บทที่ 9

ในเรือนข้าง

ผู้ชายที่นอนคว่ำหน้าอยู่บนเตียงตอนนี้ไข้ขึ้นสูงจึงสลบไสลไม่ได้สติ แต่ปากก็ยังละเมอพูด "พระชายา...พระชายานาง..."

"ลูกรัก แม่รู้ว่าเจ้าเกลียดผู้หญิงคนนั้น ขอเพียงแค่แม่ยังมีลมหายใจอยู่ แม่จะต้องแก้แค้นให้เจ้าแน่!"

ใบหน้าของนางเว่ยที่ฟุบอยู่ที่หัวเตียงเต็มไปด้วยความโกรธแค้น นางคิดว่าเย่ซิ่นจะต้องโกรธแค้นคนที่ทำร้ายตัวเองมากเป็นแน่ ถึงได้ละเมอเรียกพระชายาทั้งๆ ที่ตัวเองยังไม่ได้สติเช่นนี้

"เดี๋ยวหมอหลวงก็มาแล้ว เจ้าอดทนไว้ก่อนนะ" นางเว่ยเช็ดน้ำตา จับมือของลูกชายอย่างสั่นๆ "วางใจเถอะ ให้แม่จัดการเรื่องน้องสาวเจ้าเรียบร้อยก่อน หากว่าเจ้าเป็นอะไรไป ข้าจะไปห้องเก็บฟืน แล้วฆ่าผู้หญิงคนนั้นด้วยตัวเอง!"

บุตรสาวคนโตของอันติ้งโหวแล้วอย่างไร สำหรับคนเป็นแม่ หากว่าใครทำร้ายลูกของตัวเอง นางก็จะยอมสู้ตายกับคนนั้นแน่!

รอให้นางฆ่าเซี่ยเชียนฮวันเรียบร้อย ค่อยใช้หนี้ชีวิตคืนให้อันติ้งโหวก็ได้!

"ไม่..."

จู่ๆ เย่ซิ่นก็ลืมตาขึ้นมานิดหนึ่ง

เขาทนความเจ็บปวด พูดด้วยเสียงแหบแห้งว่า "พาตัวพระชายามา...ช่วยชีวิต..."

"ห๊ะ เจ้าว่ายังไงนะ"

นางเว่ยยังคิดว่าตัวเองฟังผิดไป

พระชายา? ช่วยชีวิต?

หญิงชั่วสกุลเซี่ยคนนั้น ทำเรื่องร้ายต่อผู้อื่นจนหมดสิ้น ทำไมถึงไปข้องเกี่ยวกับคำว่าช่วยชีวิตได้!

ในเวลานี้เอง ประตูของห้องข้างถูกผลักเปิดออก เด็กผู้ชายคนหนึ่งมาส่งข่าวว่า "ฮูหยิน หมอหลวงห่าวบอกว่าเขาช่วยทหารองค์รักษ์เย่ไม่ได้ เลยไม่มาแล้วขอรับ"

"ว่าไงนะ!"

เมื่อนางเว่ยได้ยินก็โมโหจนน้ำตาไหล

เด็กผู้ชายยังบอกอีกว่า "แต่ว่า หมอหลวงห่าวบอกว่ามีคนหนึ่งที่สามารถช่วยองค์รักษ์เย่ได้ ให้ฮูหญินไปเชิญนางเองขอรับ"

"ใครกัน" นางเว่ยรีบถาม

"พระชายาขอรับ"

เมื่อเด็กผู้ชายตอบคำถามเสร็จ ก็หมุนตัวเดินออกไป

นางเว่ยอึ้งไปชั่วขณะ "พระชายาเหรอ จะเป็นไปได้ยังไง..."

เมื่อนางหันมาอีกที เย่ซิ่นก็ปิดตาลงไปแล้ว ใบหน้าซีดไร้สีเลือด ราวกับว่าแค่ดีดนิ้วเขาก็สามารถตายได้

นางเว่ยไม่คิดอะไรมากอีก รีบวิ่งไปยังทิศทางของห้องเก็บฟืนทันที!

