บทที่ 762

เวินเยวี่ยจิกเนื้อฝ่ามือจนเป็นแผล เมื่อจิกจนเลือดซึมออกมาถึงได้อดกลั้นไฟโกรธที่เกือบจะทนไม่ได้เอาไว้

นางขบฟันแน่น ผ่านไปครู่หนึ่งจึงกล่าวขึ้น “อนุ...ที่พำนักของมารดาอนุก่อนหน้านี้เป็นช่องเขาแห่งหนึ่ง บนเขาทางลาดชัน อนุยืนไม่มั่น ไม่ทันระวังจึงตกจากเขา ถึงได้...มีบาดแผลเต็มตัว”

“เป็นเช่นนั้นหรือ?”

เวินหย่าลี่ฟังนางพูดจบ แต่ก็ยังถามอย่างระแวง

เวินเยวี่ยฝืนยิ้มพร้อมย้อนถาม “ไม่อย่างนั้น ฮูหยินใหญ่ ท่านหวังให้เป็นอย่างไรหรือเจ้าคะ?”

เวินหย่าลี่เบะปาก “ข้าย่อมหวังให้เป็นเช่นนั้นจะดีที่สุด แต่หากวันใดข้ารู้ว่าเจ้ากล้าทำผิดต่อเส้าเจ๋อ ทำผิดต่อจวนจงหย่งโหวของพวกข้าละก็ ข้าจะให้เส้าเจ๋อหย่าเจ้าแน่นอน!”

แววตาเวินเยวี่ยมีจิตสังหารแวบผ่านทันใด

นางเอ่ยเสียงอ่อน แสร้งทำต่ำต้อย “ฮูหยินใหญ่วางใจได้ ยามนี้อนุแต่งเข้าจวนจงหย่งโหวแล้ว ผู้ที่พึ่งพิงได้ก็มีเพียงพี่เส้าเจ๋อเท่านั้น เขาเป็นสามีของอนุ หากรุ่งโรจน์ก็รุ่งโรจน์ด้วยกัน หากเสียหายก็เสียหายด้วยกัน เหตุผลนี้อนุทราบดี ดังนั้นจะทำเรื่องที่ผิดต่อเขาได้อย่างไรเจ้าคะ?”

ขณะที่พูด นางก้าวไปข้างหน้าหนึ่งก้าวแล้วจับถ้วยน้ำชาของเวินหย่าลี่ “น้ำชาเย็นแ