บทที่ 8

“อะไรนะ?”

“สาวใช้ของหลินชิงเยว่ถูกควักลูกตาเพราะด่าประจานหยางฝาน ตอนนี้บุตรชายคนเล็กของสกุลหลิน หลินชาวฉุนกำลังจุดไฟเผาจวนเยียนอ๋องงั้นรึ?”

ณ พระราชวัง

ในห้องทรงพระอักษร

เซี่ยหลงยวนที่ได้รับรายงานจากสาบลับหน่วยคงคาทมิฬถึงกับตะลึงปากอ้าตาค้าง

จวนเยียนอ๋อง เป็นถึงจวนที่อดีตฮ่องเต้พระราชทานให้แก่สกุลหยาง

เพื่อเป็นสัญลักษณ์แห่งเกียรติศักดิ์ของยอดฟานอ๋องแห่งต้าเซี่ย

ยิ่งไปกว่านั้น เจ้าของจวนเยียนอ๋องก็คือหยางฝาน ผู้ที่ยากจะหยั่งรู้อีกด้วย!

“หลินชาวฉุนแห่งสกุลหลิน เป็นผู้ใดกัน?”

เซี่ยหลงยวนหันไปถามหลิวเฟยหงที่อยู่ข้าง ๆ

“คนผู้นี้กำลังศึกษาอยู่ที่สำนักศึกษากั๋วจื่อเจี้ยน เป็นคนไร้ความรู้ความสามารถ เช้าชามเย็นชามพ่ะย่ะค่ะ”

หลิวเฟยหงกราบทูลตามความจริง

“โอ้? ในเมื่อประพฤติตัวเลวทราม เหตุใดสำนักศึกษากั๋วจื่อเจี้ยนถึงรับนักศึกษาแบบนี้เข้ามาได้?”

“เอ่อ... ทูลฝ่าบาท เป็นความผิดของกระหม่อมพ่ะย่ะค่ะ!”

หลิวเฟยหงรีบคุกเข่าลงด้วยความหวาดกลัว อับอายจนหน้าแดงก่ำ “ความจริงแล้วกระหม่อมเป็นคนแนะนำคนผู้นี้ให้เข้าเรียนที่สำนักศึกษากั๋วจื่อเจี้ยนพ่ะย่ะค่ะ”

“หืม?”

เซี่ยหลงยวนเริ่มสนใจขึ้นมาทันที “หรือว่าอ้ายชิงมีอดีตกับหลินชาวฉุนผู้นี้?”

“ไม่ใช่ญาติไม่ใช่มิตรพ่ะย่ะค่ะ”

หลิวเฟยหงก้มหน้าลง “เป็นอาจารย์ของกระหม่อม หยางฝานที่ให้กระหม่อมทำเช่นนั้นพ่ะย่ะค่ะ”

“พรูด!”

เซี่ยหลงยวนกระตุกมุมปาก รู้สึกสนุกขึ้นมา

“ถ้าไม่ติดว่าไม่สะดวกที่จะออกจากวัง ข้าอยากจะเห็นสีหน้าของหยางฝานในตอนนี้จริง ๆ...”

“หลิวอ้ายชิงมีความเห็นอย่างไรกับการกระทำของสกุลหลิน?”

“ฝ่าบาท”

หลิวเฟยหงประสานมือ “สกุลหลินกินบนเรือน ขี้บนหลังคา และบาดหมางกับหยางฝาน ถือเป็นหนทางสู่ความตายแล้วพ่ะย่ะค่ะ แต่ก็ยังไม่ถึงกับต้องตายแน่นอน ยังมีความผันผวนอยู่บ้าง”

“อ้ายชิงหมายถึง... หลินชิงเยว่?”

เซี่ยหลงยวนฉายแววตาลึกล้ำ “หลิวอ้ายชิง จงร่างราชโองการแทนข้า อนุญาตตามที่หยางฝานร้องขอ ให้เขาสืบทอดตำแหน่งเยียนอ๋องโดยมีผลทันที และแต่งตั้งให้เป็นรองเจ้ากรมพิธีการ เพื่อมีอำนาจรับผิดชอบในการเจรจาสันติกับโม่เป่ยอย่างเต็มที่”

“ส่วนหลินชาวฉุนแห่งสกุลหลิน ละเมิดกฎหมาย ก่อความวุ่นวายแก่เชื้อพระวงศ์ ให้ลงโทษตามกฎหมาย ถอดถอนสถานะนักศึกษาของสำนักศึกษากั๋วจื่อเจี้ยน และห้ามรับราชการตลอดชีวิต!”

“นอกจากนี้ งานเลี้ยงฉลองชัยชนะของสกุลหลินที่จะมีขึ้นในอีกสามวัน ก็ให้ยกเลิกทั้งหมด!”

