5.ตกลง

หลังจบอาหารมื้อสายเจ้าของห้องก็แยกตัวไปอาบน้ำ พอเดินเช็ดผมออกมาก็เห็นร่างบางนั่งเหม่ออยู่บนโซฟา เขาจึงเข้าไปโน้มตัวกอดเธอจากทางด้านหลัง เกยคางไว้กับไหล่เล็ก

“เป็นอะไรไป”

หญิงสาวส่ายหน้าแทนคำตอบ ปล่อยให้คนตัวโตกดจูบตามซอกคอเล็กไล่ไปถึงไหล่ลาด

“บอกพี่มาสิ เรื่องไอ้หมอนั่นใช่ไหม”

“คือ...”

พริมาไม่ค่อยอยากพูดถึงเรื่องนี้เท่าไรนัก แต่ในเมื่อเธอเป็นคนลากเขาเข้ามาก็ควรจะอธิบายให้ฟังสักหน่อย

“เมื่อคืนนี้...คุณพอใจไหมคะ” เอาเข้าจริงก็ยังไม่กล้าพูดอยู่ดี เลยเลี่ยงไปเรื่องอื่นก่อน

ดวงตาคมพราวระยับขึ้นมาทันใด รีบก้าวข้ามพนักโซฟาไปนั่งเบียดกับคนตัวเล็ก

“ต้องตอบแบบไหนถึงจะได้ทำอีก”

“คุณ!”

“โอเค ๆ จริงจังแล้วก็ได้” เขาจับกำปั้นเล็กขึ้นมาจูบ “พี่ไม่สนหรอกว่าพราวจะเก่งเรื่องบนเตียงไหม เพราะเราเรียนรู้ไปด้วยกันได้ ขอเพียงแค่พราวเรียนกับพี่แค่คนเดียว”

“พราวก็ไม่เคยคิดอยากเรียนกับครูหลาย ๆ คนพร้อมกัน แต่เขา...”

“หมอนั่นพูดว่าอะไรบ้างเหรอ”

เสียงทุ้มเอ่ยถามนิ่ง ๆ พลางเกลี่ยนิ้วโป้งบนหลังมือนุ่ม

“ลองเล่ามาสิ พี่จะได้บอกมุมมองของผู้ชายคนอื่นให้ไง พราวจะได้รู้ว่าตัวเองไม่ดีจริง ๆ หรือหมอนั่นแค่เป็นคนเฮงซวยเฉย ๆ”

ได้ยินดังนั้นพริมาก็เผลอหัวเราะชอบใจ ทำคนมองคลี่ยิ้มตาม มือก็ยกสองขาเรียวขึ้นมาพาดบนตักแล้วนวดวนเบา ๆ

“ว่าไงครับ พี่รอฟังอยู่นะ”

“พี่เปลวบอกว่าที่เขาไปมีคนอื่นก็เพราะพราวทำเรื่องอย่างว่าไม่เก่ง ไม่ร้อนแรงถึงใจ...นี่คุณยังฟังอยู่หรือเปล่าคะ”

“หืม โทษที พี่เลิกฟังตั้งแต่เราพูดชื่อหมอนั่นแล้ว”

หญิงสาวถึงกับทำหน้าไม่ถูก เขาเป็นคนบอกให้เธอเล่าเองแท้ ๆ

“ช่างเถอะค่ะ พราวไม่อยากรู้แล้ว”

“แต่พี่อยากบอก”

มือหนาเลื่อนเข้าใต้ชุดคลุมอาบน้ำ ไล่ไปตามท่อนขานวลเนียน

“ช่างหัวหมอนั่นเถอะ ตอนนี้เราสนใจแค่กันและกันก็พอ พราวเห็นด้วยไหม”

เขาจับข้อเท้าเล็กข้างหนึ่งยกขึ้นสูง แล้วไล่กดจูบตั้งแต่ปลายเท้ายันหัวเข่ามน แต่พอเห็นใบหน้าอีกคนก็เอ่ยถามต่อ

“ทำไมยังขมวดคิ้วอยู่ มีเรื่องอื่นให้คิดอีกเหรอ”

“ค่ะ” พริมาพยายามดึงชายเสื้อคลุมลงแต่ก็ไร้ประโยชน์ “พราวกำลังชั่งใจว่าจะลาออกดีไหม”

“จะลาออกทำไม”

“ก็พราว...”

