บทที่ 4

อะไรนะ?

หลินอู่โหว... ถอนหมั้น?

ในท้องพระโรง ฮ่องเต้และขุนนางต่างมองหน้ากันอย่างงงงวย

เซี่ยหลงยวนกล่าวอย่างไม่อยากจะเชื่อว่า “รั่วหลิน เจ้าบอกว่าหลินอู่โหว คือหลินอู่โหวคนไหน?”

“แน่นอนว่าเป็นหลินชิงเยว่ แม่ทัพเถาฮวา วีรสตรีอันดับหนึ่งแห่งต้าเซี่ยของเราน่ะสิเพคะ!”

เซี่ยรั่วหลินฉายแววตาชื่นชม

เพราะเรื่องที่เอาชนะโม่เป่ยได้ นางจึงชื่นชมวีรสตรีหญิงอย่างหลินชิงเยว่อย่างมาก

เมื่อรักใครก็ย่อมรักทั้งหมดของเขาไปด้วย ความรู้สึกรังเกียจที่มีต่อหยางฝานจึงมากขึ้นไปอีก

“เสด็จพี่ ท่านอาจจะยังไม่รู้ว่า แม้หลินอู่โหวจะเคยได้รับความช่วยเหลือจากสกุลหยาง แต่นางก็ไม่ลืมบุญคุณ เมื่อได้รับชัยชนะกลับมาเมืองหลวง แม้จะมีหนุ่มหล่อมากความสามารถอย่างเหลียงเส้าเหวยตามจีบ แต่ก็ยังเต็มใจรักษาคำมั่นสัญญาแต่งงานเมื่อครั้งอดีต และยังคงยอมแต่งงานกับคุณชายเสเพลอย่างหยางฝาน!”

“แต่ระหว่างเหลียงเส้าเหวยกับหลินอู่โหวนั้น กลับเป็นความรักลึกซึ้งแนบแน่น พวกเขาสร้างเรื่องราวดี ๆ ในกองทัพมากมาย เป็นคู่ที่สวรรค์ลิขิตมาให้ครองรักกัน”

“หลินอู่โหวก็แค่ขอร้องหยางฝานเพียงเล็กน้อย หวังว่าเขาจะยอมรับเหลียงเส้าเหวยได้เท่านั้น แต่หยางฝานคนนั้นกลับหยิ่งยโสโอหัง ไม่รู้จักดีชั่ว ฉีกสัญญาหมั้นต่อหน้าทุกคน!”

เซี่ยรั่วหลินแค้นเคือง “เขาเป็นแค่คุณชายเสเพล ทั้งเนื้อทั้งตัวมีตรงไหนที่คู่ควรกับหลินอู่โหว? คนโง่เขลาเบาปัญญาที่หวังสูงแต่ไร้ความสามารถเช่นนี้ เสด็จพี่กลับให้เขาเป็นผู้รับผิดชอบในการเจรจาสันติกับโม่เป่ย ไฉนจึงเห็นกิจการบ้านเมืองเป็นเรื่องเล่นไปได้!”

“หรือว่า ความจริงแล้วเสด็จพี่เพียงแค่ต้องการพลีชีพน้องสาวคนนี้เพื่อผลประโยชน์ จึงจงใจส่งคนเสเพลคนนั้นไปเจรจาสันติ?”

“นี่...”

บนบัลลังก์มังกร เซี่ยหลงยวนตกตะลึงกับคำพูดเหล่านั้นจนปากอ้าตาค้าง!

หลินชิงเยว่บังคับให้หยางฝานถอนหมั้นอย่างนั้นหรือ?

นางเอาความกล้ามาจากไหน!

นางไม่รู้หรือว่าการที่นางได้เป็นอู่โหวและมีเกียรติยศอย่างทุกวันนี้ล้วนเป็นเพราะหยางฝานขอมาให้ทั้งนั้น?

หลิวเฟยหงที่อยู่ข้าง ๆ ก็ตกตะลึงไม่แพ้กัน

มิน่าล่ะ เมื่อครู่หยางฝานถึงได้ต้องการยกเลิกงานเลี้ยงฉลองชัยชนะ...

นี่เขาตัดใจจากหลินชิงเยว่อย่างเด็ดขาดแล้วสินะ!

