บทที่ 10

อาการอักเสบที่บาดแผลของเย่ซิ่นไม่นับว่ารุนแรงมากนัก

หลังจากที่เซี่ยเชียนฮวันเข้าไป ก็จัดการทำแผลให้เขาแบบทั่วไป จากนั้นก็ให้ใบสั่งยาลดไข้ธรรมดาเพิ่มอีก ประมาณนี้เป็นอันใช้ได้

"ไปหาคนจัดยาให้เถอะ"

เซี่ยเชียนฮวันรู้สึกอ่อนเพลียจนต้องใช้นิ้วมือไปกดระหว่างคิ้ว ก่อนยื่นใบสั่งยาไปให้นางเว่ย

นางเว่ยรับมาด้วยสองมือ คำนับให้นางก่อนกล่าว "ขอบพระทัยพระชายา!"

ไม่ว่าพระชายาคนนี้เมื่อก่อนจะร้ายกาจแค่ไหน แต่ตอนนี้นางเว่ยเห็นถึงความเปลี่ยนแปลงของนางแล้ว เรื่องที่ผ่านไปแล้วก็ให้มันผ่านไปเถอะ

"แล้วก็" เซี่ยเชียนฮวันเอ่ยปากอีกครั้ง "เรื่องที่ข้ารักษาให้ลูกชายของเจ้า ไม่ต้องพูดให้ใครฟังล่ะ โดยเฉพาะท่านอ๋องของเจ้า"

"แต่ว่า..."

นางเว่ยไม่เข้าใจ

ท่านอ๋องชอบผู้หญิงที่มีความสามารถ แม่นางซูผู้นั้นแต่งกลอนได้เพียงไม่กี่บท วาดภาพได้นิดหน่อย ก็ทำให้ท่านอ๋องชื่นชมได้แล้ว ความสามารถในการรักษาของพระชายายอดเยี่ยมกว่าทักษะการวาดภาพหรือเริงระบำตั้งเยอะ เหตุใดนางจะต้องปิดบังท่านอ๋องด้วยเล่า

"รีบไปเถอะ" เซี่ยเชียนฮวันมองนางด้วยสายตาเรียบเฉย ถึงไม่โกรธแต่ก็ดูน่าเกรงขาม

นางเว่ยรีบไปอย่างรวดเร็ว

เซี่ยเชียนฮวันวางพู่กันลง ถอนหายใจเบาๆ "ข้าไม่ได้ชอบท่านอ๋องของพวกเจ้าสักหน่อย ไม่ช้าก็เร็วจะต้องไปจากที่บ้าบอนี่อยู่แล้ว เจ้ายังเห็นข้าเป็นผู้หญิงอ่อนแอที่ต้องคอยเอาอกเอาใจเขาอยู่ทุกวันหรือยังไง"

นางไม่ทันสังเกตว่าเย่ซิ่นที่นอนคว่ำอยู่บนเตียงด้านหลังลืมตาขึ้นมามองน้อยๆ สีหน้าแสดงถึงความตกใจ

......

จิ่นซิ่วเอวี้ยน ที่นี่คือสถานที่ที่ซูอวี้เออร์พักอาศัยอยู่

บริเวณสวนถูกประดับด้วยดอกไม้ต้นไม้อย่างละเมียดละไม บนกำแพงมีภาพวาดของจิตรกรชื่อดัง ทุกพื้นที่ล้วนแสดงให้เห็นถึงความสง่างาม แตกต่างจากทางด้านของเซี่ยเชียนฮวันที่ตกแต่งอย่างเรียบง่ายชัดเจน

ซูอวี้เออร์ถือจอกชาไว้ในมือ ยกคิ้วขึ้นพูดว่า "เจ้าบอกว่าเซี่ยเชียนฮวันรักษาเย่ซิ่นจนหายแล้วงั้นเหรอ ไม่มีทาง"

"ท่านอย่าไม่เชื่อสิเจ้าคะ ข้าเห็นกับตาว่านางเว่ยพยุงตัวพระชายาเดินออกจากห้องเก็บฟืน เข้าไปในห้องขององค์รักษ์เย่ จากนั้นร่างกายขององค์รักษ์เย่ก็ดีขึ้นมาก ไม่เช่นนั้นด้วยนิสัยของนางเว่ย จะยอมไปหาท่านอ๋องเพื่อขอร้องให้ศัตรูได้อย่างไร"

เมื่อชิงถีสืบข่าวได้ก็รีบวิ่งแจ้นมารายงานกับซูอวี้เออร์ทันที

ซูอวี้เออร์ขมวดคิ้ว ไม่มีกะจิตกะใจจะดื่มชาอีกต่อไป ค่อยๆ วางจอกชาลง "ท่านอ๋องรู้เรื่องนี้หรือไม่"

"ดูเหมือนจะไม่รู้เจ้าค่ะ เดิมทีที่องค์รักษ์เว่ยถูกโบยจนเป็นเช่นนั้นก็เพราะถูกพระชายาใส่ความ คิดดูแล้วก็เป็นเพราะพระชายาทำตัวเอง นางเว่ยจะไปช่วยนางขอร้องก็เรื่องหนึ่ง แต่ไม่น่าจะช่วยพูดแสดงความดีให้กับนางต่อหน้าท่านอ๋องหรอกเจ้าค่ะ" ชิงถีกล่าว

"ซวงชิง เจ้าไปบอกพวกบ่าวรับใช้ให้เก็บปากตัวเองให้ดี หากข้าได้ยินว่าใครไปปากมากต่อหน้าท่านอ๋อง พูดเรื่องเซี่ยเชียนฮวัน ข้าจะทำให้มันผู้นั้นไม่ได้เห็นแสงตะวันวันต่อไป"

ซูอวี้เออร์หันไปกำชับกับสาวใช้คนสนิท สายตาเต็มไปด้วยความโหดเหี้ยม แตกต่างกับตอนอยู่ต่อหน้าเซียวเย่หลันราวกับคนละคน

จากนั้น นางก็ยื่นห่อยาห่อหนึ่งให้กับชิงถีอีก

"เจ้าเอานี่ไป ใส่ลงในยาของเย่ซิ่น ทำงานให้มันดีหน่อยอย่าให้ใครเห็นล่ะ"

"เจ้าค่ะ" ชิงถีรับมาอย่างนอบน้อม

ครู่ต่อมา นางก็กลับไปที่ตำหนักของเซี่ยเชียนฮวัน

ด้วยการขอร้องจากนางเว่ย ในที่สุดเซี่ยเชียนฮวันก็ได้ออกจากห้องเก็บฟืนนั้น ตอนนี้กำลังนั่งเอนหลังพลางกินอาหารอยู่บนเก้าอี้ยาว

"บ่าวคารวะท่านอ๋อง!"

เซี่ยเชียนฮวันที่กำลังง่วงงุน จู่ๆ ก็ได้ยินเสียงร้องโวยวายมาจากในสวน

ทำไมมาอีกแล้วเนี่ย

เป็นผู้ชายที่โผล่มาได้ทุกที่จริงๆ ในเมื่อรังเกียจนางนัก จะให้นางอยู่เป็นหม้ายใช้ชีวิตมีความสุขอย่างสงบๆ ไม่ได้หรือไง

ให้เงินใช้ทุกเดือน จากนั้นก็ไม่ต้องเห็นหน้ากันตลอดชีวิต นี่สิถึงจะเป็นสามีที่สมบูรณ์แบบ!