“ไม่อยากเห็นภาพบาดตาเหรอ”

“เปล่าค่ะ พราวแค่ไม่ชอบเวลาที่มีคนมองแล้วกระซิบนินทาเรื่องส่วนตัว”

“ไม่ต้องสนใจหรอก เดี๋ยวคนอื่นก็ลืมกันไปเอง พราวไม่ได้ทำอะไรผิดสักหน่อย ไม่ต้องหนีไปไหนทั้งนั้น”

“นั่นสิคะ” คนตัวเล็กตอบอย่างขอไปที เพราะสติสตังชักจะเตลิดไปกับปลายนิ้วยาวแล้ว “คุณ...อื้อ”

“ลืมชื่อพี่แล้วเหรอ”

“อะไรนะคะ”

“พี่ชื่อภูดิศ ไหนเรียกพี่ภูให้ฟังอีกสิ”

พริมาจ้องมองชายหนุ่มตรงหน้า สายตามีคำถามเต็มไปหมด แต่อีกฝ่ายเอาแต่ไซ้เธอไม่หยุดหย่อน ไม่เปิดโอกาสให้ซักเลย

“เร็วสิ ไหนพี่ภูขาล่ะ”

“อ้ะ พี่ภู อือ ตรงนั้นค่ะ”

“ครับ” ภูดิศยกยิ้มมุมปาก ก่อนจะจัดการลากคนตัวเล็กเข้าสู่วังวนแห่งแรงปรารถนาอีกรอบ

เขามีเวลาอีกเพียงหนึ่งคืนเพื่อล่อลวงสาวน้อยให้ติดบ่วงเสน่หาจนถอนตัวไม่ขึ้น ดังนั้นจะมามัวชักช้าไม่ได้

แต่ดูจากความเห็นแก่ตัวของแฟนเก่านั่น ไม่แน่ว่าเขาอาจจับเจ้านกน้อยตัวนี้ไว้ในอุ้งมือได้แล้ว เหลือเพียงตะล่อมจนเธอยอมอนุญาตให้เขาเข้าไปอยู่ในกรงด้วยกัน

สรุปได้ว่าเขาไม่มีทางปล่อยโอกาสนี้ให้สูญเปล่าเป็นแน่ ต้องตอกย้ำจนคนตัวเล็กจำขึ้นใจ

“ภู ไอ้ภูเว้ย เปิดประตูสิวะ กูเคาะมาชาติกว่าแล้วนะ”

“ใครวะ” ร่างสูงลุกขึ้นนั่งบนเตียงพลางขยี้หัวอย่างหงุดหงิด พอนึกขึ้นได้ก็ควานหาความนุ่มนิ่มที่กอดรัดไว้ทั้งคืนไปด้วย

“หายไปไหนแล้วเนี่ย”

“ไอ้ภู กูจะกลับกรุงเทพฯ แล้ว ตกลงมึงจะไปทำงานให้กูไหม”

ภูดิศลุกขึ้นหยิบเสื้อคลุมมาสวมแล้วเดินไปกระชากประตูเปิด

“เป็นมึงจริง ๆ ด้วย กูก็ว่าไอ้คลื่นมันไม่ได้ขี้โวยวายแบบนี้”

คนนอกห้องเป็นชายหนุ่มร่างผอมท่าทางดุ ๆ ดวงตาเรียวเฉียงขึ้นเล็กน้อย กำลังยืนตีหน้ายักษ์ใส่เขาอยู่

“เอาลูกน้องกูมานอนกกตั้งหลายคืนขนาดนี้ มึงไม่คิดจะทำงานชดใช้ให้หน่อยหรือไง”

