บทที่ 4

"ข้าบอกแล้วไงว่าข้าไม่สนใจว่าเขาจะโกรธข้าหรือไม่ ขอแค่เขาไม่ต้องมาหาข้าก็พอ รบกวนเจ้าช่วยเฝ้าเขาไว้ด้วยแล้วกัน ชาตินี้ทั้งชาติข้าไม่อยากจะเห็นใบหน้าบูดบึ้งนั้นอีก"

ตอนนี้เซี่ยเชียนฮวันเพียงต้องการให้ซูอวี้เออร์รีบออกไปจากที่นี่ให้เร็วที่สุด นางรู้สึกท้องไส้ปั่นปวน แทบจะกลั้นอ๊วกเอาไว้ไม่อยู่แล้ว

ไม่รู้เลยว่า ตอนนี้ผู้ชายที่เป็นราวกับฝันร้ายคนนั้นกำลังยืนอยู่ข้างหลังของนาง!

ซูอวี้เออร์เงยหน้าขึ้นมา ทำราวกับเพิ่งจะเห็นเซียวเย่หลัน รีบลุกขึ้นคารวะทันที "ท่านอ๋อง"

"? ? ?"

เซี่ยเชียนฮวันเด้งตัวขึ้นทันทีราวกับหนังยาง หน้าซีดเผือดราวกับเห็นผี หันหัวมามองด้านหลัง

ไอ้ผู้ชายชาติหมาคนนี้นี่ทำไมเดินมาไม่ให้ซุ่มให้เสียง

คงเพราะทำเรื่องผิดต่อศีลธรรมในใจไว้มาก ดังนั้นจึงได้เดินราวกับเป็นโจรเช่นนี้!

เซียวเย่หลันเม้มปากจนกลายเป็นเส้นตรง มองเซี่ยเชียนฮวันด้วยสายตาเย็นเยียบ ถามว่า "เมื่อครู่เจ้าพูดว่าอะไรนะ"

"ที่แท้ท่านอ๋องก็หูตึงนี่เอง เช่นนั้นข้าจะพูดใหม่อีกรอบ ขอเจ้าอย่าปรากฎตัวต่อหน้าข้าอีก หน้าตาไม่ดีข้าเสียตาจะดู" เซี่ยเชียนฮวันยกริมฝีปากขึ้นพูดอย่างเหน็บแนม

เซียวเย่หลัน "......"

ผู้หญิงบ้าคนนี้ ดูจะเปลี่ยนไปไม่เหมือนเดิม

ถ้าเป็นเมื่อก่อนนางไม่มีทางพูดจาเช่นนี้แน่ ชอบทำตัวเป็นตังเมตามติดเขาอยู่นั่น สลัดยังไงก็ไม่หลุด

หรือว่าในที่สุดนางก็เข้าใจว่าวิธีการเช่นนั้นไม่สามารถครองใจผู้ชายได้ ดังนั้นจึงคิดจะใช้วิธีอื่น ใช้กลยุทธ์แสร้งปล่อยเพื่อจับเพื่อมาเรียกร้องความสนใจจากเขา

โง่เขลาจริงๆ!

"ทีนี้ฟังชัดเจนหรือยัง รบกวนช่วยออกไปพร้อมกับคนรักของท่านด้วย ขอบคุณ"

น้ำเสียงของเซี่ยเชียนฮวันเต็มไปด้วยความรำคาญใจ ยื่นมือไปจับโต๊ะเพื่อประคองตัวเอาไว้ ก่อนจะหันไปไอเบาๆ อีกด้านหนึ่ง

แต่แล้ว เซียวเย่หลันกลับยื่นมือออกมาบีบไปที่คางของนาง!

เขาบังคับให้นางเงยหน้าขึ้นเพื่อสบตากับเขา!

