บทที่ 12 นางเอกนิยายเรื่องนี้ไม่ตรงปก

เมื่อมาถึงลานหน้าหมู่บ้าน หลินชิงชิงพบว่ามีชาวบ้านจำนวนหนึ่งกำลังรอรถเกวียนวัวอยู่เช่นกัน ท่ามกลางกลุ่มคนนั้น เธอเห็นคุณพระเอกอยู่ในกลุ่มคนพวกนั้น

ขณะที่เธอคิดจะเอ่ยทักทายชายหนุ่มตามมารยาท ก็มีหญิงสาวหน้าตาดีคนหนึ่งก็วิ่งกระหืดกระหอบเข้ามาในลานหน้าหมู่บ้าน เธอส่งยิ้มหวานให้หลี่เหว่ย ก่อนจะเอ่ยถาม

"สหายหลี่ จะเข้าไปในเมืองเหรอคะ"

"ใช่แล้วครับ ผมจะเข้าไปซื้อของใช้ในตัวเมืองครับ สหายหวัง" หลี่เหว่ยตอบกลับมา

เมื่อหลินชิงชิงได้ยินชื่อ 'สหายหวัง' เธอถึงกับหูผึ่งขึ้นทันที นี่คงจะเป็นหวังอ้ายหลิน นางเอกในนิยายสินะ เธอจ้องมองหญิงสาวตรงหน้าอย่างพินิจพิเคราะห์ หวังอ้ายหลินเป็นหญิงสาวที่งดงาม หุ่นบาง ร่างเล็ก ใบหน้าสวยหวาน แต่ถึงกระนั้น หลินชิงชิงก็ยังมั่นใจว่า หวังอ้ายหลินยังสวยสู้เธอไม่ได้ โดยเฉพาะอย่างยิ่งหลังจากที่เธอดื่มน้ำวิเศษเข้าไป ตอนนี้ใบหน้าของเธอเปล่งประกายงดงามยิ่งกว่าใคร ๆ

"สหายหลี่ ช่างบังเอิญจริง ๆ ฉันก็กำลังจะเข้าไปซื้อของในเมืองเหมือนกันค่ะ โชคดีที่ได้เจอสหายหลี่เข้าซะก่อน หวังว่าสหายหลี่จะไม่รังเกียจที่ฉันจะไปด้วยนะคะ"

หวังอ้ายหลินกล่าว ก่อนจะส่งยิ้มหวานให้หลี่เหว่ย หวังว่าเขาจะใจอ่อนยอมให้เธอไปด้วย

หลี่เหว่ย มองหวังอ้ายหลินอย่างห่างเหินก่อนจะเอ่ย "ผมคงไปเป็นเพื่อนสหายหวังไม่ได้ครับ พอดีผมนัดกับน้องชิงชิงไว้แล้ว"

หลี่เหว่ยเดินผ่านหวังอ้ายหลินเดินไปหาเด็กสาวใบหน้าสวยหวานอีกคนที่ยืนอยู่ไม่ไกล

หลินชิงชิงยืนนิ่ง ตัวแข็งทื่อราวกับโดนสาปให้กลายเป็นหิน เมื่อเห็นคุณพระเอกที่แสนดีในนิยายกำลังเดินตรงมาที่เธอด้วยรอยยิ้มหวานหยาดเยิ้ม แต่เดี๋ยวก่อน เธอไปตกปากรับคำนัดกับเขาตอนไหนกัน? หรือว่าเธอความจำเสื่อมชั่วขณะ? ยิ่งมองไปที่หวังอ้ายหลิน ก็ยิ่งเห็นเปลวไฟแห่งความเกลียดชังลุกโชนในดวงตาคู่นั้น นี่มันไม่ใช่หวังอ้ายหลิน นางเอกแสนบอบบางราวกับดอกไม้ที่เธอเคยอ่านเจอในนิยายสักนิด

"บ้าเอ๊ย ไหนใครว่านางเอกของเรื่องนี้เป็นสาวน้อยไร้เดียงสา บริสุทธิ์ดุจน้ำค้างแรกแย้มกันยะ" หลินชิงชิงสบถออกมาอย่างหัวเสีย มือบางยกขึ้นขยี้ผมตัวเองจนยุ่งเหยิง

"นี่มันหลอกลวงผู้บริโภคชัดๆ พระเอกและนางเอกนิยายเรื่องนี้มันไม่ตรงปก" เสียงพึมพำดังขึ้นเบาๆ 

เธอไม่รู้จะทำยังไงในสถานการณ์แบบนี้ได้แต่กุมขมับ เรื่องราวชักจะยุ่งเหยิงเกินกว่าที่สมองน้อยๆ ของเธอจะรับไหว พระเอกก็มาอ้อยเธอ นางเอกก็ดูจะร้ายลึก แล้วนางร้ายอย่างเธอควรจะทำอย่างไรต่อไปดีล่ะเนี่ย?

