ตอนที่ 6 เมื่อดอกอวี้หลันโปรยปราย 1.2

ห้องสมุดอวี้หลัน

 ในเวลานี้สามสาวสวยของแก๊งนางร้ายกำลังพากันหยุดยืนมองบานประตูขนาดใหญ่ที่สร้างขึ้นในสมัยโบราณทำมาจากไม้เนื้อแข็งอย่างดี บานประตูดังกล่าวทำมาจากต้นสนพันปีจึงมีความแข็งแรงและคงทนยืนหยัดอยู่นาน มีร่องรอยของการชำรุดตามกาลเวลาที่ผ่านมาหลายร้อยปีแต่ยังคงสภาพสมบูรณ์เอาไว้เกือบ 90% เลยทีเดียว

 “โอโห่! แน่ใจนะว่านี่มันบานประตูบ้านคนหรือบานประตูของพระราชวังต้องห้ามกันแน่ ทำไมถึงได้ใหญ่โตอลังการขนาดนี้เลยละเสี่ยวม่าน แต่พวกเราก็มาเดินเที่ยวแถวนี้เดือนละครั้งทำไมถึงไม่เคยเห็นบ้านหลังนี้มาก่อนเลย”หวังจิวเซียนถามเพื่อนรักกลับไปด้วยความสงสัยก่อนจะหันกลับไปถามลี่มี่มี่

 “มี่มี่คิดว่าอย่างไงเคยเห็นบ้างไหมหรือว่าเป็นฉันคนเดียวที่ไม่ได้สังเกตว่าแถวนี้มีบ้านหลังมหึมาตั้งอยู่แถบนี้”

 ใบหน้าคมเฉี่ยวของลี่มี่มี่ส่ายไปมาติดต่อกันอย่างช้าๆ เป็นการปฏิเสธกลับมา

 “ฉันก็เพิ่งจะเห็นครั้งแรกเหมือนกัน”หญิงสาวตอบกลับไปเสียงเบา ดวงตาเฝ้าจับจ้องบานประตูขนาดใหญ่ตรงหน้าราวกับว่าเคยเห็นที่ไหนมาก่อน

 ทันใดนั้นเอง

 พรึบ! บานประตูทางเข้าที่เปิดกว้างทั้งสองด้านอยู่ในขณะนี้ค่อยๆ แปรเปลี่ยนไปอย่างช้าๆ เหนือบานประตูที่ว่างเปล่าปรากฏป้ายชื่อขนาดไม่ใหญ่ไม่เล็กเขียนว่า “จวนสกุลหลิน” ตัวหนังสือเป็นอักษรสีทองหนักแน่นและมั่นคงบนเนื้อไม้สีน้ำตาลเข็ม แกะสลักลวดลายอย่างสวยงาม แต่แล้วเพียงครู่กลับเลือนหายไปต่อหน้าต่อตาของลี่มี่มี่พร้อมเสียงของเฉินเสวี่ยม่านดังแทรกขึ้น

 “อย่าว่าแต่พวกเธอสองคนเลยฉันเองก็เพิ่งเห็นเหมือนกัน ว่าแต่เข้าไปหาที่นั่งกันเถอะอาจารย์ให้โค้ดรหัสสมาชิกมาจึงจะมีที่นั่งในนั้นได้ คนที่ไม่ได้เป็นสมาชิกห้องสมุดหาที่นั่งไม่ได้หรอกนะ โค้ดของอาจารย์เป็นห้องพิเศษเพราะว่าบ้านหลังนี้เพิ่งทำการบูรณะครั้งใหญ่ อาจารย์มาควบคุมดูแลอาคารเก่าแก่ในฐานะที่ขึ้นทะเบียนกับทางรัฐบาลเอาไว้”เฉินเสวี่ยม่านพูดพลางก้าวเดินตรงไปข้างหน้าพร้อมข้ามธรณีประตูไปเป็นคนแรกพลางอธิบาย

 “อาจารย์บอกว่าบ้านหลังนี้เป็นจวนขุนนางเก่า ถูกสร้างขึ้นสมัยช่วงปลายแผ่นดินต้าหยวน พอราชวงศ์หยวนล่มสลายก็ตกมาอยู่ในยุคของราชวงศ์หมิง เป็นสถานที่สำหรับขุนนางระดับเสนาบดีขึ้นไปที่จะได้รับพระราชทานจากฮ่องเต้ให้เป็นที่พำนักสืบทอดต่อมานับรุ่นสู่รุ่นเรื่อยมา”เฉินเสี่ยวม่านอธิบายให้เพื่อนๆ ฟัง

