ตอนที่ 5 ร่ำเรียนวิชา

หลี่ชิงเหมียวกลายเป็นเด็กที่ดีวันดีคืน กลางวันนางศึกษาร่ำเรียนวิชาดนตรี และศิลปะสี่แขนง จากบรรดาอาจารย์ที่มีชื่อเสียง ซึ่งบิดาเป็นผู้เชิญให้มาสอนนางโดยเฉพาะ ส่วนกลางคืนที่เงียบงัน นางก็แอบฝึกวรยุทธ์ตามลำพัง

ดีที่เรือนของนาง อยู่ห่างไกลจากผู้อื่น ทำให้นางสามารถฝึกวรยุทธ์ โดยไม่มีผู้ใดพบเห็น แม้แต่อี้เหลียน สาวรับใช้คนสนิทของหลี่ชิงเหมียว ก็ไม่เคยรู้เลยว่า คุณหนูของนาง มีความสามารถนี้อยู่

“วันนี้ท่านอาจารย์ชิว จะมาสอนการดีดฉินให้แก่คุณหนูนะเจ้าคะ”

อี้เหลียนรายงาน ขณะที่มือกำลังพับผ้าห่ม และจัดเตียงนอนให้คุณหนู หลี่ชิงเหมียวเดินไปล้างหน้า กลั้วปาก และเปลี่ยนอาภรณ์เป็นชุดฮั่นฝูสีฟ้าเข้ม ซึ่งอี้เหลียนเตรียมเอาไว้ให้ ก่อนที่นางจะเดินไปนั่งลงบนตั่งตัวยาว รินน้ำชาให้แก่ตนเองหนึ่งถ้วย

“เขาคิดจะให้ข้าร่ำเรียนไปหมดเสียทุกอย่างเลยหรือไร”

หลี่ชิงเหมียวบ่นออกมาอย่างไม่จริงจังนัก หากรู้ว่าเรื่องราวจะเป็นเช่นนี้ มิสู้นางยอมแสร้งเป็นคนโง่ เช่นเดียวกับเด็กสาวเจ้าของร่างนี้เสียยังดีกว่า

แต่เพราะคิดไตร่ตรองดูให้ดีแล้วว่า ถ้าหากนางต้องการสืบเรื่องราว ของตระกูลหลัวและตระกูลหลู นางกลับมิอาจทำเช่นนั้นได้ เพราะนางต้องได้รับการยอมรับ และสนับสนุนจากผู้เป็นบิดา ถึงจะทำการสิ่งใดได้สะดวก

“นั่นก็เป็นเพราะนายท่านหวังดีต่อคุณหนูอย่างไรเล่าเจ้าคะ ก็คุณหนูเพิ่งจะ เอ่อ….”

จะบอกว่าคุณหนูสามรู้ความช้ากว่าผู้อื่น อี้เหลียนที่เป็นเพียงสาวรับใช้ ก็ไม่กล้ากล่าวความจริงออกมา ตั้งแต่คุณหนูฟื้นขึ้นมา จากอาการป่วยหลังจมน้ำ ก็ดูเหมือนว่าจะเปลี่ยนไปเป็นคนละคน ราวกับว่าคุณหนูได้เกิดใหม่อย่างไรอย่างนั้น

“เพราะข้ารู้ความช้ากว่าพวกพี่ๆ ใช่หรือไม่”

หลี่ชิงเหมียวรู้ดี ว่าสาวรับใช้คิดสิ่งใด ทว่านางหาได้โกรธเคืองอี้เหลียนไม่ เพราะนางรู้ดี ว่าสาวรับใช้นางนี้ เป็นเพียงคนเดียวที่ซื่อสัตย์ และอยู่เคียงข้างหลี่ชิงเหมียว มาตั้งแต่เจ้าของร่างเดิมยังอยู่

“ถึงอย่างไร ข้าก็ชอบที่เขาไม่มาสนใจข้า อย่างเช่นแต่ก่อนอยู่ดี”

ตั้งแต่ที่นางกลายมาเป็นเด็กรู้ความ หัวหน้าสำนักบัณฑิตหลี่ ก็มักจะเรียกหานางอยู่บ่อยครั้ง จากบุตรสาวที่ไม่เคยอยู่ในสายตา จึงดูมีคุณค่า และได้รับการยอมรับขึ้นมาบ้าง

