Ep.6 คิดเหมือนกันมั้ย (2) จบตอน

ฉันยืนทำหน้าตาตื่นอยู่ท่ามกลางสงครามประสาทระหว่างโหนกับผู้หญิงที่ชื่อเค้ก เธอวางตัวสแกนสินค้าลงกับเคาน์เตอร์ทันที แสดงออกมากว่าไม่เข้าใจ

“แล้วไง? มึงบอกกูเองว่ามึงรักเค้าข้างเดียว” เธอโพล่งขึ้นมา “มึงมาให้ความหวังกูว่าให้กูจีบมึงได้ ให้กูเผลอคิดไปว่ามึงจะไม่มีแฟนอีกนาน”

“เออ กูยอมรับ” โหนโพล่งออกมา “กูแค่เคยรักชูใจข้างเดียว เลยเข้าใจความรู้สึกมึงมากกว่า กูไม่อยากปฏิเสธให้มึงใจเสียเพราะยังไงเราก็เพื่อนกัน แต่วันนี้กูคิดว่ากูควรชัดเจนสักที”

“...”

“กูกับชูใจเป็นแฟนกันแล้ว” เขาเน้นคำนั้นออกมา ฉันยืนทำหน้าตึงทันที ไม่รู้จะเก๊กสีหน้ายังไงดี “ชูใจไม่อยากให้มีผู้หญิงมายุ่งกับกู มึงเองก็คบกับพี่ต้น รักคนที่มึงคบอยู่เหอะ”

เอ้ะ! นี่พูดเองเออเองรึเปล่า ฉันไม่ได้พูดเลยนะ ไม่ได้หึงด้วย

“มึงพูดง่ายดีเนอะ” เธอพูดเสียงสั่นเครือ “ถ้ากูห้ามความรู้สึกได้ กูคงห้ามตั้งแต่ที่เลิกกับมึงแล้วลืมไม่ลงแล้วปะ”

“...”

“ถ้ามึงยืนยันจะคบกับชูใจ กูคงจะลาออกจากวิทยาลัยแล้วเลิกกับพี่ต้น”

“...”

“กูทำใจไม่ได้จริงๆ”

“มึงบ้าเหรอวะ” โหนโพล่งขึ้นมาเสียงดังทันที ฉันสะดุ้งเลย เอาจริงๆ ก็รู้สึกเข้าใจผู้หญิงที่ชื่อเค้กนะ เธอคงชอบโหนมากจริงๆ อ่ะ ฉันรู้สึกผิดจริงๆ ความรู้สึกแปลกๆ เช่นที่โมโหโหนเพราะเธอหายไปเลย “มึงทำอย่างงั้นทำไม”

“มึงคงไม่แคร์หรอก” เธอพูดพร้อมกับสแกนสินค้าของเราทั้งคู่ ผู้หญิงพออกหักก็จะอยากเดินหนีไปจากสถานการณ์ที่เจอ “ถ้าสมมุติว่ากูออกไป กูอาจจะได้เจอคนใหม่ๆ กูอาจจะลืมมึงได้ ดีกว่าทนคบกับพี่ต้นไปทั้งๆ ที่ไม่จริงจัง”

“...”

“กูคงตัดใจได้แหละ พอถึงวันนั้น”

ฉันเหลือบไปมองโหน อยากรู้ว่าเขามีสีหน้ายังไง เค้กชัดเจนว่าจะถอยให้เรา แต่ฉันกลับรู้สึกว่าสายตาของโหนดูมีแววลังเล

ฉันไม่รู้ว่าเขาลังเลเพราะอะไร เพราะเค้กเป็นเพื่อน หรือเพราะเลือกใครไม่ได้

“ถ้ามึงจะตัดสินใจงั้น ก็แล้วแต่” แต่สุดท้ายเขาก็ใจแข็ง

ฉันรู้สึกโล่งอกขึ้นมา ก่อนที่จะรู้สึกว่าตัวเองเห็นแก่ตัว จริงๆ แล้วฉันเองก็ยังไม่แน่ใจว่าชอบโหนอยู่กี่เปอร์เซ็นต์ ฉันอาจจะแค่สับสน หวั่นไหว หรืออะไรก็ได้ แต่ฉันก็ไม่ได้รังเกียจที่จะเป็นแฟนกับเขา

หรือเพราะว่าอยู่กับเขามานานแล้ว ฉันถึงได้รู้สึกไม่อยากให้เขาจากไป

“เกี๊ยวกุ้งของชูใจ เวฟเนอะ” เค้กถามสั้นๆ โหนพยักหน้า ฉันยืนมองเขา ก่อนที่จะรู้สึกว่า โหนชัดเจนกับฉันมากแล้ว

นี่แฟนเก่าของเขานะ เขาเลือกฉันเหรอ ฉันที่ไม่เคยรู้ว่าเขาแอบชอบฉันมาตั้งแต่แรก ใจร้ายปฏิเสธความรู้สึกของเขาตลอด บอกเขาทุกครั้งว่าเราเป็นแค่เพื่อนกัน

