Ep.6 คิดเหมือนกันมั้ย (1)

ใช่ โหนคออ่อนจริงๆ

อ่อนกะจะมอมฉันอ่ะสิ!

“เราไม่กินแล้วนะโหน มึนหัวแล้ว” ฉันผลักแก้วเหล้าไปไกลๆ ตอนที่โหนชงเหล้ากระดกลงคอกับเพื่อนของเขาเหมือนมันเป็นน้ำเปล่า ตั้งแต่มาเขาก็ชวนดื่มจนฉันมึน ฉันไม่ได้ซื่อจนไม่รู้ว่าโหนจงใจจะแกล้งเหมือนทุกที

แต่ตอนนี้ฉันไม่ไว้ใจเขาแล้ว เพราะตอนที่เห็นเขาเป็นเพื่อน เวลาฉันเมาโหนจะทำแค่มาส่งเฉยๆ แล้วก็กลับ เพราะเวลาเมาฉันจะหลับปุ๋ยไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไรเลย

แต่ครั้งล่าสุด เขาเริ่มทำอะไรๆ ลงไปแล้วน่ะสิ สถานะเราถึงได้ตกอยู่ในความน่าสับสนปนอึดอัดหัวใจแบบนี้!

“ไม่ไหวแล้วเหรอ?” โหนถาม เขาดูมีท่าทีสบายๆ “มึง แฟนกูไม่ไหวแล้วว่ะ”

เพื่อนของเขาชะงักทุกคน ในขณะที่ฉันเองที่ตั้งท่าจะยกขวดน้ำเปล่าดื่ม น้ำเกือบพุ่งออกจากปาก

ตอนแรกที่เราคุยกัน ฉันลืมบอกไปว่าฉันจะไม่ให้โหนบอกเพื่อนเขาว่าเราจะเป็นแฟนกัน ตอนมาถึงและกินเหล้ากันแรกๆ โหนก็คุยกับเพื่อนเรื่องอื่น ไม่มีใครถามว่าฉันมากับโหนได้ยังไง เพราะฉันเป็นเพื่อนสนิทกับเขาอยู่แล้ว ฉันเลยคิดว่าไม่มีอะไร แต่ฉันคงประเมินโหนต่ำไป

แต่ครั้งนี้ทุกคนดูตกใจมาก

“เฮ้ย!” พันนั่งนิ่งในขณะที่เพื่อนคนนึงของโหนร้องขึ้นมา “มึงบอกชูใจไปแล้วเหรอวะ หรือตอนที่ไปช่วย...!”

เพื่อนอีกคนปิดปากเขาไว้ทันที ฉันหันขวับไปมองโหน แปลว่าเขาเล่าเรื่องที่มาช่วยฉันจากพี่โอห์มเหรอ ทำไมล่ะ

“แล้วไอ้นั่นเป็นไงบ้าง” เขาถามเพื่อนถึงพี่โอห์ม เลือกที่จะไม่ตอบฉันแล้วกระดกเหล้าลงคออีกอึก “ได้เคลื่อนไหวไรปะ ที่ให้มึงตามไปจับตาดูมัน”

ฉันนิ่งไปทันที

“ควงสาวใหม่แล้ว คงไม่มีอะไรหรอกมั้ง” เพื่อนของเขาพูดเหมือนเป็นเรื่องปกติที่โหนทำ ฉันมองตามไป ก่อนที่จะนั่งเงียบ

จับตาดูเหรอ

อะไรกันอ่ะ นี่เขาห่วงฉันขนาดนั้นเลยเหรอ

“เป็นแฟนกันได้จริงนี่โคตรเหลือเชื่อเลยว่ะ” เพื่อนของเขาอีกคนโพล่งขึ้นมา “ไม่คิดว่าชูใจจะเอาคนอย่างมึง”

“ไอ้สัส”คนตัวโตด่าเพื่อนเขากลับไป เขาหันกลับมามองฉันโดยบังเอิญตอนที่จะคว้าขวดน้ำเปล่า เราสบตากันทันที

แต่ก็เป็นฉันที่เลือกหลบตาเขาไปซะก่อน

“หึ” ฉันเห็นโหนหัวเราะเบาๆ ก่อนที่เขาจะคว้าขวดน้ำเปล่าที่ฉันเพิ่งดื่มเมื่อกี้ไปกระดกดื่มหน้าตาเฉย

ดะ เดี๋ยว

นั่นมันจูบทางอ้อมนะ!

