บทนำ

เกิดกลายเป็นความอึดอัดขึ้นทันทีที่ภาพของใครบางคนปรากฏตัวขึ้นที่โต๊ะอาหารในช่วงสายของวัน ทั้งๆ ที่ความจริงแล้ว สถานที่ที่เขาควรอยู่ในตอนนี้นั้น คือโรงพยาบาลเอกชนแห่งหนึ่งสถานที่ที่ใครบางคนเพิ่งจะให้กำเนิดทายาทของตระกูล ‘สิรินมันตรา’ ตระกูลเก่าแก่ที่ทำธุรกิจโรงแรมห้าดาวหลายแห่งทั่วประเทศ และนั่นยังไม่รวมไปถึงอสังหาริมทรัพย์อีกมากมายที่ตระกูลครอบครองเป็นเจ้าของอยู่ ทว่าข่าวการให้กำเนิดทายาทของหนึ่งในหลานชายของท่าน ‘สันติ’  หัวเรือใหญ่ของบ้านนั้นกลับเงียบเชียบ ราวกับว่ามีใครบางคนจงใจกลบฝังความจริงในเรื่องนี้ ให้มิดชิด  ไม่ให้ข่าวแพร่สะบัดออกไปไกลเกินกว่าที่เป็นอยู่ก็ไม่ปาน!

            และใครบางคนที่ว่า ก็คงไม่พ้นไอ้หลานชายคนโตตรงหน้า

            “จนป่านนี้แล้วทำไมแกยังอยู่ที่นี่อีก เมียคลอดลูกทั้งคนไม่คิดจะไปดูดำดูดีบ้างเลยรึไง!” สันติ ประมุขใหญ่สุดของบ้านเป็นคนแรกที่ตวาดถามขึ้น ยามเมื่อเห็นภาพของไอ้หลานชายตัวดีที่กระทั่งตอนนี้ก็ยังนั่งซดข้าวต้มสบายใจเฉิบ ทั้งๆ ที่ค่ำคืนที่ผ่านมาแม่ของลูกมันเจ็บท้องคลอด จนเกือบๆ จะเอาชีวิตไม่รอด นับว่าโชคดีแค่ไหนแล้วที่คนสนิทของมันกับหลานชายคนรองขับรถไปดูอีกฝ่ายที่เรือนหอ ไม่อย่างนั้นล่ะก็ทั้งแม่และเด็กอาจไม่รอด แต่แทนที่จะสำนึกถึงความผิดของตน มันกลับมานั่งหน้าระรื่นกวนประสาทกันไม่เลิก ทำราวกับว่าเรื่องของทั้งสองคนที่ท่านเพิ่งจะกล่าวถึงไปนั้น    ไม่ใช่คนสำคัญในชีวิตที่ต้องไปใส่ใจ!

            “ฉันกำลังถามแกอยู่นะ!”

            “ผมอิ่มแล้วครับ วันนี้มีประชุมทั้งวัน ขอตัว…” กลับกลายเป็น คชา ที่เอ่ยขึ้นตัดบท ก่อนจะลุกขึ้นเดินหนีออกมาจากบ้านท่ามกลางเสียงด่าทอของผู้เป็นปู่ ที่กระทั้งตอนนี้เสียงของท่านก็ยังดังไล่ตามหลังมาติดๆ ซึ่งมันไม่ได้ทำให้เขาสะทกสะท้านแต่อย่างใด  สำหรับคำด่าทอที่อีกฝ่ายนั้นมอบให้กันมาตลอดทาง

            ยิ่งหากเป็นเรื่องของ ‘ผู้หญิงคนนั้น’ ด้วยแล้ว ยิ่งไม่มีความจำเป็นใดๆ   เลยที่เขาจะต้องสละเวลาไปให้ค่า หรือความสำคัญ!

            คลอดลูกแล้วยังไง

ใช่ลูกที่เขาตั้งใจจะมีแต่แรกเสียเมื่อไหร่!

