บทที่26

ตั้งแต่เขาเข้าประตู เขาก็สู้ขึ้นมาทีละขั้น ทีละขั้นอย่างโหดเหี้ยม

ตลอดกระบวนการ ไม่มีใครสู้กับเขาได้เลย

“แกจะแก้แค้นฉัน แต่ไม่รู้ว่าฉันเป็นใครหรอ?”

ลู่เฉินเริ่มเข้ามาใกล้จ้าวหู่อย่างช้าๆ สายตาเขาเย็นชาเป็นพิเศษ

“เชี่ย! แกแม่งอย่าเข้ามานะ ไม่งั้นกูจะยิงคุณตาย!”

จู่ๆจ้าวหู่ก็หยิบปืนออกมาจากลิ้นชัก

แต่ก่อนที่เขาจะยกมือขึ้น ลู่เฉินก็กระโดดไปข้างหน้าและคว้าปากกระบอกปืนไว้

จากนั้นเขาก็บีบอย่างแรง

“เอี๊ยดอ๊าด!”

ด้วยเสียงเสียดสีของโลหะ

จ้าวหู่พบด้วยความหวาดกลัวว่าปืนพกของเขาถูกอีกฝ่ายบีบจนแตกไป

นั่นมันทำด้วยเหล็กนะ

คนแบบไหนถึงจะสามารถเล่นปืนเหมือนโคลนและนวดตามอําเภอใจได้?!

“น้อง...น้องลู่ เรื่องก่อนหน้านี้ล้วนเป็นความเข้าใจผิด ตราบใดที่คุณจากไปตอนนี้ ผมสัญญาได้ว่า ต่อไปผมจะไม่หาเรื่องคุณอีกแล้ว”

จ้าวหู่กลัวจนเหงื่อออก เขาเลือกที่จะยอมแพ้อย่างเด็ดขาด

พลังยุทธ์แบบนี้ได้เกินขอบเขตของคนทั่วไปโดยสิ้นเชิงแล้ว

ไม่น่าแปลกใจที่แม้แต่ผู้ยิ่งใหญ่อย่างหวางป่ายโซ่ก็ยังเคารพต่อหน้าลู่เฉินขนาดนั้นเลย

“แกไม่หาเรื่องฉัน แต่ฉันจะหาเรื่องคุณแก”

ระหว่าง ลู่เฉินพูด จู่ๆเขาก็จับไหล่ของจ้าวหู่และดึ