Ep.17 กลับมาได้มั้ย (3) จบตอน

[พาร์ท : โหน]

เป็นเกือบปีที่โคตรทรมานใช้ได้

ถามว่าทำไม

ก็ตั้งแต่ที่ไปเคลียร์กับไอ้ลูกโชนวันนั้น มันก็ถอนหมั้นชูใจทันที แต่สาเหตุก็คงเพราะชูใจยังตั้งท้องกับผม ผมไม่รู้ว่ามันได้สารภาพเรื่องที่มันคบซ้อนหรือไม่ แต่ผมไม่สนเท่าไหร่ ขอแค่มันถอนหมั้นก็เป็นพอ

จะบอกว่าลูกทำให้ผมมีแรงผลักดันโง่ๆ ในเฮือกสุดท้ายก็ได้ และแม่งก็คงโง่จริงๆ เพราะหลังจากที่พ่อแม่เรียกชูใจมาคุยเรื่องที่ไอ้ลูกโชนถอนหมั้น ชูใจก็ตัดสินใจกลับต่างประเทศไปกับพี่ชายเธอ เห็นสายเพื่อนผมมันบอกมาว่าเธอจะอยู่ที่นั่นเป็นปีๆ จนกว่าจะคลอดลูก

... ไม่รู้เธอจะกลับมาอีกมั้ย

ผมกระดกเหล้าลงคอ หลังจากวันนั้นก็ขอมาทำงานในร้านเหล้ากับพ่อ ทำมาได้เกินเกือบปีแล้วว่ะ แต่เป็นเกือบปีที่ผ่านไปได้อย่างยากลำบาก

ผมไม่ได้เหนื่อยกับการรอคนที่ผมรัก เพราะตอนที่แอบรักเธอตอนสมัยเรียน ผมก็ทนมันได้เป็นปีๆ

แต่ความคิดถึงนี่ดิ มันผ่านยากมากว่ะ

ผมนั่งคิดถึงเธอทุกวัน ไม่ว่าจะเป็นเวลาทำงาน เวลานอน ทุกวินาทีลมหายใจผมมีแต่ชูใจคนเดียวเท่านั้น ผมตัดสินใจเลิกยุ่งกับใครๆ เพราะผมจะกลับมาหาเธออย่างเด็ดขาด

แต่เธอหายไปในที่ที่ไกลเกินเอื้อมถึง เอาตรงๆ ก็ไม่มีเงินตามเธอไปด้วย ไม่งั้นผมคงบินตามเธอไปที่ญี่ปุ่นแล้ว

เมื่อไหร่จะกลับมาวะ

คิดถึงจะตายอยู่แล้วนะเว้ย

“ไม่หาเด็กคุยเล่นบ้างวะน้อง” พี่กิต เด็กเสิร์ฟประจำร้านพ่อถาม มันกำลังกดแชทคุยกับสาวอย่างออกรส ไอ้พี่คนนี้มันมีผู้หญิงเยอะ คุยเยอะ มันพยายามแนะนำผมหลายรอบแล้ว “เอามั้ย เดี๋ยวแบ่งให้สักคน”

“ไม่เอาพี่” ผมตอบแบบไม่ต้องคิด “ผมรอได้ผมก็รออ่ะ ไม่เกินใจขนาดนั้น”

“แหม ไอ้นี่มันรักมั่นคงจริงว่ะ” พี่กิตหัวเราะ ทุกคนที่ที่ทำงานรู้เรื่องผมกับชูใจหมดทุกคน ทุกคนรู้ว่าผมรอเธอมาตลอดสิบเอ็ดเดือน “ทำงานบ่อยๆ ผู้หญิงสวยๆ ก็เยอะ”

“แล้วไงพี่”

“สมัยนี้แล้วไอ้โหน แค่คุยเล่นๆ แก้เบื่อ มันไม่อะไรกับชีวิตมึงหรอก” ที่พูดก็จริงอยู่ส่วนนึง ในสังคมรอบตัวผม การคบซ้อนหรือคุยเล่นบ้างเป็นเรื่องปกติของผู้ชายในวัยนี้ที่ของล่อตาล่อใจมันเกลื่อนไปทั่ว

ผมก็เคยหลงไปอยู่ในวังวนแบบนั้น ตอนที่ดิ่งจนทนไม่ไหว แต่กับวันนี้มันต่างกัน

ผมรู้ดี ว่าผมมีอีกชีวิตนึงที่ผมจะต้องรับผิดชอบ

“ก็จริงของพี่”

“...”

