บทที่ 9

“ท่านหลินอู่โหว! ท่านมาด้วยตนเองเลยรึ?!”

ตู้หย่งสะดุ้งตกใจ รีบก้าวเข้าไปพร้อมยิ้มแหยะ ๆ “ท่านหลินอู่โหวกล่าวได้ถูกต้องแล้ว เป็นข้าเองที่เลอะเลือน คดีนี้ ข้าจะสอบสวนอย่างเป็นธรรมแน่นอน!”

แม้หลินชิงเยว่จะเป็นแม่ทัพ แต่นางก็ได้รับพระเมตตาจากฮ่องเต้อย่างล้นพ้น อนาคตไกลไร้ขีดจำกัด

ยิ่งไปกว่านั้น นางกำลังจะแต่งเข้าสกุลเหลียงอีกด้วย!

เพราะหลินชิงเยว่มาด้วยตนเอง ตู้หย่งจึงไม่กล้าวางอำนาจ

ท่าทีเปลี่ยนไปจากพลิกหน้ามือเป็นหลังมือทันที

ทว่า หลินชิงเยว่กลับไม่แม้แต่จะมองตู้หย่ง

ดวงตาหงส์คู่สวยของนางจ้องมองหยางฝานอย่างดูแคลน และกล่าวด้วยสีหน้าเย็นชาว่า

“หยางฝาน ข้าไม่คิดเลยจริง ๆ ว่าวันหนึ่งท่านจะกลายเป็นแบบนี้”

“ถึงแม้เมื่อก่อนท่านจะไม่เอาไหน แต่การกระทำก็ถือว่าตรงไปตรงมา”

“ไม่พบกันแค่สามปี ท่านกลับกลายเป็นคนต่ำทรามถึงเพียงนี้ ท่านทำให้ข้าผิดหวังมาก!”

เมื่อเห็นหลินชิงเยว่ทำท่าทางเศร้าอย่างจริงจัง หยางฝานถึงกับพูดไม่ออกไปชั่วขณะ

เขาเองก็ไม่เข้าใจจริง ๆ ว่าหลินชิงเยว่ใจกล้าหน้าด้านมากแค่ไหน ถึงได้พูดคำเหล่านี้ออกมาได้

เมื่อคิดดูดี ๆ แล้ว เมื่อก่อนเขาตาบอดจริง ๆ ถึงได้รู้สึกว่าหลินชิงเยว่น่าสงสาร

“หลินชิงเยว่ ใครกันที่ให้ความกล้ากับเจ้า ถึงได้มายืนอยู่ตรงนี้แล้วกล่าวหาว่าข้าต่ำทราม?”

“แล้วการกระทำของเจ้าไม่ได้ต่ำทรามเลยหรือไง?”

“ท่านไม่ต้องมาแก้ตัว หยางฝาน ท่านควักลูกตาสาวใช้คนสนิทของข้า และยังจับตัวน้องชายข้า ก็แค่ต้องการจะพบหน้าข้าเท่านั้นมิใช่หรือ?”

“สมความปรารถนาของท่านแล้ว ข้ามาแล้ว”

หลินชิงเยว่ไม่เปิดโอกาสให้หยางฝานได้พูดไปมากกว่านี้เลย

นางเชิดคางขึ้น เหมือนหงส์ที่หยิ่งผยอง

หยางฝานเป็นเพียงตัวตลกที่น่าขันในสายตาของนาง

“หยางฝาน หากท่านรักข้าจริง ก็ควรจะยอมรับที่ท่านไร้ความสามารถ แล้วไปพยายามให้ดีขึ้น เพื่อที่จะคู่ควรกับข้า ไม่ใช่ใช้วิธีการต่ำทรามเหล่านี้มาทำให้คนอื่นรังเกียจ”

“เล่ห์กลต่ำทรามใด ๆ ก็ตาม ล้วนแล้วแต่น่าขันอย่างยิ่งเมื่ออยู่ตรงหน้ากับพลังที่แท้จริง”

หลินชิงเยว่พูดพร้อมกับล้วงเอาปึกตั๋วเงินออกมาจากอกเสื้อ แล้วโยนลงที่เท้าของหยางฝาน

“หยางฝาน ท่านคิดว่าวิธีการต่ำทรามเหล่านี้ของท่านจะใช้ได้ผลกับข้ารึ?”