หลิวเฟยหงด่าสกุลหลินในใจว่าเลอะเลือน

ในใจยิ่งรู้สึกโกรธแทนหยางฝาน!

ปีนั้นเขาสอบตก ท้อแท้และสิ้นหวัง ต้องเร่ร่อนไปตามท้องถนน หากไม่มีหยางฝานคอยชี้แนะก็คงไม่มีทางประสบสำเร็จอย่างทุกวันนี้

ในใจของหลิวเฟยหง เขาถือหยางฝานเป็นอาจารย์ผู้มีพระคุณมาโดยตลอด

ในเวลานี้หลิวเฟยหงอยากจะแก้ต่างให้หยางฝานสักสองสามประโยค...

แต่เมื่อคำพูดมาถึงปาก เขากลับไม่รู้ว่าจะเริ่มพูดอย่างไร!

หรือจะต้องบอกว่า เพื่อช่วยสกุลหลิน หยางฝานถึงกับนำป้ายเหล็กอักษรชาดและป้ายทองคำเว้นโทษประหารที่ได้รับพระราชทานจากอดีตฮ่องเต้มาบีบบังคับให้ฝ่าบาททรงผ่อนปรน?

หรือจะต้องบอกว่า เพื่อให้หลินชิงเยว่ออกรบ นอกจากหยางฝานจะอ้อนวอนไทเฮาแล้ว เขายังได้ถวายกำไรหนึ่งในสามส่วนจากการค้าขายเครื่องประทินโฉมให้ไทเฮาเพื่อใช้จุนเจือวังหลัง?

หรือจะต้องบอกว่า ความดีความชอบของหลินชิงเยว่ในการขับไล่โม่เป่ย เป็นเพราะหยางฝานแอบคอยช่วยเหลืออยู่เบื้องหลัง และแม้กระทั่งตำแหน่งอู่โหวหญิงของหลินชิงเยว่ก็แลกมาด้วยเงินยี่สิบล้านตำลึงของหยางฝาน?

ทันทีที่ข่าวเหล่านี้แพร่งพรายออกไป เกียรติยศของราชวงศ์จะเอาไปไว้ที่ใด? พระพักตร์ของฝ่าบาทจะเอาไปไว้ที่ใด? หน้าตาของราชสำนักจะเอาไปไว้ที่ใด?!

ในฐานะข้าราชบริพาร หลิวเฟยหงรู้ดีว่าบางคำเขาพูดไม่ได้ แต่บางคำเขากลับต้องเป็นคนพูด

เรื่องการเจรจาสันติ มีเพียงหยางฝานเท่านั้นที่ทำได้

ดังนั้นจะปล่อยให้องค์หญิงใหญ่ถามซักไซ้ตามอำเภอใจไม่ได้เด็ดขาด ซึ่งจะทำให้ฝ่าบาทลำบากพระทัยได้

“เรียนองค์หญิง”

หลิวเฟยหงเปลี่ยนความคิดและกล่าวว่า “การที่ฝ่าบาททรงให้ซื่อจื่อเยียนอ๋องเป็นผู้รับผิดชอบการเจรจาสันติ ก็เพราะครานั้นอดีตเยียนอ๋องสามารถป้องปรามโม่เป่ยได้ หากเยียนอ๋องยังอยู่ โม่เป่ยไหนเลยจะกล้ารุกรานชายแดน?”

“ใช่ ใช่ ใช่!”

เซี่ยหลงยวนปาดเหงื่อ มองหลิวเฟยหงอย่างชมเชย และผงกศีรษะรัว ๆ “ข้าเลือกหยางฝานก็เพราะเหตุนี้ ข้ารักและทะนุถนอมเจ้าแทบไม่ทัน จะคิดให้เจ้าไปแต่งงานต่างแดนได้อย่างไร?”

“ถ้าอย่างนั้น ให้หลินอู่โหวเป็นผู้รับผิดชอบการเจรจาสันติเองเลยจะไม่ดีกว่าหรือเพคะ?”

เซี่ยรั่วหลินไม่ยอมลดราวาศอกแม้แต่น้อย

แน่นอนว่านางรู้ถึงชื่อเสียงอันเกรียงไกรของอดีตเยียนอ๋อง

แต่เยียนอ๋องก็คือเยียนอ๋อง หยางฝานก็คือหยางฝาน

“นี่...”