“แต่ผมขอเป็นคนที่อยู่เชยๆ แบบนี้ดีกว่า” ผมฉีกยิ้มตอนที่ชงเหล้าให้ตัวเอง “ตั้งใจทำงาน อดทนรอนิดหน่อยเองพี่”

“...”

“ขาดผู้หญิงไปมันก็ไม่ได้ตาย ถูกมั้ย”

ผมรอเก่ง ผมคิดแบบนั้น

เกือบปีก็ไม่นานเท่าไหร่หรอกว่ะ รอนานกว่านี้ยังได้เลย

เรารอเก่งนะชูใจ รอเธอตอนแอบชอบยังรอมาได้เกือบสิบปี แค่นี้เรารอได้อยู่แล้ว เชื่อปะ

เอาจริงๆ วันนี้เป็นวันเกิดของผม แต่ผมก็เกือบลืม จริงๆ ก็ลืมไปแล้วว่ะ ไม่ค่อยสนใจเท่าไหร่ ทุกๆ วันกับการรอชูใจมันกลายเป็นกิจวัตรประจำวันไปแล้ว วันเกิดก็แค่วันธรรมดาวันนึง ที่ผมต้องทำงาน ทำงานแม่งทุกวัน

กลางวันพ่อเปิดเป็นร้านนั่งชิว กลางคืนเป็นร้านเหล้า ผมก็ชงเหล้าให้ลูกค้าทุกวัน เก็บเงินไปเรื่อยๆ

ผมว่าถ้าเก็บได้เยอะกว่านี้ จะได้ซื้อตั๋วเครื่องบินตามไปหาชูใจที่ญี่ปุ่น แต่คงต้องเจ๋งกว่านี้ก่อน

พอถึงช่วงพัก ผมก็จะแอบไปปิดฝาโถส้วมนั่งดูดบุหรี่ส่องรูปชูใจสมัยเรียนที่แอบเก็บไว้ในเครื่องบ้าง ก็คนมันคิดถึงให้ทำไงอ่ะ

แต่พอดีว่ารอเก่ง อวดดีไปเยอะ ช่างแม่งละกัน

ผมพ่นควันบุหรี่ออกมาเป็นวงสุดท้าย ก่อนที่จะบี้กับฝาโถส้วมแล้วทิ้งลงถังขยะ ออกมายืดเส้นยืดสายเตรียมไปทำงานต่อข้างนอก เพราะช่วงพักแค่สิบห้านาที แล้วแต่ลูกค้าเรียก

มีผู้หญิงคนเดียวยืนหันหลังให้ผมที่เคาน์เตอร์บาร์ ผอม ผมยาวสลวย ตัวเล็กๆ แต่ชุดผ่าหลังไปจนเกือบถึงสะโพก กางเกงขายาวแบบฮิปสเตอร์ มีรอยสักแบบมินิมอล ผมเผลอมองนิดหน่อย แต่ไม่ได้คิดอะไร ผู้หญิงสวยๆ แถมสักเล็กๆ น้อยๆ แบบนี้มาที่ร้านเหล้าจนแทบจะเป็นปกติ

ก็น่ารักดีนะ คนจีบคงเยอะ

ผมเดินไปต่อหน้าเธอ เห็นว่าเธอใส่แมสปิดปากเป็นลายเท่ๆ ทำให้เห็นหน้าไม่ชัดนัก แต่ดวงตาหวานๆ แบบนั้น แอบคุ้นว่ะ

“เป็นเครื่องดื่มแบบไหนดีครับ” ผมถามไปตามมารยาทของบาร์เทนเดอร์ เธอจ้องมองผม

“แฮปปี้เบิร์ดเดย์นะ” เธอเอ่ยมาแค่นั้น แต่แค่ได้ยินเสียง ผมก็เบิกตากว้างออกมา เพราะเสียงแบบนี้มีแค่คนเดียวในโลกเท่านั้น

“... ห้ะ?” เธอถอดแมสปิดปากออกตอนที่ผมเหวอแล้วเผลอครางเบาๆ ออกมา รอยยิ้มสดใสผุดขึ้นมาที่ริมฝีปากเล็ก

“แฮปปี้เบิร์ดเดย์นะ”

ใช่

เธอคือคนที่ผมรอมาตลอด

[จบพาร์ท : โหน]