“ไปได้ไกลหรือยัง”
ถามกลับด้วยน้ำเสียงนิ่งๆ กับหน้าตาเรียบเฉยแทบไม่ได้แสดงความรู้สึกอะไรออกมาเลย ก็เพราะพอจะเดาทางผู้หญิงแพศยานั้นออก
“ยังครับ อยู่แค่ปากซอยแค่นี้เองครับ”
“ส่งคนออกไปวิ่งไล่สักคนสองคน แต่ไม่ต้องจับกลับมา ให้วิ่งจนเหนื่อย”
และเขาก็มีแผนสำหรับเรื่องนี้เอาไว้แล้วกับคนที่กล้ามาลองดีกับมาเฟียอย่างเขา เธอจะได้สนุกกับการหนีอย่างเต็มที่แน่นอน
“ไอ้เออร์วาน ไปตามคุณหนูกลับบ้านมาสิ”
ฟีนิกส์ปล่อยให้คนอยากหนีวิ่งเล่นไปได้สักพัก ก็เรียกหาลูกน้องผู้เป็นมือซ้ายที่หน้าโหดกว่าเลนินไปจัดการกับเธอ
“เลนินมึงไปยกเหล้ามา”
ส่วนเขานั้นก็เรียกหาเหล้ามาดื่มฆ่าเวลาที่ลูกน้องจะไปพาตัวเธอกลับมารับโทษที่กล้าดีวิ่งหนีคนอย่างเขาไป ทั้งที่เขาสั่งเธอแล้วว่าอย่าคิดทำอะไรแบบนั้น
ไม่เชื่อฟังก็ต้องเจอดีกลับไปบ้าง ครั้งต่อไปจะได้ไม่คิดลองดีกับมาเฟียอย่างเขาอีก
“ครับนาย”
ลูกน้องทั้งสองแยกย้ายกันไปทำหน้าที่ของตัวเองอย่างที่ไม่มีใครเกี่ยงงานกับใคร เพราะถ้าใครกล้าทำแบบนั้นต่อหน้าเจ้านายเท่ากับพร้อมตายไม่พร้อมจะทำงานแล้ว
เลนินหายไปไม่นานก็กลับมาพร้อมกับเหล้าตามที่เจ้านายสั่ง จัดเสิร์ฟในทันทีเพื่อไม่ให้เจ้านายต้องรอนาน
ฟีนิกส์นั่งรอนักโทษของการแก้แค้นของเขาไปก็กระดกเหล้าเข้าปากไปพลางเพื่อฆ่าเวลา
เริ่มหงุดหงิดขึ้นมาทีละนิดเมื่อต้องใช้เวลารอนานจนกระดกเหล้าไปสองสามแก้วแล้วเธอก็ยังไม่ถูกพาตัวกลับมา
“เธอคิดหนีระหว่างทางอีกครับ”
เออร์วานใช้เวลาไปตามตัวผู้หญิงตัวเล็กๆกลับมานานเกินความจำเป็น เพราะปกติแค่สิบนาทีเขาควรพาเธอกลับมาถึงได้แล้ว
แต่นี้เขาดันไปนานเกินสิบนาทีเพราะเธอนั้นคิดหนีระหว่างทางพากลับมาทำให้เขาต้องวิ่งวุ่นตามหาตัวเธอกันอีกรอบ
“เป็นยังไงได้วิ่งเล่นนอกบ้านมา รู้สึกดีไหม”
มือหนาละทิ้งแก้วเหล้าในมือแล้วลุกขึ้นยืนเต็มความสูงของตัวเองที่เกือบจะร้อยเก้าสิบเซน เดินตรงไปยังร่างบางที่ยืนอยู่ข้างๆกับลูกน้องของเขา
ลูกน้องทั้งหมดถอยหนีเจ้านายในทันที เปิดทางให้เขานั้นเข้าไปกระชากแขนเธออย่างแรงได้ แล้วร่างบางๆนั้นก็เซถลาเข้ามาหาเขา
เข็มขาวเอาแต่นิ่งเงียบไม่ตอบอะไร ด้วยเธอไม่กล้าปริปากพูดมากกลัวเขาจะทำร้ายทุบตีเอาได้อีก