“งี้ต้องไปกระจายข่าวว่ะ” เพื่อนของเขาพูดตอนที่มองพวกเรายิ้มๆ ในขณะที่ฉันอ้าปากค้าง “ว่าไอ้โหนผู้โสดสนิทเพื่อน้องชูใจมาสองปีตอนนี้มันกลับตัวกลับใจแล้ว”

“ไม่...” ฉันตั้งท่าจะห้าม เพราะฉันไม่อยากให้ใครรู้เลย จริงๆ แล้วอ่ะ แต่โหนก็โพล่งขึ้นมาก่อน เหมือนเขารู้ความคิดของฉัน

“เอาดิ” เขายักคิ้วข้างเดียวให้เพื่อน “บอกให้ครบด้วย”

“...”

“ว่ากูกับแฟนรักกันมาก จะไม่เลิกกันเด็ดขาด”

นี่กะจะไม่ให้ฉันได้หลุดมือไปจากเขาเลยใช่มั้ยเนี่ย!

ฉันนั่งหน้าร้อนอยู่ท่ามกลางวงเพื่อนๆ ของเขา โหนมีรอยยิ้มเหมือนเขาชอบใจ เขาชอบแกล้งฉันมากขึ้นเหรอตอนนี้ ดูเหมือนเขาจะมีความสุขไปหมดเลยอ่ะ

ฉันหมั่นไส้จนต้องแอบหยิกขาเขาเบาๆ

“เฮ้ย” โหนสะดุ้ง ฉันหันกลับมาทำไม่รู้ไม่ชี้ เขาเลยมองหน้าฉันยิ้มๆ มองแล้วระบาบยิ้มอยู่นั่นแหละ ยิ้มจนฉันต้องหันไปทำหน้างอใส่ “เป็นไรอ่ะ”

“เลิกมองเราสักที” ฉันโพล่งออกไป คราวนี้เขาท้าวคางกับโต๊ะเลย

“มองแฟนตัวเองไม่ได้เหรอ?” เขาพูดเสียงปกติ แต่ทุกคนในวงเหล้าได้ยินกันหมดเลย พวกเขาโห่ฮิ้วกันเสียงดังลั่นร้าน ฉันก็เลยคิดว่าฉันคิดผิดอ่ะที่คิดจะไปหาเรื่องเขา

ฉันไม่ตอบ หน้าบูดแล้วหันกลับไปยกแก้วเหล้าขึ้นดื่มแก้อาย

ไม่อยากคุยด้วยแล้ว

[พาร์ท : โหน]

ชูใจหน้างอจนสี่ทุ่มครึ่ง ผมเลิกเคล้าวงเหล้าแล้วเลือกที่จะอยู่กับเธอ เพราะเหลืออีกสองชั่วโมงกว่าที่ผมจะได้พาเธอไปพิสูจน์ความจริงใจ

ผมรู้ว่าเธอเขินที่ผมแกล้งเธอต่อหน้าเพื่อน แต่แล้วไง กว่าจะได้เธอมาเป็นแฟนผมรอเวลานี้มานานแค่ไหน ขอหน่อยเหอะนะ

เพราะกินเหล้าหนักไปหน่อย ผมมึนๆ เลยต้องหาอะไรกิน แล้วมาม่าต้มโคล้งเผ็ดๆ ร้อนๆ เป็นสิ่งที่ผมแม่งโคตรต้องการมากในตอนนี้ ผมชอบแดกเผ็ดมาก ต้องโคตรเผ็ด ชอบแดกก๋วยเตี๋ยวใส่พริกเยอะๆ จนมันแดงไปทั้งชาม

ในขณะที่ชูใจ เธอกินได้นิดหน่อย

“หิวมั้ย” ผมหันไปถามเธอ ชูใจยังทำหน้างออยู่ เธอเงยหน้าขึ้นมามองผมตอนที่ผมขับมาหน้าเซเว่นแล้วลงไปยืนดูดบุหรี่ไกลๆ เธอเพราะเสี้ยนขึ้นมา พอดูดหมดมวนผมก็ทิ้งลงถังขยะแล้วเดินมาจะลูบหัวเธอ

แต่ชูใจหลบมือผมไปได้ เธอพยักหน้า

“อื้อ หิว เราอยากกินเกี๊ยวกุ้งกับนมจืดในเซเว่น” เธอพูดแล้วชี้ไปที่เซเว่นที่อยู่ตรงหน้า ผมฉีกยิ้ม

“นั่งกินหน้าเซเว่นเลยดีปะ เปลี่ยนบรรยากาศ” ผมชวน เธอนิ่งไป “หรือจะไปนั่งกินในห้องเธอ?”

