ตอนที่ 7 เมื่อดอกอวี้หลันโปรยปราย 1.3

ทันใดนั้นเอง

 ภาพเหตุการณ์ในครั้งอดีตปรากฏให้ลี่มี่มี่ได้เห็นขึ้นมาทันที บ้านร้างไร้สิ้นผู้คนพลันปรากฏผู้คนมากมาย เต็มไปด้วยข้าทาส บริวารและบ่าวรับใช้ เสียงเด็กน้อยหัวเราะร่วนอย่างมีความสุขและเสียงหัวเราะของสตรีสาววัยกลางคนสวมอาภรณ์เลอค่าผู้หนึ่งกำลังนั่งปลูกต้นไม้กับบุตรสาววัยย่างเข้าดรุณีแรกแย้มของนางอยู่ตรงบริเวณท้ายจวนห้อมล้อมไปด้วยบ่าวรับใช้ ที่กำลังช่วยกันคนละไม้คนละมือปลูกต้นอวี้หลันอยู่ในเวลานั้น

 “ท่านแม่ชอบต้นอวี้หลันสีอะไรเจ้าคะ ช่าช่าชอบสีม่วงที่สุดเลยเจ้าค่ะดูลึกลับ มีเสน่ห์และหอมมากด้วย”เสียงลูกสาวตัวน้อยของนางส่งเสียงถามเจื้อยแจ้ว ซึ่งในขณะนั้นเพิ่งจะมีอายุสิบสี่ปี

 “แม่ก็ชอบสีม่วงเหมือนกัน แต่ดอกอวี้หลันยังมีอีกหลายสีนะลูกนอกจากสีม่วงแล้ว ยังมีสีขาว สีเหลือง สีชมพูก็มีนะแต่ไม่ว่าจะเป็นสีอะไรล้วนแล้วสวยงามทั้งสิ้น ส่งกลิ่นหอมเช่นกันแม่ได้พันธ์สีม่วงกับสีขาวมา เดี๋ยวเรามาช่วยกันปลูกเว้นระยะห่างไม่ให้เบียดกันไปตามแนวกำแพงจวน และแบ่งไปปลูกตรงประตูด้านหน้าจวนสักสองสามต้น”ฮูหยินเซียวบอกบุตรสาวของนาง

 “เจ้าค่ะท่านแม่..เดี๋ยวข้าช่วยปลูกแล้วอีกนานไหมกว่าจะได้เห็นดอกอวี้หลัน”หลินลี่ชาถามมารดากลับไป

 “ปีที่สามก็ได้เห็นดอกอวี้หลันแล้วลูก ถึงตอนนั้นตามแนวกำแพงจวนของเราจะเต็มไปด้วยดอกสีม่วงและสีขาวส่งกลิ่นหอมไปทั่วบริเวณนี้ไปหมดเลยเชียวละ”ฮูหยินเซียวบอกบุตรสาวของนางรอยยิ้มแห่งความสุขปรากฏให้เห็นอยู่บนใบหน้าของทุกคน

 ต้นอวี้หลันพันธุ์สีม่วงเป็นดอกไม้มงคลที่นิยมปลูกภายในบริเวณบ้านที่มีพื้นที่ ดอกไม้สัญลักษณ์แห่งความบริสุทธิ์ส่งกลิ่นหอมเย้ายวนใจ ดอกอวี้หลันมีหลายหลากสี มีทั้งสีขาว เหลือง ชมพูและม่วง ซึ่งดอกอวี้หลันสีม่วงนี้เป็นสีโปรดของฮูหยินเซียวและหลินลี่ชาบุตรสาวเพียงคนเดียวของนาง 

