บทที่ 5

“หลีกไป! พวกหมาเฝ้าประตู ขนาดนายของพวกเจ้าอย่างหยางฝานยังต้องเคารพข้า แล้วพวกเจ้ากล้ายังไงมาขวางข้า?”

“ตาบอดกันหมดแล้วหรือไง!”

นอกจวนเยียนอ๋อง ชุนหลิ่ว สาวใช้คนสนิทของหลินชิงเยว่เชิดหน้าชูคอมองอารักขาที่เฝ้าหน้าจวนอย่างหยิ่งผยอง

ทันใดนั้น เมื่อเห็นหยางฝานเดินออกมา ชุนหลิ่วก็ตะโกนใส่หยางฝานทันที “ซื่อจื่อ คนใช้ในจวนของท่านช่างไร้มารยาทยิ่งนัก! พวกมันถึงกับกล้าขวางข้า!”

“ซื่อจื่อ คนใช้ที่มีตาหามีแววไม่เช่นนี้ ปล่อยไว้ไม่ได้เด็ดขาด! ต้องควักลูกตาของพวกมันออกมา พวกมันจะได้สำนึกเสียบ้าง!”

ชุนหลิ่วทำทีท่าเหมือนเป็นเจ้านาย ต้องการให้หยางฝานควักลูกตาของคนเหล่านั้น

หยางฝานถึงกับหัวเราะออกมาด้วยความโมโห

แค่สาวใช้คนหนึ่ง บุกรุกจวนอ๋องแล้วยังไม่พอ แถมยังจองหองพองขน ถึงขนาดสั่งการเจ้านายอย่างเขา!

“เจ้าแน่ใจนะว่าจะควักลูกตาของพวกเขา?”

หยางฝานถามกลับไปอย่างเฉยเมยด้วยสีหน้าเย้ยหยัน

“หรือว่าซื่อจื่อยังอยากจะเก็บไว้เจ้าคะ?”

ชุนหลิ่วไม่พอใจกับความลังเลของหยางฝานอย่างมาก

“ซื่อจื่อ ท่านรีบหน่อยเถอะ พอจัดการกับพวกตาบอดพวกนี้เสร็จ คุณหนูของเรายังมีเรื่องจะสั่งให้ท่านทำอีกนะเจ้าคะ!”

“หากเรื่องนี้ทำให้คุณหนูของเราเสียเวลา คุณหนูของเราจะไม่พอใจเอานะเจ้าคะ!”

ชุนหลิ่วมองด้วยสายตาเร่งเร้า

“ฮ่าฮ่า ช่างน่าขันเสียจริง หลินชิงเยว่จะพอใจหรือไม่ แล้วเกี่ยวอะไรกับข้า? เจ้าเป็นแค่สาวใช้ของจวนแม่ทัพ ก็กล้ามาสั่งสอนข้า?”

เมื่อเห็นชุนหลิ่วไม่มีทีท่าจะสำนึกผิดเลยแม้แต่น้อย สีหน้าของหยางฝานก็เคร่งขรึมขึ้น

ในอดีต ตอนที่เขาตามจีบหลินชิงเยว่ ถึงแม้จะให้ผลประโยชน์กับสาวใช้อย่างชุนหลิ่วคนนี้ไปไม่น้อย แต่ชุนหลิ่วก็ยังคงเคารพเขาอยู่บ้าง

แต่ไม่คิดเลยว่า พอหลินชิงเยว่ได้เป็นอู่โหวหญิง สาวใช้อย่างชุนหลิ่วกลับยโสโอหังถึงเพียงนี้!

“เจ้าบุกรุกจวนอ๋องโดยไม่ได้รับอนุญาต อารักขาทำตามหน้าที่อย่างสุจริต แต่ในสายตาของเจ้า กลับกลายเป็นหมาเฝ้าจวน”

“เจ้าคิดว่าเจ้าเป็นใคร? เป็นเพียงสาวใช้ตัวเล็ก ๆ แต่กล้าดูหมิ่นอารักขาของข้า แถมยังกล่าววาจาโอ้อวดว่าจะควักลูกตาของพวกเขา... เจ้ารู้หรือไม่ว่า หากคนไม่มีลูกตาแล้ว ก็เท่ากับเป็นคนไร้ค่า นี่เจ้ากำลังจะเอาชีวิตของพวกเขา!”

