บทที่ 1

ถ้าไม่การคัดค้านอะไร ก็เซ็นใบหย่าเถอะ

คฤหาสน์ของตระกูลหลี่ในเจียงโจว

สาวงามในชุดกี่เพ้าผลักเอกสารไปตรงหน้าหลินเฟิง

หญิงสาวตรงหน้านี้เป็นแม่ยายของเขา จางกุ้ยหลาน

เมื่อมองใบหย่าที่อยู่ตรงหน้า หลินเฟิงก็ขมวดคิ้วเล็กน้อย

คุณแม่ นี่หมายความว่าอะไร

จางกุ้ยหลานกอดอก พูดอย่างเย็นชาว่า “ตอนนี้ตระกูลหลี่เป็นบริษัทมหาชนแล้ว

“ช่องว่างระหว่างคุณกับฮุ่ยหรานก็เริ่มกว้างขึ้นเรื่อยๆ และไม่ได้มีผลประโยชน์ใดๆกับการงานของฮุ่ยหรานเลย”

“มีแต่จะฉุดรั้งการพัฒนาของฮุ่ยหราน หากเป็นเช่นนี้ก็หย่ากันเร็วๆดีกว่า”

หลินเฟิงยิ้มอย่างขมขื่น ถามกลับว่า”นี่คือความคิดของฮุ่ยหรานหรือความคิดคุณแม่ครับ”

จางกุ้ยหลานสีหน้าเย็นลง “นี่คือความคิดทุกคนของตระกูลหลี่เรา”

“ที่คุณได้แต่งงานกับฮุ่ยหราน แค่เพราะสัญญาการแต่งงานที่คุณปู่ตั้งไว้”

“สามปีมานี้ ที่คุณกินอยู่ในบ้านเรา ตระกูลหลี่เรามีความเมตตาต่อคุณมากแล้ว

“ถ้าคุณรู้ตัว ก็รีบเซ็นชื่อ”

หลินเฟิงหายใจเข้าลึกๆ

สามปีก่อน เขาใช้ความสัมพันธ์ทั้งหมดของตัวเองที่มีเพื่อช่วยพัฒนาตระกูลหลี่

ช่วยพัฒนาเป็นบริษัทมหาชนจากร้านค้าที่เล็กๆ

แต่ในสายตาของตระกูลหลี่ เขากลับกลายเป็นคนที่เอาเปรียบกินฟรีอยู่ฟรี

น่าขันมาก

“หย่าก็ได้”

“แต่ผมต้องเจอหลี่ฮุ่ยหรานก่อน”

“ลูกสาวฉันตอนนี้ไม่มีเวลาที่จะเจอคุณ”จางกุ้ยหลานพูดอย่างเย็นชา

“ทำไมล่ะ”

หลินเฟิงยิ้มเบา “ในเมื่อเธอมีเวลาฟ้องหย่า แต่กลับไม่มีเวลาที่เจอกับผมงั้นหรอ”

“ฮึ่ม”

จางกุ้ยหลานพูดอย่างเยาะเย้ยว่า “ก็บอกแล้วว่าคุณทั้งสองมีช่องว่างระหว่างกัน คุณก็ยังไม่เชื่อ”

“แม้แต่การงานที่มั่นคงคุณก็ไม่มีด้วยซ้ำ แล้วจะเข้าใจความยากลำบากของลูกสาวฉันได้อย่างไร”

หลินเฟิงพยักหน้าอย่างเห็นด้วย “ใช่ผมไม่เข้าใจ แต่วันนี้ถ้าไม่ได้เจอกับหลี่ฮุ่ยหราน ผมคงไม่สามารถเซ็นใบหย่าได้”

“ปัง”เสียงหนึ่งดังขึ้น

จางกุ้ยหลานตบโต๊ะชาอย่างแรง และจ้องมองเขาอย่างดุร้าย

“คุณหลิน คุณอย่าไร้ยางอาย”

“ที่ฉันมาหาคุณ เพราะอยากไว้หน้าคุณบ้างนะ รีบเซ็นซะ”