“ข้าเป็นถึงอู่โหวแห่งต้าเซี่ย เป็นคนที่ท่านไม่มีทางเอื้อมถึงไปตลอดชีวิต! ข้าพูดเพียงคำเดียว ขุนนางผู้มั่งคั่งที่ยินดีให้ข้ายืมเงินมีเต็มพระราชวัง!”

“นี่คือตั๋วเงินห้าแสนตำลึง ท่านเอาไป!”

“ข้าให้ชุนหลิ่วไปขอยืมเงินห้าแสนตำลึงจากท่าน ก็แค่ไม่อยากสร้างความลำบากให้ผู้อื่น ไม่ใช่ว่าข้าขัดสนเงินห้าแสนตำลึงนี้”

“ข้าให้ชาวฉุนไปเอาโฉนดที่ดินจวนแม่ทัพจากท่าน ไม่ใช่ว่าข้าไม่มีปัญญาซื้อ เพียงแต่ของรางวัลจากฝ่าบาทยังมาไม่ถึงเท่านั้นเอง”

“ข้าเป็นถึงอู่โหวแห่งต้าเซี่ยผู้ทรงเกียรติ จะเอาเปรียบท่านหรือ?”

“แต่ท่าน! ท่านไม่ควรทำร้ายชุนหลิ่วและหยามเกียรติน้องชายข้าเลยจริง ๆ!”

“วันที่ท่านฉีกสัญญาหมั้น ข้าเคยบอกว่าจะยอมทำตามคำขอของท่านสามข้อ แต่นั่นไม่ใช่ข้ออ้างให้ท่านทำอะไรตามอำเภอใจได้ หากท่านคิดจะใช้วิธีเช่นนี้เพื่อให้ข้าปล่อยท่านไป ข้าทำไม่ได้!”

“ตอนนี้ ข้าให้เงินท่านแล้ว ส่วนท่าน ก็ควรจะชดใช้สิ่งที่ท่านทำลงไป!”

หลินชิงเยว่นั่งอยู่บนหลังม้าเถาฮวาด้วยท่วงท่าสง่างามองอาจและทำตัวสูงส่ง

หยางฝานหยามเกียรติน้องชายของนางถึงขนาดนี้ ซึ่งเป็นการล้ำเส้นขีดจำกัดของนางแล้ว!

“หยางซื่อจื่อ ที่แท้ท่านก็จงใจใส่ร้ายคุณชายหลินเพราะปัญหาเรื่องเงินทองนี่เอง เช่นนั้นแล้ว เรื่องนี้ก็ไม่อาจถือว่าเป็นเรื่องในครอบครัวแล้ว ซื่อจื่อโปรดตามข้าไปที่ศาลาว่าการเมืองหลวงด้วยเถอะ!”

ด้านข้าง ตู้หย่งหาได้ใส่ใจกับการที่หลินชิงเยว่เมินเฉยใส่เขาไม่

กลับกัน ยิ่งเขาฟังคำพูดของหลินชิงเยว่มากเท่าไหร่ยิ่งตกใจมากขึ้นเรื่อย ๆ

ทันทีที่หลินชิงเยว่กล่าวจบ เขาก็รีบกล่าวว่าต้องการพาหยางฝานไป

ใต้แสงแดดอันเจิดจ้าสาดส่องลงมา

สายลมเย็นพัดโชยมา

หยางฝานมองตั๋วเงินที่พื้น

ในภวังค์ เขานึกถึงภาพที่หลินชิงเยว่ร้องไห้อ้อนวอนขอให้เขาช่วยชีวิตคนทั้งสกุลหลินเมื่อสามปีก่อน

ตอนนั้น เพื่อถ่วงเวลาไม่ให้ศาลต้าหลี่ตัดสินลงโทษสกุลหลินหนักจนต้องยอมรับสารภาพ เขาถึงกับจ่ายเงินติดสินบนคนทั้งศาลต้าหลี่ ดูเหมือนก็เป็นเงินห้าแสนตำลึงกระมัง?

