บทที่ 3

"ได้ยินว่าเมื่อคืนท่านพี่เพิ่งจะปรนนิบัติท่านอ๋องเสร็จก็ถูกท่านอ๋องสั่งกักบริเวณแล้วอย่างนั้นเหรอ"

ซูอวี้เออร์ยกริมฝีปากขึ้นเป็นรอยยิ้มน้อยๆ สีหน้าแสดงเห็นการเยาะเย้ยชัดเจน

นางลูบเครื่องประดับศีรษะทีหนึ่งก่อนจะเดินนวยนาดเข้ามาช้าๆ "ท่านพี่อย่าได้ใส่ใจเลย ท่านอ๋องก็เป็นคนที่อารมณ์แปรปรวณเช่นนี้แหละ ผู้หญิงทั่วไปรับมือนิสัยของเขาไม่ได้ก็เป็นเรื่องปกติ อีกหน่อยต่อไปเดี๋ยวเจ้าก็จะค่อยๆ ชินไปเอง"

ในคำพูดนั้น นางพูดราวกับตัวเองเป็นนายหญิงของจวนอ๋อง ไม่ได้เห็นพระชายาตัวจริงอยู่ในสายตาเลย

ถ้าเป็นเมื่อก่อน ซูอวี้เออร์พูดจบเซี่ยเชียนฮวันก็จะต้องเริ่มตีโพยตีพายอย่างโมโห พอเรื่องวุ่นวายไปถึงเบื้องหน้าท่านอ๋องก็จะถูกสั่งลงโทษหนักๆ อีกรอบ

แต่วันนี้ไม่รู้ทำไม ปฏิกริยาตอบสนองของพระชายาผู้ไม่เป็นที่โปรดปราณคนนี้ถึงได้เรียบเฉยนัก ราวกับไม่ได้ยินสิ่งที่นางพูดเลยซะอย่างนั้น

"ท่านพี่?" ซูอวี้เออร์เรียกหยั่งเชิงไปอีกรอบ

เซี่ยเชียนฮวันไม่ตอบ แต่หันหน้าไปถามชิงถีแทน "แปลกจัง ข้าไม่ยักรู้ว่าตัวเองมีพี่น้องตั้งแต่เมื่อไร ชิงถี เจ้าว่าข้ากับนางหน้าตาเหมือนกันหรือไม่"

ชิงถีตอบอย่างลังเล "มะ...ไม่เหมือนเพคะ"

"ใช่ไง ดูก็รู้ว่านางหน้าตาห่วยกว่าข้าตั้งเยอะ จะเป็นพี่น้องกับข้าไปได้ยังไง"

เซี่ยเชียนฮวันหัวเราะ ยกจอกชาที่วางอยู่บนโต๊ะขึ้นมาโดยกะว่าจะดื่มสักหน่อย แต่เมื่อกี้เพิ่งอาเจียนไปยังรู้สึกท้องไส้ปั่นป่วน จึงขมวดคิ้วน้อยๆ ก่อนจะวางลง

"หน้าตาหมายความว่าอะไร"

ตอนแรกซูอวี้เออร์ยังคงคิดไม่ทัน

แต่นางไม่ได้โง่ ครู่เดียวก็คิดได้ว่าหมายความว่ายังไง สีหน้าเปลี่ยนทันที ในใจเต็มไปด้วยความริษยา!

ถ้าพูดเรื่องหน้าตาภายนอก นางสู้เซี่ยเชียนฮวันไม่ได้เลย!

