ไม่รักแต่แอบตามส่ง

ไอ้สิงห์ที่เห็นทีท่าไม่ดี ดูทรงไอ้หน้าละอ่อนนี่ก็น่าจะมีฝีไม้ลายมือไม่เบาจึงได้กล้ายื่นดาบจ่อที่คอไอ้ดำอย่างไม่มีทีท่าจะเกรงกลัว

"ปล่อยคนของข้าได้แล้ว"ไอ้สิงห์เดินออกมาจากหลังพุ่มไม้พร้อมกับส่งเสียงเรียบ

"พี่สิงห์มาทำกระไรที่นี่จ๊ะ"ระย้าแก้วเอ่ยถาม

"เรื่องของถ้าไม่ใช่เรื่องของเอ็งมิต้องยุ่ง"ไอ้สิงห์พูดด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ

"เหตุใดเอ็งจึงพูดจาได้ห้วน ดั่งมะนาวไร้น้ำกับระย้าแก้วเช่นนี้เล่า"พระพายรู้สึกไม่ชอบใจกับน้ำเสียงและท่าทีของผู้ชายตรงหน้านี้เหลือเกิน

"เรื่องของข้า ข้าจะพูดเยี่ยงไรมันไปหนักกบาลส่วนไหนของเอ็งเล่า"ไอ้สิงห์ใช้คำพูดและท่าทียียวนกวนประสาทพระพราย

"เอ็งจงใจหาเรื่องข้าหรือไร ถ้าเป็นเช่นนั้นข้าก็พร้อมจะมีเรื่องหนา"พระพรายยกดาบออกจากคอไอ้ดำเป็นจ่อไปที่หน้าของไอ้สิงห์แทน

"พี่พระพรายจ๊ะ เราเพิ่งไปวัดมาอย่ามีเรื่องกันเลยนะถือว่าน้องขอ"ระย้าแก้วรีบเอ่ยคำวิงวอนและจับไปที่แขนแกร่งของพระพรายเพื่อให้อารมณ์เย็นลง

"ก็ได้พี่เห็นแก่น้อง พี่จักไม่มีเรื่องงั้นเราไปกันเถิดเสียเวลากันมานานแล้ว"พระพรายและระย้าแก้วหันหลังเดินจากไปสิงห์ไปโดยไม่ใยดี

"ถึงกับกล้าไปจับมือถือแขน กับชายอื่นต่อหน้าข้าเลยหรือระย้าแก้ว แล้วที่เอ็งเที่ยวบอกว่ารักข้าอย่างนั้นอย่างนี้ก็คงเป็นเพียงลมปากสินะ นี่แหละนะสตรี"ไอ้สิงห์ที่สบถเบาๆ

ส่วนไอ้ดำก็นั่งหน้าเสียอยู่ที่พื้นเพราะอยู่ดี ๆ ก็เกือบจะถูกฟันคอเสียได้

"ไอ้ดำเอ็งไปสืบมาสิว่าไอ้หน้าอ่อนที่ไปกับ ระย้าแก้วมันมีหัวนอนปลายตีนมาจากที่ใดกัน แล้วมาทำอะไรที่หมู่บ้านของเรากูต้องรู้เรื่องก่อนย่ำค่ำ"ไอ้สิงห์ที่สั่งด้วยน้ำเสียงเข้มพร้อมใบหน้าที่ไม่พอใจ

"ได้จ้ะพี่สิงห์ ข้าจักรีบไปสืบข่าวมาให้พี่ก่อนย่ำค่ำให้จงได้"พูดจบไอ้ดำก็รีบมุ่งหน้าไปหาแหล่งข่าวนั่นคือคณิกาแลโรงเหล้าเป็นแหล่งข่าวชั้นดี

"แม่นวลจันทร์ พอดีฉันอยากจะถามแม่นวลสักนิดนึงวันนี้ข้าเห็นมีชายหนุ่มแปลกหน้า มาที่วัดหน้าตาดูดีใช้ได้เชียวไม่พอจะรู้ไหมว่ามันมาจากที่ใด"

"ของอย่างนี้มันต้องใช้อัดงางปากหรือไม่"นางนวลนางคณิกาที่มีอายุเยอะที่สุด มิได้รับแขกเพียงแต่จัดส่ง บรรดาสาว ๆ ให้กับชายหนุ่มที่มาหาความสำราญเท่านั้น

"แหมแม่..!! แม่จะเอากี่ไพรก็ว่ามา"ไอ้ดำที่อยากจะได้ข่าวจึงต้องยอมเสียอัดเสียเบี้ย

"ข้าขอสัก 5 ไพรได้หรือไม่เล่า"นางนวลคณิกาที่มีข่าวกรองวงในที่แน่นอนได้เอ่ยปากขอ

"ตามนั้นแหละจ๊ะแม่ งั้นแม่ก็ช่วยบอกทางให้ฉันทีว่ามันเป็นผู้ใดมาจากไหน"ไอ้ดำรีบยื่นเบี้ยให้กับนางนวลทันที

"ขอบน้ำใจพ่อนะจ๊ะ"

นางนวลจึงได้บอกพี่มาที่ไปของพระพรายที่เมื่อคืนนี้ได้มาร่ำสุราเค้านารีที่หอคณิกาของนายตนจึงพอจะจำใบหน้าที่คุ้นเคยได้

"เรื่องทั้งหมดมันก็ประมาณนั้นแหละ"นางนวลจึงเล่ารายละเอียดไปจนหมดเปลือก

"ที่แท้มันก็เป็นคนบ้านเราเพียงแต่ไปดูแลญาติต่างหมู่บ้านหลายปีจึงไม่ได้กลับมาแค่นั้นรึ"ไอ้ดำเอ่ยปากถามเพื่อความแน่ใจทันที

