Ep.5 ทดสอบหัวใจ (2) จบตอน

[พาร์ท : โหน]

ผมขับมอเตอร์ไซค์ออกมาจากวิทยาลัยอาชีวะ คิดเรื่องไอ้เค้กมาตลอดทางว่าผมควรจะทำยังไงกับมันดี

“ขอแค่ยังคุยกับกู ให้กูจีบเหมือนเดิม”

“ได้ แต่กูก็ยังจะเห็นมึงเป็นเพื่อนเหมือนเดิม แค่นั้น”

ทำแบบนั้นก็ไม่ต่างอะไรกับการที่ผมเปิดทางให้มันจีบผมต่อไปเรื่อยๆ แล้วถ้าเกิดชูใจรู้เขา เธอก็จะคิดว่าผมแม่งไม่จริงใจกับเธอ แล้วเธอก็คงไม่เปิดใจให้ผมอีกเลยตลอดไป

ผมผละมือจากแฮนด์รถข้างนึงมาลูบหัวตัวเองแรงๆ

พูดไปงั้นแล้ว เหมือนให้ความหวังมันเลยว่ะ ผมคิดอะไรอยู่ ทั้งๆ ที่ใจผมมีแค่ชูใจคนเดียว ไม่เคยมีใครแทรกเข้ามาแทนที่เธอได้ แต่ผมแม่งก็เป็นคนใจดีเกินไปเหมือนกัน มันเคยเป็นแฟนเก่า ผมเผลอเข้าใจความรู้สึกรักข้างเดียวของมันเหมือนที่ผมเป็นกับชูใจ

ความใจดีบางทีมันจะย้อนกลับมาทำร้ายตัวเอง จริงปะ

ผมขับมาถึงมหาลัยของชูใจ ใจผมตอนนี้มันตุ้มๆ ต่อมๆ กลัวใจเธอ แต่ตั้งแต่ที่จูบเธอไป ชูใจก็ดูเหมือนจะประหม่าตอนที่ได้คุยกับผม มันพอบอกได้มั้ยว่าเธอเองก็มีใจ

ผมล้วงกาแฟกระป๋องมาจากถุงพลาสติกเซเว่นที่แวะซื้อก่อนมารับเธอ กระดกลงคอหนึ่งอึกแก้ง่วง ในขณะที่อีกมือก็กดเปิดหน้าจอมือถือ พิมพ์ไปหาเธอในแชทเฟส

ชื่อ โหน : ถึงแล้วนะ

ชูใจกดอ่าน แต่ไม่ขึ้นว่าเธอกำลังพิมพ์กลับมาเหมือนทุกที

ผมขมวดคิ้วทันที

ชื่อ โหน : เลิกเรียนยัง

เธอกดอ่านอีก แต่ไม่พิมพ์ตอบกลับมาอีกแล้ว คราวนี้ผมเลยถือวิสาสะโทรหาเธอ แต่ชูใจกดตัดสายทันที

อะไรวะ

ผมโทรหาอีก แต่ชูใจก็กดตัดสายทันทีอีกเหมือนกัน เธอเหมือนโกรธผมเลยว่ะ แต่ผมไม่รู้ว่าผมทำผิดเรื่องอะไร

ผมนั่งรอประมาณครึ่งชั่วโมง จนสุดท้ายทนไม่ไหวเลยกดเข้าหน้าเฟสเธอ เลื่อนดูโพสต์หน้าไทม์ไลน์เธอก็เห็นว่าไม่มีอะไรใหม่ มีแต่เพื่อนที่เพิ่มมาคนนึง

แต่... เดี๋ยวดิ

เพื่อนที่เธอเพิ่งเพิ่มมา มันไอ้เค้กไม่ใช่เหรอวะ?