  “เห็นอาจารย์บอกว่าก่อนจะทำการบูรณะครั้งใหญ่ทางรัฐบาลล้อมเอาไว้อย่างแน่นหนาเพื่อไม่ให้ตกเป็นเป้าสายตา ดีที่ว่าตั้งอยู่ในซอยลึกก็เลยไม่มีใครสังเกต ด้านหน้ากว้างไม่มากหรอกแต่ลึกเข้าไปข้างในไม่รู้ว่ากี่ไร่ ที่เห็นตอนนี้คือประตูด้านหลังจวนทางทิศเหนือนะ มีประตูทางเข้าทั้งหมดห้าทิศ ส่วนประตูหน้าหันไปทางพระราชวังต้องห้าม นี่คือเหตุผลว่าทำไมกองโบราณคดีจึงต้องใช้เวลาปรับปรุงนานหลายปีเพราะมีพื้นที่กว้างมากเลย”เฉินเสวี่ยม่านอธิบายให้เพื่อนๆ ฟังพลางก้าวเดินตรงเข้าไปข้างใน

 ตามด้วยร่างของหวังจิวเซียนก้าวตามหลังไปติดๆ พร้อมส่งเสียงร้องเรียกบอกเพื่อนรักโดยไม่ทันหันกลับมามองอาการยืนนิ่งแข็งทื่อของลี่มี่มี่ที่กำลังเกิดขึ้น

 “ไปเถอะมี่มี่คนในห้องสมุดไม่พลุกพล่านดูเงียบสงบดีด้วย บรรยากาศเข้าท่าเนอะ”หวังจิวเซียนบอกเพื่อนรักพลางก้าวเดินนำหน้าเข้าไปก่อนโดยไม่มีเพื่อนคนไหนได้ทันสังเกตอาการผิดปกติของลี่มี่มี่แม้แต่น้อย 

 ในขณะที่ลี่มี่มี่กำลังยืนตกตะลึงตาค้างอยู่เพียงคนเดียวตามลำพังกับสิ่งที่เห็นเมื่อครู่เพราะมีเธอเท่านั้นที่เห็นเหตุการณ์ดังกล่าว

 ผลุบ! เปลือกตาปิดลงทันใดพร้อมสลัดไปมาอย่างแรง

 “มันก็แค่ภาพหลอนลวงตาเท่านั้น วันนี้อากาศร้อนฉันคงเห็นอะไรเป็นตุเป็นตะไปทั่ว”ลี่มี่มี่พึมพำเสียงเบาพร้อมรีบลืมตาขึ้นมาอีกครั้งอย่างรวดเร็ว

 เฮ้อ! เสียงถอนหายใจด้วยความโล่งอกเมื่อเห็นทุกอย่างกลับเข้าสู่สภาวะปกติ เบื้องหน้าคือสมาชิกห้องสมุดที่ผู้คนต่างเข้ามาใช้บริการ พากันนั่งอ่านหนังสือและพูดคุยปรึกษาหารือกันอย่างเงียบๆ พร้อมรอยยิ้มปรากฏบนใบหน้างามเฉี่ยวของนางร้ายตัวแม่

 “รอด้วยเสี่ยวเซียน เสี่ยวม่าน”ลี่มี่มี่ร้องเรียกเพื่อนพร้อมรีบก้าวข้ามธรณีประตูตามเพื่อนๆ ของเธอไปอย่างกระชั้นชิด

 

  ทันใดนั้นเอง

 สายลมพาดผ่านกระทบผิวเนื้อนวลเนียน ส่งกลิ่นหอมรัญจวนของดอกไม้ตลบอบอวลไปทั่วบริเวณ หมอกควันหนาปรากฏขึ้นอย่างไม่รู้สาเหตุ พร้อมพัดพาดอกอวี้หลันสีม่วงโปรยปรายตกลงตรงหน้าลี่มี่มี่

