Ep.7 เรียกเธอว่าหวานใจ (2) จบตอน

[พาร์ท : โหน]

คำทิ้งท้ายของไอ้ล่ำนั่นแม่งทำผมเจ็บใจมาก

ผมขับรถในขณะที่ชูใจซ้อนหลัง เธอกดโทรศัพท์ ในขณะที่ผมรู้สึกไม่สบอารมณ์โคตรๆ ขี้ก้างเหรอวะ แค่เพราะหุ่นผมก็แพ้มันแล้ว

เออ! มันมีดีทุกอย่าง หล่อ ล่ำ ผิวแทน กล้ามใหญ่ แถมพวกเยอะ ในขณะที่ผมมันก็เป็นแค่ไอ้ขี้ก้างติดกระดูกที่ไม่มีน้ำยา ถ้าชูใจจะหวั่นไหวกับมันก็ไม่ใช่เรื่องแปลกอะไรเลย

คิดแล้วหงุดหงิด

“ชูใจ” ผมเรียกชื่อเธอตอนที่นั่งอยู่ในห้องด้วยกัน ยืนมองตัวเองหน้ากระจกเกือบทั้งตัวของชูใจในห้องแล้วก็ห่อเหี่ยวจิต แม่งแห้งไปทั้งตัวจริงๆ ว่ะ แถมไม่หล่อด้วย แค่หน้าก็สู้มันไม่ได้ ดูดั้งแม่งดิ ตั้งยังกะเสาธง

“ข้าวหมูแดงอ่ะ ไม่กินเหรอ” ชูใจถามผม เธอนั่งกินไม่รู้สึกรู้สาอะไร ก่อนที่จะแอบเห็นว่าเธอเขี่ยแตงกวามาใส่ในจานผม

ยัยคนไม่กินผัก

“ถามจริงเหอะ” ผมเข้าเรื่อง เดินเข้ามานั่งต่อหน้าเธอ เลื่อนจานข้าวไปไกลๆ “เธอชอบมันปะ”

“ชอบใครอ่ะ”

“ไอ้ล่ำนั่น”

“ไม่” ชูใจตอบชัดถ้อยชัดคำ ผมฉีกยิ้มอย่างออกนอกหน้าทันที “แล้วก็ไม่ชอบที่โหนไปหาเรื่องพี่เขาแบบนั้นด้วย”

“ทำไมอ่ะ?” คราวนี้ผมหุบยิ้มลงทันที

“ก็ดูตัวโหนกะตัวพี่เขาดิ คิดว่าจะสู้ได้เหรอ แถมเขาก็มากันหลายคนด้วย ถ้าสะบักสะบอมมาต้องทำแผลหนักเลยนะ” เธอพูดได้แบบ โคตรจี๊ด โคตรแทงใจดำ นี่เหรอวะคนเป็นแฟนกัน เอาจริงๆ ที่เธอเริ่มหันมาพูดแทนตัวเองว่าเค้าแบบน่ารักกับผมก็เป็นเรื่องสุดพีค แต่ตอนนี้แม่งไม่พีคแล้ว

“เออ ก็ดี ดูถูกเค้าเข้าไป” ผมพูดอย่างโกรธๆ แต่ยังไม่ลืมแทนตัวเองว่าเค้ากับชูใจ เบื่อตัวเองชิบหาย ใจอ่อนแต่กับเธอ “เค้าเรียนมวยปะ ไม่รู้อะไรอย่ามาพูด”

“เรียนมวยเหรอ? โหนเนี่ยนะ” เธอที่เคี้ยวข้าวตุ่ยๆ ทำตาโต เหมือนยังไม่เชื่อผม คิ้วผมกระตุกนิดๆ

“ไม่รู้เหรอไง”

“ก็เมื่อก่อนไม่สนใจอ่ะ” เธอทำหน้ายู่ “แปลว่าต่อยตีไรงี้ก็เป็นอ่ะเหรอ”

“ใช่ ต่อยไอ้ล่ำร่วงได้นะบอกก่อน” ผมอวดไปหนึ่งที ชูใจย่นหน้า ก่อนที่จะมองผมตั้งแต่หัวจรดเท้า เธอดูเหมือนยังไม่เชื่อจริงจัง