“ชิบหาย”

ผมสบถออกมา ในขณะที่เหงื่อเริ่มไหลลงมาแถวขมับ งี้ชูใจก็รู้จากไอ้เค้กแล้วดิว่าผมเคยคบกับมัน

ไม่รู้ไอ้เค้กไปพูดไรไว้บ้าง ชูใจถึงได้โกรธขนาดนั้น

ผมกัดฟันกรอด จะโทรหาไอ้เค้กแต่คงไม่มีประโยชน์ ค่อยไปถามมันทีหลัง ตอนนี้ต้องรู้ให้ได้ก่อนว่าชูใจอยู่ไหน

ผมโทรหาชูใจอีกรอบ คราวนี้เธอกดตัดสายทิ้งอย่างไม่ใยดี

เวร... ชูใจ อย่าทำแบบนี้ดิวะ

ผมกวาดขายาวๆ ขึ้นไปนั่งคร่อมมอเตอร์ไซค์ กดข้อความส่งเข้าไปในแชทเฟสเธอรัวๆ

ชื่อ โหน : ชูใจ ถ้ารู้ไรมาอย่าเชื่อ 100%

ชื่อ โหน : เราไม่ได้มีใครตอนนี้

อ่านแล้ว

ชูใจกดอ่านทันที ในขณะที่ผมจะเอาที่วางโทรศัพท์บนรถไว้แล้วสตาร์ทรถมอเตอร์ไซค์อย่างรวดเร็วเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายไม่ตอบกลับมาอีกแล้ว ในตอนนั้นเองที่ผมก็ได้ยินเสียง

ติ๊ง

ผมชะงัก ผละมือจากแฮนรถไปแตะหน้าจอเปิดเข้าช่องแชท เห็นชูใจพิมพ์มายาวมากเหมือนอัดอั้น

Shoujai Chutimon : ถ้าเราไม่ไปถามจากเค้า เราคงไม่รู้ว่าโหนไม่ได้จริงใจกับเรา

Shoujai Chutimon : ถ้ายังมีใจกันอยู่ งั้นจะมาทำตัวแบบนี้ใส่เราทำไม

เธอไปถามอะไรจากไอ้เค้ก?

ผมลูบหน้าตัวเองแรงๆ กัดขอบปากล่างอย่างเคร่งเครียดตอนที่ตอบเธอกลับไป

ชื่อ โหน : ฟังหน่อย

ชื่อ โหน : เราไม่ได้คิดไรกับไอ้เค้กจริงๆ

Shoujai Chutimon : เรากลับบ้านแล้ว ไม่ต้องโทรมานะ

Shoujai Chutimon OFFLINE

“แม่งเอ้ย” ผมต่อยแฮนด์รถไปทีนึงอย่างไม่ได้ดั่งใจ ชูใจเข้าใจผิด เธอคิดว่าผมชอบพอกับไอ้เค้กแล้วยังจีบกันอยู่ ทั้งๆ ที่ผมไม่ได้คิดอะไรกับมันแล้ว ที่คบกันตอนนั้นก็แค่เรื่องสนุก

พอคิดจะจริงจังกะใครสักคน มันก็เป็นแบบนี้ทุกที

ผมนั่งนิ่งอยู่สักพัก ก่อนที่จะตัดสินใจขับมอเตอร์ไซค์ไปที่หอของเธอ ในตอนนั้น ใจผมแม่งหน่วงๆ เพราะไม่เคยเจอใครที่รักจริงเป็นคนแรกอย่างเธอ แต่ผมแอบรักเธอมาหลายปีมาก

วันนี้ผม... รู้สึกหายใจลำบาก ที่เธอโกรธเรื่องผู้หญิง ไม่รู้มันเรียกว่าอะไร ผมไม่กล้าคิดเข้าข้างตัวเองว่าเธอหึงผม มันคงแทบไม่มีทางเป็นไปได้

แต่อีกใจผมก็อยากคิด... อยากคิดขึ้นมาว่ะ

ผมเข้าข้างตัวเองได้ใช่มั้ยวะ

แค่นิดเดียวก็พอ

ผมมายืนอยู่หน้าประตูห้องของชูใจ ก้มลงมองโทรศัพท์ เห็นว่าเธอยังออฟไลน์อยู่

ผมพ่นลมหายใจ จัดทรงตัวเอง ก่อนที่จะเคาะประตู

ก็อกๆ

เคาะครั้งแรก ไม่มีใครตอบ ผมสังเกตเห็นว่ามันมีตาแมวจากข้างใน เลยหลบไปยืนข้างๆ ประตูเพราะรู้ว่าถ้าชูใจรู้ว่าเป็นผมเธอจะไม่เปิดประตูแน่ แล้วดัดเสียงเป็นคนส่งพัสดุ

“มีพัสดุมาส่งครับ”

นาทีนั้นผมได้ยินเสียงคนเดินมาที่หน้าประตู ก่อนที่มันจะเปิดออกพร้อมกับร่างเล็กที่ชะเง้อคอออกมามองข้างนอก ผมเห็นว่าหน้าเธอแดงๆ ตาแดงๆ ที่จมูกมีทิชชู่คาอยู่อย่างน่าขำ

ร้องไห้เหรอวะ?

