ตอนที่ 6 ไม่น่าคบหา

หลังเลิกเรียนดีดฉิน หลี่ชิงเหมียวก็กลับเรือนนอน ไปพร้อมกับอี้เหลียน สาวรับใช้คนสนิท นางกลับมานั่งเล่นอยู่ภายในสวนดอกไม้ข้างเรือน ที่ตนเพิ่งจะลงมือปลูกเมื่อไม่นานมานี้

ระหว่างที่กำลังเพลิดเพลิน อยู่กับการกินของว่างและน้ำชาอยู่นั้น นางก็มีเวลากลับมาคิดทบทวน ว่าการไปเยือนสกุลโหรวในวันนี้ นางอาจจะไม่ได้พบกับหลัวอี้เฉิน ถึงแม้ว่าคุณชายสี่สกุลโหรวผู้นั้น จะคือสหายของเขาก็ตาม

นั่นก็เป็นเพราะว่า ยามนี้เขายังอยู่ในช่วง ไว้อาลัยให้แก่หลูชิงเหลียน ภรรยาผู้ล่วงลับ สองปีสำหรับบุรุษที่ยังคงหนุ่มแน่นเช่นเขา ถือว่ายาวนานไม่น้อย

แต่ก็ถือว่าเป็นเรื่องที่ดีสำหรับนาง ที่ยามนี้อยู่ในร่างของหลี่ชิงเหมียว ที่มีอายุแค่เพียงสิบสี่ปี สองปีหากเขาแต่งงานใหม่ นางก็ผ่านพิธีปักปิ่นไปแล้ว

“คุณหนู…บ่าวขอตัวเข้าไปเตรียมน้ำให้ท่านอาบ กับเตรียมอาภรณ์ชุดใหม่ ให้ท่านสวมใส่ไปงานเลี้ยงในวันนี้ ก่อนนะเจ้าคะ” อี้เหลียนนึกขึ้นได้ว่าในยามเซิน คุณหนูสามต้องออกไปงานเลี้ยงพร้อมกับฮูหยินรองและคุณหนูรอง

“อืม…ไปเถิด ข้าอยู่ตามลำพังได้” หลี่ชิงเหมียวกล่าวพลางยกถ้วยชาขึ้นมาจิบ

อี้เหลียนคำนับ แล้วถอยหลังเดินกลับไปยังเรือนนอนทันที ตั้งแต่คุณหนูสามฟื้นขึ้นมา จากอาการป่วยหลังจมน้ำ อี้เหลียนก็ไม่ค่อยนึกกังวล ถึงเรื่องความปลอดภัยของคุณหนูเช่นแต่ก่อน

เพราะคุณหนูรู้ความและดูแลตัวเองได้แล้ว อีกทั้งยามนี้คุณหนูก็ถือได้ว่า เป็นบุตรสาวคนสำคัญอีกคน ของท่านเจ้าสำนักศึกษาสกุลหลี่ หาใช่คุณหนูคนก่อน ที่เป็นเพียงจุดด่างพร้อยของตระกูลอีกแล้ว

หลังจากที่สาวรับใช้คนสนิทเดินจากไป เด็กสาวที่นั่งอยู่ตามลำพัง ก็หวนนึกไปถึงแม่นมเซี่ยกับจิ่งอี๋ ไม่รู้ว่าทั้งสองคน จะยังคงสบายดีอยู่หรือไม่ พ่อแม่สามีของนางเป็นคนดี พวกเขาคงไม่ขายแม่นมกับจิ่งอี๋ออกไปกระมัง

หลี่ชิงเหมียวนั่งอยู่ที่สวนดอกไม้ต่ออีกเค่อ ก่อนที่นางจะกลับเข้าไปในเรือนนอนของตน ยามนั้นอี้เหลียนได้จัดเตรียมทุกอย่างเอาไว้เรียบร้อยแล้ว ครั้นเข้าไปจึงได้อาบน้ำเตรียมตัวรอมารดาเลย

เดิมทีหลี่ชิงเหมียวก็เป็นเด็กที่มีรูปร่างหน้าตางดงามอยู่แล้ว ถ้าเมื่อก่อนไม่ติดที่ว่านางโง่เขลา ท่านเจ้าสำนักบัณฑิตหลี่ ก็คงจะอนุญาตให้นางติดตามมารดา ออกไปพบปะกับสหายรุ่นราวคราวเดียวกันแล้ว

ทว่าแม้ก่อนหน้านี้ นางจะไม่เคยพบปะผู้ใด อาศัยอยู่แต่ภายในจวน แต่หลังจากฟื้นมาจากอาการป่วยหลังตกน้ำเมื่อเดือนก่อน ก็ได้ติดตามมารดาออกไปงานเลี้ยงอยู่สองสามงาน จึงได้มีสหายอย่างผู้อื่นบ้างแล้ว

