LOGINShare
บทที่ 936
Latest chapter
หลังบวชชี บรรดาท่านพี่ก็อ้อนวอนให้ข้าสึก บทที่ 942
การชดใช้สุดท้าย นั่นคือชีวิตทั้งหมดของทุกคนในจวนจงหย่งโหวเวินหย่าลี่สูดหายใจเข้าลึก ๆ จนกระทั่งตอนนี้นางถึงได้วางอคติทั้งหมดในใจลงอย่างสิ้นเชิง “ข้ารู้แล้ว ท่านพี่วางใจเถอะ ข้าจะต้องช่วยท่านและลูกชายของเราให้ได้!”ต่อมาเวินหย่าลี่ออกมาจากห้องตอนแสร้งทำเป็นไปเข้าห้องสุขา นางอาศัยจังหวะที่ปิดบัง แล้วแอบปล่อยแมงมุมดวงตาสอดส่องของหลานซื่อออกไปตรงหัวมุมเพียงพริบตา เวินหย่าลี่เห็นแมงมุมสอดส่องตัวนั้นหายไปจากสายตาของนางในไม่กี่ที“หลานซื่อ ขอเพียงเจ้าสามารถช่วยพวกเราจวนจงหย่งโหวเอาไว้ได้ ช่วยสามีและลูกชายของข้าออกไปได้ ถ้าอย่างนั้นนับจากนี้ ต่อให้เป็นวัวเป็นควายให้เจ้าข้าก็เต็มใจ!”เวินหย่าลี่แอบอธิษฐานในใจขณะเดียวกัน อีกด้านหนึ่งเวินเยวี่ยใช้มีดกรีดช่วงท้องของชุยเส้าเจ๋อให้เป็นบาดแผล ทำให้เลือดไหลออกมาทันทีนางเทไข่แมลงกู่จากภาชนะกู่ลงไปบนบาดแผลนั้นอย่างใจเย็น ต่อมาร้อยด้ายใส่เข็มแล้วเย็บบาดแผลที่มีเลือดนั้นให้ติดกัน แน่นอน ไข่แมลงกู่เหล่านั้นก็ถูกเย็บเข้าไปในบาดแผลช่วงท้องของชุยเส้าเจ๋อตลอดทั้งกระบวนการ แม้ชุยเส้าเจ๋อจะลืมตา ดูเหมือนคนมีสติสัมปชัญญะทุกอย่างแต่เขากลับไม่ม
หลังบวชชี บรรดาท่านพี่ก็อ้อนวอนให้ข้าสึก บทที่ 941
หลังจากเวินหย่าลี่แอบกลับมาที่จวนจงหย่งโหว ไม่ได้ปล่อยแมงมุมลูกตาสอดส่องตัวนั้นออกมาทันที แต่กลับไปที่ห้องนอนก่อน กลับไปดูจงหย่งโหวที่ยังนอนรักษาตัวอยู่บนเตียง“ท่านพี่ ข้ากลับมาแล้ว”เวินหย่าลี่เกาะอยู่ขอบเตียง จับมือใหญ่ข้างหนึ่งของจงหย่งโหวขึ้น ดวงตาแดงก่ำ เรียกขานด้วยเสียงสะอื้นเล็กน้อยจงหย่งโหวที่ได้ยินเสียงนางค่อย ๆ ตื่นขึ้นมา เมื่อเห็นสภาพของเวินหย่าลี่ เขาบีบมือของนางกลับอย่างอ่อนแรงหนึ่งครั้ง “ไม่ต้องเป็นห่วง ข้ายังไหว ลองเล่าสถานการณ์มาเถอะ”เวินหย่าลี่พยักหน้า เตรียมอ้าปากจะพูด เมื่อนึกถึงแมลงกู่เหล่านั้นของหลานซื่อ นางหันมองรอบห้องอย่างอดไม่ได้ จากนั้นโน้มไปข้างหูจงหย่งโหวอย่างระวัง บอกเล่าเรื่องราวทั้งหมดที่นางได้พูดคุยกับหลานซื่อในบ้านสกุลหลานให้ฟังหนึ่งครั้งหลังจากฟังจบ สีหน้าจงหย่งโหวตกตะลึงอย่างไรเขาก็เป็นขุนนางผู้ใหญ่ในราชสำนัก เรื่องบางอย่างที่ได้พบเจอมีมากกว่าเวินหย่าลี่ สิ่งที่รู้ก็มีไม่น้อยดังนั้นหลังจากได้ยินคำพูดของหลานซื่อที่เวินหย่าลี่นำมาบอก สิ่งแรกที่เขานึกถึงคือตัวแปรที่สำคัญและน่ากลัวยิ่งกว่าเวินเยวี่ยผู้นั้นคือคนต่างเผ่า!เจิ้นกั๋วกงถึงขนาดป
หลังบวชชี บรรดาท่านพี่ก็อ้อนวอนให้ข้าสึก บทที่ 940