ฉันรู้สึกแบบ... ไม่ดีเลย

ไม่ดีเลยจริงๆ นะ

“รู้สึกไม่ดีเลยว่ะ”

โหนบ่นขึ้นมาอย่างเคร่งเครียดตอนที่เราอึดอัดที่จะทานของกินกันหน้าเซเว่นแล้วเพราะเค้กยังไม่เลิกงาน ฉันอึดอัด เขาเองก็อึดอัด ถึงมันจะจบแล้ว แต่ฉันรู้สึกว่าทุกคนเสียความรู้สึกไปกันหมด เขาเลยขับมานั่งทานในห้องของฉัน

ทำไมฉันถึงยอมอ่ะเหรอ?

ก็รู้สึกผิดไงล่ะ ที่เคยใจร้ายกับเขามาตั้งหลายครั้ง

“หักอกผู้หญิง... ครั้งแรกเหรอ?”

ฉันตัดสินใจถามขึ้นมาตอนที่เขาปล่อยให้มาม่าขึ้นอืดเพราะความใจดี ฉันพอจะเข้าใจว่าเขาเป็นห่วงเค้ก การที่หักอกใครสักคนแล้วทำเขาลาออกจากวิทยาลัยแถมแตกหักกับแฟนเป็นอะไรที่ยากมากๆ

และทำไมฉันถึงเข้าใจอ่ะเหรอ?

ก็เพราะว่าเป็นเพื่อนกับโหนมาหลายปี ทุกปีๆ สิ่งที่เขาไม่เคยเปลี่ยนไปคือเรื่องการชอบแคร์ความรู้สึกของคนอื่นมากกว่าตัวเอง

อย่างเช่นการดูแลฉันนี่ล่ะ

“ไม่ใช่ครั้งแรกหรอก” เขานั่งพิงกับโซฟาอย่างอ่อนล้า “แค่ครั้งนี้มันยากนิดนึง เธอเข้าใจใช่ปะ”

“อื้อ” ฉันพยักหน้าเบาๆ

“ทำไมถึงเข้าใจ?”

“ก็เพราะรู้จักโหนมานานยังไงล่ะ” ฉันตอบกลับไปทันทีแบบไม่ต้องคิดเลยทีเดียว ร่างสูงนิ่งไป ฉันถึงรู้สึกว่าตัวเองตอบเร็วเกินไป “นะ... นั่นแหละ เอาเป็นว่าเราเข้าใจนะ”

“...”

“พรุ่งนี้ลองไปคุยกันดีๆ ก็ได้นะโหน เค้กคงแค่กำลังเสียใจ”

เขาจ้องหน้าฉัน นิ่งงันอยู่อย่างนั้น ก่อนที่ฉันจะรู้สึกได้ถึงสัมผัสหนักๆ ที่เส้นผม แล้วก็เห็นว่าโหนเอื้อมมือมาลูบหัวฉัน

“เธอใจดีเนอะ” เขาแค่นหัวเราะเบาๆ “เอาจริงๆ เราก็โล่งใจที่ไอ้เค้กมันยอมถอย เพราะอะไรรู้ปะ”

“... เพราะ?”

“เราจะได้เป็นแฟนกับเธอซะทีไง” ฉันชะงักไป เพราะอยู่ดีๆ เขาก็เลื่อนมือลงมาโอบไหล่ฉันแทน และเพราะเราอยู่กันสองต่อสอง สถานการณ์ที่เสี่ยงและอันตราย ฉันเลยจับมือเขาดึงออกในทันที

“เป็นแฟนกันก็จริง” ฉันยอมรับความจริง เพราะลึกๆ ก็หวั่นไหวกับโหนแล้วจริงๆ แหละ “แต่ห้ามแตะตัวเรา ห้ามทำอย่างว่าด้วย”

“ทำไมอ่ะ” เขาถามมาอย่างหน้าตาเฉย แต่ฉันนี่แทบไม่อยากจะเชื่อเลย!

“ก็เพราะโหนเคยพลาดแถมเราก็ยังไม่พร้อมยังไงล่ะ” ฉันตอบชัดถ้อยชัดคำ “ต้องรอคบกันเกินปีก่อน หรือไม่ก็สองสามปี”

“ถ้าจะนานขนาดนั้น” เขาประชดประชัน

“ก็ตามนั้นแหละ ถ้าทำล่ะก็จะหาว่าเราไม่เตือนไม่ได้นะ”

ฉันกล้าพูดนะ ก็เพราะความที่เคยเป็นเพื่อนนี่ล่ะ แต่เอาจริงๆ ก็เขินอ่ะ ทำตัวยังกะเป็นแม่เขาเลย

“แปลว่านอกเหนือจากนั้น” แต่โหนกลับโพล่งขึ้นมาด้วยความหัวไว เลื่อนใบหน้าเข้ามาใกล้จนฉันต้องเขยิบหนี

“...”

“ก็แปลว่าทำได้ ถูกมั้ย?”