 ฮูหยินเซียวและหลินลี่ชา ช่วยกันปลูกดอกอวี้หลันสีม่วงนี้ไว้ตามริมกำแพงจวนไปตลอดแนวจนถึงประตูทางเข้าแต่เป็นประตูหลังของจวนสกุลหลิน ถัดจากกำแพงจวนคือชุมชนขนาดใหญ่เต็มไปด้วยร้านค้ามากมายและบ้านเรือนของผู้คนทั่วไปที่อยู่ในอีกสังคมหนึ่งซึ่งไม่ใช่ชนชั้นขุนนาง บ่อน้ำร้างตรงหน้าคือสิ่งที่อยู่คู่มากับจวนสกุลหลินมาตั้งแต่มีการสร้างจวนในสมัยแผ่นดินต้าหยวน ซึ่งก่อนหน้านั้นคือจวนขุนนางในสมัยราชวงศ์หยวนซึ่งมีเชื้อสายมองโกล ก่อนจะล่มสลายไป

 หลังจากปฐมกษัตริย์แห่งต้าหมิงสามารถกอบกู้แผ่นดินของชาวฮั่นกลับคืนมาจากมองโกลได้เป็นสำเร็จ สกุลหลินได้เข้าถวายการรับใช้ในราชสำนักต้าหมิง หลินโม่คือบิดาของหลินเหยียนเจิ้ง เสนาบดีใหญ่ในรัชสมัยของจักรพรรดิหงอู่ได้รับพระราชทานจวนนี้ ซึ่งมีความดีความชอบที่ช่วยพระองค์บริหารบ้านเมืองหลังจากต้องตกอยู่ภายใต้อำนาจของมองโกลนานกว่าร้อยปี

 สกุลหลินเข้าถวายการรับใช้ราชสำนักต้าหมิงด้วยความจงรักภักดีมาโดยตลอดเรื่อยมาจวบจนกระทั่ง มาถึงในรัชสมัยของจักรพรรดหมิงเฉิงจู่หรือฮ่องเต้หยงเล่อ สกุลหลินก็สูญสิ้นลงไปเพียงชั่วพริบตาถูกสังหารจนสิ้นตระกูลภายในคืนเดียวเท่านั้น 228 ศพไม่มีผู้ใดรอดชีวิตแม้แต่คนเดียว 

 ร่างไร้วิญญาณถูกทยอยนำออกไปจากจวนเมื่อเช้าในวันรุ่งขึ้นมาเยือน และบ่อน้ำร้างที่มีควันลอยออกมาจากก้นบ่อลึกซึ่งมีศพถูกไฟคลอกดำเป็นตอตะโก นอนคดคู้กอดกันอยู่บริเวณก้นบ่อเป็นที่น่าเวทนาต่อสายตาของผู้ที่ได้มาพบยิ่งนัก

 พรึบ! ภาพเหตุการณ์ที่เคยเกิดขึ้นในอดีตค่อยๆ เลือนหายไปโดยพลันต่อหน้าต่อตาลี่มี่มี่

 แปะ! หยาดน้ำตาไหลหลั่งรินออกมาจากขอบตาทันใดเมื่อได้เห็นเหตุการณ์ในอดีตที่หวนกลับมาให้เธอได้เห็นอีกครั้งโดยไม่ทราบสาเหตุ 

 หรือดวงวิญญาณของ 228 ศพในสกุลหลินกำลังพยายามร้องขอความยุติธรรมและความบริสุทธิ์กลับคืนสู่วงศ์ตระกูลโดยผ่านทางลี่มี่มี่ แล้วเธอเล่าคือใครจะเป็นไปได้อย่างนั้นเหรอว่าแท้จริงแล้วนี่คือเหตุการณ์ในอดีตชาติของลี่มี่มี่ ที่เคยถือดำเนิดเป็นหลินลี่ชาแห่งสกุลหลินที่ประสบชะตากรรมวิบัติร้ายเช่นนี้

 ตุบ! ร่างงามระหงยืนโงนเงนไปมาก่อนจะทรุดฮวบลงนั่งกอดเข่ามองบ่อน้ำตรงหน้าด้วยความโศกเศร้าเป็นที่สุด