เซี่ยหลงยวนมองเซี่ยรั่วหลิน น้องสาวคนเดียวอย่างรู้สึกปวดกบาล

เซี่ยหลงยวนย่อมรู้แก่ใจดีว่าหลินชิงเยว่มีฝีมือแค่ไหน

กองทัพยังไม่เคลื่อน เสบียงต้องมาก่อน

หลินชิงเยว่พอมีฝีมือด้านวรยุทธ์ สามารถนำทัพออกรบได้

แต่หากไม่มีเงินทุนที่หยางฝานถวายให้เพื่อบำรุงเสบียง หรือแม้แต่อาวุธวิเศษอย่างเกือกม้าจากหยางฝาน ต้าเซี่ยก็ไม่มีทางที่จะสร้างความเสียหายอย่างหนักแก่โม่เป่ยได้เลย!

แต่รายละเอียดภายในเหล่านี้เป็นความลับ เซี่ยหลงยวนจึงไม่สามารถอธิบายให้เซี่ยรั่วหลินฟังได้

ขณะนั้นเอง หลิวเฟยหงที่อยู่ข้าง ๆ ก็กล่าวขึ้นอย่างทันท่วงทีว่า “เรียนองค์หญิง การที่ฝ่าบาทไม่ใช้หลินอู่โหว อันที่จริงแล้วเป็นการขู่ขวัญ หากหยางฝานเจรจาไม่สำเร็จ ฝ่าบาทก็จะทรงแต่งตั้งหลินอู่โหวให้เป็นผู้รับผิดชอบการเจรจาสันติอีกครั้งอย่างแน่นอนพ่ะย่ะค่ะ”

“ท่านหลิวจงซูหมายความว่า เป็นการใช้กลยุทธ์ความจริงลวง โดยให้หยางฝานเป็นผู้รับผิดชอบการเจรจาสันติก่อน เพื่อให้คณะทูตโม่เป่ยลดความระมัดระวังลงอย่างนั้นหรือ?”

ในฐานะที่เซี่ยรั่วหลินเป็นองค์หญิงใหญ่ก็ได้ร่ำเรียนเขียนอ่านตำรามามากมายตั้งแต่เด็ก

เมื่อได้ยินดังนั้นก็กล่าวทันที

“ใช่ ใช่ ใช่ ข้าหมายความอย่างนั้นแหละ!”

เซี่ยหลงยวนลอบถอนหายใจอย่างโล่งอก

ในที่สุดก็ตบตาเด็กหญิงรั่วหลินคนนี้ได้สำเร็จ

ทว่า เมื่อคิดถึงหยางฝาน ในใจของเซี่ยหลงยวนก็อดไม่ได้ที่จะกัดฟันกรอด

หากหยางฝานสามารถก้าวออกมาตั้งแต่แรก แทนที่จะจมปลักอยู่กับเรื่องความรักใคร่และเชิดชูหลินชิงเยว่ เขาก็คงไม่ตกอยู่ในสภาพเช่นนี้กระมัง?

เมื่อคิดได้ดังนั้น เซี่ยหลงยวนก็พลันกล่าวว่า “รั่วหลิน แม้แผนการของหลิวจงซูจะดีก็จริง แต่อย่างไรเสียหยางฝานก็เป็นเพียง... คนเสเพล! กระนั้น ข้าจึงอยากจะแต่งตั้งเจ้าเป็นรองจางวางกรมพิธีการ เพื่อเป็นรองทูตในการต้อนรับคณะทูตโม่เป่ย และช่วยสอดส่องดูแลหยางฝานแทนข้า เจ้ายินดีหรือไม่?”

“เสด็จพี่วางพระทัยได้ ข้าจะจับตาดูหยางฝานคนนั้นให้ดีแน่นอนเพคะ!”

เซี่ยรั่วหลินได้ยินดังนั้นก็เบิกบานใจ

เสด็จพี่แต่งตั้งนางเป็นรองทูต การเจรจาสันติจะดำเนินการภายใต้การดูแลของนาง แล้วจะยังมีความคิดที่จะให้นางไปแต่งงานต่างแดนได้อย่างไร?