ครั้นถึงเวลาที่มารดาบอกกล่าวเอาไว้ หลี่ชิงเหมียวก็ออกมารออยู่ที่ด้านหน้าจวน ไม่คิดว่าพี่สาวต่างมารดาก็มาถึงแล้วเช่นกัน นางคำนับทักทายอีกฝ่ายตามมารยาท

“คารวะพี่หญิงรองเจ้าค่ะ”

หลี่ชิงหรงพยักหน้าให้น้องสาวต่างมารดา พลางลอบสำรวจการแต่งกายของอีกฝ่าย แม้อาภรณ์จะดูเรียบง่าย แต่ทว่ากลับทำมาจากผ้าราคาแพง

ใบหน้างดงามอ่อนเยาว์ แม้จะไร้การประทินโฉมใด ก็ยังคงงดงามจนทำให้คนมองรู้สึกอิจฉา และในขณะที่หลี่ชิงหรง กำลังใช้สายตาลอบสำรวจ น้องสาวต่างมารดา ด้วยแววตาที่ซ่อนความริษยาอยู่นั้น เสียงหวานของฮูหยินรองก็ดังขึ้นจากทางด้านหลัง

“เตรียมตัวพร้อมกันแล้วหรือยัง” คุณหนูทั้งสองจึงหันกลับไป ย่อกายคำนับและกล่าวทักทายผู้มาใหม่

“คารวะท่านแม่รองเจ้าค่ะ”

จ้าวซื่อพยักหน้าให้เด็กทั้งสอง มองสำรวจการแต่งกายของบุตรสาวของตนก็ทอดถอนใจออกมา ช่างเรียบง่ายยิ่งนัก แต่ก็ช่างเถิดนางยังเยาว์วัย ยังไม่ถึงวัยปักปิ่น ไม่จำเป็นต้องขับเน้นการแต่งตัวและการประทินโฉมให้มาก น้อยแต่เรียบร้อยก็นับว่าดี

ฮูหยินใหญ่ยกหน้าที่ให้ตน ช่วยพาเด็กสาวในสกุล ออกไปทำความรู้จักกับฮูหยินจากจวนอื่น เพราะเทียบกันแล้ว นางรู้จักผู้คนมากกว่าฮูหยินใหญ่ ที่ชอบเก็บตัวอยู่แต่ภายในจวน

“ถ้ามากันพร้อมแล้ว ก็ไปกันเถิด” ฮูหยินรองเดินเข้าไปจับมือบุตรสาว หันไปกล่าวกับหลี่ชิงหรง สตรีทั้งสามทยอยขึ้นไปนั่งบนรถม้าคันเดียวกัน

ระหว่างทางจ้าวซื่อก็ไม่ลืม ที่จะกำชับเด็กทั้งสอง ว่าให้จดจำให้ดี ว่าพวกนางคือหน้าตาของตระกูล หากพวกนางประพฤิตตนไม่ดี ก็จะทำให้ตระกูลเสื่อมเสียชื่อเสียง แม้แต่นางก็ไม่อาจยื่นมือช่วยเหลือพวกนางได้ ทั้งหลี่ชิงหรงและหลี่ชิงเหมียวต่างก็พากันรับปาก ว่าจะประพฤติตนให้ดี

หลังจากออกมาจากจวนตระกูลหลี่ได้ไม่ถึงสามช่วงถนน รถม้าก็จอดนิ่งลงที่หน้าจวนหลังหนึ่ง ภายนอกเต็มไปด้วยรถม้า ที่เดินทางมาร่วมงาน ด้านหน้าประตูมีเจ้าบ้านคอยต้อนรับ ท่านใต้เท้าโหรว โหรวฮูหยิน บุตรชายทั้งสี่ สะใภ้ทั้งสี่ และบุตรสาวอีกสองคน กำลังยืนยิ้มแย้ม กล่าวทักทายแขกที่มาร่วมงานพร้อมหน้ากัน

“ฮูหยินรองหลี่”

โหรวฮูหยินร้องเรียกจ้าวซื่อออกมาด้วยน้ำเสียงยินดี ครั้นได้เห็นหน้าอีกฝ่ายเดินนำหน้าเด็กสาวสองคน และสาวรับใช้ผู้ติดตามทั้งสี่

จ้าวซื่อแนะนำเด็กสาวทั้งสองของตระกูลตน ให้ได้รู้จักกับคนตระกูลโหรว เสียดายที่คุณชายจากตระกูลโหรวแต่งงานหมดแล้ว เหลือเพียงบุตรีทั้งสองที่อยู่ในวัยเดียวกันกับหลี่ชิงหรงและหลี่ชิงเหมียว ที่ยังไม่ได้ออกเรือนไป ตระกูลโหรวถือเป็นตระกูลใหญ่ อาศัยอยู่ร่วมกันหลายเรือน จะว่าอบอุ่นก็ใช่ จะว่าวุ่นวายก็ไม่ผิด