“หรืออยากไปวิ่งอีกสักรอบสองรอบดี หึ ว่าไง”
ความเงียบของเธอทำให้เขาไม่พอใจ ถึงกับยกมือขึ้นไปบีบลำคอเล็กๆของเธอด้วยความโมโห
ไม่เคยมีใครหน้าไหนปิดปากเงียบเมื่อถูกเขาถามมาก่อน คนอย่างเขาตั้งคำถามออกไปคนถูกถามก็มีหน้าที่ตอบให้เขาพอใจ ไม่ใช่ยืนเงียบเหมือนไม่ได้ยินเสียงของเขาแบบนี้
“ไม่ๆ”
หญิงสาวปฏิเสธออกมาด้วยความลนลานกลัวตาย แต่ทว่าน้ำเสียงก็ค่อนข้างติดขัดพูดไม่ออกด้วยลำคอนั้นถูกบีบเอาไว้อย่างแรงแทบหายใจไม่ออกอยู่แล้ว
“อย่าคิดทำอะไรโง่ๆอีก ระวังจะตายไม่รู้ตัว”
สายตาคมจ้องมองคนทำผิดอย่างไม่วางตา ในสายตานั้นเต็มไปด้วยความเคียดแค้นที่พร้อมจะแผดเผาเธอให้มอดไหม้จนไม่เหลือชิ้นดี
“หรือเธอกำลังแกล้งทำตัวโง่ หวังให้ฉันปล่อยตัวเธอไป คิดว่าฉันมันหลอกง่ายเหมือนพ่อของฉันงั้นสิ”
เธอตอบกลับเขามาด้วยแววตาน่าสงสาร ทำเอาเขานั้นเดือดดาลโมโหขึ้นอีกเป็นเท่าตัว ก็ด้วยเขาเกลียดนักแววตาแบบนั้น เพราะเขาไม่ชอบสงสารใคร เขาไม่ได้เหมือนพ่อของเขา
“หนูไม่เคยคิดแบบนั้น หนูขอโทษถ้าทำให้คุณไม่พอใจ หนูขอโทษทุกอย่างเลย”
สุดท้ายเธอก็ต้องรีบยกมือไหว้คนโมโหร้ายอย่างเขาอีกครั้ง โดยที่ไม่รู้ว่าจะทำยังไงดีแล้วเขาถึงจะหายโกรธเธอ
เธอไม่ได้อยากจะหนีไปจากเขา อยากจะอยู่รับโทษทุกอย่างที่เขาอยากจะลงโทษเธอนั้นแหละ ความแค้นของเขาจะได้จบลงที่เธอไม่เดือดร้อนไปถึงแม่ของเธอ
แต่ทว่าเพราะรักตัวกลัวจะตายคามือเขาไปเสียก่อนที่จะได้เติมเต็มความฝันของตัวเองให้มันสมบูรณ์ เธอเลยเลือกที่จะหนีออกไป
“อยากได้รับโทษงั้นสิ”
มือหนาเข้ากระชากร่างเล็กที่ยืนอยู่ใกล้ๆกันอย่างแรง พาเธอเดินไปยังริมสระว่ายน้ำที่อยู่ไม่ไกลนัก
แล้วบังคับด้วยแรงของเขาให้เธอนั้นนั่งลงตรงขอบสระ โดยมีเขานั่งลงข้างๆเธอด้วย
“ไม่ๆอยากได้ อื้อ”
หญิงสาวปฏิเสธเขาไม่ทันขาดคำ ใบหน้าของเธอก็ถูกเขากดลงไปในน้ำอย่างรวดเร็วไม่ทันตั้งตัว
ด้วยความตกใจเธอดิ้นพล่านเพื่อเอาตัวรอดจนสำลักน้ำเข้าปากไปหลายอึกต่อหลายอึก
“หึ ดีไหมล่ะ”
มือหนากดศีรษะเล็กจมน้ำไปได้สักพักก็จับยกขึ้นมาราวกับกำลังเล่นของเล่นชิ้นหนึ่งที่ไม่ได้รู้สึกว่าเป็นชีวิตของคน
“อื้อ”