"คุณพระเอกก็ดันเล่นนอกบทมาสนใจนางร้ายอย่างเธอแทนซะได้" หลินชิงชิงบ่นอุบ

ทันใดนั้นเสียงฝีเท้าของวัวกระทบพื้นดินก็ดังขึ้นเป็นจังหวะ บ่งบอกถึงการมาถึงของเกวียนวัวที่ชาวบ้านต่างรอคอย พวกชาวบ้านต่างทยอยขึ้นเกวียน

หลี่เหว่ยยิ้มให้เธออย่างอบอุ่น "ชิงชิง พวกเราไปกันเถอะเดี๋ยววันนี้พี่จะไปส่งน้องเองครับ" เขาเอ่ยด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน สายตาของเขาจ้องมองเธอราวกับจะรู้ว่าเธอมีจุดหมายที่ตลาดมืด

หลินชิงชิงพยักหน้ารับ ก่อนจะเดินตามหลี่เหว่ยไปขึ้นเกวียนวัว ทิ้งให้หวังอ้ายหลิน หญิงสาวผู้มีใบหน้างดงาม ยืนกำมือแน่นด้วยความโกรธแค้น

"นังเด็กคนนี้มันเป็นใคร กล้าดียังไงมาแย่งคนที่ฉันสนใจไป" หวังอ้ายหลินพึมพำอย่างเคียดแค้นก่อนจะตามหลี่เหว่ยขึ้นเกวียนไปติดๆ

เมื่อมาถึงในเมืองหลินชิงชิงก้าวลงจากเกวียนวัวอย่างคล่องแคล่วว่องไว ทิ้งให้ฝุ่นควันจากการเดินทางลอยฟุ้งเป็นทาง ทันใดนั้นเอง หลี่เหว่ยก็กระโดดลงมาข้างๆ เธอ พร้อมกับฉีกยิ้มกว้างจนเห็นฟันขาว

"แล้วน้องชิงชิงอยากไปที่ไหนหรือเปล่า" หลี่เหว่ยเอ่ยถามพลางปัดฝุ่นออกจากเสื้อผ้าด้วยท่าทางสบายๆ

หลินชิงชิงเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย เธอรู้สึกแปลกใจที่หลี่เหว่ยเรียกเธออย่างสนิทสนมราวกับรู้จักกันมานาน

"ฉันว่าจะไปดูตลับไม้ใส่ของสวยๆ สักหน่อย" เธอตอบพลางทำตาโต "ว่าแต่... ไม่ใช่ว่าสหายหลี่จะมาซื้อของในเมืองหรือ? เหตุใดจึงเดินตามฉันมาได้ละ?"

หลี่เหว่ยหัวเราะเสียงดังลั่น "พี่ก็พูดไปอย่างนั้นแหละ ชิงชิงเรียกพี่ว่าพี่เหว่ยก็ได้นะ" เขาตอบพลางขยิบตาให้หลินชิงชิงอย่างขี้เล่น

"พี่รู้ว่าชิงชิงจะไปตลาดมืด ก็เลยตามมาเป็นเพื่อนไงล่ะ ตลาดมืดมันอันตรายนะ พี่เป็นห่วงชิงชิงมากนะ"

หลินชิงชิงหน้าแดงก่ำ เธอไม่คาดคิดว่าคุณพระเอกจะเป็นห่วงเธอ แต่ในใจก็รู้สึกอบอุ่นอย่างประหลาด

"เช่นนั้น... ขอบคุณพี่เหว่ยมากนะคะ" หลินชิงชิงตอบเสียงแผ่ว

หลี่เหว่ยยิ้มกว้างอีกครั้ง "ไม่เป็นไรหรอกน่า ไปกันเถอะ" เขาคว้าข้อมือหลินชิงชิงแล้วจูงมือเธอเดินไปยังตลาดมืด โดยที่พวกเขาไม่รู้ตัวเลยว่ามีใครบางคนแอบตามหลังเขามาด้วยแววตาโกรธแค้น

ทั้งสองเดินเข้าไปในตรอกซอกซอยที่คดเคี้ยวของเมือง เสียงพ่อค้าแม่ค้าดังเซ็งแซ่ หลินชิงชิงมองไปรอบๆ อย่างตื่นเต้น ในขณะที่หลี่เหว่ยคอยระวังหลังให้เธอ