นางยังไม่ทันวิ่งไปเท่าไร ก็เจอกับแม่เฒ่าจางที่กำลังเดินมาพอดี จับมือนางไปกระซิบเสียงเบาที่ข้างเสา "เว่ยต้าเหนียง เมื่อครู่ข้าเอาข้าวไปส่งให้พระชายา นางเอาใบสั่งยาสมานแผลที่เขียนด้วยรอยเลือดให้กับข้ามาแผ่นหนึ่ง บอกให้เอามาให้เจ้ามันสามารถช่วยชีวิตองค์รักษ์เย่ได้"

"ข้ารู้ว่าพระชายาจิตใจโหดเหี้ยม บางทีอาจจะไม่มีเจตนาดี กำลังคิดอยู่ว่าจะหาสักที่หนึ่งทำลายใบสั่งยาทิ้ง แต่ตอนนี้ในเมื่อเจอเจ้าแล้ว ก็เลยจะบอกเรื่องนี้กับเจ้าก่อน..."

นางเว่ยรีบจับมือของแม่เฒ่าจางทันที "ใบสั่งยาใบนั้นล่ะ เจ้าคงยังไม่ได้ทิ้งใช่หรือไม่!"

แม่เฒ่าจางอึ้งไป "ยังไม่ได้ทิ้ง"

นางหยิบกระดาษที่เซี่ยเชียนฮวันให้ออกมา

นางเว่ยรีบแย่งมาทันที หันหลังกลับพุ่งตัวออกไปเลย!

ผ่านไปหลายชั่วโมง ในที่สุดนางก็ได้ยามาจนครบ นางขอให้คนในร้านยาช่วยบดให้เป็นผง จากนั้นก็รีบนำกลับมา

ผงยานี้เป็นสีขาว มีกลิ่นประหลาดที่นางเว่ยเองก็ไม่เคยได้กลิ่นมาก่อน แต่นางไม่กล้าชักช้า โรยผงยาจำนวนมากใส่ลงไปบนบาดแผลด้านหลังของเย่ซิ่น

ผ่านไปสักพัก รอยบวมแดงที่บาดแผลก็ค่อยๆ ยุบหายไป

นางเว่ยรู้สึกใจเต้นระรัวไปพักใหญ่

ห้องเก็บฟืนของจวนอ๋องแตกต่างจากบ้านทั่วๆ ไป ไม่มีหนู ไม่มีแมลงสาบ มีเพียงกลิ่นไม้เก่าๆ ผุๆ ซึ่งไม่นับว่าเหม็นมากนัก

หลังจากที่เซี่ยเชียนฮวันกินรำข้าวหมด ก็ยังคงรู้สึกหิวอยู่ รู้สึกมึนๆ งงๆ

ทันใดนั้น ประตูห้องเก็บฟืนก็ถูกคนผลักให้เปิดออก

เมื่อนางเงยหน้าขึ้นก็เห็นนางเว่ยที่ตาบวมแดงเดินเข้ามา จากนั้นก็คุกเข่าลงบนพื้น ก้มหัวคำนับให้นางไม่หยุด "ขอพระชายาโปรดเมตตา ช่วยลูกชายของข้าด้วยเถิด!"

"ช่วยพยุงข้าให้ลุกขึ้นก่อน"

เซี่ยเชียนฮวันหลับตาลง

ดูท่า โชคของนางจะไม่แย่ขนาดตกลงไปในหุบเขาลึกสุดหยั่ง

นางเว่ยทั้งกลัว ทั้งรู้สึกผิด จิตใจสับสนวุ่นวายไปหมด ทำได้เพียงเข้าไปพยุงตัวเซี่ยเชียนฮวันให้ลุกขึ้นก่อน "พระชายา ท่าน...ลำบากแล้ว"