Ep.17 กลับมาได้มั้ย (2)

ผมมาดักรอไอ้ลูกโชนที่ร้านเหล้าเดิมๆ มาเพื่อจะคุยกับมัน เพราะถ้ามันยังคิดจะยื้อชูใจไว้ต่อไป ผมก็ไม่ไว้หน้าเหมือนกัน

ผมเห็นว่ามันโอบเอวแฟนตัวจริงมาด้วยกัน ผู้หญิงคนนั้นเป็นคนที่ผมค่อนข้างไม่คุ้นตา เธอสวย แต่คงไม่เท่าชูใจของกู

ผมยืนดูดบุหรี่รอ พวกมันเดินไปเต้นที่โต๊ะด้วยกัน ท่าทางกระหนุงกระหนิงทำให้ผมรู้สึกเดือดดาล เป็นครั้งแรกที่รู้สึกอยากต่อยหน้ามันให้เละ แม้ว่าจากที่เคยสืบมา ตัวผมเองคงสู้กำลังมันไม่ได้ก็ตาม

จนมันย้ายมานัวเนียกันตรงจุดเดิม ผมเลยถือวิสาสะเดินไปขัด

“ไอ้ลูกโชน” มันผละปากจากซอกคอของผู้หญิง ก่อนที่จะเลิกคิ้วมองผม ดูเหมือนไอ้ลูกโชนจะเมา

“เหี้ยไร? มึงเป็นใคร” ผู้หญิงมองผมอย่างหวาดกลัว ผมแค่นหัวเราะที่มันเมามายจนจำหน้าผมไม่ได้ ก่อนที่จะผลักตัวหนาๆ ของมันจนเซไปทีนึง เพราะไอ้เวรนี่เมามากจนไม่มีสมรรถภาพจะพยุงร่างตัวเองได้เลย

“กูมีเรื่องจะคุยกับมึง”

“...”

“ตัวต่อตัว”

“มึงมีไรจะคุยกับกูวะไอ้ขี้ก้าง” ไอ้ลูกโชนพูดอย่างเหยียดหยาม มันมองหน้าผมที่จ้องหน้ามันกลับไปอย่างแน่วแน่ ผมเองก็พร้อมเหมือนกัน ถึงจะรู้ว่าสุดท้ายผมอาจจะสู้มันไม่ได้ก็ตาม

“เรื่องชูใจ” ผมตอบไปสั้นๆ มันแค่นหัวเราะทันที

“มึงไม่มีสิทธิ์ในตัวน้องชูใจแล้ว รู้ปะไอ้เวร” มันเอื้อมมือมาตบบ่าผมหนักๆ “ถ้ายังทวงสิทธิ์ไม่เลิก กูคงไม่ทนว่ะ”

“กูก็ไม่ขอทนเหมือนกัน” ผมพูดจบแค่นั้น ปัดมือมันออกในเสี้ยวนาที ก่อนที่จะผลักมันไปจนชนกับผนังร้านข้างๆ ผู้หญิงของมันเสียงดังอั่ก ผู้หญิงคนนั้นร้องลั่น ผมพุ่งตัวเข้าไปชกหน้ามันแรงๆ ทันที คนในร้านเริ่มหันมาให้ความสนใจเราสองคน

“... อั่ก!”

“ถ้ามึงมีเมียอยู่แล้ว ก็อย่ามาหลอกให้ความหวังชูใจ!” ผมกัดฟันกรอด ชกหน้ามันไปอีกทีเพราะความเจ็บใจที่มันมีผู้หญิงของมันอยู่แล้ว แต่ดันมาหลอกชูใจให้ไปหมั้นกับแม่ง แบบนี้ก็เท่ากับว่ามันตั้งใจจะหลอกฟันชูใจไม่ต่างกับไอ้เหี้ยโอห์ม “แล้วกูจะบอกอะไรให้นะไอ้ลูกโชน”

“...”

“ชูใจยังท้องกับกู แล้วเธอยังไม่ได้ทำแท้ง!!” ผมตะคอกคำนั้นใส่หน้ามัน อาจจะดูเลวไปหน่อยที่เลือกมาต่อยมันในวันที่มันเมาแทบครองสติตัวเองไม่อยู่ แต่ช่วยไม่ได้ ผมก็ไม่รู้ว่ามันจะเมาขนาดนี้เหมือนกัน

“... อะ ไอ้”

“ถ้ายังคิดจะหมั้นกับชูใจต่อ กูก็จะเอาคลิปที่มึงพลอดรักกับผู้หญิงคนอื่นไปให้พ่อแม่ชูใจดู” ผมไม่เว้นจังหวะให้มันพูด เพราะนี่คือจุดประสงค์ที่ผมมาที่นี่ ผมถ่ายคลิปไว้ตั้งแต่คืนนั้น และผมแค่อยากมาเตือนเท่านั้น

“...”