"นี่ ชิงชิงอยากได้ตลับไม้ไม่ใช่เหรอ" หลี่เหว่ยถามพลางมองไปรอบๆ

"ฉันอยากได้ตลับไม้ใส่ของที่ทำจากไม้หอมน่ะ แต่ต้องเป็นไม้หอมชั้นดีนะ"

หลี่เหว่ยพยักหน้า "เข้าใจแล้ว" เขาตอบพลางเดินนำไปยังร้านค้าแห่งหนึ่ง

"เถ้าแก่ มีตลับไม้ใส่ของที่ทำจากไม้หอมชั้นดีไหม?" หลี่เหว่ยเอ่ยถาม

เถ้าแก่ยิ้มกว้าง "มีสิ มีอยู่หลายแบบเลย" เขาตอบพลางหยิบตลับไม้หลายใบออกมาวางบนโต๊ะ

หลินชิงชิงก้มลงพิจารณาดูตลับไม้แต่ละใบอย่างละเอียด เธอหยิบตลับไม้ใบหนึ่งขึ้นมาดม "หอมจังเลย" เธอพูดพลางยิ้มกว้าง

‘เหมาะสำหรับใส่ครีมบำรุงผิวของฉันพอดีเลย’ หลินชิงชิงคิดในใจ

"น้องชิงชิงชอบไหมครับ?" หลี่เหว่ยถาม

หลินชิงชิงพยักหน้า "ชอบมากเลย" เธอตอบ "แต่ว่า... มันแพงไหมคะ?"

เถ้าแก่หัวเราะเสียงดัง "ไม่แพงหรอก ไม่แพงเลย" เขาตอบ "สำหรับสาวน้อยคนสวย เดี๋ยวลุงลดให้พิเศษเลย"

หลินชิงชิงยิ้มกว้าง "ขอบคุณนะคะ"

"ถ้าสนใจ ลุงสามารถแกะสลักชื่อของแม่หนูลงบนตลับได้นะ"

ดวงตาของหลินชิงชิงเบิกกว้างด้วยความดีใจ "จริงเหรอคะ? งั้นฉันขอสั่งตลับไม้สองแบบนี้อย่างละ 10 ชิ้น ช่วยแกะสลักชื่อ ฮวาเหม่ยเหริน ลงไปด้วยนะคะ" เธอเอ่ยด้วยน้ำเสียงสดใส

เถ้าแก่พยักหน้ารับคำสั่งด้วยรอยยิ้มใจดี "ได้เลยสาวน้อย เดี๋ยวแม่หนูไปเดินดูของก่อนสักชั่วโมงค่อยมาเอาของที่ร้านนะ"

หลินชิงชิงพยักหน้าให้เถ้าแก่ ก่อนจะจ่ายเงินค่ากล่องไม้ล่วงหน้า “ทั้งหมดนี้เท่าไหร่ค่ะ”

เถ้าแก่คิดราคาครู่หนึ่ง "ตลับไม้แกะสลักอย่างดีแบบนี้ ชิ้นละ 1หยวน ทั้งหมด 20 หยวนครับ"

หลินชิงชิงยิ้มกว้าง "ได้ค่ะ" เธอนับเงิน 20 หยวนที่ได้จากการขายหมูป่าส่งให้เถ้าแก่ร้าน

หญิงสาวยืนรอด้วยความตื่นเต้น ขณะดูเถ้าแก่บรรจงแกะสลักชื่อแบรนด์เครื่องสำอางของเธอลงบนตลับไม้แต่ละชิ้นอย่างประณีตบรรจง

หลี่เหว่ยหันมาถามหลินชิงชิงที่ยืนดูช่างแกะสลักด้วยแววตาเป็นประกาย "น้องชิงชิงจะไปไหนต่อหรือเปล่า?"

หลินชิงชิงยิ้มหวานให้คุณพระเอก"ฉันว่าจะไปขายสมุนไพรที่เก็บได้เมื่อวานนี้นะคะ"

หลี่เหว่ยทำหน้าครุ่นคิดเล็กน้อย ก่อนจะดีดนิ้วดังเป๊าะ "งั้นเดี๋ยวพี่พาไปร้านที่ไม่กดราคา เจ้าของร้านขายอย่างยุติธรรม"

หลินชิงชิงมองชายหนุ่มด้วยความประหลาดใจ "พี่เหว่ยรู้จักร้านแบบนั้นด้วยเหรอคะ?"