หยางฝานกล่าวด้วยสีหน้าเย็นชา “ข้าว่า คนที่ควรถูกควักลูกตา คือเจ้าต่างหาก!”

“หนอยแหนะ หยางฝาน ท่านว่าอะไรนะ?”

ชุนหลิ่วได้ยินดังนั้น แต่ไม่ตกใจ กลับโกรธจัด

ชี้หน้าด่าหยางฝานด้วยสีหน้าโมโห “ท่านก็แค่คุณชายเสเพล เป็นซื่อจื่อบ้าบออะไรกัน? หยางฝาน ท่านลืมตาดูเสียบ้างสิ ตอนนี้คุณหนูของเราเป็นถึงแม่ทัพขั้นหนึ่ง เป็นอู่โหวหญิงเชียวนะ!”

“ข้าเป็นถึงสาวใช้คนสนิทของอู่โหวหญิง ท่านเป็นแค่ซื่อจื่อที่ไร้อำนาจไร้บารมี ก็กล้ามาตำหนิข้า? เมื่อก่อนคุณหนูของเราตาบอดจริง ๆ ถึงได้ชอบท่าน! สมควรแล้วที่ท่านถูกทิ้ง!”

ชุนหลิ่วมีสีหน้าเย็นชาและเย่อหยิ่ง เห็นได้ชัดว่ายังคงแค้นเคืองกับคำตำหนิเมื่อครู่

“หยางฝาน ตอนนี้ข้าให้โอกาสท่าน หากท่านขอโทษข้าเดี๋ยวนี้ แล้วควักลูกตาของพวกหมาเฝ้าจวนพวกนี้เสีย เรื่องนี้ก็ถือว่าแล้วกันไป มิฉะนั้น ข้าจะนำเรื่องที่ท่านทำทั้งหมดในวันนี้ไปบอกคุณหนู!”

“อย่าคิดว่าข้าไม่รู้ ในใจของท่านยังหมายปองคุณหนูของเราอยู่ตลอด ฉีกสัญญาหมั้นอะไรนั้น? ท่านก็แค่แสร้งทำเป็นไม่ใส่ใจเท่านั้น หากข้าบอกเรื่องวันนี้ไปล่ะก็ ต่อให้วันหน้าท่านมาขอคืนดีกับคุณหนู คุณหนูก็จะไม่ให้โอกาสท่านอีกแล้ว!”

เมื่อได้ยินคำพูดหยาบคายของชุนหลิ่ว ใบหน้าของหยางฝานก็ปรากฏรอยยิ้มเยาะตัวเอง

“ดูเหมือนว่า ข้าจะยังมีเมตตาเกินไป... ขนาดสาวใช้ตัวเล็ก ๆ ยังกล้าข่มขู่ข้า!”

“เอาเถอะ ในเมื่อเจ้าคิดว่าข้าแกล้งทำเป็นวางมาด งั้นวันนี้ข้าก็จะแสดงอำนาจจริงๆ สักครั้ง!”

“เยียนเป่ย!”

หยางฝานหันไปมองเยียนเป่ย “ดูหมิ่นเชื้อพระวงศ์ มิอาจอภัยโทษได้! ลากนังบ่าวชั้นต่ำคนนี้ออกไปควักลูกตา แล้วโยนกลับไปที่หน้าประตูจวนแม่ทัพ!”

“ขอรับ!”

เยียนเป่ยยิ้มร่าและรับคำสั่งทันที

เดิมทีเขาเป็นจอมยุทธ์พเนจร กระทั่งสองปีก่อนได้มาพึ่งพิงหยางฝาน และรับผิดชอบความปลอดภัยของจวนอ๋องเรื่อยมา

เหล่าอารักขาในจวนล้วนได้รับการฝึกฝนจากเขาทั้งสิ้น

ถูกชุนหลิ่วดูหมิ่นขนาดนี้ เขาก็ไม่พอใจมานานแล้ว คำสั่งของหยางฝานก็ตรงตามความต้องการของเขาพอดี!

