1.3 หวงรักมาเฟียเถื่อน

“ไม่ดีกว่า”

วิลล์ปฏิเสธเสียงแข็งด้วยรู้จักลูกชายจอมร้ายกาจนี้ดีกว่าใครเพราะเขาเป็นสอนมาเองกับมือทุกอย่าง

“แค่เรียนจบ เด็กนั้นจะได้ไม่ลำบากที่จะต้องไปปรับตัวกลางคันแบบนั้น”

ฟีนิกส์เกลียดการเจรจาเป็นที่สุดเพราะมันเสียเวลา แต่เขากำลังพยายามเจรจากับคนเป็นพ่ออย่างที่สุดเพื่อให้ได้มาซึ่งหญิงสาวคนนั้น

“เข็มขาวเป็นเด็กฉลาดคงไม่ลำบากหรอก พ่อไม่รบกวนแกดีกว่า”

คนเป็นพ่อพยายามพูดอย่างถนอนน้ำใจในตัวลูกชายเป็นอย่างดีเพื่อหลีกเลี่ยงการทะเลาะกัน 

“คุณพ่อแน่ใจนะครับ”

มาเฟียหนุ่มถามย้ำคนเป็นพ่อออกไปอีกครั้งราวกับต้องการความแน่ใจบางอย่าง

“คุยอะไรกันอยู่เหรอคะ ใกล้เวลาต้องออกเดินทางแล้วนะคะ”

เสียงหวานที่ออกไปทางแหลมสักเล็กน้อยเอ่ยดังมาแต่ไกลเพื่อมาตามผู้เป็นสามีออกไปขึ้นรถที่ในตอนนี้ได้ขนกระเป๋าขึ้นไปเตรียมเอาไว้พร้อมจะออกเดินทางได้แล้ว

“คิดถึงฉันก็ไปเยี่ยมก็แล้วกัน”

วิลล์เลยหาทางหลบหลีกจากลูกชายของเขาได้ทันเวลา ด้วยการลุกขึ้นจากโต๊ะทำงานแล้วเดินหน้าไปหาภรรยาของเขา

“เดี๋ยวสิครับคุณพ่อ ตัดสินใจให้ดีสิครับ”

แต่ฟีนิกส์กลับไม่ปล่อยให้คนเป็นพ่อได้จากไปง่ายๆ คนอย่างเขาอยากได้อะไรก็ต้องได้ไม่ว่ามันจะต้องแลกกับอะไรก็ตาม

“ฉันตัดสินใจดีแล้ว ไม่มีอะไรต้องลังเล”

“ตัดสินใจอะไรเหรอคะ”

เห็นสามีทำท่าขึงขังใส่ลูกชายของเขาอย่างที่ไม่เคยได้เห็นบ่อยนัก กุ้งนางก็อดไม่ได้ที่จะถามออกไปด้วยความสงสัย

“ผมเสนอที่จะดูแลลูกสาวให้คุณน้า ให้อยู่เรียนที่เมืองไทยให้จบก่อนแล้วค่อยเดินทางตามไปทีหลัง มันน่าจะดีกว่าการย้ายที่เรียนกลางคันแบบนี้”

มาเฟียหนุ่มยกยิ้มที่มุมปากขึ้นอย่างร้ายกาจเมื่อเหยื่อตัวโตๆเข้าติดกับของเขาให้แล้ว คนเป็นพ่อของเขาอาจรู้ทันเขาแต่อีแม่หน้าโง่นี้ไม่มีทางรู้ทันคนอย่างเขาแน่นอน ไม่อย่างนั้นคงไม่ปล่อยให้เขาเดินเข้าออกภายในบ้านนี้อย่างสบายใจโดยที่ไม่รู้เลยว่าเขากำลังจะทำอะไรกับลูกสาวของมัน

“จริงเหรอคะที่คุณฟีนิกส์จะเอ็นดูเข็มขาวมันขนาดนั้น”

กุ้งนางถึงกับยิ้มกว้างอย่างคนเก็บอาการดีใจเอาไว้อยู่เมื่อได้ยินว่าจะมีคนมารับอุปการะอีมารหัวขนนั้นไปให้พ่นๆจากเธอสักที

เธอหาทางเขี่ยทิ้งนังลูกชั่วนั้นมาแล้วแต่หาทางไม่ได้สักที ไม่คิดว่าจะมีไอ้โง่มาโปรดรับกรรมไปจากเธอถึงที่เลย

“ครับ”

เสียงหนาเอ่ยขึ้นพร้อมกับรอยยิ้มที่มันแสดงถึงความสุขในหัวใจของเขาจริงๆ ที่มันวิ่งแล่นเข้ามาเพียงชั่วครู่แล้วก็จางหายไป

วันที่เขาจะได้ล้างแค้นให้แม่ของเขาที่ต้องมาตรอมใจจนถึงกับต้องฆ่าตัวตายเพราะสองแม่ลูกตรงหน้านี้กำลังจะมาถึงแล้ว หลังจากที่รอวันนี้มานานถึงสิบปี

“น้ายินดีเลยค่ะ ยังไงก็ฝากน้องด้วยนะคะ”

กุ้งนางหันไปจับแขนของลูกสาวที่เดินตามเธอมาติดๆ แล้วเหวี่ยงอีมารหัวขนนั้นส่งไปให้กับไอ้นกอีแร้งในทันทีก่อนที่มันจะเปลี่ยนใจ

ช่างเป็นวันดีๆของเธอจริงๆที่ได้สลัดทิ้งตัวซวยออกไปจากชีวิตสักที แถมได้ไอ้คนเฮงซวยมารับมันเอาไว้พอดิบพอดีอีก

“แม่”

เข็มขาวที่แทบไม่เข้าใจเลยว่ามันเกิดอะไรขึ้นกับเธอกันแน่เพราะเธอเดินตามแม่มาไม่ได้ทันได้ฟังความทั้งหมด 

เธอทำได้เพียงหันไปเรียกคนเป็นแม่เบาๆ หวังให้อีกฝ่ายรับตัวเธอกลับไปไม่ใช่ให้มายืนเผชิญหน้ากับคนที่เธอกลัวไม่กล้าแม้แต่จะสบตาเขาแบบนี้

“แกไม่ต้องมาเสียงอ่อยดีใจอะไรแบบนั้นหรอก พี่เขาเอ็นดูก็อย่าดื้อล่ะ อยู่นี่ก็ตั้งใจเรียนให้จบ แม่ไปล่ะนะ”