Ep.7 เรียกเธอว่าหวานใจ (1)

[พาร์ท : โหน]

เชื่อปะ ผมเป็นแฟนกับชูใจแล้วจริงๆ ว่ะ

ผมคิดในใจ ฉีกยิ้มอย่างยากเย็นเพราะนอนยกเวทอยู่ หนักเป็นตันในขณะที่แขนผมมันมีนิดเดียว มีดีแค่สูงแค่นั้น ยกขึ้นยกลงไปได้ยี่สิบกว่ารอบก็วางกับที่แล้วสไลด์ลงจากที่นอน แล้วลุกขึ้นมาเบ่งกล้ามดูตัวเองในกระจก

เริ่มขึ้นมานิดๆ ล่ะ คุ้มค่าที่เหนื่อยยกไอ้เศษเหล็กนี่มาทั้งอาทิตย์

ผมเอาผ้ามาเช็ดเหงื่อที่ไหลเป็นน้ำตก ก่อนที่จะเดินมาชกหมัดกับไอ้พันที่วิ่งบนลู่วิ่งข้างๆ

“ดูแลตัวเองดีนี่หว่า” มันพูดตอนที่หอบไปด้วยเพราะวิ่งแรง

“มึงมากกว่ามั้ง ไปชอบใครมาถึงได้อยากมายิมกับกู” ผมย้อนกลับ มันนิ่งไป ก่อนที่ไอ้พันจะยกมือมาลูบท้ายทอยตัวเอง

“เสือกไปให้ได้อะไร ไปดูแฟนมึงดีกว่า”

“ไอ้สัส ชอบใครก็ไม่เคยบอกกูสักคน” ผมแยกเขี้ยวใส่มัน ก่อนที่จะล้วงโทรศัพท์ขึ้นมาจากกระเป๋ากางเกงกีฬา กดเข้าไปส่องหน้าเฟสแฟนตัวเองอย่างมีความสุข

ผ่านมาสองอาทิตย์ที่ผมกับชูใจคบกัน ไม่มีอะไรหวือหวา มีแต่วันๆ ผมก็เหมือนทาสแฟนที่ต้องไปรับไปส่งเธอทุกเช้าเย็น วันไหนไม่มีเรียนก็นั่งแชทคุยกับเธอเพราะช่วงนี้ผมเรียนหนัก บวกกับอยากดูดีเลยเข้ายิมทุกเย็น วันไหนไม่เรียนก็เข้าค่ายมวย ฝึกสมรรถภาพของกล้ามเนื้อ

พอกล้ามเริ่มขึ้นหน่อยๆ ผมก็เริ่มมั่นใจในตัวเอง เดินไปไหนก็เริ่มมีคนมอง ผ่านไปหนึ่งอาทิตย์ เหมือนผมจะเจิดขึ้นมาก

ชูใจเริ่มเรียนหนักเหมือนผมเพราะใกล้สอบ เรียนหมอผมว่าหนัก แต่ขอแค่เธอยังเชื่อใจผม ผมเชื่อใจเธอ แค่นี้ก็พอแล้วว่ะ

ผมไม่ได้คุยกับไอ้เค้ก ได้ข่าวว่ามันบอกเลิกพี่ต้นแล้วย้ายบ้านไปที่เชียงราย ทำพี่เค้าซึมนั่งแดกเหล้ากับพวกผมทุกค่ำ พี่ต้นมันเป็นคนดี มันไม่คิดจะโทษผมสักคำ แค่ให้ผมมานั่งเป็นเพื่อนดื่มทุกดึกดื่น ผมก็นะ เหมือนกับมันเป็นความผิดผมด้วย ก็เลยยอมมานั่งกับมัน

ผมบอกชูใจหมดอ่ะ มีคติว่าจะไม่ปิดบังแฟนตัวเอง ชูใจก็บอกว่าทำไปเหอะ เพราะผมมันเสน่ห์แรงเกิน (อันหลังนี่เหมือนเธอประชด) แถมก็ไม่ได้คุยกับไอ้เค้กด้วยเพราะมันลาออกไปตามที่พูด

ถามว่าช่วงนี้มีเรื่องผู้หญิงมั้ย ก็ไม่ค่อย แต่ถ้าถามว่าชูใจมีเรื่องผู้ชายเข้ามามั้ย บอกเลยว่ามาก

เธอไม่ได้เล่นด้วย แต่พวกมันคิดว่าชูใจไม่มีแฟนเลยตามไปขายขนมจีบกันใหญ่

ผมคิดแล้วมันก็หงุดหงิด เมื่อวานก็เพิ่งบอกให้เธอปฏิเสธไปคนนึง เป็นรุ่นพี่วิศวะ แต่ดูเหมือนมันจะยังตามตื้อไม่เลิก เพราะชูใจทักแชทผมมาว่า

