บทที่ 1006

เวินเฉวียนเซิ่งที่ตกลงมาจากหลังม้ายังไม่ทันได้ตั้งตัว ทันใดนั้นก็ทำให้เขาได้เห็นภาพที่ตะลึงจนตาแทบถลน

ม้าที่ตื่นกลัวยกร่างกายส่วนหน้าขึ้น จากนั้นขาหน้าของมันเหยียบลงไปบนขาเวินเฉวียนเซิ่งอย่างแรง

ทันใดนั้นเสียงกระดูกแตกหักดังชัดเจน

เสียงที่ดังขึ้นพร้อมกันยังมีเสียงร้องโหยหวนของเวินเฉวียนเซิ่ง

“โอ๊ย โอ๊ย โอ๊ย!”

“ใต้เท้ากั๋วกง!”

องครักษ์เพียงหนึ่งเดียวที่เหลือเพราะได้รับบาดเจ็บหนัก จึงไม่ทันขัดขวางทุกสิ่งที่เกิดขึ้น

ต้องทนเห็นขาของผู้เป็นนายถูกม้าที่ตกใจเหยียบจนหักต่อหน้าต่อตา ต่อมาเขารีบพุ่งเข้าไป ก่อนที่ม้าตัวนั้นจะเหยียบผู้เป็นนายของเขาเป็นครั้งที่สอง จัดการม้าตัวนั้นในดาบเดียว

เมื่อม้าตัวนั้นตาย ผู้คนที่อยู่ตรงนั้นแบ่งเป็นสองฝ่าย

ฝ่ายหนึ่งคือเวินเฉวียนเซิ่งที่นั่งอยู่บนพื้น โดยขาทั้งสองข้างเลือดเนื้อเละกับองครักษ์ที่ทั่วร่างอาบไปด้วยเลือด

อีกฝ่ายหนึ่งคือพวกเป่ยเฉินหยวนที่เร่งกลับมาจากนอกเมือง และมองดูภาพที่เกิดขึ้นอย่างเย็นชา

“เป่ย เฉิน หยวน!”

สองมือเวินเฉวียนเซิ่งสั่นเทา กอดขาข้างที่บาดเจ็บของตัวเองไว้แน่น ใบหน้าเจ็บปวดจนบิดเบียว ในดวงตาคือความโกรธแค้นและชิงชังที่สลับกันไ