บทที่ 16

ดินเนอร์ครั้งแรก สร้างความตื่นเต้นและประหม่าให้ดรินทร์ไม่น้อย ทั้งๆ ที่บอกตัวเองว่าก็แค่การออกไปกินมื้อเย็นกับปุณณ์ธรรมดาอย่างที่เคยทำก็ตาม

แต่ดรินทร์กลับเลือกเสื้อผ้าและแต่งตัวนานกว่าปกติ ถึงอย่างนั้นปุณณ์กลับไม่เอ่ยชมให้เธอได้ยินแม้แต่คำเดียว แต่ถึงจะไม่พูดออกมาเขาก็แสดงออกผ่านทางสายตาถึงความชื่นชมที่มีให้

เมื่อทั้งคู่เดินลงมาถึงโต๊ะที่ทางโรงแรมจัดเตรียมไว้อย่างสวยงาม พนักงานคนหนึ่งก็เริ่มจุดเทียนที่จัดวางไว้โดยรอบ ไหนจะเพลงเพราะๆ ที่เปิดคลออยู่ข้างๆ บวกกับบรรยากาศทุกอย่าง ยิ่งส่งให้เกิดความโรแมนติก

“หลายปีที่เราไม่ได้เจอกัน พี่ได้ข่าวว่าลินไปเรียนต่อที่ต่างประเทศเหรอครับ” ปุณณ์เริ่มตั้งคำถาม นั่นเพราะเขาอยากทำความรู้จักดรินทร์ให้มากขึ้น

“ใช่ค่ะ”

“ที่ไหนครับ”

“เมลเบิร์น ออสเตรเลีย”

“เพื่อนพี่ก็จบจากที่นั่นมาหลายคน แล้วไปเรียนเป็นไง สนุกไหม” เสียงทุ้มเอ่ยถาม พร้อมกับสบตาของดรินทร์ด้วย นั่นทำเอาเธอเขินแต่ก็พยายามเก็บอาการ

“แรกๆ ไม่สนุกค่ะ”

“ทำไมละครับ เกิดอะไรไม่ดีขึ้นหรือเปล่า” น้ำเสียงของปุณณ์นั้นบ่งบอกว่าเขากำลังเป็นห่วง เพราะเขาเองก็เคยไปเรียนต่อที่ต่างประเทศ ช่วงแรกๆ คือช่วงปรับ