“ท่านกล้ารึ! หยางฝาน ท่านเอาความกล้ามาที่ใดมาทำร้ายข้า? ท่านรีบสั่งให้พวกมันปล่อยข้าเดี๋ยวนี้!”

“หยางฝาน! เจ้า...อ๊าย!”

ชุนหลิ่วกรีดร้องโวยวาย แต่ถูกเยียนเป่ยตบหน้าไปหนึ่งฉาดจนสลบทันที

ครู่ต่อมา เยียนเป่ยลากชุนหลิ่วที่ใบหน้าเต็มไปด้วยเลือดและหมดสติอยู่กลับมารายงานว่า “ซื่อจื่อ ข้าได้สอบถามชัดเจนแล้ว นังทาสชั้นต่ำผู้นี้มาที่นี่เพื่อขอยืมเงินหนึ่งแสนตำลึงจากท่านซื่อจื่อแทนแม่ทัพเถาฮวา เพื่อเตรียมจัดงานเลี้ยงต้อนรับแขกในคืนพรุ่งนี้ขอรับ”

หยางฝานผงกศีรษะอย่างพึงพอใจกับความละเอียดรอบคอบที่แม้จะดูหยาบกร้านของเยียนเป่ย

จากนั้นกล่าวด้วยสายตาคมกริบว่า “มาขอยืมเงินจากข้า แต่กลับหยิ่งยโสโอหังขนาดนี้ ช่างไม่เห็นข้าอยู่ในสายตาเลยจริง ๆ!”

“ว่าแต่... จัดงานเลี้ยงต้อนรับแขก ฮึ ถ้าข้าจำไม่ผิด โฉนดที่ดินของจวนแม่ทัพเถาฮวายังอยู่ในจวนใช่หรือไม่? เยียนเป่ย เจ้าส่งคนไปที่สมาคมการค้าต้าเซี่ย นำโฉนดที่ดินไปมอบให้นายกสมาคม แล้วแจ้งว่าพรุ่งนี้เที่ยง ข้าจะประมูลจวนแม่ทัพเถาฮวา ทุกคนสามารถเสนอราคาได้ ใครให้ราคาสูงสุดก็จะได้ไป!”

“ขอรับ!” เยียนเป่ยยิ้มกว้าง ขณะที่เขากำลังจะจากไปก็เห็นฉิงเอ๋อร์เดินเข้ามาอย่างรีบร้อน

“ซื่อจื่อ องค์หญิงใหญ่ฟูหรงเสด็จมา! อารักขาไม่กล้าขวาง ตอนนี้เข้าไปในห้องโถงด้านในแล้วเจ้าค่ะ...”

“องค์หญิงใหญ่ฟูหรง? เซี่ยรั่วหลิน?”

หยางฝานประหลาดใจเล็กน้อย

อายุของเซี่ยรั่วหลินอ่อนกว่าเซี่ยหลงยวนเพียงสองปีเท่านั้น

กล่าวอีกนัยหนึ่งก็คือ เซี่ยรั่วหลินก็เป็นเพื่อนเล่นที่โตมาด้วยกันกับหยางฝานเช่นกัน

เพียงแต่เซี่ยรั่วหลินเป็นคนหยิ่งยโสมาแต่เล็ก ไม่เคยเห็นหยางฝานอยู่ในสายตาเลย

ก่อนที่หยางฝานจะทะลุมิติมา เจ้าของร่างเดิมมักจะอ่อนน้อมถ่อมตนต่อหน้าเซี่ยรั่วหลินเสมอ ราวกับหนูเห็นแมวยังไงยังงั้น และพยายามหลีกเลี่ยงให้มากที่สุด

เพราะทุกครั้งที่พบกัน เซี่ยรั่วหลินก็มักจะหาข้ออ้างมากมายมาพูดสาธยายให้เจ้าของร่างเดิม

ต่อมาเจ้าของร่างเดิมโตเป็นผู้ใหญ่ และย้ายไปอยู่ที่จวนเยียนอ๋อง ทั้งสองคนก็ติดต่อกันน้อยลงเรื่อย ๆ...