ทันใดนั้น หยางฝานก็ไม่อยากที่จะอธิบายแล้ว

จะกล่าวหาว่าเขาต่ำทรามก็ช่างเถอะ

อย่างไรเสีย ตลอดหลายปีที่ผ่านมา ในสายตาคนส่วนใหญ่ เขาก็ไม่ได้มีชื่อเสียงดีอะไรอยู่แล้ว

เพียงแต่ ด่าก็ด่าไปแล้ว คนเลวก็เป็นไปแล้ว งั้นควรจะสะสางบัญชีได้แล้วกระมัง?

“ฉิงเอ๋อร์! เอาโฉนดที่ดินให้ใต้เท้าตู้ดู!”

หยางฝานไม่แตะต้องปึกตั๋วเงินที่พื้นเลย

เขาเงยหน้าขึ้น มองหลินชิงเยว่อย่างใจเย็น “เจ้าบอกว่าจะคืนเงินให้ข้า งั้นก็ดี เจ้าคืนมาสิ”

“หยางฝาน ท่านหมายความว่าไง? ท่านตาบอดรึไง? ไม่เห็นตั๋วเงินห้าแสนตำลึงที่เท้ารึไง?”

“เห็นแล้ว แต่ไม่พอ”

“ไม่พอ?”

หลินชิงเยว่ขมวดคิ้ว “ห้าแสนตำลึงยังไม่พอที่จะซื้อโฉนดที่ดินจวนแม่ทัพจากท่านอย่างนั้นหรือ? หยางฝาน ข้าขอเตือนท่านว่าอย่าทำตัวงี่เง่า ความอดทนของข้ามีขีดจำกัด!”

“ฮ่าฮ่า... ข้าทำตัวงี่เง่า?”

หยางฝานหัวเราะ “หลินชิงเยว่ ข้าเข้าใจความไม่รู้ของเจ้า เพราะเจ้าเพิ่งกลับมาเมืองหลวง แต่เจ้าไม่มีสามัญสำนึก แล้วก็ยังไม่มีแม้แต่สมองด้วยอย่างนั้นรึ? โฉนดที่ดินอยู่ในมือใต้เท้าตู้แล้ว พอหรือไม่ เจ้าถามดูก็จะรู้เอง!”

“ฮึ น่าขัน หยางฝาน ท่านกำลังสั่งสอนข้างั้นรึ? ไม่ว่าจะขาดอีกเท่าไหร่ วันนี้ข้าก็จะชดเชยให้ท่านเอง!”

หลินชิงเยว่หัวเราะเยาะ แล้วหันไปมองที่โฉนดที่ดินในมือของตู้หย่ง “ท่านผู้ว่าตู้ ยังขาดอีกเท่าไหร่?”

“เอ่อ...” ตู้หย่งเหงื่อแตกพราก กล่าวตะกุกตะกักว่า “สะ สอง สอง”

“เฮ่อ! ข้าคิดว่าขาดไปเท่าไหร่ ก็แค่สองร้อยตำลึง...”

“ท่านหลินอู่โหว ไม่ใช่สองร้อยตำลึง แต่เป็นสองล้านตำลึง!”

“เท่าไหร่นะ?”

ใบหน้างามของหลินชิงเยว่แข็งค้าง

“ท่านหลินอู่โหว ท่านดูเอาเองเถอะ...”

ตู้หย่งรีบมอบโฉนดที่ดินให้ทันที

เมื่อเห็นหมึกสีแดงสดและตราประทับทางการบนโฉนดที่ดิน หลินชิงเยว่ก็พึมพำอย่างไม่อยากจะเชื่อ “เป็นไปได้ยังไง... มันจะเป็นไปได้ยังไง?”

“ท่านพ่อ!”

หลินชิงเยว่ถึงกับนั่งไม่ติด นางลงจากม้า แล้วมองไปยังหลินเจิ้งถัง “ที่ดินจวนแม่ทัพ ใช้เงินไปตั้งสองล้านห้าแสนตำลึงเลยหรือ?”