...

“หยางฝาน! พี่ข้าเป็นถึงอู่โหวแห่งต้าเซี่ย เจ้ากล้าหยามเกียรติข้าถึงเพียงนี้ เจ้าตายแน่!”

นอกจวนอ๋อง หลินชาวฉุนที่ถูกเยียนเป่ยหยียบไว้ใต้เท้าตะโกนลั่นด้วยความโกรธเกรี้ยว

“ตบปาก!”

หยางฝานไม่อยากพูดพล่าม

เมื่อไม่มีพันธะหมั้นหมายกับหลินชิงเยว่แล้ว ในสายตาเขา หลินชาวฉุนก็ไม่ใช่อะไรเลย

เขาไม่มีทางตามใจแน่นอน

“เพี๊ยะเพี๊ยะเพี๊ยะ!”

เยียนเป่ยหัวเราะร่า ฟาดฝ่ามือไปหลายฉาดจนหลินชาวฉุนแทบสลบ

“หยุดเถอะ! หยางฝาน... พี่เขย! ได้โปรดหยุดตีข้าเถอะ!”

ไม่นานนัก หลินชาวฉุนก็เลือดกบปาก ร้องขอความเมตตาอย่างรวยริน

“ฉิงเอ๋อร์”

หยางฝานไม่แยแส สั่งกับฉิงเอ๋อร์ว่า “ไปตรวจสอบความเสียหายในจวน แล้วจัดทำบัญชีรายการส่งไปที่ศาลาว่าการเมืองหลวง”

“พี่เขย ท่านจะจับข้าแห่ประจานจริง ๆ หรือ?”

เมื่อเห็นหยางฝานเอาจริง หลินชาวฉุนก็ตกใจกลัวมาก แต่ยังแสร้งทำเป็นแข็งนอกอ่อนใน “พี่ข้าเป็นถึงอู่โหว เจ้าทำเช่นนี้กับข้า พี่ข้าไม่ปล่อยเจ้าไว้แน่!”

“พูดจาให้มันสุภาพหน่อย ข้ากับหลินชิงเยว่ไม่มีความเกี่ยวข้องใด ๆ กันอีกแล้ว”

“อีกอย่าง อย่าว่าแต่หลินชิงเยว่จะเป็นอู่โหวเลย ต่อให้เป็นนางองค์หญิงหรือฮองเฮา ถ้ากล้าเผาจวนเยียนอ๋องของข้า ข้าก็จะจับให้หมดโดยไม่ละเว้น!”

“เยียนเป่ย ใส่โซ่ตรวนให้เขา แล้วแห่ประจาน!”

หยางฝานหมดความอดทนกับหลินชาวฉุนมานานแล้ว

การไว้ชีวิตหลินชาวฉุนแล้วส่งให้ศาลาว่าการเมืองหลวงจัดการ ถือเป็นความเมตตาอันใหญ่หลวงแล้ว

“หยางฝาน เจ้าคอยดูเถอะ คนของข้ากลับไปเชิญพี่ข้าที่จวนแม่ทัพแล้ว พอพี่ข้ามาถึง ข้าจะให้เจ้าคุกเข่าขอโทษข้า!”

หลินชาวฉุนที่ถูกกดให้สวมโซ่ตรวนด่ากราดอย่างหยาบคายด้วยแววตาเคียดแค้น

ทว่าครั้งนี้ เยียนเป่ยได้ตบหน้าเขาไปหลายฉาด โดยไม่รอให้หยางฝานออกคำสั่ง...

...

“อะไรนะ?! หยางฝานกล้าจับตัวชาวฉุนไปงั้นรึ? แถมยังถูกคุมตัวแห่ประจานแล้วส่งไปที่ศาลาว่าการเมืองหลวงอีก?”

ที่จวนแม่ทัพ

หลินเจิ้งถังโกรธจัดเมื่อได้ฟังรายงานจากบ่าวรับใช้ที่หนีกลับมา

“หยางฝานคิดว่าเขาเป็นเยียนอ๋องรึไง? ถึงได้กล้าจับตัวบุตรชายของข้า ข้าจะทำให้เขาต้องชดใช้!”

“สั่งคนให้เตรียมม้า ไปที่ศาลาว่าการเมืองหลวง!”

“แล้วก็รีบส่งคนไปพบคุณหนู ให้นางรีบไปที่ศาลาว่าการเมืองหลวงทันที!”