ไม่หรอกมั้ง

“อะ” เธอสะดุ้งพอผมสไลด์ตัวมายืนข้างหน้า ชูใจทำหน้ามุ่ยทันที ทำท่าจะปิดประตู แต่ผมก็เอาขาเข้าไปขวางไว้ได้ทัน

“คุยกันก่อนได้มั้ย” ผมถามเธอ ชูใจมองผมตาขวาง

“ไม่มีอะไรต้องคุยนิ”

“ก่อนจะโกรธขนาดนั้น ถามเราก่อนมั้ย ว่าเรายังชอบไอ้เค้กอยู่รึเปล่า” ผมถามเข้าตรงประเด็น ชูใจสะอึกไป เธอมองหน้าผม ก่อนที่จะกอดอก

“แล้วทำไมเราต้องรู้ด้วยเหรอ ในเมื่อเราไม่ได้คิดอะไรกับโหน”

“...”

“เราเป็นเพื่อนกันไม่ใช่เหรอ เราก็ไม่ได้สนใจสักหน่อย” ท้ายประโยคเธอสูดน้ำมูก ก่อนที่จะหันหน้าหนีพอผมเผลอไปเห็นว่าเธอมีน้ำตาคลอนิดๆ “จะเป็นอะไรกับคนนั้นก็เป็นไปเถอะ เรารู้ว่าเรามันก็เป็นแค่เพื่อนของโหน”

ผมนิ่งไป อยากคิดติดลบว่ะ เคยคิดอยากตัดใจพอได้ยินคำนั้น แต่ครั้งนี้อาการเธอมันแสดงออกมาก

ว่าเธอเองก็คิด

“แน่ใจว่าไม่ได้คิด?” ผมย้อน เลิกคิ้วถามเธอ ชูใจชะงักไป

“ใช่!” เธอขึ้นเสียงอย่างดื้อดึง “ทำไมอ่ะ ทำไมเราต้องคิด ไหนบอกหน่อยสิ”

ผมฉีกยิ้มออกมา นึกอยากแกล้งเธอนิดหน่อย

“ก็ไม่ต้องคิดอะไร” ผมพลั้งพูดมันออกไป “คิดว่าคืนนั้นเธอฝัน เราฝัน”

“...”

“แล้วเราแม่งก็เป็นเพื่อนกันเหมือนเดิม”

ชูใจหน้าตื่นทันที ผมเปลี่ยนสีหน้าไปตีหน้าเศร้า ก่อนที่จะหันหลังหนี รู้สึกเกลียดตัวเองหน่อยๆ ตอนที่ได้ยินเธอสะอึกอยู่ข้างหลัง

“... แค่นี้เองเหรอ” เธอสะอื้นฮักออกมา “สุดท้ายก็มีความพยายามแค่นี้เองเนอะโหน”

“...”

“คอยดู เราจะไม่สนใจโหนอีกแล้วด้วย!” พูดพร้อมกับปากล่องทิชชู่ใส่หลังผมพร้อมกับชิงปิดประตูก่อนที่ผมจะหันกลับไป แล้วแม่งก็เป็นผมที่เหวอซะเอง แค่คิดจะแกล้งนิดหน่อย กลายเป็นดันทำให้เรื่องแย่ลงกว่าเดิม

ผมวกกลับไปเคาะประตูแล้วเรียกเธอ

“ชูใจ” ไม่มีเสียงตอบในนั้น เธอคงโกรธผมมาก ผมเลยแค่นหัวเราะ วางมือที่กำหมัดลงนาบกับประตูห้อง ก่อนที่จะกลั้นใจพูด “ก็ถ้าไม่อยากเป็นแค่เพื่อน แล้วไม่อยากให้ใครยุ่งกับเราขนาดนั้น”

“...”