“แล้วมารอดูกัน ว่าน้ำหน้าอย่างมึงจะยังได้เป็นเจ้าของชูใจต่อรึเปล่า”

[จบพาร์ท : โหน]

ผ่านไปหลายอาทิตย์ต่อมาที่โหนมาวันนั้นแล้วเขาก็หายไป ฉันที่ไม่รู้เรื่องอะไรเลยถูกพ่อแม่เรียกไปคุยที่บ้าน

ฉันได้เจอกับพี่ชายที่กลับมาจากต่างประเทศ และพ่อแม่ก็พูดเรื่องที่น่าตกใจ

“ลูกโชนถอนหมั้นลูกแล้วนะ” พ่อเป็นคนเกริ่นเรื่องขึ้นมา เหมือนพี่ชายจะรู้อยู่แล้ว ฉันเบิกตากว้าง มองไปทางพี่ชายอย่างไม่รู้จะพูดอะไร

“... ทำไมเหรอคะ”

“ยังจะถามอีกเหรอ” พ่อทำเสียงจริงจังขึ้น “แฟนเก่าของลูกไปอาละวาดกับลูกโชนที่ร้านเหล้า พ่อรู้ว่าเป็นเรื่องปกติของเด็กวัยรุ่นที่จะไปที่แบบนั้น แต่ที่อาละวาดจนลูกโชนถอนหมั้นแบบนี้พ่อไม่ค่อยโอเคเท่าไหร่”

“...”

“ลูกควรเตือนแฟนเก่าของลูก ว่าอย่ายุ่งเรื่องของครอบครัวเราไปมากกว่านี้”

“...”

“ไม่งั้นพ่อจะแจ้งตำรวจ เพราะมันอ้างว่าลูกยังท้องกับมันจนลูกโชนต้องตัดลูกออก”

“... แล้วนั่นมันไม่จริงเหรอคะพ่อ?” ฉันโพล่งขึ้นมาอย่างลืมตัว เมื่อได้ฟังเรื่องทั้งหมดแล้วได้รู้ว่าโหนพยายามจะดึงฉันกลับมา ไม่รู้ทำไม... ฉันดันรู้สึกอยากกลับไปอีกครั้ง “หนูยังท้องอยู่จริงๆ และหนูยังเลือกจะเก็บเด็กไว้ นั่นก็เท่ากับว่าเราหลอกพี่ลูกโชนนะคะ แบบนี้สุดท้ายก็ไม่ต่างกันอยู่ดี”

“แต่พ่อไม่สามารถรับลูกเขยแบบผู้ชายคนนั้นได้ เข้าใจรึเปล่า” พ่อยังคงยืนยันหนักแน่น ในขณะที่แม่ที่นิ่งฟังอยู่เงียบๆ เม้มริมฝีปากแน่นออกมา “ทำไม ทั้งที่ลูกก็ทำได้ดีมาตลอด ในนาทีสุดท้ายแบบนี้ ลูกถึงทำให้พ่อผิดหวังซ้ำแล้วซ้ำอีก?”

“...”

“ลูกเป็นเด็กดีมาตลอดนะชูใจ แต่ตอนนี้ลูกกำลังเดินออกนอกกรอบของพ่อกับแม่”

“...”

“ลูกไม่รักพวกเราแล้วเหรอ?” ฉันสะอึกอึ้งไป พ่อเอาคำว่าไม่รักมาทำให้ฉันรู้สึกว่าฉันกำลังทำผิด ฉันกำลังทำให้พ่อแม่เสียใจจากการกระทำของฉันเอง

การที่ฉันเลือกทางเดินเอง ฉันเลือกที่จะรักใครที่ฉันอยากจะรักจริงๆ จนท้องกับเขา มันเป็นเรื่องที่ผิดพลาดมากมายขนาดนี้เลยใช่มั้ยนะ

ถ้ามันเป็นอย่างนั้นจริงๆ ถ้าเป็นแบบนั้นจริงๆ นะ

ฉันก็จะ...

“ผมว่า... เลิกทำแบบนี้เถอะครับพ่อ” ฉันชะงักไป เมื่อยังไม่ทันได้คิดอะไรไปมากกว่านั้น พี่ชายของฉันที่นั่งฟังทุกอย่างอยู่เงียบๆ ก็โพล่งขึ้นมา “ชูใจเจอคนที่รักจนท้องกับเขา มันก็เป็นชีวิตของชูใจนะครับ”

“...”

“ผมเห็นชูใจมาตั้งแต่เด็ก น้องชอบวาดรูป มันเป็นความสุขของน้อง แต่ทุกคนก็กีดกันจนเธอไม่กลับไปแตะมันอีก สำหรับผม เพราะผมใฝ่ฝันอยากเป็นหมออยู่แล้ว ผมถึงไม่เดือดร้อนหากจะถูกบังคับให้สนใจแต่เรื่องนี้ แต่กับชูใจมันต่างกัน”

“...”

