องสาว"พี่พระพรายสุดที่รักของน้อง หากพี่มิเมตตา น้องจะทำเช่นไรเล่าเจ้าค่ะ ดูสิผู้ไข้เดินก็แทบจะมิได้อยู่แล้ว ข้าหามลงเขามาถือว่าทำบุญใหญ่เถิดหนา"ระย้าแก้วทำน้ำเสียงออดอ้อนออเซาะอย่างสุดฤทธิ์"ก็ได้ ก็ได้แล้วแต่เจ้าเถิด พี่เคยขัดใจเจ้าได้รือ แต่หากมันหายดี น้องจักต้องให้มันไปอยู่ที่อื่นหนา" พระพรายกลับหันมายื่นข้อเสนอให้กับระย้าแก้วไอ้ภูผาที่ได้ยินเช่นนั้นจึงได้ยกมือไหว้พระพรายพร้อมกับพูดสิ่งที่ตนอยากจะบอก"ท่านพระพายขอรับ ข้านี้เป็นคนชัยนาทมีบ้านหลังนึงมิใหญ่โต
หลงกลิ่นลีลาวดี ผู้ติดตามคนใหม่
ระย้าแก้วที่เห็นอาการของภูผา ในเช้าวันถัดมาดีขึ้นเป็นกองแล้ว เริ่มขยับร่างกายได้นิดหน่อย จึงได้วางแผนจะผู้ติดตามคนใหม่เขา เพราะหากอยู่นานกว่านี้ ยาที่มีในย่ามก็จะหมด และอาจทำให้ภูผาอาการทรุดหนักได้"พี่ภูผาข้าขอเรียกพี่ว่าพี่ เถอะหากด้วยพี่อายุมากกว่าข้าหลายปีโข"ระย้าแก้วให้ความเคารพกับทุกคนทุกชนชั้น"ขอบน้ำใจที่ แม่เคารพพี่"ภูผาลุกขึ้นนั่งให้ระย้าแก้วเปลี่ยนผ้าพันแผล สายตาก็จ้องมองใบหน้าสวยมิวางตา"วันนี้พี่จักเดินลงเขากับข้าไหวรือไม่ หากใกล้ทางมิชันมาก ข้าจักให้บ่าวไพร่ผู้ชาย หามพี่ลงจากเขาหนาแผลจะได้มิฉีก""มิต้องห่วงพี่ดอกแม่ระย้าแก้ว พี่จักมิเป็นภาระให้กับแม่เป็นแน่แท้"ไอ้ภูผาพยายามอดกลั้นและเข้มแข็งเพื่อให้ระย้าแก้วได้ลงเขาได้ทันเวลาก่อนพลบค่ำ"หากพี่มิไหว พี่มิต้องฝืนร่างกายดอกหนา เดี๋ยวมันจะบวมช้ำอีกครา ข้ามิอยากนั่งเฝ้าไข้พี่อีกดอก" ระย้าแก้วแสร้งพูดแล้วหัวเราะ"ข้าสัญญา หากข้ามิไหว ข้าจักบอกเอ็งเป็นคนแรกแลมิทำตัวให้เอ็งจักต้องเป็นห่วงหน้าพะวงหลังเป็นอันขาด""ถ้าพี่รับปากข้าเช่นนี้ อีกครึ่งชั่วยามเราเก็บของเ
You may also like
ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย
หว่านชิงอิ๋น404.3K viewsข้าคือฮองเฮาที่ฮ่องเต้ไม่รัก
เด็กน้อยคว้าฝัน8.8K viewsใต้หล้าสยบรัก
จูน188.1K viewsอีกด้านของนางร้าย
l3oonm@11.2K viewsห้วงฝันใต้แสงจันทรา
MACARONI/1Millionmilesaway601 viewsพระองค์ไร้ใจ ใยข้าต้องทน
ฟู่จินเฟย3.9K viewsยอดเชฟหญิงฟ้าสั่งลุย
บ้านเขมปัณณ์1.0K viewsนางร้ายอ้อนรักพ่อหม้ายชาวสวนยุค 70
บ้านเขมปัณณ์939 views