แล้วยังไม่ทันได้ตั้งตัวหายใจหายคอเอาอากาศเข้าปอด หญิงสาวก็ถูกเขาจับศีรษะกดน้ำไปอีก
“เป็นไง อึดอัดหายใจมันรู้สึกดีใช่ไหม”
จากการที่จะลงโทษเธอเพียงอย่างเดียวที่เธอกล้าลองดีวิ่งหนีคนอย่างเขาไป กลับกลายเป็นไปปลุกไฟแค้นในตัวเขาให้มันลุกโชนขึ้น
“อื้อ”
ทำเอาเขานั้นจับศีรษะของเธอกดลงน้ำครั้งแล้วครั้งเล่า อย่างไม่สนว่าเธอจะเป็นตายร้ายดีหายใจในน้ำได้ไหม
“หายใจไม่ออก ใกล้ตาย มันเป็นแบบนี้จำเอาไว้”
เขากำลังสนใจแต่การได้ระบายความคับแค้นของตัวเองออกไป
“อื้อ”
“แม่ของฉันต้องเจอกับอะไรมาบ้างเธอควรได้รับรู้มันเอาไว้ทั้งหมด”
ให้เธอได้รู้สึกอึดอัดใกล้ตายเหมือนกับที่แม่ของเขาต้องทุรนทุรายก่อนจะตายด้วยลูกกระสุนปืนที่ยิงเข้าที่ศีรษะของตัวเอง
“อื้ออออออออ”
ร่างเล็กที่เคยดีดดิ้นทุกครั้งที่ถูกเขาจับกดน้ำเริ่มแน่นิ่งไปเพราะขาดอากาศหายใจ ด้วยมือหนานั้นกดศีรษะเธอนานเกินไป
แล้วสติของเธอก็ดับวูบไปพร้อมกับลมหายใจที่หมดลงอย่างที่เธอไม่อาจคว้ามันเอาไว้ได้อีกต่อไปแล้ว
เธอสู้กับความร้ายกาจของเขาไม่ไหวแล้ว จริงๆ
“โธ่โว้ย”
ฟีนิกส์สบถขึ้นเสียงดังเมื่อร่างเล็กๆในมือที่ถูกทรมานนิดทรมานหน่อยก็หมดแรง นี่เขายังลงโทษเธอไม่สาสมเลย เธอก็สลบไปอีกแล้ว ก่อนจะดึงร่างเล็กๆนั้นขึ้นจากน้ำมานอนที่ขอบสระ
“เธอหมดลมหายใจแล้วครับนาย”
เลนินเห็นร่างนั้นแน่นิ่งไปก็เข้ามาตรวจดูลมหายใจ เพราะเขาก็เห็นกับตามาโดนตลอดว่าเจ้านายเขาจับเธอกดน้ำไปก็ตั้งหลายรอบ รอบละนานสองนาน
“ใครโทรมาวะ”ฟีนิกส์ที่กำลังนั่งดื่มเหล้าอย่างออกรสจนเริ่มออกอาการเมามายเล็กน้อย เงยหน้าขึ้นมองหน้าลูกน้องที่นั่งอยู่ไม่ห่างจากเขานักด้วยความหงุดหงิดเมื่อหูของเขาได้ยินเสียงโทรศัพท์ดังเข้ามารบกวนในช่วงที่กำลังกินเหล้าอย่างเพลิดเพลินนี้“นายใหญ่ครับ”เลนินรีบหยิบเอาโทรศัพท์มือถือของเจ้านายที่ถูกวางคว่ำหน้าอยู่ไม่ไกลจากมือเขานักขึ้นมาดูว่ามีใครโทรเข้ามา แล้วก็รีบรายงานออกไป“โทรมาจนได้สินะ”สายตาคมทอดมองไปยังโทรศัพท์มือถือเครื่องหรูของตัวเองที่แทบไม่เคยใช้งานมันเลย