“เธอก็แค่เด็กผู้หญิงคนหนึ่ง ที่อยากมีชีวิตเหมือนที่ตัวเองใฝ่ฝัน” ฉันมองพี่ชายอย่างคิดไม่ถึง พ่อแม่ได้แต่นั่งฟังเขาพูดอยู่เงียบๆ เพราะพี่ชายฉันมักเป็นคนที่พ่อแม่มักให้ความสนใจและหยุดฟังเสมอ เพราะเขาทำตามที่พ่อแม่ต้องการได้ทุกอย่าง ฉันเองก็ไม่คิดว่าพี่ชายจะปกป้องฉันเลย “ถ้าชูใจเกิดมาแล้วทำอย่างที่เธอต้องการไม่ได้”

“...”

“แล้วพ่อแม่จะทำให้พวกเราเกิดมาทำไมครับ?”

เป็นคำถามที่ฉันมีมาตลอดตั้งแต่เกิดมา ฉันมักถามตัวเองว่าฉันเกิดมาทำไม? ถ้าสุดท้ายแล้วฉันวาดรูปไม่ได้ ฉันไม่ได้ทำในสิ่งที่ฉันชอบ ฉันจะเกิดมาทำไมนะ?

วันนี้พี่ชายได้พูดแทนความรู้สึกในใจของฉันออกไปหมดแล้ว

“... ชูใจไม่ได้อยากหมั้นกับพี่ลูกโชนเลยค่ะ” พอความเงียบเริ่มปกคลุมไปทั่วทั้งห้องรับแขกที่พวกเรานั่งคุยกัน ฉันถึงได้พูดออกมา เป็นครั้งแรกของชีวิตที่ได้พูดในความรู้สึกทั้งหมดที่เป็นของตัวเอง ที่ตัวเองอยากจะทำจริงๆ “ชูใจไม่เคยอยากเป็นหมอ ชูใจอยากวาดรูป อยากเป็นจิตรกรคนเก่ง”

“...”

“... และชูใจก็รักโหนค่ะ”

ฉันลงมาจากบ้าน หลังจากหลุดพูดทุกสิ่งที่คิดไว้ออกมา พ่อแม่ก็เลือกที่จะไม่พูดอะไร แล้วปรึกษากันสองคนว่าควรจะเอายังไงกับลูกสาวที่ไม่รักดีอย่างฉัน

พี่ชายมายืนส่งที่หน้าบ้าน ฉันหันไปคลี่ยิ้มกับพี่ทันที

“ขอบคุณนะคะ ที่ช่วยพูดให้ชูใจ” พี่ชายฉันยิ้มกลับ เขาลูบผมฉันเบาๆ “ถ้าไม่ได้พี่ช่วย พ่อแม่คงไม่ฟังหนูแน่ๆ”

“ก็แค่รู้เห็นมาตลอดน่ะ แต่ไม่ได้ทำอะไรเลยเพราะช่วงนั้นไม่ได้อยู่ใกล้ๆ” พี่ชายผละมือออกจากผมของฉัน เขาหรี่ตาลงมองท้องของฉันที่แทบดูไม่ออกเลยว่ามีตัวอ่อนของเด็กน้อยคนหนึ่งอยู่ในนั้น “รู้ตัวว่าท้องกับโหนตั้งแต่เมื่อไหร่?”

“สักพักแล้วค่ะพี่” ฉันก้มลงมองตาม ลูบวนที่ท้องตัวเองเบาๆ พี่ชุนรู้จักโหนมาตลอด แต่เขาเป็นคนเดียวที่ไม่เคยตำหนิฉัน “ชูใจรู้ว่าชูใจทำผิด ชูใจไม่รักตัวเอง แต่อย่างน้อยๆ เด็กคนนี้ก็เกิดมาจากความรักของชูใจกับแฟน”

“... พี่เข้าใจนะ” เขาพูดยิ้มๆ “ผู้ชายคนนั้นก็ไม่ได้แย่นี่ พี่เห็นมาตั้งแต่สมัยชูใจเรียนหนังสือ ตอนนั้นยังเป็นเพื่อนกันอยู่เลย”

“เรื่องมันยาวอ่ะค่ะพี่ชุน” ฉันหวนนึกถึงวันเก่าๆ ของเราสองคน แล้วก็ได้แต่คิดถึง “แต่... ชูใจเพิ่งมารู้ตัว ว่ารักเขามากขนาดนี้”

“งั้นก็กลับไปหาเขาเถอะ” พี่ชายตบไหล่ฉันเบาๆ ท่าทางที่ดูสุขุมและอ่อนโยนของพี่ ทำให้ฉันเงยหน้ามองเขาอย่างไม่เต็มสายตานัก เพราะแสงแดดที่บดบังทัศนียภาพทั้งหมด

“...”

“กลับไปใช้ชีวิตอย่างที่ชูใจอยากเป็น”

“ชูใจคงต้องให้เวลาตัวเองหน่อยอ่ะสิคะ” ฉันหัวเราะเบาๆ “เพราะตอนที่โหนบอกว่าเขาไม่ต้องการชูใจกับลูก ชูใจยังไม่หายเคือง”

“...”

“ชูใจคงต้องขอเวลาสักสองเดือนเนอะ”