Shoujai Chutimon : วันนี้มาอีกแล้วนะ

Shoujai Chutimon : รีบมาเร็ว เค้ากลัวจะตายแล้ว

ผมยืนตัวตรงทันที ทำหน้าเหี้ยมตอนที่คว้ากระเป๋าใส่ขวดน้ำมาไว้กับตัว เตรียมพร้อมออกรบสุดใจ

“ไปรับแฟนก่อนไอ้พัน” ผมหันไปบอกมันสั้นๆ เพราะอารมณ์เสียโคตรๆ

“เอ้า เลิกเรียนแล้ว?” มันหันมาถามผมตอนที่กดปุ่มหยุดวิ่ง

“ใช่”

“...”

“มีเรื่องต้องเคลียร์”

[จบพาร์ท : โหน]

ฉันนั่งยิ้มแห้งๆ ให้กับผู้ชายตรงหน้า หลังจากที่เลิกเรียนแล้วเขาก็มาตามตื้ออย่างทุกที

เขาชื่อ ‘พี่ลูกโชน’ เป็นรุ่นพี่วิศวะปีสาม เล่นกล้าม ตัวใหญ่ยักษ์ แถมสักทั้งแขนเหมือนกับโหน เขาดูเป็นคนที่บ้าพลังมาก แถมมีเพื่อนเยอะด้วย เขาเริ่มตามจีบฉันตั้งแต่อาทิตย์ที่แล้ว บอกไปว่ามีแฟนก็ไม่ยอมเลิกตื้อ

เขาบอกว่าชอบหมอหญิง อยากมีแฟนเป็นหมอหญิง แถมต้องมีแฟนเป็นฉันด้วย

เริ่มกลัวแล้วสิ ดูเขาจะบ้าไม่ใช่เล่นเลย

“น้องชูใจว่าไง ถ้าพี่จะซื้อแหวนให้คู่กับพี่” เขาพูดพร้อมกับฉีกยิ้มหวาน ที่พออยู่บนหน้าดุๆ แล้วน่ากลัวสุดๆ ฉันเหงื่อตกเลยทีเดียว “นี่ไง แหวนเพชรคู่กับพี่ เหมาะกับผู้หญิงสวยๆ อย่างน้องดี”

เขาชูมือใหญ่ๆ ที่แทบจะทาบหน้าฉันทั้งหน้าได้ มีแหวนเพชรเม็ดงามอยู่บนนิ้วกลางของเขา

นะ... นิ้วกลาง!

หยาบคายสุดๆ อ่ะ ฮือ

“ชะ ชูใจมีแฟนแล้วค่ะ รอให้แฟนซื้อให้จะดีกว่า แหะๆ” ฉันหัวเราะเบาๆ ตอนที่แก้ตัวโดยที่ไม่รู้ว่าโหนจะมีเงินซื้อให้รึเปล่า พี่ลูกโชนนิ่งไป เขาหันไปหัวเราะลั่นกับเพื่อนอย่างหยาบคายทันที

คือฉันพอรู้จักพี่ลูกโชนจากพวกเพื่อนๆ ผู้หญิงคณะอื่น ว่าเขาชอบจีบสาวคณะแพทย์เพราะมีแฟนเก่าเป็นหมอศัลยกรรมแถมอายุมากกว่า และคนที่โดนคนแรกก็ดันเป็นฉัน ตอนที่พี่ลูกโชนมาเยือนที่ตึกคณะแพทย์ (เพราะคณะวิศวะอยู่ห่างจากคณะแพทย์มาก ไม่รู้เขามาได้ยังไง) แล้วเจอฉันเดินมาคนเดียวเมื่ออาทิตย์ที่แล้ว

“แฟน?” เขาตบโต๊ะเสียงดังจนฉันสะดุ้งเฮือก “หมายถึงไอ้แห้งที่มารับหนูทุกวันเหรอ ทำไม? คบกันเกินปีแล้วเหรอ”

“เอ่อ... สองอาทิตย์ค่ะพี่” ฉันตอบไปก็เบ้หน้าจะร้องไห้ไปด้วย

“สองอาทิตย์?” เขาแค่นหัวเราะออกมาอีก เหมือนคำตอบของฉันมันตลกมาก “คบกันแค่นั้นมันไม่เรียกว่าแฟนด้วยซ้ำหนู”

“...”

“แม่งเรียกว่า...”

ปึก!