นอกเสียจากสั่งงานลูกน้องแววตาแห่งความคิดถึงถูกฉายออกมาเล็กน้อยก่อนจะถูกเก็บซ่อนไปด้วยแววตาเย็นชาของคนไร้ความรู้สึกอย่างเขา“โทรมาแบบนี้คงอยากเห็นหน้าลูกเลี้ยงสุดที่รักนั้นสินะ”แล้วเขาก็กลบเกลื่อนความรู้สึกของคนเป็นลูกอย่างเขาด้วยคำพูดที่มันแสนประชดประชันนั้น“นายใหญ่วางสายไปแล้วครับ”ลูกก็ทำได้แค่รายงานสถานการณ์ทุกอย่างออกไป ไม่กล้าแสดงความคิดเห็นใดๆ เพราะต่างร่วงรู้กันดีว่าเจ้านายนั้นแท้จริงแล้วต้องการอะไรกันแน่“มึงไปลากคุณหนูนั้นมา แล้วตามกูไปที่ห้องนั่งเล่น”มาเฟียหนุ่มลุกเดินออกจากตรงที่เขาใช้นั่งกินเหล้าไปอย่างรวดเร็
“เธอหมดลมหายใจแล้วครับนาย”เลนินเห็นร่างนั้นแน่นิ่งไปก็เข้ามาตรวจดูลมหายใจ เพราะเขาก็เห็นกับตามาโดนตลอดว่าเจ้านายเขาจับเธอกดน้ำไปก็ตั้งหลายรอบ รอบละนานสองนาน“มึงว่าอะไรนะ ตายแล้วงั้นเหรอวะ”หันไปมองร่างเล็กๆที่นอนแน่นิ่งอยู่ขอบสระในทันที มองดูไม่วางตาและไม่เชื่อว่าเธอจะตายง่ายขนาดนั้น“ครับนาย”เลนินยืนยันคำตอบของเขาอีกครั้งด้วยการพยักหน้าเบาๆ“ปั๊มหัวใจมันขึ้นมาสิวะ”เสียงหนาสั่งดังลั่นส่วนทางกับท่าทีนิ่งสงบของลูกน้องตรงหน้า“ผมไม่กล้าเตะเธอครับ”แต่ลูกน้องกลับไม่รับคำสั่งนั้น เพราะผู้หญิงที่นอนกับเจ้านายแล้วเขาไม่ควรแตะเนื้อต้องตัวเธอ ลูกน้องอย่างเขาไม่ควรใช้ผู้หญิงร่วมกับเจ้านาย ของเจ้านายก็คือของเจ้านาย ลูกน้องไม่ควรเข้าไปยุ่งเกี่ยว“ไอ้พวกเวร”ฟีนิกส์ด่ากราดลูกน้องหลายคนที่ยืนเรียงหน้ากันอยู่แถวๆนั้นด้วยความโมโห พร้อมกับรีบขยับตัวเข้าไปหาร่างเล็กๆนั้นด้วยความว่องไว “ฟื้นสิวะ ฟื้นขึ้นมาสิ”แล้วเป่าลมจากปากของเขาเข้าไปในปากของเธอ สลับกับปั๊มไปที่หน้าอกของเธอตรงจุดที่มีไว้ช่วยชีวิตทำวนเวียนไปมาด้วยความร้อนรนท่ามกลางสายตาของลูกน้องที่ยืนจ้องเจ้านายอย่างเขาตาไม่กะพริบกันเลยทีเดียว
“ไปได้ไกลหรือยัง”ถามกลับด้วยน้ำเสียงนิ่งๆ กับหน้าตาเรียบเฉยแทบไม่ได้แสดงความรู้สึกอะไรออกมาเลย ก็เพราะพอจะเดาทางผู้หญิงแพศยานั้นออก“ยังครับ อยู่แค่ปากซอยแค่นี้เองครับ”“ส่งคนออกไปวิ่งไล่สักคนสองคน แต่ไม่ต้องจับกลับมา ให้วิ่งจนเหนื่อย”และเขาก็มีแผนสำหรับเรื่องนี้เอาไว้แล้วกับคนที่กล้ามาลองดีกับมาเฟียอย่างเขา เธอจะได้สนุกกับการหนีอย่างเต็มที่แน่นอน“ไอ้เออร์วาน