นังโง่ไร้ประโยชน์คนนี้ถึงจะไม่มีวิชาความรู้ แต่กลับเกิดมามีใบหน้างดงามยิ่ง เส้นผมดกดำราวผ้าไหม งดงามจนใครเห็นก็หลงรัก แต่ปกติมักชอบแต่งหน้าแต่งตาตัวเองซะเข้ม ทำลายความงดงามแต่เดิมของตัวเองจนหมดสิ้น

ตอนนี้เซี่ยเชียนฮวันล้างเครื่องหน้าทุกอย่างออกจนสะอาด ดวงตาคู่งามสุขสกาวราวดวงดาวบนท้องฟ้า อย่าว่าแต่ซูอวี้เออร์เลย ต่อให้หาทุกหอในเมืองหลวงแห่งนี้ เกรงว่าคงหาหน้าตาเช่นนี้ไม่มีอีกแล้ว

"แม่นางท่านนี้ เจ้าเอากระจกมาส่องตัวเองแล้วก็มองดูข้า ก็จะรู้เองว่าหน้าตาที่ข้าหมายถึงหมายความว่าอะไร" เซี่ยเชียนฮวันพูดอย่างยั่วยุ

ซูอวี้เออร์หน้าเขียวไปหมด นางพูดอย่างโมโห "ที่แท้คุณหนูจวนโหวก็เป็นคนที่ปากคอเราะร้ายเช่นนี้ ทำตัวอย่างกับพวกหญิงสาวในชนบทไปได้!"

เซี่ยเชียนฮวันตบฝ่ามือลงบนโต๊ะหนึ่งที "ใครอนุญาตให้เจ้าลบหลู่พระชายาอย่างข้าเช่นนี้ ชิงถี ลากตัวนางออกไปตบปากซะ"

แต่คิดไม่ถึงว่าชิงถีจะส่ายหน้าก่อนพูดเสียงเบาว่า "นายท่าน เช่นนั้นท่านอ๋องจะไม่พอใจเอานะเจ้าคะ"

"ตลกจริงๆ เขาจะไม่พอใจแล้วมันเกี่ยวอะไรกับข้า!"

เซี่ยเชียนฮวันขมวดคิ้วมุ่น

เมื่อคิดถึงสิ่งเลวร้ายที่ตัวเองต้องเจอเมื่อคืน นางก็รู้สึกขยะแขยงจนอยากจะอ๊วก!

สิ่งที่ผู้ชายคนนั้นมอบให้มีเพียงความอัปยศและเจ็บปวด

เดิมทีนางก็ถูกทรมานมาพอแล้ว ร่างกายอ่อนแอ ตอนนี้ยังมาถูกคนรักของเขาเข้ามาหาเรื่องถึงที่ เซี่ยเชียนฮวันรู้สึกว่าตัวเองช่างโชคร้ายเหลือเกิน

ถ้าหากมีโอกาสเมื่อไร นางจะต้องออกไปจากจวนอ๋องเฮงซวยนี่ให้ได้!

เซี่ยเชียนฮวันยิ่งคิดก็ยิ่งโมโห สีหน้าเย็นเยียบ พูดว่า "ฟังให้ดี ข้าไม่สนว่าเจ้ากับเซียวเย่หลันจะมีความสัมพันธ์อะไรกัน ข้าไม่สนใจ พวกเจ้าจะไปมีความสุขที่ไหนก็ไป สรุปก็คืออย่าโพล่มาอยู่ต่อหน้าข้า ข้าเห็นแล้วรำคาญลูกตา!"

ซูอวี้เออร์อึ้งไปเลย นางไม่คิดว่าเซี่ยเชียนฮวันจะพูดเช่นนี้ออกมา

ใครๆ ก็รู้ว่าเซี่ยเชียนฮวันรักและหมกมุ่นกับเซียวเย่หลันขนาดไหน ยอมทำทุกวิธีที่จะได้เขามา ทำไมจู่ๆ เกิดเปลี่ยนนิสัยขึ้นมาได้ล่ะ

ซูอวี้เออร์กำลังคิดจะอ้าปากพูดอะไรสักอย่าง แต่เมื่อเงยหน้าขึ้นมองก็เห็นผู้ชายคนหนึ่งกำลังเดินเข้ามาในห้องอย่างช้าๆ จึงรีบเปลี่ยนมาพูดจาอ่อนโยนทันที "พระชายา ท่านอย่าน้อยใจไปหน่อยเลย ท่านอ๋องก็แค่โมโหชั่วครู่ถึงสั่งกักขังท่านไว้ที่นี่ เขาไม่ได้โกรธท่านจริงหรอกเพคะ"