 และมีหนึ่งดอกตกลงเกาะติดอยู่บนเส้นผมที่เกล้าขึ้นเป็นมวยสูงของหญิงสาวประดับปิ่นส่วนหัวเป็นไข่มุกขนาดใหญ่เพียงเม็ดเดียวเสียบอยู่ที่มวยผมตามยุคสมัยนิยมเปิดเปลือยลำคอขาวผ่องงามระหง ในยามอากาศร้อนอบอ้าวเช่นนี้การเกล้าผมขึ้นสูงและเก็บรวบผมเอาไว้จะดีกว่าการปล่อยผมให้ยาวสยาย

 ในขณะเดียวกันสองขาของลี่มี่มี่ก้าวข้ามดอกอวี้หลันที่กำลังโปรยปรายลงสู่พื้นไปอย่างไม่ใส่ใจแต่ถึงกระนั้นก็มีหนึ่งดอกที่อยู่บนมวยผมของเธอแล้ว และทันทีที่ปลายเท้าทั้งสองของลี่มี่มี่ก้าวข้ามธรณีประตูดังกล่าวจนร่างงามระหงเข้ามาภายในเขตพื้นที่ของห้องสมุดประชาชน 

 พรึบ! ผู้คนที่หญิงสาวกำลังเห็นนั่งอยู่ประปรายภายในบ้านขนาดใหญ่ และกระจายไปตามจุดต่างๆ ซึ่งเป็นสมาชิกห้องสมุดที่เข้ามาใช้บริการกลับเลือนหายไปต่อหน้าต่อตาของลี่มี่มี่อีกครั้ง 

 ตรงหน้าของหญิงสาวในเวลานี้คือบ้านร้างที่ไร้สิ้นผู้คนอยู่อาศัย ช่างเงียบงันเสียนี่กระไร บรรยากาศเต็มไปด้วยความหดหู่และน่าเศร้าเป็นยิ่งนัก ฝุ่นหนาเตอะขาวโพลนจับเกาะไปทั่วทุกมุมของบ้าน หยากใย่ของแมงมุมระโยงระยางปรากฏให้เห็นตามมุมของหัวเสาที่ทำจากไม้และกระจายไปทุกพื้นที่

 ตุบ! ถุงหูหิ้วที่บรรจุเครื่องสำอางคแบรนด์แนมยี่ห้อดังร่วงหล่นจากมือของลี่มี่มี่ลงพื้นทันทีด้วยความตกใจสุดขีด ดวงตาคู่สวยกลอกไปมาจนทั่วบริเวณครั้นเห็นเช่นนั้น

 ผลุบ! เปลือกตาทั้งสองข้างรีบปิดลงทันทีเพื่อระงับอาการตื่นตระหนกของตัวเอง

 “เป็นไปไม่ได้! ที่นี่คือห้องสมุดประชาชนไม่ใช่บ้านร้างไร้ผู้คนแบบนี้! มันจะต้องไม่ใช่ความจริง...ไม่ใช่แน่ๆ”ลี่มี่มี่พยายามพูดปลอบใจตัวเองก่อนจะตัดสินใจลืมตาขึ้นอีกครั้ง

 เฮือก!!! กายงามอรชรสะดุ้งโหยงจนสุดตัวเมื่อทุกสิ่งยังคงเหมือนเดิม บ้านร้างที่เต็มไปด้วยความหดหู่และไร้สิ้นผู้คนเต็มไปด้วยฝุ่นหนาเตอะและหยากใย่มากมายจับเกาะไปทุกที่ยังคงปรากฎให้เห็นไม่เปลี่ยนแปลง

 “เป็นไปไม่ได้!”ลี่มี่มี่พูดออกมาทันทีพลางก้าวถอยหลังตั้งใจจะเดินออกจากประตู

 พลั่ก!!! แต่แล้วเธอกลับต้องหยุดชะงักเมื่อก้าวถอยหลังแล้วปะทะถูกอะไรบางอย่างที่มีขนาดใหญ่ขวางอยู่ทางด้านหลังของเธออยู่ในขณะนี้ 

 ควับ! ลี่มี่มี่รีบหันกลับไปมองทางด้านหลังอย่างรวดเร็วพร้อมดวงตากลมโตคู่สวยเบิกกว้างด้วยความตกใจสุดขีดขึ้นมาอีก ก่อนจะผงะถอยหลังมาหนึ่งก้าว ยืนมองสิ่งที่ปรากฏอยู่ตรงหน้าเธอในเวลานี้