“ก็คบกับเราสักทีดิ”

[จบพาร์ท : โหน]

ฉันยืนนิ่งอยู่หลังประตู เม้มริมฝีปากแน่นเมื่อโหนเริ่มขอคบเป็นแฟนอีกครั้ง

แต่เพิ่งเกิดเรื่องแบบนี้ไป เขาจะมาขอคบกันแบบนี้ได้ยังไง

... ก็ฉันไม่มั่นใจนี่

“ถะ...” ฉันอ้าปากขึ้นพูด ก่อนที่จะสะอึกออกมานิดนึง “ถ้ากล้าไปพูดกับผู้หญิงคนนั้นว่าไม่ได้ชอบ”

“...”

“เราอาจจะมาคิดดูอีกทีก็ได้”

โหนเงียบไป ฉันแอบหน้ามุ่ยขึ้นมาเมื่อเห็นว่าเขาเงียบ หรือเพราะไม่อยากบอกล่ะ งั้นก็ไม่ต้องมาคุยเลยนะ

ฉันไม่ได้หึงอะไรทั้งนั้นแหละ!

แค่อยากให้เขาซื่อสัตย์ถ้าเกิดจะจีบฉันจริงๆ อ่ะ

“ได้ดิ” เขาโพล่งขึ้นมา ฉันชะงักไป “ก่อนอื่น เปิดประตูก่อนเลย”

“ทำไมต้องเปิดอ่ะ?”

“เธอก็ต้องไปด้วยไม่ใช่รึไง” ฉันทำหน้าเหวอออกมาทันที

“บ้าเหรอ!” ฉันโวยลั่นผ่านหลังบานประตู หน้าแดงก่ำอย่างสะเทิ้นอาย ถ้าเกิดทำแบบนั้นก็เท่ากับยอมรับสิว่าหวงเขาจริงๆ จนต้องตามไปเช็คให้แน่ใจ “ไม่ไปด้วย แค่ถ่ายรูปมาก็พอแล้วนี่ หรือไม่ก็ถ่ายวีดีโอมา หรือไม่ก็...”

“เธอจะเป็นแฟนเราแล้ว ยังกลัวผู้หญิงคนอื่นอีกเหรอ” ฉันชะงักไป เงียบปากฉับทันที เมื่อสิ่งที่เขาพูดมันดันตอกย้ำเต็มๆ ถึงคำท้าทายของฉันเมื่อกี้ ว่าฉันจะยอมเป็นแฟนเขาถ้าเกิดว่าเขาไปบอกกับผู้หญิงคนนั้นว่าไม่ชอบเธอแล้วจริงๆ

มันจวนตัวไปมั้ยเนี่ย

“นี่เราต้องเป็นแฟนโหนจริงๆ เหรอ” แค่พลั้งปากพูดไปเองนะ ฮือ

“แล้วอยากเป็นมั้ย” โหนถามกลับมาจากอีกฝั่งของประตู ฉันดึงทิชชู่ออกจากจมูก ก่อนที่จะโยนทิ้งไปที่ถังขยะข้างๆ แต่มันไม่ลง แต่ก็ช่างเถอะ

จะตอบว่าไม่อยากก็ไม่ใช่ จะตอบว่าอยากก็ไม่เชิงอ่ะ

“ไปพูดกับคนนั้นให้ได้ก่อนเถอะ”

“แล้วสรุปจะเปิดประตูได้ยัง จะได้พาไปตอนนี้เลย” ฉันเม้มริมฝีปาก คิดลังเลในใจ ก่อนที่จะหมุนตัวหันมาปลดล็อกประตูเปิดให้เขา

แกรก

โหนที่ยืนอยู่ตรงหน้าฉันเต็มไปด้วยรอยยิ้ม ฉันหลบสายตาแวววาวของเขาทันที

“ถ้าเราบอกไอ้เค้กว่าไม่ชอบ จะเป็นแฟนเราจริงปะ?” ร่างสูงทวนถาม ฉันเหล่มองไปทางอื่นเพราะไม่กล้าสบตาเขาตรงๆ ก็เล่นมองเหมือนจะกลืนลงคอแบบนั้นอ่ะ ใครจะไปกล้ามองลง