ร่างเล็กหน้าแดงขึ้นมาทันที

“ไม่!” เธอโพล่งขึ้นมา “กินหน้าเซเว่นนี่แหละ โหนไปซื้อเลย เป็นผู้ชายนี่”

“เอ้า ทำไมไม่มาด้วยกันอ่ะ”

“เราขี้เกียจ” เธอตอบ แต่ผมเดาว่าคงไม่อยากถูกผมหยอกต่อหน้าคนอื่นอีก “ยืนตรงนี้แหละ เดี๋ยวฝากเงินซื้อแทน”

ผมกวาดตามองไปรอบๆ แถวนี้วัยรุ่นเยอะ แถมหน้าเซเว่นคือที่จอดรถมอเตอร์ไซค์ของพวกมัน มีคนมองมาที่เธอตอนที่มันขับสวนรถผมมาจอดตรงที่จอด ผมจ้องหน้ามันนิ่ง ก่อนที่จะดึงแขนชูใจให้เข้ามาชนอกผม

“อะ อะไรของโหนอ่ะ” เธอทำท่าจะผละออกทันที แต่ผมก็โอบเอวเธอไว้ จนมันเลิกมองผมก็ปล่อย คนตัวเล็กโวยวายหน้าตื่นทันที “โหน! นี่มันต่อหน้าคนอื่นนะ”

“ไปซื้อด้วยกันเหอะ” ผมไม่พูดเปล่า จูงมือเธอให้เดินตามผมมาด้วย “ยังไม่รู้เลยเธอชอบกินยี่ห้อไหน เกี๊ยวกุ้งอ่ะ”

อ้างไปงั้น ประเด็นคือผมเข้าเซเว่นจนรู้หมด ของแม่งไม่ค่อยมีอะไรหรอก เกี๊ยวกุ้งมีแค่สองสามยี่ห้อ แต่ใช้เป็นข้ออ้างได้

ชูใจพูดอะไรไม่ได้ สุดท้ายเธอก็ต้องเข้ามาในเซเว่นกับผม ร่างเล็กเดินเลือกนมเหมือนเด็ก ผมที่หยิบมาม่าต้มโคล้งกับโออิชิได้เลยมายืนมองเธอ

“เลือกได้ยัง?” ผมถาม พอเห็นว่าเธอยืนคิดอยู่กับยี่ห้อนมจืด

“โฟร์โมสก็ดีนะ แต่เราก็อยากลองของใหม่อ่ะ” เธอหันมาตอบหน้าซื่อตาใส ผมได้รู้อย่างนึงว่าเธอเองก็เข้าเซเว่นบ่อยพอๆ กับผม

“หยิบไปดิ เราจ่ายให้เอง” ผมพูดยิ้มๆ ชูใจหันหน้ามามองทันที

“ป๋านักเหรอ” เธอเบ้หน้า “ไม่เอา เราจะจ่ายเอง”

“จ่ายให้แฟน เป็นไร” พอศอกหมัดตรงเข้า ร่างเล็กก็เปลี่ยนสีหน้าทันที

“เรายังไม่ได้เป็นแฟนกันสักหน่อย” เธอพูดเสียงอ้อมแอ้มตอนที่ตัดสินใจหยิบโฟร์โมสมาเหมือนเดิม ผมแค่นหัวเราะ ยัยคนเรื่องมาก เรื่องมากเสมอต้นเสมอปลายกับเรื่องของกิน

“เดี๋ยวอีกนิดก็ได้เป็น”

“รอเที่ยงคืนก่อนมะ!” เธอย้อนใส่ ก่อนที่จะเดินนำผมไปหน้าเคาน์เตอร์ แล้วผมก็ชะงักไป เพราะตอนเข้าเซเว่นเข้าทางร้านขายยาเลยไม่ทันได้สังเกตหน้าพนักงาน

“ไอ้โหน”

ไอ้เค้กเป็นพนักงานในเซเว่นนี้ มันเหมือนเห็นผมกับชูใจตั้งนานแล้ว อีกฝ่ายมองผมหน้าตึงๆ ตอนที่เรียกชื่อผมเสียงแข็ง

ชูใจที่ยืนถือของชะงัก เธอหันกลับมามองผมเหมือนต้องการคำตอบ

ผมจ้องหน้ามัน ใจของผมสุดท้ายก็ไม่เคยเปลี่ยนไป ผมวางมาม่ากับน้ำชาลงบนเคาน์เตอร์ตรงหน้ามัน คว้าของจากมือชูใจส่งให้มันเอาไปคิดตังค์

“คิดตังค์ดิ” ผมพูดสั้นๆ

“อ้อ ที่จะให้กูมาคุยคือ?” มันมองไปทางชูใจ “หรือไปส่ง ‘เพื่อน’ อีกแล้วเหรอวะโหน เพื่อนมึงนี่เยอะดีเนอะ”

ผมจ้องหน้ามัน มันจ้องหน้าผมกลับ ก่อนที่ผมจะพ่นลมหายใจ

“ใช่” ผมตอบ “แต่มึงพูดผิดอย่างนึง”

“...”

“ชูใจไม่ใช่เพื่อน แต่ตอนนี้เธอเป็น ‘แฟน’ กู”

[จบพาร์ท : โหน]