“อย่ากังวลเรื่องแมลงพิษในร่างกายของสองพ่อลูกจงหย่งโหวเลย รออีกวันสองวันก็ไม่ใช่ปัญหา เพราะถึงอย่างไรตอนนี้เวินเยวี่ยก็ยังไม่สามารถฆ่าพวกท่านได้ ดังนั้นที่มีปัญหาจึงเป็นอีกเรื่องหนึ่ง”“เรื่องอะไร?”เวินหย่าลี่มีสีหน้าสับสนหลานซื่อขมวดคิ้วพูดว่า “ตอนนี้ยังไม่รู้ว่าในจวนจงหย่งโหวของท่านมีแมลงพิษอยู่มากน้อยแค่ไหน แต่ไม่ว่าจะมีมากน้อยแค่ไหน ก็ต้องรับประกันได้ว่าไม่มีตัวใดหลงเหลืออยู่ในจวนจงหย่งโหว มิฉะนั้นหากปล่อยให้พวกมันหลบหนีไป ก็จะเป็นหายนะของทั้งเมือง มีปัญหาตามมาไม่รู้จบ”เมื่อได้ยินเช่นนี้ เป่ยเฉินหยวนก็อดขมวดคิ้วไม่ได้อู๋โยวพูดถูกแมลงพิษที่เก่งกาจมีไม่มากนัก แต่สิ่งที่น่ากลัวที่สุดคือฝูงแมลงพิษหากมีแมลงพิษจำนวนมากกระจัดกระจายไปทั่วเมืองหลวงแล้วล่ะก็ จะเกิดความยุ่งยากแล้วใครจะรู้ว่าเวินเยวี่ยจะควบคุมแมลงพิษตัวเล็ก ๆ ที่ไม่สะดุดตาเหล่านั้น ให้ไปยังเรือนอื่น ๆ และควบคุมผู้คนมากกว่าเดิมอีกหรือไม่หากเป็นเช่นนี้ หากต้องการค้นหาทั้งหมดออกมา ก็เหมือนกับการงมเข็มในมหาสมุทรแต่เป่ยเฉินหยวนกลับนึกถึงแมลงเหล่านั้นของหลานซื่อขึ้นมาทันทีอู๋โยวพูดแบบนี้ คิดว่าต้องมีรับมือแล้วเ
หลังบวชชี บรรดาท่านพี่ก็อ้อนวอนให้ข้าสึก บทที่ 939
เมื่อเห็นว่าถูกหลานซื่อเปิดโปง เวินหย่าลี่ก็ไม่กล้าโต้แย้ง พูดอย่างยิ้มเยาะ “ตอนนั้นหม่อมฉันความจริงก็ไม่ได้คิดอะไรมาก แค่เห็นว่ามันดูเหมือนสิ่งของจากสกุลหลาน อีกอย่างตอนนั้นแม่ของท่านป่วยเรื้อรังอยู่บนเตียง สภาพดูแย่มากจริง ๆ แม้ว่าเมื่อก่อนหม่อมฉันจะไม่ชอบนาง แต่ก็ไม่เคยคิดที่จะปล่อยให้นางตาย ดังนั้นเดิมทีจึงคิดว่าจะเอาไปให้นางดู บางทีอาจจะทำให้นางอารมณ์ดีขึ้นบ้างก็ได้”“แต่ใครจะไปคิดว่าก่อนที่หม่อมฉันจะเอาไปให้นาง วันนั้นภายในจวนของท่านก็เกิดเรื่องใหญ่ พี่ใหญ่ฆ่าคนรับใช้หลายคนด้วยความโกรธ ตอนนั้นหม่อมฉันถึงพบว่าตัวเองดูเหมือนจะหยิบเอาสิ่งของบางอย่างที่วิเศษสุดยอดไป แต่ว่าตอนนั้นหม่อมฉันตกใจหวาดกลัวฉากฆาตกรรมนั้นมากจริง ๆ ไม่กล้าหยิบมันออกมา ดังนั้นจึงเก็บซ่อนไว้มาตลอดจนถึงทุกวันนี้” หลานซื่อมองออกว่าเวลานี้นางไม่ได้กำลังพูดโกหก ด้วยเหตุนี้ นางถึงเพิ่งเข้าใจในตอนนี้ว่า ทำไมแม่ของนางถึงมีท่าทีที่ดีมากต่อเวินหย่าลี่ในตอนแรก ถึงขั้นยินดีจับคู่นางกับจงหย่งโหวเองเลยคนอย่างเวินหย่าลี่นั้น เมื่อเปรียบเทียบเวินเฉวียนเซิ่งผู้เป็นพี่ใหญ่ของนาง ช่างต่างกันสุดขั้วโดยสิ้นเชิงเวินเฉวียนเซ
หลังบวชชี บรรดาท่านพี่ก็อ้อนวอนให้ข้าสึก บทที่ 938