"เซี่ยเชียนฮวัน เจ้าบังอาจใหญ่แล้วนะ"

แสงอาทิตย์ที่สาดสะท้อน ทำให้ตอนนี้ในดวงตาของเซี่ยเชียนฮวันปรากฎเงาสะท้อนเป็นใบหน้าหล่อเหล่าของชายผู้หนึ่ง ถ้าเทียบกับความโหดร้ายจากแสงสลัวๆ ของเทียนไขเมื่อคืนแล้ว ตอนนี้เขาดูคมเข้มและเย็นชา เหมือนกับเป็นเทพสวรรค์ที่ไม่อาจลบหลู่ได้

"ปล่อย ข้า..."

เซี่ยเชียนฮวันพยายามจะพูดอยากยากลำบาก

แต่แค่นางเปิดปาก ก็รู้สึกว่าจู่ๆ น้ำย่อยเปรี้ยวๆ จากลำไส้ก็เอ่อขึ้นมาจนเต็มคอแล้ว!

ไม่ได้

ความรู้สึกไม่สบายรุนแรงเกินไป จะทนไม่ไหวอยู่แล้ว

แต่เซียวเย่หลันกลับคิดว่านางกำลังงอนจึงพูดอย่างวางอำนาจว่า "อวี้เออร์อุตส่าห์มาเยี่ยมเจ้าด้วยความหวังดี แต่เจ้ากลับแสดงสีหน้าเช่นนี้กับนาง ยังมียางอายอยู่บ้างหรือไม่"

"ข้าไม่มียางอายเหรอ ฮ่าๆ เช่นนั้นท่านก็เป็นหมา...แหวะ..."

เซี่ยเชียนฮวันไม่สามารถอดกลั้นได้อีกต่อไป

นางคว้าแขนของเซียวเย่หลันไว้ โก่งคออ๊วกออกมาหมดเลย

จากมุมนี้ของเธอ แน่นอนว่าอ๊วกต้องพุ่งใส่บนตัวของเซียวเย่หลันทั้งหมด

คนอื่นๆ ที่อยู่ในที่นั้นต่างก็หน้าเผือดสี!

ใบหน้าหล่อเหลาของเซียวเย่หลัน ยิ่งดำคล้ำยิ่งกว่าทาผงถ่าน ในแววตาแสดงให้เห็นจิตสังหารเข้มข้น!

เขาจำใจต้องปล่อยมีจากคางของหญิงสาว ก้มลงมองไปที่ของสกปรกบนร่างกายของตัวเอง ก่อนกัดฟันพูดว่า "เซี่ย เชียน ฮวัน!"

"สวรรค์ ท่านอ๋อง ท่านไม่เป็นไรใช่ไหมเพคะ" ซูอวี้เออร์รีบวิ่งเข้าไปหาอย่างทำอะไรไม่ถูก หยิบผ้าเช็ดหน้าออกมา ช่วยเซียวเย่หลันเช็ดอย่างละเอียดตั้งใจ

นางหันหน้ากลับมาตะโกนใส่ชิงถีที่ยังยืนอึ้งอยู่ด้านข้าง "มัวยืนอึ้งอะไรอยู่ ยังไม่รีบไปตักน้ำมาอีก!"

"เจ้าค่ะ!"

ชิงถีถึงจะได้มีสติแล้ววิ่งออกไปตักน้ำอย่างกล้าๆ กลัวๆ

เซียวเย่หลันผลักมือที่กำลังพยายามเช็ดของซูอวี้เออร์ ก้าวยาวๆ ขึ้นไปคว้าคอเสื้อของเซี่ยเชียนฮวัน ก่อนจะใช้แรงบีบไปที่ลำคอของนาง คำรามเสียงต่ำ "เจ้าเบื่อชีวิตมากแล้วใช่ไหม!"

"แค่กๆ ๆ ๆ..."

หลังจากเซี่ยเชียนฮวันอาเจียนเสร็จก็รู้สึกอ่อนแรงไปทั้งตัว ทำได้แค่ปล่อยให้ผู้ชายคนนี้ลงมือกับนางอย่างตามใจ เขาบีบแรงจนกระดูกต้นคอของนางมีเสียงแกร๊บๆ เลยทีเดียว

นี่นางจะตายแล้วเหรอ...