“ชิงเยว่”

หลินเจิ้งถังหลบสายตา กล่าวอ้ำ ๆ อึ้ง ๆ ว่า “จวนแม่ทัพเถาฮวา ตั้งอยู่ในย่านการค้าที่เจริญคึกคัก แถมยังมีพื้นที่กว้างขวาง... แต่ที่ดินแปลงนี้ หยางฝานเป็นคนให้มาเอง! เหตุใดเราต้องจ่ายเงินด้วย?”

“ข้าเคยบอกว่าจะมอบจวนแม่ทัพให้หลินชิงเยว่จริง แต่ข้าก็บอกด้วยว่าจวนแม่ทัพหลังนี้ เป็นหนึ่งในสินสอดที่ข้าเตรียมไว้”

หยางฝานแสดงสีหน้าเยาะเย้ย “หลินเจิ้งถัง ตอนนี้สัญญาหมั้นก็ยกเลิกไปแล้ว สกุลหลินของท่านกล้าดียังไงมายึดครองที่ดินที่ข้าจะมอบให้ว่าที่ภรรยาของข้า?”

“เจ้า!”

หลินเจิ้งถังหน้าแดงก่ำ กำลังจะพูดอะไรบางอย่าง แต่ถูกหลินชิงเยว่ขัดจังหวะ

“พอแล้วหยางฝาน!”

หลินชิงเยว่เชิดคอขาวผ่องพลางกล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า “ให้เวลาข้าสองสามวัน หลังจากจบงานเลี้ยงฉลองชัยชนะ ข้าจะคืนเงินอีกสองล้านตำลึงที่เหลือให้ครบถ้วน!”

“สองล้านตำลึงงั้นรึ? ยังไม่พอ!”

หยางฝานเอียงคอพลางมองไปยังฉิงเอ๋อร์ “ไป เอาบัญชีค่าซ่อมแซมจวนให้ใต้เท้าตู้ดู!”

หา?

ตู้หย่งถึงกับอึ้งไปในทันทีเมื่อได้ยินดังนั้น

เขาเคยได้ยินมาว่า เพื่อสร้างจวนให้แล้วเสร็จก่อนที่กองทัพใหญ่จะกลับด้วยชัยชนะ หยางฝานได้ระดมคนงานนับพันคนเร่งงานทั้งวันทั้งคืนต่อเนื่องกันกว่าสองเดือน!

แค่ค่าแรงคนงานก็เป็นเงินจำนวนมหาศาลแล้ว!

“เอ่อ เรื่องนี้ไม่จำเป็นต้องให้ข้าตรวจดูแล้วละ ท่านหลินอู่โหว...”

“เอามา!”

หลินชิงเยว่แย่งสมุดบัญชีมาจากมือฉิงเอ๋อร์

ทันทีที่เห็น นางก็รู้สึกเลือดลมตีขึ้นหน้า แทบจะยืนไม่อยู่!

“หยางฝาน!”

หลินชิงเยว่มีสีหน้าเย็นยะเยือกพลางกัดฟันกรอด “เจ้าสร้างจวนหลังหนึ่งหมดตั้งแปดล้านตำลึงเลยรึ? เจ้ารู้หรือไม่ว่าเงินจำนวนนี้สามารถซื้อเสบียงเลี้ยงกองทัพได้ทั้งปีเลยนะ!”

“เสบียงปีหนึ่งงั้นรึ?”

หยางฝานแสดงสีหน้าขบขัน “โอ้! ใช่แล้ว มากมายขนาดนั้นเชียว...”

“ตอนนั้นข้าก็บอกน้องชายเจ้าแบบนี้แหละ แต่เขาไม่ฟังเลย ทั้งอยากสร้างภูเขาจำลอง อยากขุดบ่อปลา แถมยังบอกว่าถ้าไม่มีสิ่งเหล่านี้ก็ไม่คู่ควรกับตำแหน่งหลินอู่โหวของเจ้า...”

“ข้าเองก็อยากรู้เหมือนกันว่าน้องชายเจ้าคิดอะไรอยู่”

“ถึงกับเอาเสบียงของกองทัพใหญ่ทั้งปีมาให้ท่านหลินอู่โหว!”

“สร้างจวนหลังหนึ่ง!”