“ไม่นะ พี่ลูกโชนอ่ะเขาขึ้นชื่อเรื่องต่อยตีมากๆ โหนรู้มั้ย เขามีพวกเยอะมาก แถมยังมีอิทธิพลในคณะวิศวะด้วย ใครๆ ก็ต้องรู้จักเขา” ผมคิ้วกระตุกยิกๆ หนักกว่าเดิมเมื่อเธออธิบายเกี่ยวกับมันอย่างออกนอกหน้า “เค้าว่าเธออย่าไปยุ่งดีกว่า อยู่ห่างๆ เขาจะดีที่สุด นี่เค้าเป็นห่วงนะ ถึงพูดอ่ะ”

ผมเดาะลิ้นอย่างมีอารมณ์

“ก็ต้องลองอ่ะ”

“...”

“ของอย่างงี้ถ้าไม่ลองสักตั้ง มันก็ไม่รู้หรอกว่ะ”

เซ็งชิบหาย

“ไอ้ลูกโชน มันก็แค่เสือผู้หญิงธรรมดาเพื่อน” ไอ้รุ่ง เพื่อนผมที่มานั่งแดกเหล้าด้วยกันโพล่งขึ้นมา ไอ้นี่แหละที่ผมมักให้เป็นสายให้บ่อยๆ จริงๆ จะใช้รุ่นน้องก็ได้ แต่ต้องจ่ายเงินมันร้อยนึงค่าสืบหาข้อมูลศัตรู “ม่อไปทั่ว โดยเฉพาะสาวคณะแพทย์อะไรนั่นที่แฟนมึงเรียนอยู่”

ไม่เคยได้ยินเหรอ เพื่อนกันให้คำปรึกษาฟรี

“กูจะไม่ว่าอะไรถ้าแม่งไม่มาแหยมกับแฟนกู” ผมพูดอย่างมีน้ำโห ตาขวางตอนที่ดูดบุหรี่อัดเต็มปอด “มันเล่นผิดคนแล้ว”

“ปกติแม่งสุงสิงขลุกขลิกอยู่กับผู้หญิงและลูกน้องมันที่ยิม ไม่ก็ร้านเหล้าแถวรัชดา ไม่ก็ที่สนามบาสคณะวิศวะ”

“ไปต่อยมันกัน กูพร้อมแล้ว” ผมหักนิ้วตัวเองทันที พร้อมมีเรื่องเต็มที่ ยุ่งกับผมได้ แต่มายุ่งกับดวงใจผมไม่ยอม

ไอ้รุ่งแค่นหัวเราะ มันตบบ่าผมหนักๆ

“ใจเย็นก่อนเพื่อน ยอมรับความจริงซะว่าตอนนี้ทรงมึงยังไม่ได้” มันกดมือถือ เลื่อนดูนั่นนี่ ก่อนจะชูมาต่อหน้าผมที่โดนเบรกหน้าแทบคว่ำแบบเดียวกันกับที่ชูใจบอก กำลังจะโวยสักหน่อย แต่พอเห็นรูปในหน้าจอที่โผล่ขึ้นมา

“แม่งเรียนมวยที่เดียวกับกู?”

“เออ รุ่นพี่มึง ฉายาชายผู้มากับดวงและกล้ามแขน” ผมขมวดคิ้ว ปกติไปเรียนมวยไม่ค่อยได้เจอมันเท่าไหร่ น่าจะเรียนคนละรุ่น หรือไม่ก็ศิษย์คนละอาจารย์ “มันต่อยใครมีคว่ำทุกราย เพราะเล่นเพาะกายโดยเฉพาะ”

“...”

“กูว่า... งานนี้ไม่หมูว่ะ ไอ้โหน”

ผมนั่งกระดกเบียร์คนเดียวข้างหน้าห้องที่ผมอยู่ มันเป็นแฟลตทหารเรือ มีทหารขวั่กไขว่ มีผู้หญิงบ้างแต่หน้าตาบ้านๆ ไม่ก็สก๊อยดินแดง

รู้อยู่ว่าแดกเบียร์ไม่ได้แล้วยังจะแดก

อย่างที่บอก ผมแพ้เบียร์ แดกทีไรรู้สึกเมาหลุด ไร้สติ แต่วันนี้แม่งเคว้งจริง

เริ่มแรกมาที่เพิ่งได้เป็นแฟนกับชูใจสองอาทิตย์ก็โดนหมาหยอกไก่ แล้วดูเหมือนว่าชูใจจะไม่มีความศรัทธาในความแข็งแกร่งของผมเลย