และนับตั้งแต่เยียนอ๋อง บิดาของเขาเสียชีวิต หยางฝานกับเซี่ยรั่วหลินก็ไม่ได้พบกันอีกเลยแม้แต่ครั้งเดียว

“เซี่ยรั่วหลินมาเยือนกะทันหัน หรือว่าจะเป็นเรื่องการเจรจาสงบศึก?”

หยางฝานครุ่นคิดในใจ แต่ก็ไม่ได้ลังเล กล่าวกับฉิงเอ๋อร์ว่า “เชิญเข้ามา!”

ทว่า ฉิงเอ๋อร์ยังไม่ทันได้ไปเชิญ สตรีงดงามที่สวมชุดหรูหรา แต่งกายคล้ายบุรุษ ก็เดินเข้ามาในห้องโถงอย่างสง่างาม

ซึ่งก็คือเซี่ยรั่วหลินนั่นเอง!

“หยางฝาน เหตุใดเจ้ายังไม่รีบออกไปเตรียมเรื่องการเจรจาสงบศึก ซ่อนตัวอยู่ในจวนทำกระไร? เดี๋ยวก่อน สาวใช้นางนี้เป็นใคร? นางทำผิดอันใด เจ้าถึงได้ลงโทษอย่างทารุณเช่นนี้!”

ทันทีที่พบหน้ากัน เซี่ยรั่วหลินก็กล่าวด้วยน้ำเสียงตำหนิ

ความรังเกียจที่มีหยางฝานเอ่อล้นออกมาทางคำพูดและสีหน้า

“องค์หญิงใหญ่!”

หยางฝานประสานมือคารวะ

เนื่องด้วยอดีตฮ่องเต้สวรรคตกะทันหัน เซี่ยหลงยวนจึงต้องขึ้นครองราชย์ เซี่ยรั่วหลินในฐานะองค์หญิงใหญ่ จึงมีสถานะที่ไม่ธรรมดา

เซี่ยรั่วหลินชอบยกตนข่มท่าน มองผู้อื่นต่ำต้อย แถมยังมีนิสัยดื้อรั้น แม้แต่เซี่ยหลงยวนก็ยังต้องปวดหัวกับน้องสาวคนนี้อยู่เนือง ๆ...

เมื่อยั่วยุไม่ได้ ก็ต้องหลีกเลี่ยง

หยางฝานก็ไม่อยากที่จะอธิบายต้นสายปลายเหตุทั้งหมดให้เซี่ยรั่วหลินฟัง จึงชี้ไปที่ชุนหลิ่วและตอบอย่างขอไปทีว่า “สงสัยว่าคนผู้นี้จะเป็นไส้ศึก บุกรุกจวนอย่างอุกอาจจึงถูกอารักขาจับตัวไว้ได้ กำลังจะลงโทษอยู่พอดีพ่ะย่ะค่ะ”

“ไส้ศึก?”

เซี่ยรั่วหลินเผยแววตาสงสัย “หมายความว่า หยางฝาน เจ้ากำลังทำเรื่องสำคัญอยู่อย่างนั้นรึ? ไหนเจ้าลองบอกมาสิว่า เรื่องการเจรจาสงบศึก เตรียมการไปถึงไหนแล้ว?”

เซี่ยรั่วหลินเงียบไปชั่วขณะ และมีสีหน้าเย็นชาลง “ใช่ ลืมบอกเจ้าไป หยางฝาน ฝ่าบาททรงมีพระบัญชาให้ข้าเป็นรองจางวางกรมพิธีการ และรองทูตเจรจาสงบศึก เพื่อกำกับดูแลทุกการกระทำของเจ้า...”

“หากเจ้าทุ่มเททำงานเต็มที่ก็แล้วไป แต่หากเจ้ากล้าละเลยหน้าที่ อย่าหาว่าข้าไม่ไว้หน้า!”