            “ไปไหนดีครับนาย” ดนุเอ่ยถามขึ้นทันทีที่ร่างสูงใหญ่ของผู้เป็นนายนั่งประจำที่ หากเป็นปกติทุกเช้าเขาคงไม่ถาม แต่เพราะวันนี้มีบางสิ่งที่เปลี่ยนแปลงไปจากเดิมเล็กน้อย จึงได้ตัดสินใจถามขึ้น เผื่อว่าไม่แน่บางทีเจ้านายนั้นอาจเปลี่ยนใจ สั่งให้เปลี่ยนเส้นทางไปยังโรงพยาบาล    เพื่อเยี่ยมเยียนใครบางคน

            “บริษัท…” ทว่าคำตอบที่ได้รับกลับมานั้นมันกลับมั่นคงเสียยิ่งกว่าหินผาเสียอีก ทุกถ้อยคำของอีกฝ่ายนั้นไม่มีความลังเลๆ หลงให้ได้สัมผัสเลยแม้แต่นิดเดียว และนั่นทำให้เขาเผลอทำพลาดครั้งใหญ่       ด้วยการสอดมือเข้าไปยุ่งเรื่องของเจ้านาย

            “เอ่อ…นายจะไม่แวะไปเยี่ยมคุณหนูสักหน่อยเหรอครับ” คนถูกถามไม่ได้ตอบอะไรกลับมาเลย นอกเสียจากความเงียบงัน

และนั่นเองที่มันทำให้คนสนิทถึงกับสะดุ้งอย่างตกใจ เมื่อรู้ตัวว่าเมื่อครู่ที่ผ่านมานั้น เขาได้เผลอทำในสิ่งที่ผู้เป็นนายไม่ชอบนั่นคือการ ‘ล้ำเส้น!’ โดยไม่รู้ตัว และเมื่อรู้แล้วจึงไม่กล้าที่จะเอ่ยปากพูดอะไรต่อ    หันกลับไปตั้งหน้าตั้งตาทำหน้าที่ของตัวเองต่อ

            ส่วนเรื่องอื่นจากนี้นั้น…ก็คงสุดแล้วแต่ใจของเจ้านายเลย!

           

พรรณรีรับรู้มาโดยตลอดว่า ‘สามี’ ของเธอนั้นเป็นคนใจร้ายค่อนไปถึงขั้นอำมหิต แต่เธอก็ไม่คิดว่าเขาจะใจร้ายถึงขั้นตัดสายเธอที่โทรไปขอความช่วยเหลือทิ้งอย่างไม่ใยดี ไหนจะเรื่องที่จนป่านนี้แล้ว เขาก็ยังไม่มีทีท่าว่าจะแวะมาทักทาย ‘ลูก’ ลูกที่แม้จะไม่ได้เกิดมาจากความรัก แต่ถึงกระนั้นเธอก็ยังหวังให้เขาเมตตาแกบ้าง อย่างน้อยๆ เด็กคนนี้ก็เกิดจากเขา เป็นลูกของเขา!

            แต่จะให้โทษอีกฝ่ายไปทุกเรื่องก็คงไม่ได้ เพราะความจริงแล้ว เป็นเธอเองที่ตัดสินใจเก็บเด็กคนนี้ไว้ตั้งแต่แรก และก็เป็นเธออีกเช่นเคย ที่ทำให้ชีวิตคู่ของเขากับใครอีกคนต้องพังทลายลง

            แรกเริ่มเดิมที ชีวิตเธอกับคชาก็แทบไม่ได้ต่างอะไรกับเส้นขนานระหว่างอยู่แล้ว   จนกระทั่งน้าสาวของเธอพาเธอไปรู้จักเขา

         ‘นี่นารีค่ะคุณคี หลานสาวของใจเอง รีบไหว้เจ้านายของน้าเร็วเข้า!’ เธอยังคงจำได้ดีถึงวันแรกที่เขาแวะมาที่บ้านเช่าหลังเล็กของเธอกับน้า เพื่อเอาเอกสารสำคัญบางอย่างก่อนบินไปประชุมที่โตเกียว ความหล่อเหลาของเขาทำให้หัวใจของเธอเต้นแรงอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน

            แต่ถึงกระนั้นก็ได้แต่บอกกับตัวเองว่าเขาและตัวเองนั้นช่างต่างกันเหลือเกิน ไม่มีทางที่คนอย่างเขาจะลดตัวมายุ่งกับเธอ

            กระทั่งเมื่อน้าสาวของเธอล้มป่วย ก่อนจะตรวจพบว่าตัวเองเป็นมะเร็งปอดระยะสุดท้าย    นั่นเองทุกสิ่งถึงได้เปลี่ยนไป