บรรดาสาวรับใช้ที่แต่ก่อนหมางเมินต่อนาง ก็หันมาคำนับทักทายนาง ยามที่ได้พบเจอ นางจึงตระหนักได้ว่า ชีวิตของเด็กคนนี้ ก่อนหน้าที่นางจะมาสวมร่างนี้ ช่างเป็นเด็กที่น่าสงสารเสียจริง

“เหมียวเอ๋อร์…เจ้าตื่นแล้วหรือยังลูก” เสียงหวานของมารดา ดังขึ้นมาจากทางด้านหน้าประตูห้อง อี้เหลียนจึงรีบเดินไปเปิดประตูให้ฮูหยินรองเข้ามาข้างใน

“ท่านแม่…” หลี่ชิงเหมียวยืนขึ้นคำนับมารดา จ้าวซื่อมองบุตรสาวด้วยแววตาอบอุ่นอ่อนโยน

“วันนี้ยามเซิน เจ้าออกไปงานเลี้ยงกับแม่ พร้อมกับหลี่ชิงหรง ที่จวนสกุลโหรวนะ แม่จะพาพี่หญิงรองของเจ้าออกไปให้บรรดาฮูหยินจวนอื่นได้ดูตัวเสียหน่อย”

จ้าวซื่อกล่าวออกมา หลังจากที่นั่งลงบนตั่งตัวยาว ภายในห้องนอนของบุตรสาว ท่านเจ้าสำนักหลี่กล่าวว่า อีกไม่ถึงปี หลี่ชิงเหมียวก็จะเข้าพิธีปักปิ่นแล้ว เขาจึงอยากให้นางพาบุตรสาว ออกไปพบปะผู้คนให้มากหน่อย จะได้ง่ายต่อการดูตัวในวันหน้า

“สกุลโหรวจัดงานเลี้ยงอันใดขึ้นหรือเจ้าคะ”

หลี่ชิงเหมียวไม่ได้นึกสนใจเรื่องการดูตัวของพี่สาวต่างมารดา ทว่านางสนใจว่า หากนางไปที่นั่นแล้ว จะได้พบกับผู้คนที่นางอยากพบเจอหรือไม่ มือเล็กยกกาน้ำชาขึ้นมา แล้วรินใส่ถ้วยชาส่งให้แก่มารดา

“เห็นว่าเป็นงานกินเลี้ยงที่คุณชายสี่สกุลโหรวได้ย้ายมาประจำการที่เมืองถงน่ะ หลายตระกูลที่มีความสัมพันธ์อันดีกับเขา ต่างก็ได้รับเทียบเชิญกันทั้งนั้น” จ้าวซื่อรับน้ำชามาจากมือเล็กของบุตรสาว ก่อนที่จะตอบคำถามของนาง

คุณชายสี่สกุลโหรวผู้นั้น ปีนี้อายุยี่สิบ ได้ย้ายมารับตำแหน่งรองนายอำเภออยู่ที่เมืองถง ซึ่งก่อนหน้านี้ คุณชายสี่และซูซื่อ ฮูหยินของเขา ได้อาศัยอยู่ในเมืองเซิ่ง เมืองที่ห่างจากเมืองถงไปสองร้อยลี้

“เขาย้ายมาจากที่ใดหรือเจ้าคะ” หลี่ชิงเหมียวถามอย่างไม่ใส่ใจ รินน้ำชาขึ้นมาดื่มบ้าง

“เห็นว่าย้ายมาจากเมืองเซิ่งน่ะ ก่อนหน้านี้รับหน้าที่เป็นผู้ช่วยนายอำเภอเมืองเซิ่งอยู่”

หลี่ชิงเหมียวแทบสำลักน้ำชา ที่เพิ่งจะดื่มเข้าไปในทันที เพราะนางรู้สึกเหมือนว่า นางจะเคยได้ยินชื่อเสียงของคุณชายสี่สกุลโหรวมาก่อน

ก็ในยามที่นางยังมีชีวิตเป็นฮูหยินน้อยตระกูลหลัวอยู่นั้น หลัวอี้เฉิน สามีของนาง ก็มีสหายแซ่โหรวเช่นกัน ทว่านางกลับไม่ค่อยได้สนใจ หรือใส่ใจสหายของสามีมากนัก นี่คงมิใช่เรื่องบังเอิญหรอกกระมัง