ทั่วทั้งสกุลหลินวุ่นวายไปหมด

เนื่องจากเกิดเรื่องวุ่นวายใหญ่โตขนาดนี้ขึ้นในเมืองหลวง หยางฝานยังไม่ทันจะคุมตัวหลินชาวฉุนไปถึงศาลาว่าการเมืองหลวง เจ้าหน้าที่ที่ได้รับข่าวระหว่างทางก็ได้รีบกลับมารายงานก่อนแล้ว

ตู้หย่ง ผู้ว่าการศาลาว่าการเมืองหลวงตกใจอย่างมากเมื่อได้รับแจ้ง!

“หลินชาวฉุน เป็นแค่นักศึกษาคนหนึ่งของสำนักศึกษากั๋วจื่อเจี้ยน ถึงกับกล้าวางเพลิงเผาจวนเยียนอ๋องงั้นรึ? แม้ว่าหยางฝานจะไม่ได้เรื่องเพียงใด แต่เขาก็เป็นถึงซื่อจื่อเยียนอ๋อง ตราบใดที่ยังไม่ถูกปลดจากตำแหน่งซื่อจื่อ แม้จะเป็นเชื้อพระวงศ์สูงศักดิ์เพียงวันเดียว ก็มีความผิดถึงขั้นประหารชีวิตเลยนะ!”

“ท่านผู้ว่า จะกล่าวเช่นนี้ไม่ได้นะขอรับ”

เฉาห้วน รองผู้ว่าการศาลาว่าการเมืองหลวงที่อยู่ข้าง ๆ ประสานมือพร้อมกล่าวว่า “สกุลหลินกับหยางฝานมีพันธะสัญญาหมั้นหมายกัน เดิมทีก็เป็นเรื่องในครอบครัวอยู่แล้ว และหลินชาวฉุนก็เป็นแค่นักศึกษาคนหนึ่ง ก็แค่ล้อเล่นกันเท่านั้น ถึงกับจะตัดหัวเขาจริง ๆ หรือขอรับ?”

เฉาห้วนเงียบไปชั่วขณะ ก่อนจะชี้แนะว่า “หลินชิงเยว่ พี่สาวของหลินชาวฉุนคือวีรสตรีอันดับหนึ่งแห่งต้าเซี่ย ได้รับพระเมตตาจากฝ่าบาทอย่างหาที่สุดมิได้ และข้าก็ได้ยินมาว่านางได้ตกลงปลงใจกับเหลียงเส้าเหวย หลานชายของอัครมหาเสนาบดีเหลียงแล้ว... ใต้เท้า เรื่องนี้ต้องจัดการอย่างรอบคอบนะขอรับ!”

“ถูกต้อง...”

ตู้หย่งครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนสะบัดชุดคลุมขุนนาง “เรื่องในครอบครัวแค่นี้ กลับวุ่นวายมาถึงศาลาว่าการเมืองหลวง สมควรแลวรึ? ทหาร! สั่งหน่วยทหารอู่เฉิงตามข้าออกไปขวางซื่อจื่อเยียนอ๋อง!”

ครู่ต่อมา เมื่อตู้หย่งเตรียมตัวพร้อมแล้วก็เห็นหลินเจิ้งถังควบม้ามาแต่ไกล ๆ

ในอดีตหลินเจิ้งถังเคยดำรงตำแหน่งรองเจ้ากรมคลัง นับว่ารู้จักมักคุ้นกับตู้หย่งกันมาก่อน

“ท่านผู้ว่าตู้!”

หลินเจิ้งถังกล่าวด้วยความเคารพ “ลูกชายของข้าถูกหยางฝาน ซื่อจื่อเยียนอ๋องจับไปโดยไม่มีเหตุผลอันควร แห่ประจานหยามเกียรติ ขอท่านผู้ว่าโปรดให้ความเป็นธรรมแก่สกุลหลินด้วยขอรับ!”

“ขอแค่ท่านผู้ว่าสามารถช่วยลูกชายของข้ากลับมาได้ สกุลหลินของข้าจะสำนึกในบุญคุณเป็นอย่างยิ่ง!”

“นี่... ฮ่าฮ่าฮ่า นายท่านหลิน ข้ากำลังจะไปช่วยเหลือประชาชนให้ได้รับความเป็นธรรมพอดีเลย!”

ตู้หย่งลงจากม้าประคองหลินเจิ้งถังลุกขึ้น แล้วกล่าวด้วยน้ำเสียงหนักแน่น “นายท่านหลินวางใจได้ ผิดถูกย่อมตัดสินด้วยความยุติธรรม ข้าจะไม่ปล่อยให้บุตรชายของท่านถูกใส่ร้ายอย่างเด็ดขาด!”

ต๊อก ต๊อก ต๊อก!

ไม่นานนัก ตู้หย่งก็นำทหารจากหน่วยทหารอู่เฉิงไปสกัดขบวนแห่ประจานกลางทาง แล้วล้อมไว้จนแน่นหนา

ฉับ ฉับ ฉับ!

