ตอนที่5

แม่ทัพหยางหรง เมื่อเดินทางมาถึงโรงเตี๊ยมของแม่นางซือจี๋ ก็ได้รับการต้อนรับอย่างดีเหมือนทุกครั้งที่แวะมา เขาได้เข้าพักที่ห้องเดิมทุกครั้ง สงสัยแม่นางซือจี๋จะเก็บห้องนี้ไว้ให้เขาแล้วกระมัง

เมื่อเข้ามาในห้องพักทุกอย่างดูเหมือนเดิมแต่กลิ่นกำยานนั้นเปลี่ยนไป กลิ่นนี้เมื่อสูดดมเข้าไปแล้วรู้สึกผ่อนคลายนัก กลิ่นหอมเย็นชวนให้สดชื่น ซึ่งถูกใจแม่ทัพหยางหรงอย่างยิ่ง 

หยางหรงเมื่อรู้สึกผ่อนคลายก็รีบชำระล้างร่างกายเพราะตอนนี้รู้สึกเหนียวตัวอย่างมาก ร่างกายแข็งแกร่งกำยำเต็มไปด้วยมัดกล้าม อย่างบุรุษที่ออกกำลังอยู่เสมอ ตามเนื้อตัวเต็มไปด้วยรอยแผลเป็นที่เกิดจากการออกทัพจับศึกตั้งแต่อายุสิบสามจนเข้าวัยหนุ่มฉกรรจ์ ตอนนี้เขาอายุเข้ายี่สิบหกหนาวแล้ว ตามร่างกายจึงมีรอยแผลเพิ่มขึ้นตามประสบการณ์ บางบาดแผลที่ได้รับเกือบพรากลมหายใจก็เคยมี 

เมื่อบุรุษร่างกายสูงใหญ่กำยำในชุดสีดำแบบคุณชายสูงศักดิ์ ใบหน้านั้นแสนเรียบนิ่ง แผ่กลิ่นอายเย็นชาเดินลงมายังชั้นล่างของโรงเตี๊ยมก็กลายเป็นที่สนใจของสาวน้อยสาวใหญ่จนแทบอยากจะโยนผ้าเช็ดหน้าไปให้ หากไม่ติดกับใบหน้าที่แสนเย็นชานั้น 

หยางหรงเมื่อเดินมาถึงชั้นล่างก็เข้าไปนั่งร่วมโต๊ะกับบรรดาสหายและทหารใต้บังคับบัญชาอย่างเป็นกันเอง แม่ทัพหยางหรงนั้นไม่เคยถือตัว หรือถือยศถืออย่างจนเป็นที่เคารพนับถือของทหารในกองทัพ

โต๊ะที่เต็มไปด้วยบุรุษหนุ่มรูปงาม ร่างกายกำยำ เป็นที่สนอกสนใจของบรรดาหญิงงามที่ต่างส่งสายตาทอดสะพานให้ และเป็นที่สนอกสนใจของสตรีที่กำลังแอบมองอยู่ด้านหลังกำแพงไม้ขัดเงาที่มีช่องตาแมวที่นางเจาะเองกับมือ

"โอ้โห ซิ่วอิงเจ้าคงไม่ต้องเป็นห่วงข้าแล้วล่ะ มีแต่บุรุษรูปงามทั้งนั้น ข้าคงเป็นผู้ร่วมทางที่มีความสุขที่สุดกระมัง หากเจ้ายังกังวลข้าจับบุรุษสักคนในนั้นเป็นสามีเสียเลยดีหรือไม่" 

พูดหยอกเย้าเพื่อให้ซิ่วอิงคลายความกังวลใจเพราะเป็นห่วงนาง

"คุณหนูท่านล้อบ่าวเล่นอีกแล้วนะเจ้าคะ แต่พวกนายท่านทั้งหลายรูปงามจริงๆ นะเจ้าคะ"

ซิ่วอิงทำตาเคลิ้มฝัน สองนายบ่าวเลยส่งเสียงหัวเราะคิกคักอย่างเขินอายกันเอง สร้างความขบขันให้ซือจี๋ที่ยืนมองดรุณีน้อยทั้งสองนางที่ทะเล้นพอกัน