อธิปเดินบ่นตามเจ้าของห้องเข้ามาอย่างถือวิสาสะ

“พูดอย่างกับมึงเป็นพ่อเล้าที่ส่งเด็กมาบริการกู” ภูดิศยกขวดน้ำขึ้นดื่มจนหมดแล้วถามต่อ “พราวล่ะ”

“ขึ้นรถกลับไปพร้อมเพื่อนแล้ว” พอเห็นสีหน้าอีกฝ่ายอธิปก็แค่นเสียงใส่ “เหอะ มึงไม่ต้องห่วง อิงฤดีไม่ยอมให้เปลวเข้าใกล้พราวอีกแน่”

“ให้มันจริงเถอะ”

“แต่ถ้ากูสั่ง...”

“เออ ๆ กูจะไปทำงานกับมึง พอใจหรือยัง”

“ก็นิดนึง” อธิปพยักหน้ารับนิ่ง ๆ แต่ก็เก็บความอยากรู้อยากเห็นไว้ไม่อยู่แล้ว

“ว่าแต่ทำไมมึงถึงถูกใจน้องแว่นแผนกบัญชีคนนั้นวะ ปกติกูเห็นมึงควงแต่สาวสวยเปรี้ยวจี้ดทั้งนั้น”

“กูไม่ได้ชอบแบบนั้น แค่อะไรง่ายก็คว้าไว้ก่อน”

ที่จริงเขาไม่คิดว่าจะได้กลับมาอีก ก่อนหน้านี้เลยรักสนุกไปหน่อย

“มึงหมายถึงใครวะ น้องพราวหรือสาวแซบ”

“ไม่บอก”

“เอ้า ไอ้เวรนี่ มาพูดให้อยากรู้แล้วก็เล่นแง่ใส่กูอีก”

“ไหนมึงว่าจะกลับกรุงเทพฯ ไม่ใช่เหรอ รีบกลับไปสิ”

“เปลี่ยนเรื่องเชียวนะมึง” อธิปเบะปากใส่อย่างหมันไส้ “จะกลับพร้อมกันไหม”

“กูต้องอยู่คุยกับไอ้คลื่นอีกหน่อย ไอ้ลูซมันไม่อยากให้รตามาที่นี่จริง ๆ”

“เป็นกูก็ไม่อยากพาเมียที่กำลังท้องเดินทางไกล ๆ หรอก”

ทั้งคู่พยักหน้าให้กันอย่างเข้าใจ ภูดิศเปิดน้ำขวดใหม่มาดื่มแล้วพูดต่อ

“ไปเถอะ เสร็จงานทางนี้แล้วกูจะไปหามึงเอง”

“เออ ไว ๆ หน่อยแล้วกัน เกิดน้องน้อยของมึงถูกขโมยไปก่อนจะมาโทษกูไม่ได้นะ”

“ไอ้เวร ไอ้ปากเสีย”

ภูดิศจะลุกขึ้นไล่เตะเพื่อน ยังดีที่รู้สึกว่าข้างล่างมันโล่ง ๆ เลยหยุด ไม่อย่างนั้นคงได้ออกมาห้อยต่องแต่งอวดความใหญ่โตกันแน่

ฝ่ายอธิปเดินหัวเราะออกจากห้องไป แค่ได้คำสัญญาจากปากเพื่อนก็พอใจแล้ว

เช้าวันจันทร์พริมาก็ไปทำงานตามปกติ สีหน้าท่าทางสดชื่นแจ่มใสดี จนอิงฤดีที่ยืนรออยู่หน้าบริษัทเบาใจไปเปลาะหนึ่ง

สองสาวคล้องแขนกันเดินตรงไปที่อาคารคู่ทรงกลมสูงสามชั้น ตัวตึกรูปทรงเก๋ไก๋สมกับเป็นบริษัทรับทำโฆษณาชื่อดัง

ทั้งคู่กระซิบกระซาบคุยกันเรื่องวันหยุดที่ผ่านมาอย่างสนุกสนาน ทำเอาคนที่ยืนรออยู่หัวเสียไม่น้อย