หลังจากหลี่ชิงหรงและหลี่ชิงเหมียวคำนับทักทายผู้อาวุโสทุกคนแล้ว ฮูหยินใหญ่โหรวจึงได้ให้บุตรสาวคนโตของนาง พาฮูหยินรองหลี่และคุณหนูสกุลหลี่ทั้งสองไปนั่งที่เรือนบุปผา ที่ใช้ต้อนรับแขกสตรี

“ได้ยินชื่อเสียงมานาน วันนี้มีโอกาสได้พบหน้าคุณหนูสามสกุลหลี่เสียที”

โหรวหลิงหลิง คุณหนูใหญ่สกุลโหรวกล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงยินดี บนใบหน้างามมีรอยยิ้มจริงใจประดับอยู่ หลี่ชิงเหมียวสัมผัสได้ถึงความจริงใจของอีกฝ่าย จึงยิ้มพร้อมกับกล่าว

“นับว่าเป็นเกียรติของเหมียวเอ๋อร์แล้วเจ้าค่ะ ที่คุณหนูใหญ่โหรวมีใจอยากพบหน้า” หลี่ชิงหรงถูกทิ้งให้เดินรั้งท้ายอยู่เพียงลำพัง เพราะสาวรับใช้ต่างก็ต้องรอพวกนางอยู่ข้างนอก

“เรียกคุณหนูไปไย เรียกพี่หญิงหลิงเถิด น้องหญิงเป็นเด็กฉลาด หนึ่งเดือนมานี้ ผู้ใดก็พากันกล่าวถึง ท่านพ่อกับท่านแม่ของข้า อยากให้ข้าผูกมิตรกับเจ้าเอาไว้ให้มาก”

บิดามารดากำลังมองหาคู่แต่งงาน ที่เหมาะสมให้แก่นาง และอีกฝ่ายที่นางค่อนข้างพึงใจ ก็คือคุณชายรองสกุลหลี่ พี่ชายมารดาเดียวกันกับหลี่ชิงเหมียวผู้นี้นั่นเอง

“เจ้าค่ะพี่หญิงหลิง”

หลี่ชิงเหมียวไม่รู้ถึงจุดประสงค์ของอีกฝ่าย แต่ทว่าแม้อีกฝ่ายจะต้องการผูกมิตรกับนางเพื่อหวังผลประโยชน์ นางก็หาได้เก็บมาใส่ใจไม่ เพราะอีกสองปี นางก็จะไม่ได้อาศัยอยู่ที่เมืองถงแห่งนี้แล้ว

หลี่ชิงหรงกระแอมไอเสียงดัง โหรวหลิงหลิงจึงได้หันมองกลับไปตามเสียง นางไม่ค่อยชอบคุณหนูรองสกุลหลี่นางนี้ เพราะชื่อเสียงของหลี่ชิงหรงในกลุ่มคุณหนูด้วยกัน นั้นไม่ค่อยจะดีงามนัก คุณหนูจวนอื่นต่างก็กล่าวถึงอีกฝ่าย ว่าเป็นคนไม่จริงใจ อยู่กับนางดีต่อนาง อยู่ลับหลังนางพร้อมหักหลังนาง คนเช่นนี้ควรอยู่ห่างให้ไกล

“อุ๊ย…ข้าต้องขออภัยต่อคุณหนูรองด้วย ข้าคุยกับน้องหญิงเหมียวจนลืมท่านไปเสียแล้ว” หลี่ขิงหรง มองอีกฝ่ายราวกับว่าเป็นศัตรูอีกคนหนึ่ง ผู้ใดที่ยืนอยู่ฝั่งเดียวกับน้องสาวผู้นี้ ย่อมไม่คู่ควรที่จะมาผูกมิตรกับนาง อีกทั้งสกุลโหรวก็ไม่มีค่ามากพอ

“มิบังอาจรับการขออภัยจากคุณหนูใหญ่โหรวหรอกเจ้าค่ะ ข้าเพียงอยากเดินเข้าไปนั่งในงานไวๆ จึงได้เสียมารยาทขัดบทสนทนาของท่านกับน้องหญิงสามของข้า” โหรวหลิงหลิงยิ้มออกมาทว่ากลับไม่ถึงดวงตา

“ถ้าเช่นนั้นเชิญด้านในกันก่อนเถิด มีพี่หญิงน้องหญิงหลายคนมาถึงแล้ว วันนี้ที่จวนเชิญคณะอุปรากรชื่อดังของเมืองเซิ่งมาด้วย ข้าอยากให้พวกท่านได้ชม” โหรวหลิงหลิงคว้ามือเล็กของหลี่ชิงเหมียวให้เดินตามนางไป

หลี่ชิงหรงกระทืบเท้า ก่อนที่จะรีบเดินตามทั้งสองไป ด้วยความรู้สึกคับข้องใจ เห็นชัดว่าอีกฝ่ายรังเกียจนาง ยิ่งนังน้องสาวต่างมารดาตัวดี ก็ไม่คิดที่จะปกป้อง หรืออยู่ข้างนางเลยแม้แต่นิด