ไปตามคุณหนูกลับบ้านมาสิ”ฟีนิกส์ปล่อยให้คนอยากหนีวิ่งเล่นไปได้สักพัก ก็เรียกหาลูกน้องผู้เป็นมือซ้ายที่หน้าโหดกว่าเลนินไปจัดการกับเธอ“เลนินมึงไปยกเหล้ามา”ส่วนเขานั้นก็เรียกหาเหล้ามาดื่มฆ่าเวลาที่ลูกน้องจะไปพาตัวเธอกลับมารับโทษที่กล้าดีวิ่งหนีคนอย่างเขาไป ทั้งที่เขาสั่งเธอแล้วว่าอย่าคิดทำอะไรแบบนั้นไม่เชื่อฟังก็ต้องเจอดีกลับไปบ้าง ครั้งต่อไปจะได้ไม่คิดลองดีกับมาเฟียอย่างเขาอีก“ครับนาย”ลูกน้องทั้งสองแยกย้ายกันไปทำหน้าที่ของตัวเองอย่างที่ไม่มีใครเกี่ยงงานกับใคร เพราะถ้าใครกล้าทำแบบนั้นต่อหน้าเจ้านายเท่ากับพร้อมตายไม่พร้อมจะทำงานแล้วเลนินหายไปไม่นานก็กลับมาพร้อมกับเหล้าตามที่เจ้านายสั่ง จัดเสิร์ฟในทันทีเพื่อไม่ให้เจ้านายต้องร
“กินซะ”เสียงเลนินเอ่ยดังมาแต่ไกลพร้อมกับมือข้างที่ว่างเอื้อมมาเปิดประตูออก โดยที่มืออีกข้างถือของกินที่ซื้อมาจากร้านสะดวกซื้อถุงใหญ่ที่สามารถทำให้คนตัวเล็กอิ่มท้องได้ทั้งวันพอเปิดประตูห้องออกจนกว้างเสร็จเรียบร้อยแล้ว เขาก็กวาดสายตามองดูไปรอบๆห้องตามประสามือขวาของมาเฟียที่มีนิสัยชอบสังเกต ว่ามีสิ่งใดผิดปกติหรือไม่ก่อนจะโยนถุงใบนั้นใส่หน้าคนตัวเล็กที่ถูกขังเอาไว้ภายในห้องนอนของเธอแล้วปิดประตูลง กักขังเธอไว้ตามคำสั่งของเจ้านายตามเดิม“คุณคนส่งข้าวยังอยู่ไหมคะ”เข็มขาวเอ่ยเรียกคนด้านนอกที่เพิ่งจะปิดประตูใส่หน้าของเธออย่างไม่รู้จักชื่อแซ่ของเขา เธอไม่เคยกล้าเอ่ยถามชื่อของพวกเขาเลย ไม่ว่าจะก่อนหน้านี้หรือว่าในตอนนี้ ด้วยเกรงว่าพวกเขาอาจไม่พอใจและคิดทำร้ายเธอกลับก็เป็นได้“มีอะไร”เลนินที่มักจะอยู่ตรงบริเวณแถวๆหน้าห้องของหญิงสาวอยู่แล้วเอ่ยถามกลับไป ไม่ใช่เพราะความหวังดีเพราะเขาไม่มีนิสัยข้อนั้นอยู่แล้ว แต่เพราะเป็นหน้าที่ของเขาก็มันไม่ได้มีใครหน้าไหนในบ้านหลังนี้หนิ่ มันก็ต้องเป็นหน้าที่ของเขานั่นแหละถูกแล้ว และมันก็เป็นอะไรที่น่าเบื่อที่สุด“หนูขอออกไปข้างนอกสักสิบนาทีได้ไหม หรือแค่ห