 อุบ! สองมือรีบยกขึ้นปิดปากของตัวเองเอาไว้จนแน่นเพื่อไม่ให้ส่งเสียงกรีดร้องดังออกมา เมื่อสิ่งที่เธอกำลังเห็นอยู่ในเวลานี้คือบ่อน้ำที่มีลักษณะเหมือนกับในความฝันมักปรากฏขึ้นในช่วงเวลาหลายเดือนที่ผ่านมาไม่มีผิด แตกต่างตรงที่บ่อน้ำตรงหน้าในขณะนี้บริเวณปากบ่อไม่มีแผ่นไม้ปิดทับและก้อนหินกดทับเหมือนที่เห็นในความฝันแต่อย่างใด

 ลี่มี่มี่ยืนนิ่งงันอยู่กับที่ไม่รู้ว่าผ่านไปนานเท่าใดก็ไม่อาจรู้ได้ ทุกสิ่งยังเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนแปลงเธอยังคงอยู่บ้านร้างไร้สิ้นผู้คนอยู่เช่นเดิมและตรงหน้าของเธอคือบ่อน้ำที่เห็นในความฝันก็ยังอยู่ไม่เลือนหายไป 

 จวบจนกระทั่งเธอเริ่มรู้สึกตัวว่าสิ่งที่กำลังเห็นอยู่ในขณะนี้ไม่ใช่ความฝันและไม่ใช่ภาพหลอนลวงตาอย่างแน่นอน สองมือที่ปิดปากตัวเองอยู่ในเวลานั้นค่อยๆ คลายออก

 “นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ทำไมเราถึงมายืนอยู่ในบ้านร้างแบบนี้ อีกอย่างบ่อน้ำตรงหน้าก็เหมือนที่เห็นในความฝันเลยจะเป็นไปได้เหรอว่า บริเวณแถบนี้จะมีโลกคู่ขนานของอดีตและปัจจุบันเกิดขึ้นมิหนำซ้ำยังเกิดขึ้นเฉพาะกับเราเท่านั้น เสี่ยวเซียน เสี่ยวม่านเดินนำหน้ามาก่อนแค่ไม่กี่ก้าวกลับไม่ได้มาอยู่ด้วยกับเราในเวลานี้”ลี่มี่มี่พูดพลางเฝ้าครุ่นคิดอยู่เช่นนั้น

 “เอาวะเป็นไงก็เป็นกัน”หญิงสาวพูดพลางสืบเท้าที่ก้าวถอยหลังไปเมื่อครู่กลับมาดั่งเดิม ก่อนจะค่อยๆ โน้มตัวลงไปมองภายในบ่อน้ำที่มืดมิด

 ลี่มี่มี่เอื้อมมือไปทางด้านหลังของเธอพลางดึงโทรศัพท์มือถือที่เก็บอยู่ในกระเป๋าหลังของกางเกงยีนที่เธอสวมใส่อยู่ในขณะนี้พร้อมรีบสไลด์หน้าจอกดสัญลักษณ์ไฟฉายทันที

 พรึบ! แสงสว่างจากมือถือของเธอเจิดจ้าขึ้นมาทันใดก่อนจะสาดแสงลงไปภายในบ่อน้ำดังกล่าวที่ทอดยาวลึกลงจนสามารถเห็นถึงก้นบ่อที่เหือดแห้งไม่มีน้ำไหลซึมออกมาแม้แต่น้อย อีกทั้งบริเวณก้นบ่อก็ไม่ปรากฏอะไรอยู่เลยมีเพียงพื้นหินที่ราบเรียบเท่านั้น

 “ไม่มีซากศพ!”ลี่มี่มี่เอ่ยออกมาทันทีเมื่อเห็นเช่นนั้น 

 ฟิ้วววว!!! สายลมแรงพาดผ่านจนทำให้ต้นอวี้หลันที่ยืนต้นอยู่ในขณะนั้น พลิ้วไหวไปมาตามกระแสแรงลมพร้อมกลิ่นหอมฟุ้งรัญจวนใจเริ่มตลบอบอวลแผ่เข้ามาปกคลุมโดยรอบ เป็นเหตุให้ลี่มี่มี่เงยหน้าขึ้นมอง

 “ต้นอวี้หลัน!”ลี่มี่มี่เอ่ยออกมาทันที่เมื่อได้เห็นต้นไม้มงคล