ตอนที่6

แม่ทัพหยางหรงที่ตอนนี้กำลังทอดสายตามองออกไปนอกหน้าต่างของโรงเตี๊ยม ชื่นชมบรรยากาศตอนพลบค่ำของเมืองหนานหยางที่ดูงดงาม ผู้คนที่เดินกันขวักไขว่ ดูคล้ายคลึงกับเมืองหลวงนัก เห็นโคมไฟหลากสีของร้านรวงต่างๆ ดูงดงามต่างจากตอนกลางวันไปอีกแบบหนึ่ง

"ท่านแม่ทัพขอรับ แม่นางซือจี๋ มาขอพบขอรับ" 

"เชิญเข้ามา" 

เสียงเปิดและตามด้วยเสียงปิดประตูทำให้ร่างสูงสง่าหันหน้ามาหาผู้มาใหม่

"คารวะ ท่านแม่ทัพเจ้าค่ะ" 

พยักหน้ารับพร้อมกล่าว

"แม่นางซือจี๋ เชิญนั่ง ท่านมีอะไรจะคุยกับข้าหรือ" 

ซือจี๋เมื่อนั่งลงเรียบร้อยก็เอ่ยเข้าเรื่องทันที เพราะเกรงใจเจ้าของห้องว่าคงอยากจะพักผ่อนแล้ว

"ข้ามีเรื่องอยากรบกวนท่านแม่ทัพสักเรื่องได้หรือไม่เจ้าคะ"

" ท่านลองว่ามาสิ"

"คือข้ามีคนรู้จักอยู่คนหนึ่ง เป็นเด็กผู้ชายที่พึ่งได้รับเคราะห์กรรมไฟไหม้บ้าน ทำให้มารดาถูกไฟคลอกเสียชีวิตแต่เขาหนีรอดมาได้จึงอยากจะไปตามหาบิดาที่เมืองหลวง เพราะบิดาของเขาจากไปเมืองหลวงหลายเดือนแล้ว จึงอยากฝากฝังท่านแม่ทัพให้เขาร่วมเดินทางไปกับท่านด้วยได้หรือไม่ เพราะตัวข้าก็นึกเวทนาเด็กนั่นนัก"

" อืม เอาสิไม่ได้ลำบากอะไรนักแค่เด็กคนเดียว"

" เอ่อ หากจะให้ท่านช่วยดูแลเป็นพิเศษหน่อยจะได้หรือไม่เพราะร่างกายเด็กนั่นไม่ใคร่จะแข็งแรงนัก"

เอ่ยออกไปอย่างเกรงใจ

" ได้ข้ารับปาก ว่าจะดูแลให้ ท่านก็ให้เขาเตรียมตัวให้พร้อม ข้าจะให้นั่งไปกับรถม้าบรรทุกเสบียงก็แล้วกัน เพราะในนั้นคงจะมีที่ว่างพอสำหรับเด็ก"

" ขอบพระคุณเจ้าค่ะ ขอบพระคุณท่านมาก"

บอกพร้อมรอยยิ้มยินดี เมื่อหมดธุระจึงขอตัวกลับ แต่ท่านแม่ทัพกลับเอ่ยถาม

" แม่นางซือจี๋ ท่านได้กำยานกลิ่นนี้มาจากที่ใดหรือ"

" เอ่อ  ทำไมหรือเจ้าคะ หรือท่านไม่ชอบข้าจะให้เด็กมาเปลี่ยนให้ใหม่"

" หามิได้ ข้าชอบมากต่างหากเล่า เลยสอบถามเพราะอยากจะซื้อกลับไป" 

"ข้าไม่ได้ซื้อมาหรอกเจ้าค่ะ เป็นเฟย เอ่ออาเฟยที่คิดขึ้น" 

"อาเฟย" 

ถามพลางเลิกคิ้วเป็นเชิงถาม

" อาเฟย เด็กที่ข้าจะฝากท่านไปอย่างไรเล่าเจ้าคะ"

" เด็กผู้ชายนี่นะ ที่คิดกลิ่นนี้ขึ้น ข้านึกว่าเป็นสตรีเสียอีก"

" เอ่อ ขอเรียนท่านแม่ทัพตามตรง อาเฟยนั้นถึงร่างกายจะเป็นบุรุษ แต่จิตใจเขาค่อนข้างจะอ่อนแอ อ่อนหวานคล้ายสตรี รูปลักษณ์ก็อ้อนแอ้นนัก หวังว่าท่านจะไม่รังเกียจที่เขาผิดแผก"

" อ้อ เป็นเช่นนั้น ท่านอย่าได้กังวล ข้าไม่ใช่คนจิตใจคับแคบ"

" ขอบพระคุณเจ้าค่ะ งั้นข้าจะนำกำยานแบ่งให้กับท่าน หากถึงเมืองหลวงก็สามารถให้อาเฟยเขียนสูตรให้ได้เขาไม่ได้หวงเจ้าค่ะ"

ซือจี๋เมื่อเดินออกมาจากห้องพักท่านแม่ทัพก็เร่งเดินไปหาหลี่หลินเฟย แล้วแจ้งทุกอย่างให้ทราบ

" โอ้ นี่ข้าต้องแสร้งเป็นต้วนซิ่ว ด้วยหรือนี่ แต่ก็ดีข้าออกจะอ้อนแอ้น บอบบางขนาดนี้หากบอกว่าเป็นชายชาตรี คงไม่มีผู้ใดเชื่อเป็นแน่"

" แต่หวังว่าคงไม่มีชายรักชายอยู่ในขบวนนั้นด้วยหรอกนะ พูดแล้วข้ารู้สึกเสียวสันหลังนัก คิคิ" 

พูดพลางหัวเราะ

"คุณหนูท่านทะลึ่งใหญ่แล้วเจ้าค่ะ"

ซิ่วอิงมองค้อนคุณหนูของนางหน้าแดงก่ำ ที่พูดจาทะลึ่งตึงตังหน้าตาเฉย

" อย่าทำเป็นเล่นไปเชียวเฟยเอ๋อ หากเป็นอย่างเจ้าว่า ป้าก็คงช่วยเจ้าไม่ได้กระมัง"

" ท่านป้า อย่าพูดให้ข้ากลัวสิเจ้าคะ"

หลินเฟยพูดแล้วทำหน้าแหยงๆ นางแค่พูดเล่นเอง

" อ้าว กลัวเป็นกับเขาด้วยหรือเจ้า ป้านึกว่าคนอย่าง หลี่หลินเฟย มิเคยเกรงกลัวสิ่งใดเสียอีก"

ซือจี๋กล่าวแล้วหัวเราะที่ทำให้เจ้าตัวแสบหน้าเสียได้

หลินเฟยได้แต่ยิ้มแห้งส่งไปให้