 “ท่านแม่!”เสียงร้องเรียกฮูหยินเซียวมารดาในภพชาติอดีตดังออกมาพร้อมหยาดน้ำตาไหลหลั่งรินออกมาจากขอบตาทั้งสองข้างของลี่มี่มี่ ก่อนจะร่ำไห้ออกมาจนใจแทบขาดเสียให้ได้

 ท่ามกลางความเงียบงันที่แผ่เข้ามาปกคลุมโดยรอบ ห้องสมุดประชาชนอวี้หลันหรือแท้จริงแล้วคือจวนสกุลหลินในอดีตได้ย้อนเวลากลับไปเมื่อหกร้อยกว่าปีก่อน นำหญิงสาวนางหนึ่งในยุคปัจจุบันกลับคืนสู่เหตุการณ์ในอดีตที่มีการประหารล้างตระกูลซึ่งระยะเวลาดังกล่าวเพิ่งผ่านไปหกเดือน 

 โลกคู่ขนานระหว่างอดีตและปัจจุบันปรากฏขึ้นอยู่ทุกที่ไม่ตายตัวว่าจะเกิดขึ้นในแห่งหนใด แต่ในขณะนี้โลกคู่ขนานปรากฏขึ้นที่จวนสกุลหลินในอดีตผ่านดอกอวี้หลันสีม่วง 

 ดอกไม้สีม่วงพร้อมกลิ่นหอมรัญจวน คือภาพสุดท้ายก่อนที่หลินลี่ชาจะจบชีวิตลงในกองไฟพร้อมกับน้องสาว ดอกไม้มงคลสัญลักษณ์ของความบริสุทธิ์ได้หวนคืนกลับมาหานางอีกครั้งในชาติปัจจุบันของนางนั่นก็คือลี่มี่มี่ 

 หญิงสาวผู้มีดวงชะตาแรงกล้าถูกนำกลับมาในชาติอดีตของเธอเองเมื่อหกร้อยกว่าปีก่อนอีกครั้ง เพื่อเรียกร้องความบริสุทธ์และความยุติธรรมกลับคืนสู่สกุลหลิน

 ลมหายใจสุดท้ายก่อนจะหลุดลอยออกจากร่าง หลินลี่ชาในวัยสิบสี่ปีซึ่งถูกไฟคลอกตายภายในก้นบ่อพร้อมกับหลินซูเจินน้องสาวของนางได้เห็นบริเวณปากบ่อถูกเปิดขึ้นอีกครั้งพร้อมร่างสูงใหญ่ทะมึนของบุรุษสวมเครื่องแบบขุนนางสีแดงปักด้วยไหมสีทอง เป็นลวดลายมัจฉาเหินปรากฏกายขึ้นในขณะนั้น

 ซือหม่าเยี่ยคัง!!!! เสียงห้าวของบุรุษอีกผู้หนึ่งร้องเรียกชื่อของบุรุษที่ยืนอยู่บริเวณปากบ่อดังกึกก้องอยู่ในเหตุการณ์ครั้งนั้น

 ข้าจะกลับมาหาเจ้าอย่างแน่นอนซือหม่าเยี่ยคัง ข้าจะต้องได้กลับมาแน่!!! หลินลี่ชาลั่นวาจาเอาไว้ก่อนสิ้นใจ

 เปลวเพลิงโหมกระหน่ำอย่างแรงกล้าจนหลินลี่ชาไม่สามารถรับรู้สิ่งใดทั้งสิ้น นางสิ้นใจตายอย่างน่าเวทนาภายในกองเพลิงพร้อมกับน้องสาวหลินซูเจิน 

 ร่างถูกเพลิงเผาผลาญจนไหม้ดำเป็นตอตะโกพร้อมจิตสุดท้ายที่ได้เห็นและได้ยินชื่อของผู้ชายที่ยืนมองดูนางกับน้องสาวถูกไฟคลอกตายอย่างเลือดเย็น