“บ้าเอ๊ย นางกลับกล้าทำแบบนี้กับจวนจงหย่งโหวของเราเช่นนี้!”หากเป็นแบบนี้ต่อไป เกรงว่าไม่เพียงแค่นางเท่านั้น แต่ท่านโหวและเส้าเจ๋อของนาง จะกลายเป็นหุ่นเชิดที่ถูกควบคุมโดยหญิงชั่วเวินเยวี่ยคนนั้นด้วย!เวินหย่าลี่นึกถึงคำพูดก่อนหน้านี้ของหลานซื่อ รีบถามว่า “ธิดาศักดิ์สิทธิ์ หากท่านล่าช้าไปอีกสิบวันถึงครึ่งเดือนไข่แมลงพวกนี้จะฟักออกมา ถึงตอนนั้นท่านโหวของเราจะหมดทางช่วยเหลือแล้วหรือเปล่า?”หลานซื่อลูบคางพูดว่า “ใช่ว่าจะหมดทางช่วยเหลือโดยสิ้นเชิง แต่ถึงแม้จะรอดมาได้ ก็จะกลายเป็นคนไม่สมประกอบ ไม่โง่เขลาก็พิการ”“อย่างนั้นก็ไม่ได้การ! จำเป็นต้องรีบช่วยท่านโหวและเส้าเจ๋อ!”เวินหย่าลี่ไม่สนใจอะไรอีกแล้ว ก้าวไปข้างหน้าพลางคุกเข่าลง คุกเข่าลงตรงหน้าหลานซื่อทันที เอ่ยขอร้องอย่างเป็นกังวล “ธิดาศักดิ์สิทธิ์ หม่อมฉันรู้ว่าท่านต้องมีวิธี ได้โปรดช่วยท่านโหว ช่วยลูกชายของข้าด้วย!”“ใช่แล้ว!”นางพูดไปก็นึกถึงอะไรออกในทันใด รีบล้วงของสิ่งหนึ่งที่ห่อด้วยผ้าเช็ดหน้าออกมาจากแขนเสื้อของตัวเอง “ของสิ่งนี้ เป็นสมบัติของประมุขตระกูลหลานของพวกท่าน”นางเปิดผ้าเช็ดหน้าออก เผยให้เห็นสิ่งของข้างในเป็นตราหยก
หลังบวชชี บรรดาท่านพี่ก็อ้อนวอนให้ข้าสึก บทที่ 937
เวินหย่าลี่มองไปที่ไข่แมลงกองนั้น ไม่อาจเชื่อได้เลยทำไมในร่างกายของนางถึงได้มีสิ่งที่น่ากลัวมากมายเช่นนี้อยู่?!ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน?เป็นใคร...ไม่ใช่สิ นางรู้ว่าเป็นใคร!เรื่องราวมาถึงขั้นนี้ นอกจากหญิงชั่วเวินเยวี่ยคนนั้นแล้วจะยังมีใครได้อีกเล่า!และสิ่งที่น่ากลัวยิ่งกว่านั้นก็คือ สิ่งที่หลานซื่อพูดกับนางในเวลาต่อมา...“ไข่แมลงเหล่านี้ยังมีชีวิตอยู่ ดูจากขนาดของมันแล้วน่าจะอาศัยอยู่ในร่างกายของท่านมาสักพักแล้ว อืม...ไม่น่าจะน้อยกว่าหนึ่งเดือนกระมัง”กล่าวอีกนัยหนึ่ง ความจริงเวินเยวี่ยได้ลงมือกับผู้คนในจวนจงหย่งโหวไปตั้งนานแล้วเพียงแต่เมื่อไม่นานมานี้ ไข่แมลงในร่างกายของเวินหย่าลี่และคนอื่น ๆ ค่อย ๆ คงที่ ถึงได้เริ่มหยุดอำพรางโฉมหน้าที่แท้จริงของนางแล้ว“ยัง...ยังมีชีวิตอยู่หรือ? อย่าบอกนะว่าสิ่งเหล่านี้ยังฟักออกมาได้?!”เวินหย่าลี่ถามด้วยน้ำเสียงสั่นเครือหลานซื่อพยักหน้า “ถูกต้อง หากท่านล่าช้าไปสิบกว่าวันถึงครึ่งเดือนแล้วล่ะก็ แมลงพวกนี้น่าจะสามารถฟักตัวภายในร่างกายของท่านได้ จากนั้นก็เจาะเข้าไปในอวัยวะภายในของท่าน แขนขาทั้งสี่และกระดูกทั้งหมด เจาะเข้าไปแม้กระทั่งสมองของ
You may also like
ฮูหยินของข้าถึงเวลากลับจวนได้หรือยัง
ป่าดอกท้อ32.0K viewsหมิงอี้ เศรษฐีนีชาวสวน
ฟู่จินเฟย14.6K viewsชายาอัปลักษณ์ของท่านอ๋องรูปงาม
จันทร์ส่องแสง37.1K viewsโทษทีข้าเกิดมาต้องเป็นเมียเอกเท่านั้น
สั่งไม่หยุด99.2K viewsชิงเหมย...บุปผาซ่อนคม
หลงเวลา /จู้หมิง2.1K viewsมิอาจห้ามใจให้ไร้รัก
ต้ายวี่1.3K viewsวาสนาดอกเหมยงาม
องค์หญิงโนเนม1.9K viewsหลังหย่า ราชาสงครามอ้อนขอข้าคืนดี
เชี่ยเก้อจวี๋จื่อ228.3K views