"คุณหนูเจ้าคะ เจ้าจิ้งจอกเฒ่ามาที่นี่เจ้าค่ะ"

ซิ่วอิงที่กำลังลอบมองเหล่าบุรุษรูปงามเมื่อเห็นบุคคลที่ตนและคุณหนูเปลี่ยนชื่อเสียงเรียงนามให้ก็รีบหันมาบอกนายตนอย่างลนลาน

"ไหนๆ" 

ว่าพลางก็ส่องสายตาไปทางช่องตาแมว เห็นท่านท้าวซูเดินมาทำความเคารพนอบน้อมต่อบุรุษที่นั่งหันหลังมาทางนาง ส่งสายตาพินอบพิเทา จนนางลอบแบะปาก สงสัยเจ้าของแผ่นหลังกว้างดูสง่างามแม้มองจากข้างหลังก็ดูสูงศักดิ์คงจะเป็นท่านแม่ทัพอะไรนั่น เจ้าจิ้งจอกเฒ่านั่นถึงได้ทำท่ายังกับจะก้มลงไปเลียแข้งเลียขาซะอย่างนั้น

หึ ช่างประจบสอพลอเก่งนัก

หวังว่าแม่ทัพนั่นคงมีสมองไม่หลงคำเยินยอปอปั้นของตาเฒ่าเจ้าเล่ห์นั่น

ท่านเจ้าเมืองซูอี้จง เมื่อทราบข่าวว่า ท่านแม่ทัพอู๋หยางหรง มาพักยังโรงเตี๊ยมแห่งนี้จึงรีบมาทำความเคารพ เขาซึ่งเป็นพระญาติของพระสนมของฝ่าบาทย่อมรู้ว่าใครเป็นใคร แต่ไม่ใช่คนเมืองหนานหยางที่ไม่รู้จักตื้นลึกหนาบางของคนจากเมืองหลวงนัก ในเมืองหลวงนั้นมีใครบ้างไม่รู้ว่าท่านแม่ทัพมีความสำคัญมากเพียงไร เมื่อมีโอกาสจึงรีบมาสานสัมพันธ์เสริมสร้างบารมีให้ตน

"ข้าน้อย ซูอี้จง เจ้าเมืองหนานหยางคารวะท่านแม่ทัพ" 

"ท่านเจ้าเมืองอย่าได้มากพิธี ข้ามาที่นี่เพื่อพักผ่อนเป็นการส่วนตัวเท่านั้น" 

พูดดังจะบอกว่าข้าไม่ต้องการเปิดเผยฐานะท่านอย่าได้ทำให้เอิกเกริก แล้วผายมือให้ท่านเจ้าเมืองนั่งลง

"ท่านมีธุระอันใดกับข้าหรือไม่ถึงได้มาด้วยตัวเองเช่นนี้"

" หามิได้ ข้าน้อยหาได้มีธุระอันใด แค่อยากเชิญท่านไปร่วมดื่มน้ำชาที่จวนข้าน้อยเพื่อเป็นการต้อนรับจากข้าน้อยซึ่งเป็นเจ้าเมืองแต่มิได้มีโอกาสต้อนรับขับสู้ท่านที่เดินทางมาไกล" 

"ท่านเจ้าเมืองอย่าได้ลำบาก ข้าแค่มาหยุดพักเท่านั้น"

" ไม่ลำบากเลยขอรับ เป็นเกียรติแก่ตระกูลข้าน้อยมากกว่าที่ได้ต้อนรับท่าน"

" ถ้าอย่างนั้นพรุ่งนี้ข้าค่อยแวะไป แต่คงอยู่ได้ไม่นานนัก เพราะต้องเตรียมตัวออกเดินทางต่อ"

" มิเป็นไรขอนับ นับว่าเป็นเกียรติอย่างสูงแล้วที่ท่านมาเยือน"

พูดคุยสองสามประโยคหยางหรงเลยขอตัวไปพักผ่อน