“คิดดูก่อนได้มั้ยล่ะ”

“ได้” เขาฉีกยิ้ม ก่อนที่จะจูงมือฉันแล้วลากให้เดินไปด้วยกันตอนที่ปิดประตูให้ฉันพร้อมกับล็อกประตูให้ ฉันก็ลืมไปเลยว่าโหนมีคีย์การ์ดสำรองของห้องฉันด้วย สมัยที่ฉันยังไม่รู้ว่าเขาชอบฉัน แต่เขาไม่ใช้มันตอนที่ฉันปิดประตูหนีหน้าเขาเมื่อกี้

“ก็แค่ไม่อยากเป็นผู้ชายที่เธอไม่ชอบ”

ฉันนึกถึงคำพูดของเขา ก่อนที่จะก้มลงมองมือเขาอย่างขัดเขิน

เอาเถอะ ก็แค่เป็นแฟนเอง... แค่เป็นแฟนเอง!

พอลงมาถึงข้างล่าง ฉันก็เห็นโหนกดมือถือเหมือนกำลังคุยแชทกับใครสักคน ฉันแอบเบ้ปากนิดๆ อย่างไม่รู้ตัวตอนที่ยื่นหน้าไปแอบดูแล้วเขาก็ไม่ได้ปิดบังอะไร แล้วก็เห็นว่าเป็นผู้หญิงที่ชื่อเค้กคนนั้น

เธอหน้าตาดีนะ ดูแรงๆ เลย เหมาะกับผู้ชายแบบโหนดีอ่ะ

แล้วดูฉันสิ

ฉันก้มลงมองตัวเอง มองหน้าอกที่เล็กกว่าเธอ ท่าทางจืดชืดเหมือนน้ำเปล่าของตัวเอง ก่อนที่จะถอนหายใจ แต่พอรู้สึกตัวก็รีบสั่นหน้าหวือ

คิดอะไรอยู่! ก็ไม่ได้สนใจสักหน่อยว่าโหนจะชอบเราที่หน้าอกรึเปล่า

“แม่ง” อยู่ๆ โหนก็สบถออกมา ฉันหันกลับไปมองเขาตอนที่ร่างสูงยืนพิงรถมอเตอร์ไซค์ประจำตัว แปลกเนอะ ปกติก็มองเขาเป็นเพื่อนมาตลอด แถมไม่เคยรู้สึกอะไรด้วย แต่ตอนนี้อ่ะ

รอยสักที่คอของโหนตอนที่เขากลืนน้ำลายลงคอเพราะเครียดทำฉันต้องก้มหน้าหนี

ฉันไม่ชอบผู้ชายสัก มองว่ามันดูลายตาแถมน่ากลัว เอาเป็นว่าผู้ชายสักไม่ใช่สเป็คของฉันเลย แต่ดูสิ ฉันดันมาใจเต้นกับเขา ผู้ชายที่แทบไม่ได้อยู่ในสเป็คของฉันเลยเนี่ย

ช่างเถอะเนอะ!

“ไอ้เค้กมันติดงาน” เขาเงยหน้าขึ้นมาสบตาฉัน วินาทีนั้นใจฉันไหววูบ “ถ้ารอเลิกงานคงต้องเที่ยงคืน เธออยู่ดึกได้มั้ยชูใจ”

ฉันทำหน้ามุ่ยออกมาทันที

“พรุ่งนี้ไม่มีเรียน อยู่ได้อยู่แล้ว” โหนมองฉันอย่างอึ้งๆ ตอนที่ฉันใส่อารมณ์ ก่อนที่เขาจะหลุดขำ

“อะไรเนี่ย โกรธไรอีก” เขาเอามือที่กำหมัดหลวมๆ มาชนไหล่ฉันเบาๆ “ก็ไอ้เค้กมันไม่ว่างจริงๆ อีกอย่างจะไปบอกว่าจะคุยเรื่องเธอมันคงไม่มา”

“อ้างล่ะสิ” ฉันบุ้ยหน้า เมินหน้าหนี “จริงๆ แล้วก็หาเรื่องถ่วงเวลา คนไม่จริงใจก็งี้แหละ”

ไม่รู้สิ พอคุยไปเรื่อยๆ ก็กล้าเถียงเขามากกว่าเดิม ตอนเป็นเพื่อนกันยังไม่กล้างอนขนาดนี้เลย

“เธอนี่” ฉันหันกลับไปมองเขา เห็นว่าร่างสูงเอามือมาปิดปากตัวเอง ส่วนใบหูก็แดงก่ำ “ตอนหึงเพิ่งเคยเห็น”

“...!”