“ฮ่า ๆ ๆ ....ไว้หน้าหรอ”หลินเฟิงเงยหน้าหัวเราะ

ตาหรี่ลงเล็กน้อย จ้องไปที่จางกุ้ยหลาน “เวลาแค่สามปีสั้นๆ ธุรกิจของตระกูลหลี่ไม่ได้ใหญ่มากนัก แต่ศักดิ์ศรีเขาใหญ่มาก”

“คุณ....”จางกุ้ยหลานไม่รู้จะพูดอะไรอีกต่อ

คนที่เธอเพิ่งต้องการจะพบได้ยินเสียงตะโกนเบาๆจากชั้นบน

“พอแล้ว”

หลินเฟิงมองไปตามเสียง

หญิงงามที่สวมเครื่องแบบolสีดำ เดินลงมาจากชั้นสองด้วยขาเรียวยาว

หญิงผู้นี้มีรูปร่างดีและมีเสน่ห์ ท่าทางนุ่มนวลและสวยงาม

ผิวขาวเหมือนหิมะ หน้าตาสวยเหมือนดอกไม้กำลังบาน

เป็นสาวสวยที่หายากจริงๆ

หลี่ฮุ่ยหรานเดินไปต่อหน้าหลินเฟิง “คุณอยากเจอฉันไม่ใช่เหรอ”

“มีอะไรก็พูดมาตรงๆเลย”

หลินเฟิงมองดูภรรยาที่อยู่ตรงหน้าเขา ความเย็นชาที่มีอยู่ในดวงตาก็ค่อยๆหายไป

“ขอเหตุผลสำหรับการหย่าให้ผมหน่อย”

เมื่อสามปีก่อน ทั้งสองได้แต่งงานกัน

ตระกูลหลี่ไม่มีอะไร แต่พวกเขาทั้งสองก็คอยสนับสนุนกัน ชีวิตก็ค่อนข้างมีความสุข

เขาแอบสาบานว่าจะให้ตระกูลหลี่เป็นมหาเศรษฐีอันดับหนึ่งในเจียงโจว

แต่เมื่อตระกูลหลี่แข็งแกร่งขึ้นเรื่อยๆ เวลาที่หลี่ฮุ่ยหรานอยู่ในบริษัทก็มากขึ้นเรื่อยๆ

ความสัมพันธ์ของทั้งสองคนก็ค่อยๆห่างเหิน

หญิงสาวที่โง่เขราในตอนนั้นกลายเป็นผู้หญิงทีเก่งและเข้มแข็ง

หลินเฟิงรู้สึกทั้งปลื้มใจและสงสารในใจ

หลี่ฮุ่ยหรานพูดอย่างหลีกหเลี่ยงปัญหา “หลินเฟิง ฉันรู้ว่าคุณไม่เต็มใจ แต่เรื่องนี้คือฉันขอโทษคุณ”

พูดพลางหยิบบัตรธนาคารออกและยื่นไปตรงหน้าของหลินเฟิง

“บัตรนี้มีเงินอยู่10ล้านบาท วิลล่าใจกลางเมืองเป็นของคุณด้วย ถือเป็นค่าชดเชยที่ฉันให้คุณ”

หลินเฟิงถอนหายใจ “จนถึงตอนนี้คุณยังคิดว่า เงินสามารถแก้ไขปัญหาทุกย่างเหรอ”

“แน่นอน”

หลี่ฮุ่ยหรานพยักหน้า “ปัญหาที่เงินแก้ไขไม่ได้ ก็หมายความว่าเงินไม่เพียงพอ”

หลินเฟิงส่ายหัวด้วยความผิดหวัง “มูลค่าตลาดของหลี่ซื่อกรุ๊ป 2 พันล้าน ยังไม่พอเหรอ”

หลี่ฮุ่ยหรานเปิดแขนของเธอและมองไปรอบๆ “หลินเฟิง คุณอยู่ในสภาพแวดล้อมที่สะดวกสบายนานเกินไปแล้ว”