เยียนเป่ยและเหล่าอารักขาของจวนเยียนอ๋องล้วนเป็นทหารส่วนตัว ไม่ได้เห็นเจ้าหน้าที่รัฐแล้วจะขาอ่อน

พวกเขาชักดาบและหอกออกมาอย่างพร้อมเพรียง และตั้งท่าอย่างระมัดระวัง

ตู้หย่งที่อยู่บนหลังม้าสูงขมวดคิ้วเล็กน้อย ไม่คิดว่าอารักขาของจวนเยียนอ๋องจะกล้าหาญถึงเพียงนี้

แต่เขาก็ไม่ได้คิดจะทำให้เรื่องใหญ่โตอยู่แล้ว จึงลงจากม้าถามว่า “ซื่อจื่อเยียนอ๋องอยู่ที่ไหน?”

“โอ้? ที่แท้ก็ท่านผู้ว่าตู้นี่เอง”

บนรถม้า หยางฝานเปิดม่านออก เมื่อมองเห็นหลินเจิ้งถังที่อยู่ข้างตู้หย่งแล้วก็แสยะยิ้มอย่างเย็นชา

“ท่านผู้ว่าตู้มาได้จังหวะพอดี วันนี้ในจวนจับตัวคนร้ายที่ลอบวางเพลิงได้ กำลังคุมตัวไปส่งที่ศาลาว่าการเมืองหลวงพอดี”

หยางฝานเดินลงจากรถม้าอย่างไม่รีบร้อน

“เหลวไหล!”

หลินเจิ้งถังที่อยู่ข้าง ๆ ตู้หย่งตะโกนด่าทอ “หยางฝาน! เจ้าต่างหากที่ให้บ่าวไพร่ทำร้ายลูกชายของข้าชัด ๆ! เจ้าเป็นถึงซื่อจื่อเยียนอ๋องผู้ทรงเกียรติ ใช้อำนาจบาตรใหญ่รังแกผู้อื่นยังไม่พอ ยังกล้าบิดเบือนความจริงต่อหน้าท่านผู้ว่าอีก ควรจะลงโทษท่านอย่างไรดี?”

“ท่านพ่อ!”

เมื่อหลินชาวฉุนที่ถูกเยียนเป่ยคุมตัวอยู่เห็นบิดามาช่วยก็ตะโกนลั่น “ท่านพ่อ! ข้าถูกใส่ร้าย! ข้าเดินอยู่ดี ๆ ก็ถูกหยางฝานส่งคนมาจับ! เขาตามจีบพี่สาวข้าไม่สำเร็จก็เลยแค้นฝังใจ และอยากจะแก้แค้นชัด ๆ!”

“ท่านผู้ว่าตู้”

เมื่อหลินเจิ้งถังได้ยินดังนั้นก็รีบหันไปมองตู้หย่ง “ขอท่านผู้ว่าโปรดให้ความเป็นธรรมแก่สกุลหลินด้วยขอรับ!”

“หยางฝาน!”

ตู้หย่งกระแอมไอเบา ๆ แล้วกล่าวอย่างเฉยเมย “ทั้งสองฝ่ายต่างคนต่างพูด ข้าเองก็ลำบากใจไม่น้อย ได้ยินมาว่าท่านเคยกับหลินอู่โหวเคยมีสัญญาหมั้นหมายกันใช่หรือไม่? ถ้าเช่นนั้น เรื่องนี้ก็นับเป็นเรื่องในครอบครัว ดังคำกล่าวที่ว่า เรื่องในครอบครัว ขุนนางดีก็ยากจะตัดสิน จากที่ข้าเห็น ท่านปล่อยคุณชายหลินไปเถอะ ให้เรื่องนี้ได้ยุติลงเพียงเท่านี้เถิด!”

“ช้าก่อน!”

ทันใดนั้น ทันทีที่ตู้หย่งกล่าวจบ ก็มีเสียงตะโกนที่ใสชัดดังมาจากที่ไกลออกไป

บนหลังม้าเถาฮวา หลินชิงเยว่มีสีหน้าเย็นชา “ข้ากับหยางฝานไม่มีความสัมพันธ์อันใดกันอีกแล้ว เรื่องนี้ไม่ใช่เรื่องในครอบครัว!”

“หยางฝานรังแกสกุลหลินของข้า มิหนำซ้ำยังแห่ประจานหยามเกียรติน้องชายข้า เรื่องนี้จะปล่อยไปง่ายๆ ไม่ได้เด็ดขาด!”

“ขอท่านผู้ว่าตู้โปรดเปิดศาลสอบสวนอย่างยุติธรรม และลงโทษตามกฎหมาย!”