“น่ารักดีว่ะ”

หลังจากที่โหนชมฉันว่าน่ารัก ฉันก็ไม่พูดอะไรเพราะเขิน เขาบอกว่าเพื่อนนัดกินเหล้าตอนที่ขึ้นมาส่งฉันบนห้อง โหนยืนกระดิกขาไปมาเหมือนคนเป็นกังวลตอนที่ฉันทำหน้านิ่งตอนที่เขาบอกว่า

“พอเที่ยงคืนเดี๋ยวจะมารับที่ห้อง”

“อือ”

“เป็นไรปะ” เขาเลิกคิ้วถามพอเห็นว่าฉันตีหน้านิ่งแล้วตอบแค่คำว่าอือสั้นๆ หากแต่ฉันก็เชิดหน้าหนี

“เปล่านี่” แต่ที่จริงเป็นมาก! ฉันไม่ไว้ใจโหน กินเหล้าอีกแล้วเหรอ เท่าที่ฉันจำได้ ตลอดเวลาที่คบกับเขาโหนจะมีสังสรรค์กับเพื่อนของเขาทุกวัน ตอนนั้นฉันเห็นเขาเป็นแค่เพื่อนก็เลยไม่สนใจ แต่ตอนนี้ชักสนใจขึ้นมาแล้ว “รู้มั้ยว่าเหล้าทำให้ตับพังได้”

“นานๆ ที” เขาพูดแล้วเกาท้ายทอย ฉันบู้หน้าทันที นานๆ ทีกะผีอ่ะสิ! “ทำไม? หรือจะให้รออยู่ด้วยในห้อง”

“...”

“แต่มันจะทำให้เธอดูไม่ดีรึเปล่า”

“ไม่ต้องเลย” ฉันสั่นหน้า อันนั้นมันก็แน่นอนอยู่แล้วสิ แถมก็ไม่อยากตกอยู่ในสถานการณ์สองต่อสองกับโหนด้วย ถ้าโดนเขาจูบอีกที ฉันคงไม่กล้าสู้หน้าโหนอีกเลยแน่ๆ “เราจะไปด้วย ยังไงพวกพันก็เป็นเพื่อนโหนที่เรารู้จัก”

โหนตีหน้านิ่งบ้าง

“ไปทำไม”

“อ้าว ก็ต้องไปควบคุมการดื่มของโหนใช่มั้ยอ่ะ” ฉันพูดอย่างมั่นใจ “อีกอย่าง เราจะได้ดูด้วยว่าโหนไปเกเรที่ไหนต่อรึเปล่า เมาจนนอนข้างถังขยะรึเปล่า”

เขาที่ทำหน้านิ่งเปลี่ยนสีหน้าทันทีที่ฉันให้เหตุผล

“ตามไปคุมว่างั้น?” เขาเลิกคิ้วถาม ฉันชะงักไป ก่อนที่จะสั่นหน้า เพราะไม่อยากยอมรับว่านี่คือการคุมแฟนตัวเอง (เต็มปากเต็มคำเลยเรา)

ยังไงก็ตาม ตอนนี้เรายังไม่ได้เป็นแฟนกันนะ จนกว่าโหนจะไปบอกเค้กว่าไม่ได้ชอบเธอ ฉันถึงจะยอมรับ

“ต้องเรียกว่า จับตาดูความประพฤติของโหน” ฉันพยายามเปลี่ยนเรื่อง “ถ้าสมมุติว่าโหนเกเรขึ้นมา หรือกินเกินลิมิต เราจะได้ดูแลได้”

เขากระตุกยิ้มออกมาทันที

“จริงด้วยว่ะ” เขาโพล่งขึ้นมา “เราเพิ่งนึกได้พอดีว่าเราคออ่อน”

“...”

“งั้นชูใจก็ไปกินเป็นเพื่อนเรา โอเคปะ?”