หลี่เหว่ยยืดอกภูมิใจ "แน่นอนสิ พี่คนนี้เก่งกาจจะตายไป" ว่าแล้วเขาก็คว้าข้อมือหลินชิงชิงไป

ทั้งสองเดินไปตามถนนที่คึกคักไปด้วยผู้คน ในที่สุดก็มาถึงร้านขายสมุนไพรเล็กๆ แห่งหนึ่ง หลี่เหว่ยผลักประตูเข้าไปอย่างมั่นใจ "คุณลุง พวกเรามาขายสมุนไพรครับ"

เจ้าของร้านเงยหน้าขึ้นมาจากสมุดบัญชี มองหลี่เหว่ยและหลินชิงชิงด้วยสายตาประเมิน "เอาออกมาดูหน่อยสิ"

หลินชิงชิงนำสมุนไพรลงบนเคาน์เตอร์อย่างทะนุถนอม "นี่ค่ะ สมุนไพรชั้นดีมีทั้งโสมคนและเห็ดหลินจือ สดใหม่ หนูพึ่งเก็บมาเมื่อวานนี้เอง"

เจ้าของร้านเมื่อเห็นสมุนไพรถึงกับตาโต เขาหยิบสมุนไพรขึ้นมาดมและตรวจสอบอย่างละเอียด หลี่เหว่ยยืนกอดอกมองด้วยแววตาจับผิด หากเจ้าของร้านคิดจะกดราคา เขาจะไม่ยอมเด็ดขาด

"อืม... สมุนไพรพวกนี้สภาพดีทีเดียว" เจ้าของร้านพยักหน้าพอใจ "ฉันให้ราคาตามนี้..."

หลี่เหว่ยยิ้มกว้างอย่างพึงพอใจ "ขอบคุณมากครับคุณลุง "

ทั้งสองเดินออกจากร้านมาพร้อมกับถุงเงินที่หนักอึ้ง หลินชิงชิงยิ้มกว้าง "ขอบคุณนะคะพี่เหว่ย ที่พาฉันมาขายสมุนไพรที่ร้านนี้"

หลี่เหว่ยยักไหล่ "เรื่องเล็กน้อยน่า "

หลินชิงชิงมองคุณพระเอกด้วยความชื่นชม "พี่เหว่ยสุดยอดไปเลย ขนาดพึ่งมาอยู่ที่หมู่บ้านหลงเหมินได้ไม่นานพี่ยังรู้จักร้านค้ามากกว่าคนในพื้นที่อย่างฉันซะอีกนะคะ"

หลี่เหว่ยหัวเราะเบาๆ ก่อนจะโน้มใบหน้าเข้ามาใกล้ "ก็พี่ตั้งใจศึกษาข้อมูลมาเป็นอย่างดีนี่นา ก็เพื่อที่จะได้มาดูแล..เอ๊ย ช่วยเหลือน้องชิงชิงได้อย่างเต็มที่ยังไงล่ะ"

หลินชิงชิงหน้าแดงก่ำ เธอรีบก้าวถอยหลัง "พี่เหว่ยพูดอะไรนะคะ"

หลี่เหว่ยยิ้มเจ้าเล่ห์ "พี่ไม่ได้พูดอะไรนี่นา หรือชิงชิงคิดอะไรล่ะ" เขาแกล้งขยับเข้ามาใกล้ขึ้นอีก จนหลินชิงชิงหลังติดกำแพง

"ปะ..เปล่านะคะ" หลินชิงชิงหลบสายตาชายหนุ่ม หัวใจเธอเต้นตึกตัก หรือว่าเธอจะโดนอีตาพระเอกตกให้แล้ว

"งั้นเหรอ" หลี่เหว่ยโน้มใบหน้าเข้ามาใกล้จนริมฝีปากเกือบจะสัมผัสกัน "แต่พี่คิดไปไกลแล้วนะ"

หลินชิงชิงหลับตาปี๋ด้วยความตกใจ แต่แล้วก็ได้ยินเสียงหัวเราะดังขึ้น

"ฮ่าๆๆๆๆ ชิงชิงน่ารักจัง เขินจนหน้าหน้าแดงใหญ่เลย" หลี่เหว่ยผละออกมายืนหัวเราะชอบใจ

หลินชิงชิงลืมตาขึ้นมองเขาด้วยความเขินอาย "พี่เหว่ย"

"แหม ก็ชิงชิงน่ารักนี่นา" หลี่เหว่ยยิ้มกว้าง "พี่ล้อเล่นน่ะ อย่าโกรธพี่เลยนะ"

หลินชิงชิงหน้าแดงก่ำ ไม่รู้จะเอายังไงกับคุณพระเอกดี ‘พ่อคุณช่างรุกแรงซะจริงๆ’ เธอคิดในใจ

หลี่เหว่ยยิ้มอย่างอ่อนโยน "ดีแล้วล่ะ งั้นเราไปหาอะไรอร่อยๆ กินกันดีกว่า พี่รู้จักร้านอร่อยๆ เพียบเลยนะ"

หลินชิงชิงพยักหน้ารับอย่างว่าง่าย "ค่ะ"