ฉายาชายหมัดหนักไม่ได้มาเพราะโชคช่วย แต่ถ้ามันเรียนมวยที่เดียวกับผมจริง แปลว่ามันก็พอตัวเหมือนกัน ค่ายมวยวิเชียรเป็นค่ายที่ฝึกโหด ฝึกหนัก ยิ่งได้เรียนกับเจ้าของค่ายโดยตรง แชมป์มวยระดับประเทศก็ไม่ใช่ความฝัน

โอเค ผมประมาทเกินไป หลังจากสืบเรื่องมันจากไอ้รุ่งจนหมดเปลือก รู้สึกว่ามันจะอยู่แถวรัชดาที่มีพวกสเก็ตบอร์ดอยู่ แปลว่ามันเรียนกีฬาหลายอย่าง

“อึก” ผมสะอึกออกมาเมื่อรู้สึกมึนหัว ที่มายืนรับลมข้างนอกก็ไม่ใช่อะไร ไม่มีอะไรทำ เฮิร์ท อยากแดกเบียร์ ให้ลืมไปว่าผมเผลอทำอะไรลงไปกับตัวเอง

ลงไปกับ ‘หัว’ ตัวเอง

[จบพาร์ท : โหน]

ฉันนั่งรอโหนอยู่ใต้ตึก เพราะวันนี้เขาบอกจะมารับไปส่งที่มหาลัย

ก็แปลกแหละ วันนี้มาช้ากว่าทุกวัน

ฉันยกนาฬิกาข้อมือขึ้นมอง ก่อนที่จะท้าวคางทับกระเป๋าใบใหญ่อย่างเบื่อหน่าย ตีขาที่ถูกคลุมด้วยกระโปรงพลีทยาวเลยเข่าจนมันสั่นพึ่บพั่บ

เถลไถลแน่ๆ ไม่ก็สูบบุหรี่อยู่ ไม่ก็ตื่นสาย

อะไรสักอย่างนี่แหละ และชูใจจะไม่ทน! ฉันไม่เคยไปโรงเรียนตรงเวลา ต้องไปก่อนเวลาทุกครั้งเพราะเผื่อเวลาทบทวนบทเรียน

ถ้ายังไม่มาจะโทรจิกจนกว่าจะรับเลย ชูใจโมโหแล้ว!

บรืน

ฉันเงยหน้าขึ้นมองระหว่างที่กำลังกดโทรศัพท์เลื่อนหาเบอร์ของโหนอย่างฉุนกึก แล้วก็เห็นว่ามีผู้ชายคนนึงขับเข้ามาในตึก มองไกลๆ หัวทองมาเชียว ฉันแอบคิดเลยนะว่าเขาต้องมั่นใจมากๆ ถึงได้ทำสีที่เด่นขนาดนี้ ว่าแต่การแต่งตัวแล้วก็รถคล้ายๆ ของโหนเลย

และ... ใช่

พอเขาขับเข้ามาจอดหน้าตึกตรงระยะสายตาฉัน ฉันก็เห็นว่าไม่ใช่ใครที่ไหน

โหนในเวอร์ชั่นผมทองล่ะ!

[พาร์ท : โหน]

ผมแทบอยากจะแทรกธรณีลงไปเมื่อระหว่างขับรถมารับชูใจมีแต่คนมองเต็มไปหมด ไม่ทันมองว่าเป็นสายตาแบบไหน แต่พอมาถึงใต้ตึกของชูใจ ก็เห็นว่าเธอนั่งรออยู่

ผมรู้เลย จากสายตาของเธอนี่แหละ

“โหน!” เธอโพล่งขึ้นมา ผมรีบดึงฮู้ดมาปิดหัวทันที ใส่เสื้อมีฮู้ดมาเพื่อการนี้โดยเฉพาะ “กัดสีผมเหรอ ผมเสียหมดเลย”

เออ ไม่ต้องย้ำ

“เมื่อคืนเมา” ผมพูดไปตามความจริง “ก็คิดพิเรนทร์เอาสีมาย้อม มันดูเป็นไงอ่ะ”