เซี่ยรั่วหลินให้คำมั่นสัญญาอย่างหนักแน่น และเน้นย้ำหลายครั้งว่าจะคอยจับตาดูหยางฝานให้ดีก่อนจากไป

หลังจากเซี่ยรั่วหลินจากไป หลิวเฟยหงก็ยิ้มอย่างขมขื่น “ฝ่าบาท กระหม่อมสังเกตว่าสามเรื่องที่ซื่อจื่อทูลขอไปก่อนหน้านี้ ดูเหมือนว่าเขาจะตระหนักได้แล้ว และมีความคิดที่จะสร้างผลงาน หากวันหนึ่งองค์หญิงใหญ่ทรงทราบความจริง กระหม่อมเกรงว่าจะทนรับโทสะขององค์หญิงไม่ไหวพ่ะย่ะค่ะ!”

เซี่ยหลงยวนยิ้มจาง ๆ แต่ไม่ได้ใส่ใจ “ไม่เป็นไร อ้ายชิงอย่าได้ตื่นตระหนกไป สกุลหลินโง่เขลาไม่รู้จักเพชรเม็ดงาม แล้วยังจะไม่ให้ข้าได้ไปบ้างหรือ? หากวันหน้าหยางฝานได้เกี่ยวดองกับราชวงศ์ อ้ายชิงย่อมได้ความดีความชอบเป็นอันดับแรก!”

“เพียงแต่ หยางฝานจะตัดความสัมพันธ์กับหลินชิงเยว่ได้จริงหรือไม่นั้น ก็ไม่อาจเชื่อคำพูดของรั่วหลินแต่เพียงฝ่ายเดียวได้... เรื่องนี้ ข้าจะต้องส่งคนไปสืบสวนด้วยตัวเอง!”

เป็นอย่างที่คิด!

หลิวเฟยหงเข้าใจในใจว่า จู่ ๆ ฝ่าบาทก็ให้องค์หญิงใหญ่ไปคอยจับตาดูหยางฝานนั้น ก็เพราะทรงมีแผนซ่อนอยู่ในใจจริง ๆ...

...

ที่จวนเยียนอ๋อง

เมื่อเห็นหยางฝานกลับมาจากพระราชวัง ฉิงเอ๋อร์รีบออกมาต้อนรับทันที “ซื่อจื่อ สิ่งของทั้งหมดที่สั่งไว้สำหรับงานเลี้ยงฉลองชัยชนะได้ถูกส่งคืนไปหมดแล้วตามคำสั่งของท่าน แต่ผลไม้บางส่วนในสวนหลังจวน อย่างเช่น ‘แก้วมังกร’ ที่ท่านเพาะปลูกไว้ได้ถูกเก็บเกี่ยวแล้ว เกรงว่าจะเก็บไว้ได้ไม่นานเจ้าค่ะ”

“เอาบางส่วนให้บ่าวรับใช้ในจวนไปแบ่งกันกิน ที่เหลือก็ทำเป็นน้ำผลไม้”

หยางฝานกล่าวสั่งอย่างขอไปที

“เจ้าค่ะ”

ฉิงเอ๋อร์รับคำสั่ง ขณะที่นางกำลังจะไปบอกคนอื่น ๆ ทันใดนั้นก็ได้ยินเสียงเอะอะโวยวายดังมาจากนอกจวน

“ซื่อจื่อ!”

ยังไม่ทันที่ฉิงเอ๋อร์จะกล่าวถาม เยียนเป่ย หัวหน้าอารักขาประจำจวนก็รีบวิ่งมารายงานว่า “ด้านนอกมีสาวใช้นางหนึ่งอ้างว่าเป็นสาวใช้ของแม่ทัพเถาฮวา นางไม่เพียงแต่บุกรุกเข้ามาในจวนอย่างอุกอาจ แถมยังกล่าววาจาดูหมิ่นอารักขา จะจัดการอย่างไร ซื่อจื่อโปรดตัดสินด้วยขอรับ!”

“สาวใช้ของหลินชิงเยว่?”

หยางฝานขมวดคิ้วเล็กน้อย “ไป ออกไปดู!”