“คุณจะพอใจกับชีวิตที่ร่ำรวยเล็กน้อยนี้ไปตลอด สายตาสั้นเกินไปแล้ว”

คฤหาสน์หลังนี้เป็นจุดหมายปลายทางของคุณ แต่ในสายตาของฉันนี่เป็นเพียงแค่จุดเริ่มต้นเท่านั้น”

หลี่ฮุ่ยหรานพูดอย่างสมเหตุสมผล ดวงตามั่นคง

“ใช่ ผมสายตาสั้น แต่มีใครสายตายาวล่ะ”

หลินเฟิงยักไหล่ “คุณ หรือว่าหวางเส้าหลงของตระกูลหวางหรอ”

หลี่ฮุ่ยหรานตกตะลึง ไม่คิดว่าหลินเฟิงที่ไม่ได้ออกบ้านตลอดทั้งปี จะรู้จักหวางเส้าหลง

ช่วงนี้ฉันได้ใกล้ชิดกับนายน้อยคนโตของตระกูลหวางจริงๆ

แต่ก็แค่เพื่อใช้เขาเพื่อให้ตระกูลหลี่พัฒนาก้าวขึ้นอีกระดับ

เมื่อเธอกำลังจะเอ่ยปากอธิบาย แต่ในที่สุดก็กลืนมันลงกลับไป

เธอหายใจเข้าลึกๆ “ใช่ หวางเส้าหลงเป็นเสี่ยใหญ่ของตระกูลชั้นนําในเจียงโจว วิสัยทัศน์ทางธุรกิจของเขากว้างไกล”

“พื้นฐานของตระกูลหวางก็แข็งแกร่ง ร่วมมือกับตระกูลหวางไม่มีความเสียหายใดๆ”

หลินเฟิงพยักหน้าเพื่อแสดงความเห็นด้วย

เขารู้ว่าไม่ว่าตัวเองจะพูดอะไรก็ไม่สามารถเปลี่ยนความคิดของหลี่ฮุ่ยหรานแล้ว

ภรรยาของเขาเองเปลี่ยนไปแล้ว

พวกเขาสองคนไม่สามารถย้อนกลับไปเป็นเหมือนเดิมได้อีก

“ในเมื่อเป็นแบบนี้ ก็ขอให้คุณมีอนาคตที่สดใสทางธุรกิจ

ชื่อของหลี่ฮุ่ยหรานได้เซ็นชื่อบนใบหย่าแล้ว

หลินเฟิงก็เซ็นชื่อลงชื่อใหญ่ของตัวเองอย่างรวจ

เขาผลักบัตรธนาคารที่อยู่บนโต๊ะชากลับไป สายตาเย็นชามาก

เงินนี้ คุณเก็บไว้ใช้เองเถอะ ต่อจากนี้ไปผมไม่เกี่ยวพันกับตระกูลหลี่อีก"

“แสแสร้ง”

จางกุ้ยหลานค้อนตาหลับตาเหลือกตาค้างและเยาะเย้ย และรีบเก็บบัตรธนาคารกลับไป

เมื่อมองไปที่ด้านหลังที่จากไปของหลินเฟิง ดวงตาของหลี่ฮุ่ยหรานก็เต็มไปด้วยความโศกเศร้า

เธอไม่ได้รู้สึกมีการปลดปล่อยใดๆ แต่กลับรู้สึกว่างเปล่าเล็กน้อย

เหมือนกับสูญเสียสิ่งสำคัญอะไรไปบางอย่าง

“คุณแม่ ฉัน...รู้สึกเสียใจ”

“จะไปเสียใจอะไร ต่อไปนี้เธอจะต้องใกล้ชิดกับคุณหวางให้มากขึ้นนะ”

จางกุ้ยหลานสั่งสอนเธอด้วยสีหน้าที่จริงจัง “ใกล้จะสำเร็จแล้วที่ตระกูลหลี่เรากลายเป็นตระกูลชั้นนําของเจียงโจว”