“ครับนาย”ก่อนจะเดินออกจากบ้านไปเพราะไม่อยากอยู่ร่วมบ้านกับคนที่มีส่วนทำให้แม่ของเขาต้องตายเลนินลูกน้องผู้เป็นมือขวาของมาเฟียอย่างฟีนิกส์พอได้รับคำสั่งของเจ้านายมาแล้วทุกข้อ ก็พาตัวหญิงสาวเข้าไปขังเอาไว้ในห้องนอนของแขก ปิดประตูลงกลอนล็อกอย่างแน่นหนา มีคนเฝ้าทั้งด้านในด้านนอก“หนูคิดถึงแม่กับคุณลุงจังเลย หนูอยากตามแม่กับคุณลุงไปอยู่ที่นั่นจังเลย”ร่างเล็กทิ้งตัวลงนั่งบนพื้นห้องภายในห้องที่เธอไม่ได้คุ้นชินหรือรู้จักเลยแม้แต่น้อย เธอไม่เคยมาที่นี่มาก่อนปากก็พร่ำบ่นถึงคนที่เธอนั้นคิดถึงสุดหัวใจของเธอ และอยากเจอพวกเขาอีกสักครั้งถ้ายังมีโอกาสนั้นอยู่กอดตัวเองแล้วร้องไห้เบาๆ ไม่กล้าส่งเสียงดังออกไป กลัวว่าคนที่อยู่ด้านนอกจะได้ยิน กลัวว่าเขาคนนั้นที่เธอเคยหลงคิดว่าใจดีจะเข้ามาทำร้ายเธออีก“หนูจะไม่ยอมแพ้ หนูจะอยู่จนกว่าวันที่เราจะได้พบกันอีกครั้ง”เข็มขาวผล็อยหลับไปด้วยอาการหมดแรงจากการร้องไห้ที่เรียกได้ว่าหนักหนาจนตาบวม เธอตื่นขึ้นมาในช่วงสายของวันหรือคงเป็นเวลาเที่ยงวันได้แล้วมั้งจากการที่เธอนั้นคาดเดาด้วยตัวเองหอบร่างกายที่เต็มไปด้วยความหิวโหยเข้าไปภายในห้องน้ำที่อยู่ในห้องนอนที่เธอถูก
“ไม่ กรี๊ดดดดดเสียงเล็กๆ กรีดร้องดังลั่นด้วยความหวาดกลัวซ้ำแล้วซ้ำเล่า ร่างเล็กๆ ดิ้นพล่านแทบจะตกลงไปอยู่ด้านล่างของรถ“แหกปากเข้าไป อย่าหยุดร้องล่ะ”มือหนาดึงถึงเสื้อผ้าของเธอที่เหลือติดตัวอยู่ไม่กี่ชิ้นออกอย่างไร้ความปรานี เพียงชั่วอึดใจเดียวของคนเอาแต่ใจอย่างเขา ร่างเล็กๆ นั้นก็เปลือยเปล่าต่อหน้าเขาเปิดเผยเรือนร่างที่ติดว่าผอมไปนิดต่อหน้าเขา อย่างไม่มีอะไรมาขวางกั้นให้เกะกะลูกนัยน์ตาที่เขาก็ไม่ได้สนใจพิศมองนานนัก แต่กลับงัดเอาความใหญ่โตออกมาจากภายในกางเกงแทน“อ้าส์”แล้วเสียบแทงความใหญ่โตคับเต็มกำมือของตัวเองนั้นเข้าไปในช่องทางคับแคบของเธอดันเข้าไปอย่างรุนแรง นำพาความใหญ่โตเข้าไปในตัวเธอจนสุดความยาวอย่างเอาแต่ใจ“ฮืออ ออกไปให้พ้นนะ”เสียงกรีดร้องอันแสนเจ็บปวดของหญิงสาวหายเข้าไปในลำคอ เธอเจ็บจนร้องไม่ออกอีกต่อไปแล้วมีเพียงหยดน้ำตาที่ไหลอาบสองแก้มขาวเท่านั้นที่ยังคงไหลออกมาต่อสู้กับความเจ็บปวดที่มันถาโถมเข้ามาหาเธอครั้งแล้วครั้งเล่าอย่างไม่มีวันจบสิ้นนั้น“ถุย”ถ่มน้ำลายใส่ท่อนเอ็นยักษ์ของตัวเองที่เชื่อมติดกับร่างกายของหญิงสาวเพื่อเติมน้ำหล่อลื่นขยับสะโพกแกร่งเข้าหาเธอช้าๆ เพื่