บทที่ 18

หลุมพรางเสน่หา บทที่ 18

เวทมนต์หยิบของสำคัญแล้วเดินมาที่รถ เขาสตาร์ทรถแล้วก็ถอยรถมาใกล้หน้าร้านรอให้เธอมาขึ้น แต่เธอก็ทำเฉยยังคงปัดกวาดทำความสะอาดร้านช่วยแม่เขาอยู่

"คุณครับ ถ้าช้ากว่านี้มันต้องดึกมากแน่"

"ฉันก็บอกแล้วไงว่าไม่ไป..จะอยู่กับแม่"

"คุณอยู่ที่นี่ไม่ได้"

"ทำไมจะอยู่ไม่ได้"

"คุณเป็นผู้หญิงนะ"

"แม่ก็เป็นผู้หญิงยังอยู่คนเดียวมาได้จนถึงทุกวันนี้เลย"

"มีนา!"

"ฉันไม่ได้พูดเล่นฉันยังไม่อยากกลับ"

"คุณมีเหตุผลอะไร อย่าบอกว่าจะอยู่เป็นเพื่อนแม่ผม"

"เหตุผลของฉันคุณก็รู้ ถ้าฉันกลับไปกับคุณ.." มีนาชำเลืองสายตามองไปดูหน้าแม่ของเขาเล็กน้อยเพราะท่านก็ยืนฟังอยู่ด้วย "คุณไปเถอะค่ะ ถ้าฉันอยากกลับเดี๋ยวฉันโทรหาคุณให้มารับเอง"

"จะเอาแบบนี้ใช่ไหม อย่าร้องไห้ขี้มูกโป่งแล้วกัน" ถึงยังไงวันนี้เขาก็ต้องกลับไปก่อน เพราะพ่อเลี้ยงมาตามถึงที่ แล้ววันหลังค่อยว่ากันใหม่

เวทมนต์ขับรถมาคนเดียวแบบเหงาๆ ในใจก็คิดถึงคนที่ดื้อดึงอยากอยู่กับแม่

ใช้เวลาอยู่ 2-3 ชั่วโมงเขาก็ขับรถมาถึงจุดหมายปลายทาง..

"พี่เวท" หลายคน เห็นเวทมนต์กลับมาก็ดีใจ แต่กับคนที่อยากเขี่ยเขาทิ้งนี่สิ

"ทำไมกลับมาได้"

"แล้วทำไมจะกลับมาไม่ได้"

"