“ฮึ” ชูใจหลุดขำออกมา “ก็ดีนะ”

โลกแตกแล้วมึง ถ้าขำแบบนั้น คือไม่ทุเรศก็ต้องตลก

“ชูใจ!” ผมโพล่งขึ้นมาเสียงดัง “ย้อมกลับให้เค้าที ไม่ไหวแล้ว อายเว้ย”

“แต่นี่เค้าจะไปเรียนไม่ทันแล้วนะ” เธอเปลี่ยนไปทำหน้าบึ้งทันที แต่ ณ นาทีนี้แม่งไม่มีอะไรน่าอายเท่าสีหัวเวรนี่แล้ว “มารับก็สายยังจะใช้อีก”

“เค้ายอมโกนหัวดีกว่าถ้าต้องทนหัวสีนี้”

“บ้า ก็เท่ดีออก” เธอหลุดยิ้มหวาน ผมชะงักไปนิดนึง “มั่นใจหน่อยสิ ก็ดูฮิปสเตอร์ออกนะ มีเอกลักษณ์ดีอ่ะ”

“จริงอ่ะ”

“ช่าย เพราะงั้นไปส่งชูใจดีกว่า ด้วยผมสีนี้แหละ” เธอพูดยิ้มๆ แล้วขึ้นมานั่งซ้อนรถ ตั้งแต่เป็นแฟนกันสองอาทิตย์กว่าความเขินอายแม่งก็หมดไป เริ่มพูดแทนตัวว่าเค้ากับผมเมื่ออาทิตย์ก่อน เห็นบอกไปอ่านกระทู้พันทิปมาเขาให้เรียกแทนตัวกับแฟนแบบนี้

คนไม่เคยมีแฟนก็งี้เนอะ ก็น่ารักดีอ่ะ

ผมทำใจนานมาก กว่าจะยอมขับเข้าไปในเขตมหาลัย

หัวทองคือแม่งเหมือนนักเลงในชิบูย่า คือมันไม่เข้ากับประเทศไทยเลย ผมย้อมทองทีแม่งคือเขมร โจรใต้ หรืออะไรสักอย่างที่อยู่แถบๆ ประเทศเพื่อนบ้าน

ไม่ได้เหยียด แต่คือมันฮิตย้อมสีนี้กัน แต่ไม่ใช่ในประเทศไทย

ผมแม่งทำอะไรลงไปวะ!!

“ส่งตรงนี้แหละ” ชูใจพูดกับผม เพราะฮู้ดปิดเลยไม่มีใครมองเห็นสีทั้งหัว ดูไม่ทุเรศตาเท่าไหร่ ผมยกมือโบกให้เธอเป็นเชิงบายแล้วจะขับออกไปเลย

อยากอยู่ดูเธอเดินเข้าตึกนะ แต่คืออายชิบหาย ไม่เคยทำสีผมมาก่อน

ก็ผมแม่งไม่มีความมั่นใจอ่ะ

“เดี๋ยวก่อน” แต่ชูใจแม่งเบรกอีกล่ะ ผมหันไปถลึงตาโตใส่เธออย่างเลิ่กลั่ก

“อะไร”

“ไม่คิดจะเปิดฮู้ดออกให้ดูชัดๆ หน่อยเหรอ” เธอพูดหน้าซื่อตาใส ผมอ้าปากค้าง “อยากเห็นอ่ะ นิดหน่อยไม่เป็นไรเนอะ”

“เดี๋ยวก็ไปโกนล่ะ” ผมตอบแบบไม่ต้องคิด ชูใจทำหน้าบึ้งทันที

“โหนอ่ะเป็นโรคไม่มั่นใจในตัวเองตั้งแต่เมื่อก่อนจนตอนนี้เลยเนอะ” เธอพูดแล้วเดินเข้ามาใกล้ ผมยาวสีน้ำตาลอ่อนสะบัดพลิ้วมาตีหน้าผม ผมหลับตาเพราะแสบ มารู้สึกตัวอีกทีเธอก็เอื้อมมือมาคว้าฮู้ดที่คลุมหัวผมลง “นี่ไง”

“...”

“ดูดีออก”

ผมเบิกตากว้าง ในขณะที่เธอจะคลี่ยิ้ม

“ทำทรงนี้ก็เท่ดีนะโหน เค้าว่า”