ทั้งฉันกับพี่ลูกโชนนิ่งไป เมื่อหลังจากที่พี่ลูกโชนยังพูดไม่ทันจบประโยค ขวดกระทิงแดงก็ถูกกระแทกลงบนโต๊ะม้าหินอ่อนที่ฉันนั่งอยู่อย่างแรงด้วยมือของเจ้าของเสียงทุ้มที่คุ้นเคย พี่โชนเงยหน้าขึ้นมองเขาอย่างมีเรื่อง ในขณะที่ฉันเองก็หันกลับไปอย่างมีความหวัง

“เรียกว่าอะไรเหรอครับพี่ชาย?”

โหนอ่ะ!

มาสายตลอด ต้องให้แชทไปบอกทุกที

ฉันทำหน้ามุ่ยใส่เขาโดยที่โหนไม่รู้สึกตัว ก่อนที่ร่างสูงจะเดินมานั่งข้างๆ ร่างกายที่แทบจะบึกบึนสู้กับพี่ลูกโชนไม่ได้ทำให้ฉันเริ่มเหงื่อซ่ก เพราะพี่ลูกโชนดูจะบ้าพลังด้วย ถ้าเกิดมีเรื่องกันโหนต้องแพ้ราบคาบเลย

“ข้าแค่บอกว่า” เขาพูดอย่างเป็นกันเอง เอนกายลงพิงกับพนักไม้หินอ่อน “คบกันแค่สองอาทิตย์ไม่เรียกว่าแฟน”

“...”

“เรียกว่าคนคุยดีกว่านะน้อง” เขาพูดแล้วแค่นหัวเราะกับเพื่อนเสียงดังลั่นอย่างเหยียดหยาม

“แล้วไง?” โหนฉีกยิ้มกลับ ในนาทีนี้เขาไม่เรียกพี่ลูกโชนว่าพี่อีกต่อไป “ก็ยังดีกว่าพวกไม่มีสถานะ ได้แต่ตื้อไปวันๆ โดยที่สาวเค้าไม่เอา”

“เฮ้ย”

ร่างกำยำผุดลุกขึ้นอย่างมีเรื่องทันที โหนเองก็ลุกขึ้นยืนเหมือนกัน พวกเขาจ้องหน้ากันเขม็งโดยที่พี่ลูกโชนนั้นตัวใหญ่กว่าโหนมากถึงจะสูงใกล้เคียงกัน เขาเลื่อนสายตามองโหนตั้งแต่หัวจรดเท้า ก่อนที่จะแค่นหัวเราะ

“ตัวแห้งๆ อย่างเอ็ง จะไปสู้ไรข้าไหววะ”

“ใช้ศัพท์เด็กช่างเป็นนี่หว่า” โหนแค่นหัวเราะกลับอย่างถูกใจ “ข้าก็เด็กช่าง สกิลไม่ต่ำเตี้ยไปกว่ามึงหรอกไอ้ล่ำ”

“เรียกกูว่าไอ้ล่ำ มึงอยากโดนใช่มั้ย กูเพื่อนเล่นมึงเหรอ” พี่ลูกโชนจ้องหน้าเขาอย่างโมโห คำหยาบเริ่มออกจากปาก ในขณะที่ฉันจะลุกขึ้นมาคว้าแขนโหนไว้เพราะเห็นว่ามันเริ่มจะกลายเป็นสงครามประสาทไปแล้ว ฉันกลัวว่าพวกเขาจะมีเรื่องกัน

“มึงมาเลยดิ เข้ามาเลย” โหนท้าทาย ตั้งท่าจะพุ่งตัวออกไป แต่ฉันเบรกแขนเขาไว้สุดแรงเกิด

“ใจเย็นก่อนโหน เค้าโอเค ไปส่งเค้าที่หอเถอะ” ฉันพูดแทรกเสียงค่อยแล้วฉุดแขนเขาไปด้วย “เค้าหิวแล้ว อยากกินข้าวหมูแดง”

โหนหันมามองฉัน ก่อนที่เขาจะหันไปชี้หน้าพี่ลูกโชน

“ถ้าแฟนกูไม่อยากกลับบ้าน มึงได้กองที่ตีนกูแน่ไอ้ล่ำ” ร่างกำยำตบโต๊ะลั่นทันที ในขณะที่ทำท่าจะพุ่งมาหาเขา แต่โดนเพื่อนๆ ฉุดแขนไว้ สาเหตุเพราะที่นี่เป็นเขตนักศึกษา อาจารย์ก็อยู่ด้วย “ไปเหอะชูใจ”

“อื้ม” ฉันพยักหน้า ก่อนที่โหนจะพาฉันจูงมือออกไปจากที่ตรงนั้น โดยที่มีพี่ลูกโชนตะโกนด่าไล่หลัง

“เสวยสุขไปเหอะมึง กูไม่เลิกจีบแฟนมึงแน่ถ้ามึงแม่งเปรี้ยวตีนงี้ ขี้ก้างแล้วไม่รู้จักเจียมตัว!!”