"ใช่ชื่อพ่อพระพรายเป็นลูกเศรษฐีต่างหมู่บ้านก็ว่าได้เพราะพ่อแม่มีเบี้ยมีอัด ตระกูลมีทรัพย์สมบัติมากโขกินใช้ทั้งชาติก็ไม่หมด ยังมีที่ดินพระราชทานบางส่วนด้วยเท่าที่เขาเล่าต่อกันมา"นางนวลรีบพูดในส่วนที่ไอ้ดำสงสัย

"มีถึงสมบัติพระราชทานแปลว่าไม่ธรรมดา"

"ก็เห็นเขาว่ารุ่นโปรรุ่นย่าได้ทำคนงานความดีเอาไว้กับแผ่นดิน จนบัดนี้ลูกหลานก็ไม่ได้รับใช้เป็นแค่ชาวบ้านธรรมดา แต่เงินทองก็ยังคงเหลือกินเหลือใช้ไปทั้งชาติ"

"ฉันขอบน้ำใจแม่มากนะจ๊ะ งั้นฉันลาล่ะ"ไอ้ดำที่ได้ข่าวเรียบร้อยก็รีบลงกลับไปหาผู้เป็นนายอย่างไอ้สิงห์ที่เฝ้ารอข่าวกรองจากไอ้ดำ

ไอ้สิงห์รู้สึกว่าแทนที่วันนี้จะมีความสุข ที่ได้ทำบุญใส่บาตรกับนางจันทร์แรม คนที่ตนหมายตาแต่ก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันเหตุใด จึงรู้สึกหงุดหงิดที่เห็นว่ามีคนเข้าใกล้ระย้าแก้ว

"พี่สิงห์ พี่สิงห์ ข้ากลับมาแล้ว"เสียงไอ้ดำตะโกนมาแต่ไกลวิ่งหอบแฮ'กๆหน้าตั้งกลับมา

"อ้าว..!!ได้ความว่าอย่างไรบ้างเราเองรีบๆบอกข้ามาเร็วๆ"ไอ้สิงห์ที่ใจร้อนยิ่งกว่าเปลวไฟนะตอนนี้

"พี่สิงห์ใจเย็น ๆ ก่อนสิจ๊ะ ขอฉันกินน้ำกินกินท่าสักนิดเถอะ ฉันก็วิ่งมาจนสุดฝีเท้า เพื่อพี่เลยหนา"ไอ้ดำที่เหนื่อยจนหืดขึ้นคอ

"เออ ๆ มึงรีบๆ พักแล้วรีบๆ เล่ามาให้กูฟังเสียทีเถอะเสียเวลากูนั่งคอยมึงเป็นวันๆ"

ไอ้ดำพอพักกินน้ำกินท่าหายเหนื่อย ก็ได้เริ่มเล่าเรื่องราวต่าง ๆ ที่ได้ฟังมาจากนางคณิกา ไอ้สิงห์ที่ได้ยินว่าผู้ชายคนที่อยู่กับระย้าแก้วนั้นก็ไม่ธรรมดามันยิ่งรู้สึกภาวะพะวงใจอย่างบอกไม่ถูก

"พี่สิงห์จ๊ะฉันขอถามหน่อยเถิด ร้อยวันพันปีพี่ไม่อยากจะรู้เรื่องของระย้าแก้วเหตุใดวันนี้พี่จึงสนใจ ไอ้ผู้ชายที่มากับระย้าแก้วหนักหนา"ไอ้ดำพูดถามด้วยความสงสัยที่ล้นอยู่ในอก

"กูมิได้สนใจใยดีในตัวระย้าแก้วของมึงดอกหนา กูมีแม่จันทร์แรมอยู่เต็มหัวใจกูอยู่แล้ว กูก็แค่อยากรู้เท่านั้นเองว่ามันเป็นใครมาจากที่ใดอยู่ๆก็โผล่มาทำบุญ แล้วก็ทำท่าทางสนิทสนมกับแม่ระย้าแก้ว ขนาดนั้น"ไอ้สิงห์บอกปัดทันที

"ข้ามิเข้าใจพี่เลย เหตุใดพี่จึงไม่เปิดใจให้แม่ระย้าแก้วสักนิด นางรักพี่เสียขนาดนั้น แต่พี่กลับทำร้ายน้ำใจนางทุกวัน แต่นางก็ยังมาหาพี่มิย่อท้อ"ไอ้ดำที่เห็นความพยายามของระย้าแก้วตลอดมารู้สึกสงสารอย่างจับใจ

ไอ้สิงห์รู้สึกหน่วง ๆ ที่หัวใจตอนได้ฟังคำที่ไอ้ดำพูดถึงระย้าแก้ว ว่าเขาใจร้ายใจดำกับนางเหลือเกินแต่จะให้เขาทำเช่นไรเล่าในเมื่อเขารู้สึกรำคาญสะอิดสะเอียนที่นางเฝ้าแต่คอยติดตามเขาอยู่เช่นนี้ เขาไม่อยากที่จะเห็นหน้านางระย้าแก้ว

"คนมีรักมิชอบมึงจะบังคับได้อย่างไร กูก็พูดปาว ๆว่ากูไม่ได้ชอบระย้าแก้ว"ไอ้สิงห์ตอบกลับไอ้ดำทันควัน

"เอาเถิดพี่สิงห์ หากวันใดระย้าแก้วนางทำใจจากพี่ได้วันั้นพี่คงจะคิดได้หรอกข้าหวังเช่นนั้น"