Semua Bab หลงเพื่อน: Bab 1 - Bab 6

[พาร์ท : โหน] “ไอ้โหน! ชนเว้ย ยินดีด้วยที่เรียนจบ ปวช.”“ขอบใจมากเพื่อน” ผมชนแก้วกับเพื่อนรู้ใจ วันนี้เรามาก๊งเหล้ากันในวันที่เป็นวันที่น่ายินดีของผม นั่นคือตอ­นนี้ผมอายุยี่สิบสอง เรียนจบ ปวช. ไปก่อนเพื่อน แล้วกำลังจะไปต่อ ปวส. ที่วิทยาลัยช่างใกล้ๆ บ้าน เพราะวิชาภาคปฏิบัติผมได้ดีตลอดก็เป็นเรื่องดีที่ทำให้พ่อแม่ภูมิใจ เป็นเกียรติของวงตระกูล“ไอ้โหนมันต่อยตีไปทั่วตั้งแต่สมัย ปวช. 1 แต่ไม่เคยตกวิชาไอ้เดชาเลยนะมึง” มันพูดถึงครูที่ปรึกษาของผม ผมได้แต่แค่นหัวเราะ ผมก็ไม่ได้เก่งไรขนาดนั้น“มันเก่ง ดูกูดิ ซ้ำชั้นเลย” เพื่อนผมหัวเราะ แล้วผมก็ตบบ่ามันเบาๆ“เดี๋ยวก็ผ่าน มึงเชื่อกูดิ”“เออ แล้วชูใจไม่มาเหรอวะวันนี้” อยู่ดีๆ เพื่อนผมก็ถามถึงผู้หญิงคนนึง ผมชะงักที่จะกระดกเหล้า มันเลยตบไหล่ผมหนักๆ “วันจบมึงทั้งที น่าจะมายินดีหน่อยนะเว้ย”“บ้า ชูใจแม่งติดเรียน” ผมแก้ต่างให้เธอ แต่รู้สึกฝืดคอที่จะแดก เหล้ามันบาดคอซะเฉยๆ “เค้าไม่มาหรอกว่ะ”“แล้วเมื่อไหร่มึงจะขอชูใจคบซะทีวะ ลีลาอยู่ได้” มันถามผม ผมเลยชกไหล่มันไปที“ขอคบเหี้ยไร คนจีบชูใจก็เยอะ”“ดูก็รู้ว่ามึงชอบเขา” เพื่อนผมเสี้ยมใหญ่เลยว่ะถ้าถามถึงชู

หลังจากผมพิมพ์ไปว่างั้น ชูใจก็เงียบไปนาน เหมือนเธออึ้งกับคำตอบผมอยู่เหมือนกันผมกดเข้าไปที่หน้าเฟสเธอ สงสัยว่าเธอเป็นอะไร ปกติถ้าอยากรู้ความเคลื่อนไหวของชูใจ ส่วนมากผมจะส่องเฟสเธอ อ่านตามสเตตัสต่างๆ ที่เธอเพ้อออกมา แม้ว่ามันจะมีน้อย ส่วนมากจะลงรูปตัวเองกับแชร์รูปกระต่ายไปวันๆผมไลค์ทุกโพสน์ที่เธอลง ไม่กล้าเม้นท์ แต่อยากให้รู้ว่าใส่ใจผมอ่ะ กับชูใจผมเก็บมาตลอด ชอบก็เก็บ รู้สึกยังไงก็เก็บ เจ็บที่คนมาจีบเธอก็เก็บ เก็บทุกอย่าง จนสุดท้ายมาลงที่แห้วแดกทำไมต้องไปรักคนที่ไม่ได้รักเราด้วยวะ อีกอย่างเธอก็มีแฟนอยู่แล้วคงเป็นพวกโรคจิต ที่พอยิ่งรู้ว่าเธอมีแฟน ผมกลับไม่อยากตัดใจShoujai Chutimonเมื่อสักครู่‘2 Days From tear...’แล้วโพสน์ของชูใจที่โผล่ขึ้นมาหลังจากที่ผมกดรีเฟรชหน้าเฟสเธอรัวๆ ก็ทำให้ผมชะงักค้างไปกับโทรศัพท์ผมก็พอรู้ภาษาอังกฤษอยู่บ้างTear แปลว่า น้ำตาแปลว่า ไอ้เหี้ยโอห์มมันต้องทำอะไรเธอ!ชื่อ โหน : ชูใจ เป็นไรผมทักเข้าไปในแชทเฟสของเธอทันที แต่ชูใจไม่อ่านไม่ตอบ ผมกัดฟันกรอด แทบไม่อยากจะคิดว่าเกิดอะไรขึ้นถ้าเกิดมึงทำไรชูใจ กูไม่ไว้หน้าแน่ผมคว้าเสื้อฮู้ดมาใส่ คว้ากุญแจรถพร้อมกั

Shoujai Chutimon : โหน มารึยังฉันจ้องมองไปทางโทรศัพท์ที่ไม่มีวี่แววว่าโหนจะตอบกลับมาพร้อมกับมุ่นคิ้วอย่างร้อนใจ ฉันยืนรออยู่บนตึกนานจนเพื่อนๆ เลิกคลาสลงไปนั่งรถกลับเข้าบ้านกันหมดแล้ว ตอนนี้ก็พยายามติดต่อโหน แต่ไม่รู้เขาไปอยู่ไหนฉันไม่กล้าลงไปอ่ะ ทำไงดี ไม่อยากเจอหน้าพี่โอห์มด้วย ถ้าเขาเจอฉันมีหวังได้ชวนไปห้องอีกแน่ฉันเข็ดกับพี่โอห์มแล้วจริงๆ นะ ถึงจะไม่เคยมีแฟน แต่ฉันก็ฉลาดพอที่จะรู้ว่าผู้ชายคนไหนควรอยู่ใกล้ ผู้ชายคนไหนควรห่างออกมาแต่ฉันก็ไม่มีทางเลือกมากนัก เพราะสุดท้ายฉันก็ติดต่อโหนไม่ได้สักที ก็เลยพ่นลมหายใจแล้วเดินคอตกลงจากตึก คงจะต้องใช้วิธีพูดตรงๆ ให้พี่โอห์มรู้แล้วว่าฉันเสียใจนะ ที่เขาบอกเลิก แต่ฉันจะมูฟออนตัวเองไปข้างหน้าให้ได้แล้วล่ะแล้วในระหว่างนั้นฉันก็คิดนะแล้วผู้ชายแบบไหนถึงจะดีล่ะ? ในเมื่อแบบพี่โอห์ม เพอร์เฟ็คขนาดนั้นก็ยังไม่โอเคหรือจะต้องเป็นแบบ...“ไอ้เหี้ย!! มึงมันไม่รักดี!”ยังไม่ทันคิดอะไรได้จบดีฉันก็สะดุ้งโหยงหลังจากได้ยินเสียงตะโกนลั่น เซ็งแซ่เหมือนมีคนกำลังมีเรื่องกัน พอชะเง้อคอดูหน่อยก็เห็นว่ามีคนชกต่อยกันอยู่หน้ารั้วมหาลัย แล้วเสื้อยืดกับรอยสักที่คุ้นเคย