ตั้งแต่พริมาออกไปจากงานเลี้ยงพร้อมกับไอ้คนแปลกหน้านั่น เขาก็ยังไม่ได้เจอหน้าอีกเลย จึงยังไม่มีโอกาสได้ปรับความเข้าใจกัน

“พราว พี่ขอคุยด้วยหน่อย”

“พี่เปลว” รอยยิ้มบนใบหน้าหวานหุบลงทันใด “พราวไม่มีอะไรจะคุยด้วยค่ะ”

พริมารีบเดินเลี่ยงไปอีกทาง แต่อัคคีก็คว้าจับแขนเล็กไว้

“พราวฟังพี่ก่อน เรื่องวันนั้น...”

“ยังมีอะไรต้องพูดกันอีกเหรอคะ พราวมันได้ยินกับหูเห็นกับตาขนาดนั้น”

อิงฤดีขยับเข้าไปยืนบังหน้าเพื่อนสนิทเอาไว้ เลยถูกอัคคีชักสีหน้าใส่ทันที

“นี่มันเรื่องของผัวเมีย คนนอกไม่เกี่ยว”

“เลิกกันแล้วจะผัวเมียอะไรอีก ใช่ไหมพราว”

อิงฤดีหันไปถามเพื่อน พริมาพยักหน้ารับแล้วตัดสินใจพูดกับชายหนุ่มตรง ๆ

“เราจบกันแค่นี้เถอะค่ะ พราวจะไม่โกรธที่พี่เปลวนอกใจอีก แต่...”

“ถ้างั้นเรากลับมาคบกันเถอะนะ แม่พี่จะกลับมาแล้ว แถมบอกให้ชวนพราวไปกินข้าวที่บ้านด้วย ท่านคิดถึง”

อัคคีจับมือเล็กมากุมไว้แน่น ใช้สายตาเศร้าสร้อยมองอ้อนแฟนสาว ท่าทางเหมือนลูกสุนัขโดนทิ้งก็ไม่ปาน

ตอนนี้คงต้องยอมให้ไปก่อน ขอแค่ง้อได้สำเร็จก็พอ อย่างไรก็คบกันมาตั้งหลายปี เธอไม่มีทางตัดรักแรกได้ง่าย ๆ แน่

“พี่ก็บอกท่านไปสิคะว่าเราเลิกกันแล้ว หรือจะพาคนใหม่ไปแนะนำด้วยเลยก็ดีนะคะ”

“ไม่นะพราว”

“ปล่อยค่ะ ใกล้ได้เวลาเข้างานแล้ว พราวขอตัวก่อน”

หญิงสาวแกะแขนตัวเองออกแล้วจูงมือเพื่อนเดินหนีเข้าตึกสำนักงาน อัคคีกำลังจะตามไปง้อต่อแต่ปภาดาเข้ามาเกาะแขนไว้

“ใกล้ได้เวลาประชุมเรื่องโปรเจคใหม่แล้วนะเปลว เราไปเช็กงานกันก่อนดีกว่า”

แม้จะไม่พอใจนักแต่ก็ขัดเหตุผลที่อีกฝ่ายยกขึ้นมาไม่ได้ อัคคีเลยยอมปล่อยให้สาวรุ่นพี่พาเดินเลี้ยวไปทางอาคารสร้างสรรค์ ที่ทำงานของฝ่ายผลิตโฆษณา

ปภาดาดูออกว่าชายหนุ่มหัวเสียเพียงใด เธอเลยพยายามพูดเอาใจไปเรื่อย อดทนกับความเย็นชาที่สาดมาเป็นระลอกได้ดี

อุตส่าห์จับแยกกับยายจืดนั่นได้แล้ว เหลือเพียงแค่ทำให้เขาหลงจนโงหัวไม่ขึ้นเท่านั้น เพียงเท่านี้อัคคีก็จะอยู่ข้างกายเธอตลอดไป